IBPP1/443-296/14/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2014 r. (data wpływu 17 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 11czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

W dniu 17 marca 2014 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie: obowiązku wystawienia przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki z o.o. faktury dokumentującej otrzymanie zwrotu nakładów, ustalenia czy kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy, a stanowiąca zwrot poniesionych nakładów, jest kwotą netto, do której należy doliczyć 23% podatek VAT, ustalenia jakie kwoty, tj. kwoty netto i brutto, winny znaleźć się na wystawionej przez Wnioskodawcę fakturze VAT.

Wniosek uzupełniono pismem z 11 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 6 czerwca 2014 r. nr IBPP1/443-296/14/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorcy - Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą oraz Spółka z o.o. - dokonywali wzajemnych rozliczeń wynikających z orzeczenia Sądu Okręgowego Wydział Gospodarczy z dnia 8 marca 2013 r., w którym to ww. Sąd zasądził na rzecz powoda - Wnioskodawcy - kwotę 384.852,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu poniesionych nakładów.

Wcześniej Wnioskodawca na podstawie umowy z roku 1994 użytkował nieruchomość gruntową i na nieruchomości tej własnym nakładem sił i środków wybudował budynek usługowy. Podstawę wyliczenia powyższej kwoty stanowiła opinia biegłego sądowego, rzeczoznawcy majątkowego, który działając na zlecenie Sądu wyliczył kwotę należnych nakładów.

W związku z powyższym Wnioskodawca w dniu 31 października 2013 r. wystawił na rzecz Spółki z o.o. fakturę VAT na kwotę 384.852,00 zł + VAT (88.515,96 zł), tj. kwotę 473.367,96 zł brutto. Spółka z o.o. ww. nie przyjęła twierdząc, że kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 8 marca 2013 r. stanowi już kwotę brutto.

Określony w ww. fakturze podatek VAT został przez Wnioskodawcę w całości odprowadzony.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT od roku 1994, w pełnym zakresie. Wnioskodawca składa deklaracje VAT-7 oraz odprowadza podatek należny.

2. Obecnym właścicielem nieruchomości gruntowej użytkowanej przez Wnioskodawcę jest Spółka z o.o.

3. Wspomniana umowa z roku 1994 to umowa dzierżawy z dnia 27 września 1994 r. zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z o.o. Ww. umowa zawarta została na 15 lat.

4. Przedmiotowy budynek Wnioskodawca wybudował na podstawie § 3 ww. umowy.

5. Na podstawie § 3 ww. umowy właściciel nieruchomości zezwolił Wnioskodawcy na wybudowanie budynku.

6. W chwili obecnej z uwagi na fakt, że nakłady na budowę miały miejsce w roku 1995, Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać czy z tego tytułu miało miejsce obniżenie kwoty należnego podatku, niemniej jednak Wnioskodawca wskazuje, że wszelkie dokumenty w tej sprawie znajdują się we właściwym dla niego Urzędzie Skarbowym.

7. Umowa nie regulowała sposobu rozliczenia nakładów, zaś w kwestiach nieuregulowanych zawierała odesłanie do przepisów Kodeksu cywilnego, tj. do art. 676.

8. W umowie nie przewidziano sposobu rozliczenia nakładów. Do wydania nieruchomości doszło w dniu 19 grudnia 2011 r.

9. Właściciel nieruchomości wszedł w ekonomiczne posiadanie nakładów w dniu wydania nieruchomości, tj. w dniu 19 grudnia 2011 r.

10. Z wyroku sądowego nie wynika kiedy na właściciela nieruchomości przeszło prawo własności nakładów albowiem ten fakt nie był przedmiotem procesu, który dotyczył jedynie kwoty należnych nakładów. Odsetki zasądzone na rzecz Wnioskodawcy określone zostały przez Sąd na dzień 28 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty doręczenie właścicielowi nieruchomości wezwania do zapłaty, które nastąpiło w dniu 22 grudnia 2011 r.

11. Sprawa trafiła na wokandę sądową z uwagi na fakt, że właściciel nieruchomości nie chciał dobrowolnie spełnić żądania Wnioskodawcy w przedmiocie zwrotu należnych mu nakładów.

12. Faktura z dnia 31 października 2013 r. była pierwszą fakturą dokumentującą przeniesienie nakładów. Faktura wystawiona została w momencie uprawomocnienia się przedmiotowego wyroku, tj. w momencie wydania przez Sąd Apelacyjny wyroku oddalającego apelację właściciela nieruchomości.

