IBPP1/443-288/11/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy podatnikiem podatku VAT powinna być Gmina czy Urząd Gminy - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy podatnikiem podatku VAT powinna być Gmina czy Urząd Gminy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W związku z problemami interpretacyjnymi pojawiającymi się w orzecznictwie sądów i interpretacjach izb skarbowych "kto jest podatnikiem podatku od towarów i usług: gmina czy jej urząd..." Wnioskodawca zwraca się z prośbą o jednoznaczne rozstrzygnięcie powyższego problemu. Naczelnik Urzędu Skarbowego rejestrując podatnika, potwierdza jego status jako podatnika czynnego, czyli uprawnionego do odliczeń podatku VAT (art. 96 ust. 4) lub zwolnionego (art. 96 ust. 3).

Urząd Miejski w dniu 20 maja 1997 r. otrzymał decyzję w sprawie nadania numeru identyfikacji podatkowej i posługiwał się nim przy składaniu deklaracji VAT-7. Stanowisko o dopuszczalności wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT przez urzędy gmin i ich statusie jako podatnika tego podatku było w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 19 grudnia 1994 r., nr PP1-7207-69-94/SK, wydanym na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy o podatku VAT z stycznia 1993 r. W 2003 r. Gmina Miejska wystąpiła z wnioskiem o nadanie numeru identyfikacji podatkowej, który otrzymała w dniu 30 kwietnia 2003 r. (NIP X). Powyższa sytuacja była wynikiem orzekanych wyroków przez sądy w sprawie podmiotowości podatkowej gmin i powiatów. Zmiana statusu podatnika (z urzędu na gminę) drastycznie zmieniła dotychczasowe zasady rozliczeń tego podatku, a orzeczenia sądów nie rozstrzygały problemu ujmowania operacji księgowych w księgach rachunkowych (w organie gminy nie prowadzi się ewidencji umożliwiającej rozliczenia podatku VAT tj. sprzedaży i zakupów). Urząd Miejski w 2007 r. wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego o wydanie interpretacji podatkowej, którym numerem NIP należy się posługiwać przy składaniu deklaracji VAT-7, numerem NIP Gminy Miejskiej czy numerem NIP Urzędu Miejskiego oraz kto powinien wystawiać faktury z tyt. dzierżawy, czynszu najmu, wykupu lokalu czy gruntu. Urząd Miejski stał na stanowisku, że Gmina i Urząd dla celów VAT-7 powinny stosować jednakowe oznaczenia NIP i w związku z tym powinny składać jedną deklarację VAT-7, wszystkie dokumenty wymagające oznaczenia NIP, w tym faktury VAT i deklaracje VAT-7, sporządzane powinny być i wystawiane przez Urząd z tytułu czynności przypisanych prawnie Gminom. Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko przedstawione we wniosku za prawidłowe w Postanowieniu Nr US.II/415-8/07 z dnia 1 sierpnia 2007 r.

Mając powyższe na uwadze dla czynności opodatkowanych podatkiem VAT składana jest deklaracja VAT-7 przez Urząd Miejski oraz deklaracja "zerowa" przez Gminę Miejską Urząd Miejski dokonuje zakupu i sprzedaży w imieniu Gminy Miejskiej, więc prowadzi ewidencję tych operacji w swoich urządzeniach księgowych, a wystawiane faktury są opatrzone numerem ewidencji podatkowej Urzędu. Wszystkie dochody o charakterze cywilnoprawnym, które są obciążone podatkiem od towarów i usług, oraz wszystkie wydatki, od których ewentualnie można dokonać odpisu podatku naliczonego, ujmowane są w ewidencji Urzędu Miejskiego. W tej sytuacji nie ma możliwości wykorzystania numeru ewidencji podatkowej nadanego "Gminie Miejskiej". W związku z tym, iż w orzecznictwie sądowym ugruntował się pogląd, że urząd gminy nie może być podatnikiem VAT, gdyż nie ma statusu jednostki organizacyjnej gminy, wykonywanie zadań gminy następuje zawsze w imieniu i na rzecz gminy. Jeśli są to czynności opodatkowane podatkiem VAT, wówczas podatnikiem tego podatku jest gmina (Wyrok WSA w Krakowie z 20 października 2009 r. I SA/Kr 1077/09.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kto powinien posiadać status podatnika podatku VAT gmina czy urząd gminy.

