IBPP1/443-235/13/LSz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 20 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP1/443-235/13/LSz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 11 marca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 11 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku VAT dla dostaw gruntów niezabudowanych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia stawki podatku VAT dla dostaw gruntów niezabudowanych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 11 czerwca 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-235/13/LSz z dnia 31 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 10 września 2012 r. Gmina złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawiając następujący stan faktyczny:

Starosta B. w dniu 8 grudnia 2011 r. po rozpatrzeniu wniosku Państwa X orzekł w drodze decyzji o:

* dokonaniu przez Gminę zwrotu wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na ich rzecz,

* zobowiązaniu Państwa X do zwrotu na rzecz Gminy zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania.

Zgodnie z art. 141 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, należność na wniosek stron, została rozłożona na 10 rocznych rat.

W trakcie przeprowadzonego postępowania ustalono, że aktem notarialnym z dnia 24 stycznia 1975 r. nieruchomość została sprzedana Skarbowi Państwa (działki o nr 2262, 2267, 2268, 2272, 2273, 2274, 4600 o łącznej powierzchni 7,7577 ha).

Powyższy akt notarialny został zawarty w trybie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1975 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości. Celem wywłaszczenia była budowa szpitala powiatowego.

Stosownie do art. 136 ust. 3 ww. ustawy poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, jeżeli stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Zgodnie z art. 137 ust. 1 pkt 1 nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu jeżeli pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu. Podczas oględzin ustalono, że działkę 4600 częściowo zajęto pod cmentarz komunalny, jest to teren trwale zagospodarowany w pozostałej części stanowi miedzę. Działki 2262, 2267, 2268 stanowią pole uprawne. Natomiast działki 2272, 2273 oraz 2274 stanowią teren zakrzewiony. Z uwagi, że działka 4600 w części stanowi cmentarz komunalny, który z uwagi na trwałe zagospodarowanie nie może być przedmiotem zwrotu, zaistniała konieczność sporządzenia dokumentacji podziałowej mającej na celu wydzielenie gruntu stanowiącego cmentarz.

Zgodnie z art. 140 wyżej cytowanej ustawy - poprzedni właściciel jest zobowiązany zwrócić aktualnemu właścicielowi nieruchomości odszkodowanie, które podlega waloryzacji z tym, że nie może ono przekraczać wartości rynkowej nieruchomości w dniu jej zwrotu. W omawianej sprawie znajdują dodatkowo zastosowanie przepisy art. 217 ust. 2 ustawy stanowiące, że jeżeli wywłaszczenia dokonano przed dniem 5 grudnia 1990 r. to w razie zwrotu nieruchomości uprawniona osoba zwraca odszkodowanie zwaloryzowane w wysokości nie większej niż 50% aktualnej wartości tej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zwrotu przez Gminę wywłaszczonej w 1975 r. nieruchomości, w zamian za zwrot otrzymanego odszkodowania w zwaloryzowanej wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości, występuje dostawa towaru podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też jest to czynność niepodlegająca opodatkowaniu.

Zdaniem Gminy, zwrot przez Gminę wywłaszczonej w 1975 r. nieruchomości, w zamian za zwrot otrzymanego odszkodowania w zwaloryzowanej wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z otrzymaną w dniu 10 grudnia 2012 r. interpretacją indywidualną nr IBPP1/443-955/ 12/lSz, stanowisko Gminy, w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu taktycznego uznano za nieprawidłowe. Wskazano, iż w przedmiotowej sprawie ma miejsce dostawa towarów (gruntów) w zamian za zwrot odszkodowania. W tym przypadku zwaloryzowane odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Wynagrodzenie to ma bowiem charakter wzajemny i ekwiwalentny, co oznacza, że z tytułu zwrotu nieruchomości, dla oddającego wynika bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść. A zatem istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów (oddaniem nieruchomości) a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem, które przybiera postać zwróconego odszkodowania. Z tego względu mamy więc do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu do przedstawionego stanu faktycznego należy dodać, iż w decyzji Starosta B. orzekł, że zgodnie z art. 141 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami należność, na wniosek Państwa X, zostaje rozłożona na 10 rocznych rat. Pierwsza rata płatna w terminie 30 dni od daty kiedy decyzja stanie się ostateczna. Pozostałe raty płatne są z góry za dany rok, począwszy od 2013 r., w terminie do dnia 31 marca danego roku, po uprzednim poinformowaniu o ich wysokości przez Urząd Miejski w Cz.