13. Wskazana kwota w sentencji wyroku nie została określona ani jako kwota netto, ani jako kwota brutto, niemniej jednak - jak wynika z uzasadnienia przedmiotowego wyroku - określając sumę należnych nakładów Sąd oparł się na opinii biegłego, zaś biegły określając sumę nakładów sumę tą podaje w kwocie netto.

14. Występując do Sądu z pozwem Wnioskodawca żądał kwoty 561.773,00 zł. Kwota powyższa oparta została na załączonej do pozwu opinii prywatnej biegłego rzeczoznawcy z dnia 5 sierpnia 2009 r. Wnioskodawca nie podawał w petitum żądania czy owa kwota jest kwotą netto czy brutto, albowiem z uwagi na przedmiot roszczenia Sąd wydając orzeczenie każdorazowo zobowiązany jest do zasięgnięcia opinii biegłego powołanego w toku postępowania sądowego i to biegły określa czy wskazana przez niego kwota stanowi kwotę netto czy brutto, zaś jak wielokrotnie podkreślano w niniejszej sprawie biegły jednoznacznie stwierdza, że wyliczona przez niego kwota jest kwotą netto. Zważyć przy tym należy, że również Sąd w sentencji orzeczenia nie podaje czy określona suma stanowi kwotę brutto czy netto albowiem Sąd nie wnika czy zasądzona suma ma stać się przedmiotem rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami czy np. osobami prywatnymi (fizycznymi).

15. Przedmiotowa kwota (wskazana w orzeczeniu opartym na opinii biegłego rzeczoznawcy) jest jedyną kwotą należną Wnioskodawcy z tytułu poniesionych nakładów.

16. Zasadność kwoty Sąd argumentował przepisem art. 676 k.c. w zw. z art. 694 k.c., zaś jej wysokość treścią opinii biegłego rzeczoznawcy (podającego wyliczoną przez siebie sumę jako kwotę netto).

Reasumując pierwotny wniosek, a nadto powyższe zaznaczyć po raz kolejny należy, że kwota wskazana w sentencji orzeczenia Sądu Okręgowego, jak wynika z treści uzasadnienia Sądu, oparta została w całości na sporządzonej przez powołanego w sprawie biegłego opinii, który to biegły (jak wynika z treści dokumentów załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej) sumę nakładów wyliczył w kwocie netto.

Podkreślić również należy, że w chwili obecnej Wnioskodawca zgodnie z wystawioną przez siebie fakturą odprowadził już do Urzędu Skarbowego podatek VAT, a nadto podatek dochodowy.

W sytuacji zatem, gdyby obecnie decyzja Izby Skarbowej w Katowicach stwierdzała, że kwota wskazana w treści przedmiotowego orzeczenia sądowego stanowiła kwotę brutto, a nie netto jak wywodzi Wnioskodawca, posiadałby on nadpłatę podatku VAT, oraz podatku dochodowego w wysokości przekraczającej 30 tys. złotych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym podatnik - Wnioskodawca - zobowiązany był do wystawienia na rzecz Spółki z o.o. faktury VAT.

2. Czy kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy, a stanowiąca zwrot poniesionych nakładów, jest kwotą netto, do której należy doliczyć 23% podatek VAT.

3. Jakie kwoty, tj. kwoty netto i brutto winny w opisanym powyżej stanie faktycznym znaleźć się na wystawionej przez podatnika fakturze VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą orzeczenia Sądu zasądzającego zwrot nakładów był przepis art. 676 k.c. stanowiący, że jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu.

Biegły wydający na zlecenie Sądu opinię i określając wysokość należnych nakładów na str. 10 opinii podał, że wyliczona kwota stanowi kwotę netto.

Nadto w wyniku stanowiska Spółki z o.o. pełnomocnik Wnioskodawcy, w celu potwierdzenia swojego stanowiska, wystosował zapytanie do biegłego o interpretację wykonanej opinii. W odpowiedzi na ww. biegły pismem z dnia 14 lutego 2013 r. powołując się na wytyczne sporządzania operatów przez biegłych potwierdził, że wyliczona przez niego kwota, a stanowiąca podstawę wyrokowania Sądu jest kwotą netto, tj. bez podatku VAT.