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina Miejska i urząd do celów podatkowych powinny rejestrować się jako jeden podmiot tego podatku i posługiwać się jednym numerem NIP, prowadzić jedną ewidencję do celów podatku VAT oraz sporządzać jedną deklarację VAT. W rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel i rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 6 ustawy za podatnika podatku VAT nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo lub w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W myśl powołanych przepisów powinno się w sposób prosty dokonać przypisania określonych czynności, do określonego podmiotu - tak jednak nie jest, gdyż jednostki napotykają szereg problemów natury techniczno - prawnej. Za czynnego podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w różnych rejonach kraju organy podatkowe uznają: gminę, albo gminę jak i obsługujący ją urząd gminy, albo wyłącznie urząd gminy. Jest to sytuacja nieprawidłowa i dostarczająca jednostkom wielu problemów, gdyż jak odróżnić przykładowo nabycie towarów i usług na rzecz gminy od nabycia towarów i usług na rzecz obsługującego ją urzędu i innych jednostek organizacyjnych skoro zawsze w sensie cywilnoprawnym nabywcą powinna być jednostka samorządu terytorialnego, jako osoba prawna. Czy wymianę okien i modernizację dachu w budynku urzędu, należy zakwalifikować do nabycia towarów i usług przez gminę, czy przez urząd gminy, czy wymiana okien i modernizacja dachu w budynku szkoły gminnej będzie nabyciem towarów i usług przez jednostkę organizacyjną gminy (szkołę) czy przez samą gminę do dzisiaj rodzi wiele wątpliwości.

W rozporządzeniu Ministra Finansów z 5 lipca 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej zawarto głównie regulacje budżetów jednostek samorządu terytorialnego, natomiast nie przewidziano kont księgowych na przykład do rozliczeń podatkowych jednostek samorządu terytorialnego. We wzorcowym planie kont dla budżetu jednostki samorządu terytorialnego stanowiącym Załącznik Nr 2 do niniejszego rozporządzenia brak jest kont bilansowych Zespołu 0 - Majątek trwały, natomiast z § 6 ust. 1 wynika iż środki trwałe stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego otrzymane nieodpłatnie, na podstawie decyzji właściwego organu, mogą być wyceniane w wartości określonej w decyzji. Koniecznym staje się poruszenie kwestii braku możliwości prawidłowego wypełnienia przez jednostkę samorządu terytorialnego zgłoszenia identyfikacyjnego NIP - 2, gdyż jaki adres siedziby oraz który rachunek bankowy podmiotu powinno się przyjąć. Jednostki samorządu terytorialnego jako lokalne organy władzy publicznej na podstawie prawa wspólnotowego i ustawy o podatku od towarów i usług nie są uważane za podatników podatku VAT w związku z prowadzoną działalnością którą podejmują jako władze publiczne i transakcjami jakie zawierają, nawet jeśli pobierają podatki, opłaty, składki i inne płatności w związku z prowadzoną działalnością lub transakcjami. Przepisy wprowadzają naczelną zasadę, w myśl której następuje wyłączenie organów władzy publicznej oraz innych organów podlegających prawu publicznemu z kategorii podatników podatku VAT w odniesieniu do czynności wykonywanych w charakterze władzy publicznej. Samorząd terytorialny kwalifikuje się jako organ władzy publicznej, gdyż w świetle Konstytucji RP art. 163 w związku z art. 7 i art. 10 jednostki samorządu terytorialnego są zaliczone do organów władzy publicznej. Zgodnie z tym przepisem samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Na podstawie określonych prawem kompetencji jednostka samorządu terytorialnego realizuje władztwo administracyjne i działa jako organ administracji publicznej, a w postępowaniu administracyjnym zajmuje pozycję organu prowadzącego postępowanie. Mając powyższe na uwadze nasuwa się wątpliwość, czy jednostki samorządu terytorialnego wykonując swoje zadania mają w ujęciu formalnym status podatnika podatku od towarów i usług, który z mocy prawa jest zobowiązany do zapłaty podatku. Dla celów określenia statusu podatnika jak wynika z orzecznictwa sądów administracyjnych kluczowa jest samodzielność, posiadanie osobowości prawnej, wykonywania zadań wykraczających poza zakres zadań publicznych i działanie jako strona czynności cywilnoprawnych we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Decydującym kryterium o uznaniu organu władzy publicznej za podatnika VAT jest zachowanie się nie jak organ władzy publicznej, ale jak podmiot gospodarczy, w stosunku do określonych transakcji lub czynności. W kontekście powyższych rozważań rodzą się wątpliwości dotyczące doprecyzowania, które zachowania samorządu terytorialnego należy uznać do czynności władzy publicznej, a które nie skoro samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej, nie zastrzeżone dla innych organów władz publicznych, gdyż dany podmiot staje się podatnikiem w związku z wykonywaniem czynności opodatkowanej i tylko w stosunku do tej konkretnej czynności.