Począwszy od 2013 r. raty podlegają oprocentowaniu, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski. Wierzytelność Gminy podlega zabezpieczeniu, zgodnie z art. 141 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, poprzez ustanowienie hipoteki na zwracanej nieruchomości. Do skutków opóźnienia w zapłacie należności wynikających z decyzji Starosty B. stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu Cywilnego. Gmina jest podatnikiem podatku VAT i składa miesięczne deklaracje VAT-7.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że przedmiotem zwrotu było 7 geodezyjnie wyodrębnionych niezabudowanych działek:

* działka nr 2267 o pow. 1,3822 ha,

* działka nr 2268 o pow. 0,1126 ha,

* działka nr 2262 o pow. 5,3860 ha,

* działka nr 4600/2 o pow. 0,1610 ha,

* działka nr 2272 o pow. 0,2413 ha,

* działka nr 2273 o pow. 0,3446 ha,

* działka nr 2274 o pow. 0,0597 ha.

Dla obszaru wyżej wymienionych działek brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla gruntów będących przedmiotem zwrotu nigdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Decyzja Starosty B. o dokonaniu przez Gminę zwrotu wywłaszczonej nieruchomości oraz o zobowiązaniu Państwa X do zwrotu zwaloryzowanego odszkodowania na rzecz Gminy, stała się ostateczna z dniem 4 stycznia 2012 r.

Na pytanie tut. organu "Jeżeli dostawa działek miała miejsce przed 1 kwietnia 2013 r., to w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego dla ww. działek oraz braku decyzji o warunkach zabudowy, należy podać jakie ich przeznaczenie wynikało z ewidencji gruntów..."

Wnioskodawca podał, że oznaczenie użytków gruntowych dla działek będących przedmiotem zwrotu w ewidencji gruntów jest następujące:

* działka nr 2267 - grunty orne,

* działka nr 2268 - grunty orne,

* działka nr 2262 - grunty orne,

* działka nr 4600/2 - pastwiska trwałe,

* działka nr 2272 - lasy i grunty leśne,

* działka nr 2273 - lasy i grunty leśne,

* działka nr 2274 - lasy i grunty leśne.

W decyzji Starosty B. wskazano, że należność na wniosek stron zostaje rozłożona na 10 rocznych rat. Pierwsza rata płatna w terminie 30 dni od daty kiedy decyzja stanie się ostateczna. Pozostałe raty płatne są z góry za dany rok, począwszy od 2013 r., w terminie do dnia 31 marca danego roku, po uprzednim poinformowaniu o ich wysokości przez Urząd Miejski w Cz. Począwszy od 2013 r. raty podlegają oprocentowaniu, przy zastosowaniu stopy procentowej, równej stopie redyskonta weksli stosowanej przez Narodowy Bank Polski.

W związku z powyższym Wydział Księgowości przy Urzędzie Miejskim w Cz. pismem z dnia 11 marca 2013 r. poinformował Państwa X o wysokości rocznej raty i naliczonym oprocentowaniu płatnym do 31 marca 2013 r. Gmina nie wystawiła faktury VAT dokumentującej dokonanej wpłaty raty zwaloryzowanego odszkodowania, gdyż Państwo X nie wystąpiło z żądaniem o jej wystawienie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrot przez Gminę wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na rzecz Państwa X w zamian za zwrot zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania w wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli przedmiotem dostawy jest grunt niezabudowany, do sprzedaży generalnie stosuje się stawkę VAT w wysokości 23%. Zwolnienie, jakie może mieć tu zastosowanie, to wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT - dotyczy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Ustawa o VAT nie precyzuje, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. W praktyce przyjęło się odwoływanie do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej. Na podstawie tych przepisów zazwyczaj stawiana jest teza, że o charakterze danego terenu powinien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 28 września 2011 r. nr IBPP/443-1101/11/LSz). Natomiast, jeżeli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego, pomocna może być decyzja o warunkach zabudowy, a gdy również takiej decyzji brak - przeznaczenie gruntu może wynikać z ewidencji gruntów (wyrok NSA w składzie siedmiu sędziów z 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10).

W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją zwrotu wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej składającej się z kilku działek, (podczas oględzin ustalono, że działkę 4600 częściowo zajęto pod cmentarz komunalny, jest to teren trwale zagospodarowany - w tej części nie podlega zwrotowi, w pozostałej części stanowi miedzę, działki 2262, 2267, 2268 stanowią pole uprawne, natomiast działki 2272, 2273 oraz 2274 stanowią teren zakrzewiony) dla których nie został sporządzony plan zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Według wypisu z rejestru gruntów wyżej wymienione działki zostały sklasyfikowane jako grunty orne, pastwiska trwałe i lasy. Zdaniem Gminy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwrot wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na rzecz Państwa X w zamian za zwrot zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania w wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje pojęcie dostawy towarów. W myśl tego przepisu przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Gmina jest podatnikiem podatku VAT i składa miesięczne deklaracje VAT-7. Starosta B. w dniu 8 grudnia 2011 r. po rozpatrzeniu wniosku Państwa X orzekł w drodze decyzji o dokonaniu przez Gminę zwrotu wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na rzecz Państwa X oraz o zobowiązaniu Państwa X do zwrotu na rzecz Gminy zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania. Decyzja Starosty B. stała się ostateczna z dniem 4 stycznia 2012 r.