Zgodnie z art. 8. ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Wskazać zatem należy, że w ocenie Wnioskodawcy zwrot nakładów jako czynność prawna winna podlegać opodatkowaniu.

Takie stanowisko prezentowane jest w znacznej większości interpretacji dokonywanych przez organy skarbowe, oraz orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, które stwierdzają, że ponieważ przeniesienie nakładów na właściciela gruntu następuje za wynagrodzeniem, to w konsekwencji uznać należy, że zbycie nakładów na budowę budynku na cudzym gruncie jest odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zatem w ocenie podatnika kwota określona w orzeczeniu sądowym winna podlegać opodatkowaniu i równocześnie winna stanowić podstawę opodatkowania.

Reasumując wskazać należy, iż Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

1. W związku z orzeczeniem sądowym, biorąc pod uwagę obowiązujący stan prawny, a przytoczony powyżej, w niniejszym przypadku winna zostać wystawiona faktura VAT.

2. Kwota zasądzona przez Sąd zgodnie z zapisami w opinii rzeczoznawcy, a następnie potwierdzeniem tego faktu w dokonanej przez niego interpretacji, stanowi kwotę netto, tj. kwotę nieobejmującą podatku VAT.

3. Faktura VAT wystawiona przez Wnioskodawcę jest fakturą wystawioną prawidłowo, zaś określone w niej kwoty, tj. 384.852,00 zł + VAT (88.515,96 zł) = 473.367,96 zł brutto są kwotami właściwymi, przy czym stanowisko Spółki z o.o. odmawiające przyjęcia ww. faktury jest nieprawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na zaistnienie opisanego stanu faktycznego, niniejszą interpretację wydano w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słownik języka polskiego definiuje czasownik "świadczyć" jako "wykonywać coś na czyjąś rzecz", "świadczenie" zaś, to - według niego - obowiązek wykonywania, przekazania czegoś.

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z treści § 2 cyt. przepisu wynika natomiast, iż częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl § 3 powołanej normy przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 Kodeksu cywilnego z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z regulacji prawa cywilnego powołanego na użytek interpretacji wynika, iż budynki są częścią składową gruntu, a także - na mocy przepisów szczególnych - stanowią odrębny przedmiot własności. Zgodnie z zasadną "superficies solo cedit", gdy najemca (dzierżawca) poniósł nakłady na nieruchomość, stają się one własnością właściciela gruntu.

Stosownie do art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Natomiast na podstawie art. 705 Kodeksu cywilnego, po zakończeniu dzierżawy dzierżawca obowiązany jest w braku odmiennej umowy, zwrócić przedmiot dzierżawy w takim stanie, w jakim powinien się znajdować stosownie do przepisów o wykonywaniu dzierżawy.

Tak więc roszczenie o zwrot nakładów ulepszających powstaje z chwilą dokonania przez wydzierżawiającego wyboru pomiędzy uprawnieniami z art. 676 Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca oraz Spółka z o.o. dokonywali wzajemnych rozliczeń wynikających z orzeczenia Sądu Okręgowego, w którym to ww. Sąd zasądził na rzecz powoda - Wnioskodawcy - kwotę 384.852,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu poniesionych nakładów.

Wcześniej Wnioskodawca na podstawie umowy z roku 1994 użytkował nieruchomość gruntową i na nieruchomości tej własnym nakładem sił i środków wybudował budynek usługowy. Podstawę wyliczenia powyższej kwoty stanowiła opinia biegłego sądowego, rzeczoznawcy majątkowego, który działając na zlecenie Sądu wyliczył kwotę należnych nakładów.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT od 1994 r. Obecnym właścicielem nieruchomości gruntowej użytkowanej przez Wnioskodawcę jest Spółka z o.o. Umowa dzierżawy z dnia 27 września 1994 r. zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z o.o. zawarta została na 15 lat. Przedmiotowy budynek Wnioskodawca wybudował na podstawie § 3 ww. umowy. Na podstawie § 3 ww. umowy właściciel nieruchomości zezwolił Wnioskodawcy na wybudowanie budynku. Umowa nie regulowała sposobu rozliczenia nakładów, zaś w kwestiach nieuregulowanych zawierała odesłanie do przepisów Kodeksu cywilnego, tj. do art. 676. W umowie nie przewidziano sposobu rozliczenia nakładów. Do wydania nieruchomości doszło w dniu 19 grudnia 2011 r. Z wyroku sądowego nie wynika kiedy na właściciela nieruchomości przeszło prawo własności nakładów. Wskazana kwota w sentencji wyroku nie została określona ani jako kwota netto, ani jako kwota brutto, niemniej jednak - jak wynika z uzasadnienia przedmiotowego wyroku - określając sumę należnych nakładów Sąd oparł się na opinii biegłego, zaś biegły określając sumę nakładów sumę tą podaje w kwocie netto. Przedmiotowa kwota (wskazana w orzeczeniu opartym na opinii biegłego rzeczoznawcy) jest jedyną kwotą należną Wnioskodawcy z tytułu poniesionych nakładów. Zasadność kwoty Sąd argumentował przepisem art. 676 k.c. w zw. z art. 694 k.c., zaś jej wysokość treścią opinii biegłego rzeczoznawcy (podającego wyliczoną przez siebie sumę jako kwotę netto).

Ustosunkowując się do powyższego, wskazać należy, że przy zwrocie nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ przedmiot najmu przez cały okres trwania tego stosunku pozostaje własnością wynajmującego. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właściciela nieruchomości nie jest dostawą towarów, bowiem nie mieści się w definicji towaru, zawartej w cyt. art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem stwierdzić, iż zbycie nakładów inwestycyjnych poniesionych w obcym środku trwałym nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, iż nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Z tych też względów, przeniesienie za wynagrodzeniem kosztów inwestycji na właściciela nieruchomości należy traktować jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Uwzględniając powyższe w powiązaniu z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym wskazać należy, że w sytuacji przeniesienia za wynagrodzeniem nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę - dzierżawcę na gruncie wydzierżawiającego - mamy do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, bezpośrednim i ekwiwalentnym, polegającym na zbyciu ulepszeń dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz wydzierżawiającego.

Skoro bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług określono, iż przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to dokonywanie przez Wnioskodawcę nakładów na wydzierżawianym gruncie jest świadczeniem na rzecz właściciela. Jak powyżej wskazano, nakłady są prawem majątkowym, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego. Odpłatnością za ww. świadczenie jest kwota, którą wydzierżawiający zobowiązany jest - w tym przypadku w wyniku przeprowadzonego postępowania sądowego i zapadłego wyroku - zapłacić Wnioskodawcy za poniesione nakłady.

Zatem przekazanie za wynagrodzeniem poniesionych nakładów na cudzą rzecz stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 marca 2013 r. działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 106 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Powyższe oznacza, że w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca działający jako podatnik podatku od towarów i usług zobowiązany był do wystawienia na rzecz Spółki z o.o. faktury dokumentującej dokonanie czynności podlegającej opodatkowaniu jaką było przekazanie za wynagrodzeniem poniesionych na rzecz tej Spółki nakładów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z orzeczeniem sądowym w niniejszym przypadku winna zostać wystawiona faktura VAT - należało uznać za prawidłowe. Zaznaczyć jednak należy, że faktura ta dokumentuje czynność dokonaną w grudniu 2011 r. w momencie przeniesienia przez Wnioskodawcę poniesionych przez niego nakładów na dzierżawionym gruncie.

Odnosząc się natomiast do pytania Wnioskodawcy czy kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy, a stanowiąca zwrot poniesionych nakładów, jest kwotą netto, do której należy doliczyć 23% podatek VAT, przytoczyć trzeba przepis art. 29 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r.), zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z powołanego przepisu wynika, iż kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Należność jest kwotą, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług.

Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 3531 Kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tak więc Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Należy także podkreślić, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów cywilnoprawnych i przyjęty w tych umowach sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeśli z zawartej umowy wynika, że kwota stanowiąca wynagrodzenie za przeniesienie nakładów poniesionych w obcym środku trwałym, jest kwotą netto, to świadczący usługę do tej kwoty powinien doliczyć odpowiedni podatek VAT, w przeciwnym razie wynagrodzenie z tytułu ww. czynności jest kwotą brutto, w której to kwocie należy zawrzeć wartość netto oraz podatek VAT.

Reasumując wskazać należy, że przekazanie za wynagrodzeniem nakładów inwestycyjnych poniesionych w obcym środku trwałym stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 ww. ustawy, przy czym kwota stanowiąca wynagrodzenie za przeniesienie nakładów stanowi wartość netto, do której należy doliczyć 23% stawkę podatku od towarów i usług, jednakże wyłącznie w sytuacji, jeśli takie ustalenia wynikają z umowy, w przeciwnym bowiem przypadku będzie to kwota brutto.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, zawarta pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką z o.o. umowa, na podstawie której Wnioskodawca - za zgodą Spółki z o.o. - wybudował budynek - nie regulowała sposobu rozliczenia nakładów, również wskazana kwota w sentencji wyroku nie została określona ani jako kwota netto, ani jako kwota brutto. Zatem strony nie zawarły umownych postanowień w kwestii ustalenia, że kwota stanowiąca wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę z o.o. za przeniesienie nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na dzierżawionym gruncie, będzie kwotą netto, zatem świadczący usługę tj. Wnioskodawca do określonej przez Sąd kwoty wynagrodzenia nie powinien doliczać podatku VAT.

Oznacza to, że wypłacone przez Spółkę z o.o. wynagrodzenie z tytułu ww. czynności jest kwotą brutto, w której to kwocie zawiera się wartość netto oraz podatek VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że kwota zasądzona przez Sąd stanowi kwotę netto, tj. kwotę nieobejmującą podatku VAT - należało uznać za nieprawidłowe.

Ustosunkowując się do pytania Wnioskodawcy dotyczącego kwestii jakie kwoty, tj. kwoty netto i brutto winny w opisanym powyżej stanie faktycznym znaleźć się na wystawionej przez podatnika fakturze VAT należy odwołać się do przepisów regulujących sposoby i zasady wystawiania faktur.

Stosownie do art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Przepis ten stał się podstawą wydania rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.) obowiązującego do 31 grudnia 2013 r.

Elementy jakie powinna zawierać faktura określone zostały w § 5 ust. 1 tego rozporządzenia.

W świetle § 8 ust. 1 kwotę podatku, o której mowa w § 5 ust. 1 pkt 14, w odniesieniu do dostarczanych towarów lub świadczonych usług objętych daną stawką podatku podatnik może wykazać jako kwotę wyliczoną według następującego wzoru:

k. p. = (WB x SP) / (100 + SP)

gdzie:

k. p. - oznacza kwotę podatku, przy czym wielkość wynikającą z wzoru zaokrągla się do pełnych groszy, w ten sposób, że końcówki poniżej 0,5 grosza pomija się, a końcówki 0,5 grosza i wyższe zaokrągla się do 1 grosza,

WB - oznacza wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług objętych stawką podatku SP, uwzględniającą kwotę podatku (wartość sprzedaży brutto),

SP - oznacza stawkę podatku.

W myśl § 8 ust. 2 w przypadku gdy podatnik wyliczył kwotę podatku zgodnie ze wzorem zawartym w ust. 1, zamiast ceny jednostkowej netto może wykazywać w fakturze cenę wraz z kwotą podatku (cenę jednostkową brutto), a zamiast wartości sprzedaży netto - wartość sprzedaży brutto.

Według § 8 ust. 3 w przypadku, o którym mowa w ust. 2, sumę wartości sprzedaży netto stanowi różnica między wartością sprzedaży brutto a kwotą podatku, z podziałem na poszczególne stawki podatku.

Odnosząc powołane wyżej przepisy prawa do przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli zasądzona przez Sąd na rzecz Wnioskodawcy kwota jest jedynym wynagrodzeniem należnym Wnioskodawcy z tytułu rozliczenia poniesionych przez niego nakładów, to stanowi ona kwotę brutto zawierającą w sobie kwotę podatku.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że faktura VAT wystawiona przez Wnioskodawcę jest fakturą wystawioną prawidłowo, zaś określone w niej kwoty, tj. 384.852,00 zł + VAT (88.515,96 zł) = 473.367,96 zł brutto są kwotami właściwymi - należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zaznaczyć także należy, iż przedstawiona interpretacja wydana została dla Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnopodatkowych dla kontrahenta Wnioskodawcy, tj. Spółki z o.o.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja obejmuje jedynie stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Organ nie jest bowiem upoważniony do oceny stanowiska kontrahenta Wnioskodawcy (Spółki z o.o.) odmawiającego przyjęcia ww. faktury.

Na marginesie należy zaznaczyć, że tut. Organ nie jest uprawniony do dokonywania analizy załączonych do wniosku dokumentów, a interpretację wydaje w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Tym samym dołączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.