Z kolei jednostki samorządu terytorialnego nie mogą realizować swoich zadań bez odpowiedniej struktury organizacyjnej, więc nałożone na nie zadania powinny wykonywać za pośrednictwem własnych struktur organizacyjnych. W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami. Ustawa o samorządzie gminnym wskazuje jedynie organy gminy którymi są: rada gminy jako organ stanowiący oraz wójt (burmistrz, prezydent miasta) jako organ wykonawczy, który wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy. Przepisy ustaw samorządowych nie nadają urzędom statusu jednostki organizacyjnej, a definiują je jako aparat pomocniczy organu. Jak wynika z orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie gmina jako jednostka samorządu terytorialnego jest podatnikiem VAT, a nie urząd gminy. Urząd gminy jest wyłącznie aparatem pomocniczym administracji publicznej, dlatego nie może być uznany za podatnika. Urząd jest strukturą organizacyjną, której jedynym celem jest zapewnienie sprawnej realizacji zadań organu gminy, przez co nie może stanowić strony postępowania. W świetle powyższego to jednostka samorządu terytorialnego jeśli wykonuje zadania wykraczające poza zakres zadań publicznych, będzie miała status podatnika VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy czym, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zaznaczyć, że jednostki samorządu terytorialnego takie jak gminy, powiaty czy województwa, są innymi niż organy władzy publicznej, uczestnikami sektora finansów publicznych, zatem nie korzystają z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, lecz są objęte zwolnieniem o którym mowa w przepisie § 13 ust. 1 pkt 12 obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 5 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 246, poz. 1649 z późn. zm.).

Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zwolnienie to utrzymane zostało w § 13 ust. 1 pkt 12 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392).

Gmina, stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną, wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent). Jak stanowi natomiast art. 11a ust. 3 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o wójcie, należy przez to rozumieć także burmistrza oraz prezydenta miasta. W myśl art. 33 ust. 1, wójt wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy. Jak wynika z powyższego, urząd gminy nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu.

Urząd gminy jest jednostką pomocniczą służącą do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy. Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe gminy i urzędu gminy, również na gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości gminy podmiotowość urzędu gminy. Zatem Urząd działając w imieniu Gminy realizuje zadania własne Gminy. Natomiast zdolność prawną i zdolność do dokonywania czynności prawnych ma Gmina, nie zaś Urząd.

W oparciu o rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 5 lipca 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości oraz planów kont dla budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego, jednostek budżetowych, samorządowych zakładów budżetowych, państwowych funduszy celowych oraz państwowych jednostek budżetowych mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 128, poz. 861), należy stwierdzić, iż urząd nie ma możliwości prowadzenia odrębnej ewidencji księgowej, dotyczącej rozliczeń podatku od towarów i usług dla samorządowych osób prawnych oraz dla ich urzędów, obsługujących od strony techniczno - organizacyjnej te osoby prawne.

Urząd jest więc aparatem pomocniczym organu wykonawczego, który nie posiada podmiotowości prawnej. Powyższe oznacza, że podatnikiem podatku od towarów i usług w stosunku do całej działalności może być wyłącznie Gmina, w żadnym zaś przypadku Urząd.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, podlegają obowiązkowi ewidencyjnemu oraz otrzymują numery identyfikacji podatkowej (NIP). Stosownie do ust. 2 i 3 cyt. wyżej przepisu, obowiązkowi ewidencyjnemu podlegają również inne podmioty niż wymienione w ust. 1, jeżeli na podstawie odrębnych ustaw są podatnikami, a w szczególności zakłady (oddziały) osób prawnych, płatnicy podatków oraz płatnicy składek ubezpieczeniowych - podmioty te również otrzymują NIP.

Powyższe oznacza, że każdy podmiot, który należy do jednej z ww. kategorii, jest obowiązany do złożenia zgłoszenia identyfikacyjnego. Należy podkreślić również, że nie jest prawnie dopuszczalna sytuacja nadania jednego NIP dwóm podmiotom (z których jeden jest podatnikiem np. podatku od towarów i usług, a drugi płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych), jak również posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej nadanym innemu podmiotowi. Numer identyfikacji podatkowej nie może być używany w oderwaniu od nazwy podmiotu, która występuje w decyzji administracyjnej o nadaniu NIP. Konsekwencją wydania ww. decyzji jest jednoznaczna identyfikacja podmiotu w systemie Poltax poprzez jego NIP i nazwę.

Jak już podano na wstępie, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W świetle powyższego przepisu jednostki samorządu terytorialnego (gminy, powiaty, województwa), ze względu na przyznaną im ustawowo osobowość prawną, są podatnikami podatku od towarów i usług, o ile spełnią pozostałe warunki wskazane w art. 15 ustawy.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 96 ust. 3 podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako "podatnika VAT czynnego" lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego (art. 96 ust. 4).

Zgodnie z art. 99 ust. 1 podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Wskazane powyżej przepisy dotyczące rejestracji w zakresie podatku VAT oraz składania deklaracji VAT jednoznacznie odwołują do podatnika, o którym mowa w art. 15.

Z powyższych przepisów jednoznacznie wynika, iż nie występuje odrębna od podmiotowości gminy podmiotowość urzędu gminy. Gmina i Urząd Gminy nie mogą być odrębnymi (odrębnie zarejestrowanymi) podatnikami podatku od towarów i usług, gdyż są to ściśle ze sobą związane podmioty.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT Minister Finansów w obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.) określił m.in. szczegółowe zasady wystawiania faktur. Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia zarejestrowani podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Zasada ta utrzymana została również w § 4 ust. 1 obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

Wobec powyższego Urząd nie jest uprawniony do wystawiania, otrzymywania faktur VAT oraz składania deklaracji w imieniu własnym (tj. używając własnej nazwy) w ramach realizacji zadań Gminy.

Zatem, podatnikiem podatku od towarów i usług w stosunku do całej działalności (gminy i urzędu gminy) jest wyłącznie gmina, jako jednostka samorządu terytorialnego, posiadająca osobowość prawną.

Dlatego też dla celów podatku od towarów i usług, gmina i urząd gminy powinny stosować jednakowe oznaczenie (numer identyfikacji podatkowej) - tj. NIP nadany gminie. Gmina jako podatnik podatku od towarów i usług podlega obowiązkowi rejestracyjnemu. Natomiast urząd gminy, realizując zadania spoczywające na samorządowej osobie prawnej, a skutkujące obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług, występuje wyłącznie jako aparat pomocniczy, działający w imieniu i na rzecz ww. osoby prawnej. Z uwagi na fakt, iż nie ma możliwości prowadzenia odrębnej ewidencji księgowej, zarówno gmina, jak i urząd gminy, w związku ze swoimi działaniami, powinny sporządzać jedno rozliczenie deklaracyjne dla podatku od towarów i usług.

Reasumując, gmina, jako osoba prawna, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, dlatego też podstawą rozliczeń podatkowych winien być nadany jej numer identyfikacji podatkowej dla potrzeb podatku od towarów i usług. Urząd gminy, w ramach realizacji zadań gminy, nie jest uprawniony ani do wystawiania, ani otrzymywania faktur VAT, jak również składania deklaracji w imieniu własnym (tj. używając własnej nazwy oraz własnego NIP). Wszelkie bowiem dokumenty wymagające oznaczenia (numeru) NIP sporządzane przez urząd gminy lub wpływające do urzędu gminy dotyczące czynności przypisanych prawnie gminom, powinny być sygnowane numerem NIP osoby prawnej, w imieniu której wykonywane są te czynności, czyli numerem NIP gminy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że jednostka samorządu terytorialnego jeśli wykonuje zadania wykraczające poza zakres zadań publicznych, będzie miała status podatnika VAT, należało uznać za prawidłowe.

Tut. organ pragnie wskazać, że interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny (lub zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez podatnika. Interpretacje te nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto należy zauważyć, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Natomiast wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Tut. Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym stanie faktycznym oraz własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, nie były przedmiotem rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.