Przedmiotem zwrotu było 7 geodezyjnie wyodrębnionych niezabudowanych działek: nr 2267, nr 2268, nr 226, nr 4600/2, nr 2272, nr 2273, nr 2274. Dla obszaru wyżej wymienionych działek brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla gruntów będących przedmiotem zwrotu nigdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca podał, że oznaczenie użytków gruntowych dla działek będących przedmiotem zwrotu w ewidencji gruntów jest następujące:

* działka nr 2267 - grunty orne,

* działka nr 2268 - grunty orne,

* działka nr 2262 - grunty orne,

* działka nr 4600/2 - pastwiska trwałe,

* działka nr 2272 - lasy i grunty leśne,

* działka nr 2273 - lasy i grunty leśne,

* działka nr 2274 - lasy i grunty leśne.

Z powyższego wynika, że dostawa działek miała miejsce przed 1 kwietnia 2013 r.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii zwolnienia od podatku od towarów i usług zwróconych na podstawie decyzji Starosty, która z dniem 4 stycznia 2012 r. stała się ostateczna wywłaszczonych nieruchomości niezabudowanych na rzecz Państwa X.

Wysokość opodatkowania regulują przepisy Działu VIII ww. ustawy (art. 41-85). Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zatem, podmiotem właściwym do określenia przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina. Tym samym, źródłem wywodzenia, czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1.

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2.

sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dla 7 geodezyjnie wyodrębnionych niezabudowanych nieruchomości gruntowych będących przedmiotem zwrotu brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla gruntów nigdy także nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Wnioskodawca podał, że oznaczenie użytków gruntowych dla działek w ewidencji gruntów jest następujące:

* dla działek nr 2267, nr 2268, nr 2262 - grunty orne,

* dla działek nr 2272, nr 2273, nr 2274 - lasy i grunty leśne,

* dla działki nr 4600/2 - pastwiska trwałe.

Z uwagi, że dla przedmiotowych działek brak jest planu zagospodarowania przestrzennego i nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w celu określenia przeznaczenia tego terenu należy sięgnąć do ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287).

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie.

Z treści § 67 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) wynika, że użytki gruntowe wykazywane w ewidencji dzielą się na następujące grupy:

1.

użytki rolne,

2.

grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,

3.

grunty zabudowane i zurbanizowane,

4.

użytki ekologiczne, oznaczone symbolem złożonym z litery "E" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego określającego sposób zagospodarowania lub użytkowania terenu, np. E-Ws, E-Wp, E-Ls, E-Lz, E-N, E-Ps, E-R,

5.

nieużytki, oznaczone symbolem - N,

6.

grunty pod wodami,

7.

tereny różne oznaczone symbolem -Tr.

Przepis § 68 ust. 2 ww. rozporządzenia stanowi, iż grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione dzielą się na:

1.

lasy, oznaczone symbolem - Ls,

2.

grunty zadrzewione i zakrzewione, oznaczone symbolem - Lz, lub, w przypadku zadrzewień śródpolnych, zaistniałych na gruntach objętych klasyfikacją gleboznawczą - symbolem złożonym z liter "Lz" oraz symbolu odpowiedniego użytku gruntowego, stanowiącego część składową oznaczenia klasy gleboznawczej gruntu, np. Lz-R, Lz-Ł, Lz-Ps.

Z powyższych przepisów wynika, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przeznaczenie terenu może wynikać z ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku natomiast braku ww. aktów prawnych z zakresu zagospodarowania przestrzennego, przeznaczenie terenu określa się zgodnie z ewidencją gruntów i budynków.

Należy mieć jednak na uwadze, że wskazane powyżej uregulowania prawne odnośnie terenów niezabudowanych obowiązywały do dnia 31 marca 2013 r., bowiem od dnia 1 kwietnia 2013 r. nastąpiły zmiany w przepisach ustawy o VAT dotyczące kwalifikacji gruntów niezabudowanych dla celów opodatkowania podatkiem VAT.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Jednocześnie od dnia 1 kwietnia 2013 r. bez znaczenia pozostają zapisy wynikające ewidencji gruntów, jeżeli dla danego gruntu nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, grunt taki nie jest uznawany za budowlany.

Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r., przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz stan faktyczny opisany we wniosku, stwierdzić należy, iż skoro dla przedmiotowych działek nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy to dostawa (zwrot) ww. gruntów o łącznej pow. 7,7577 ha na rzecz Państwa X przed dniem 1 kwietnia 2013 r. sklasyfikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako grunty orne, pastwiska trwałe, lasy i grunty leśne, korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwrot wywłaszczonej nieruchomości niezabudowanej na rzecz Państwa X w zamian za zwrot zwaloryzowanego, orzeczonego przy wywłaszczeniu odszkodowania w wysokości nie przekraczającej 50% aktualnej wartości nieruchomości korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie na podstawie danych zawartych w opisie stanu faktycznego przedstawionym we wniosku, a zatem traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl