IBPP1/443-235/11/LSz - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT usługi kulturalnej, polegającej na zapewnieniu udziału artystów wykonawców w niebiletowanych imprezach rozrywkowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 4 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania usługi kulturalnej, polegającej na zapewnieniu udziału artystów wykonawców w niebiletowanych imprezach rozrywkowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lutego 2011 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania usługi kulturalnej, polegającej na zapewnieniu udziału artystów wykonawców w niebiletowanych imprezach rozrywkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca świadczy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej usługi kulturalne polegające na zapewnieniu udziału artystów wykonawców (artystów estradowych) w estradowych imprezach rozrywkowych z udziałem publiczności, takich jak koncerty lub festiwale. Imprezy takie mogą być imprezami, na które wstęp jest dla publiczności bezpłatny i nie ma jakichkolwiek biletów (imprezy niebiletowane), jak też mogą to być imprezy, na które wstęp jest możliwy tylko po nabyciu odpowiedniego biletu (imprezy biletowane). Umowy z organizatorami takich imprez Wnioskodawca zawiera działając we własnym imieniu i na własną rzecz, zobowiązując się do zapewnienia udziału w niej określonego artysty wykonawcy, ponosząc wobec organizatorów odpowiedzialność za należyte wykonanie ww. umów. W celu wykonania swoich zobowiązań wobec organizatora imprezy, Wnioskodawca angażuje na własne ryzyko i na własny rachunek określonego w umowie z organizatorem artystę wykonawcę, zawierając z nim każdorazowo odrębną umowę o dzieło. Na podstawie zawartych z artystami wykonawcami umów, Wnioskodawca wypłaca im należne, umówione wynagrodzenie, a artysta nie ma żadnych roszczeń w stosunku do organizatora imprezy. Wszelką odpowiedzialność wobec artystów wykonawców i ryzyko finansowe wynikające z zawartych z nimi umów ponosi więc wyłącznie Wnioskodawca.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi kulturalne, polegające na zapewnianiu udziału artystów wykonawców (artystów estradowych) w niebiletowanych, estradowych imprezach rozrywkowych z udziałem publiczności, takich jak koncerty lub festiwale, świadczone przez Wnioskodawcę we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej będącej indywidualnym twórcą bądź artystą wykonawcą, będą objęte zwolnieniem od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) w zw. z art. 30 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) oraz art. 28 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r. z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Do dnia 31 grudnia 2010 r. na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zwolnione od podatku były usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy, w którym to m.in. pod poz. 11 wymienione były usługi oznaczone symbolem PKWiU ex 92 tj. usługi związane z kulturą. Powyższe, ze względu na szeroki zakres użytego przez ustawodawcę sformułowania "usług związanych z kulturą" obejmowało również usługi świadczone przez agencje koncertowe, z wyłączeniem wstępu na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego.

W związku z wejściem w życie w dniu 1 stycznia 2011 r. nowelizacji ww. ustawy, dokonanej ustawą o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 29 października 2010 r. (Dz. U. Nr 226, poz. 1476), skreślony został załącznik Nr 4 do ustawy, a katalog zwolnień od podatku VAT przeniesiony został do treści przepisu art. 43 ustawy o VAT. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z uzasadnieniem rządowego projektu wskazanej wyżej ustawy, zaproponowane zmiany miały na celu jedynie zapewnienie zgodności regulacji krajowych z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i oparcie przepisów dotyczących zwolnienia usług od podatku na opisach usług zawartych w tej dyrektywie.

Stosownie do aktualnego brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlegają usługi kulturalne świadczone przez:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, nie ma przy tym zgodnie z art. 43 ust. 19 pkt 2a tej ustawy zastosowania do wstępu na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego. W związku z tak sformułowanym brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT, może powstać wątpliwość, czy zwolnienie od podatku dotyczące świadczenia usług kulturalnych obejmuje także agencje koncertowe, świadczące ww. usługi we własnym imieniu, lecz na rzecz twórców i artystów wykonawców.

Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 28 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podatnika działającego w imieniu własnym, ale na rzecz osoby trzeciej, który nie wykonuje samodzielnie zamówionych usług, lecz niejako "dostarcza" we własnym imieniu nabywcy, traktuje się jako podatnika, który usługę te nabył, a następnie wyświadczył. Traktowany jest on więc jako nabywca usługi oraz świadczący usługę ze stosownymi konsekwencjami m.in. co do stawki podatku. Jeśli więc podatnik działający w imieniu własnym, lecz na rzecz osoby trzeciej "dostarcza" usługę, która dla osoby trzeciej objęta jest zwolnieniem, traktowany jest w zakresie podatku VAT tak samo jak ta osoba.

Implementacja przepisu art. 28 przedmiotowej dyrektywy do polskiego porządku prawnego dokonana została z dniem 1 grudnia 2008 r., przepisem art. 30 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu: "W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku". W piśmiennictwie wskazuje się, iż przed wprowadzeniem ust. 3 do art. 30 ustawy o VAT, mimo braku odpowiednika art. 28 dyrektywy w polskich przepisach o VAT, w przypadkach objętych zakresem regulacji art. 28 dyrektywy, przyjmowano takie same konsekwencje w zakresie podatku, jakie przyjęte były w dyrektywie, a powyższa praktyka nie była kwestionowana przez organy podatkowe. Uzasadniano ją ponadto faktem, iż art. 28 dyrektywy jest przepisem bezwzględnie obowiązującym i na tyle precyzyjnym, iż możliwe było jego bezpośrednie stosowanie. Jak wskazuje się w komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług "Przepis art. 30 ust. 3 VATU potwierdza powyższą praktykę, choć nie implementuje bezpośrednio art. 28 Dyrektywy (nie mówi o dwóch odrębnych transakcjach z punktu widzenia VAT)". T. Michalik wskazuje ponadto, że " (...) art. 30 ust. 3 jest formą, jakkolwiek wadliwą, implementacji art. 28 Dyrektywy 2006/112. Tym samym, należy uznać, że przepis ten będzie de facto wywierał skutki prawne właściwe dla zastosowania konstrukcji wynikającej z art. 28 Dyrektywy 2006/112 w postaci obowiązku opodatkowania usług w zakresie których podatnik działa we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej".

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, usługi kulturalne, polegające na zapewnianiu udziału artystów wykonawców (artystów estradowych) w niebiletowanych estradowych imprezach rozrywkowych z udziałem publiczności takich jak koncerty lub festiwale, świadczone przez Wnioskodawcę we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej będącej indywidualnym twórcą bądź artystą wykonawcą, będą objęte zwolnieniem od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) w związku z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT oraz art. 28 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, tak samo jak usługi kulturalne świadczone bezpośrednio przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Na mocy art. 5a ustawy o VAT, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 41 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, wprowadzonym przez art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz zmienionym przez art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) i obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

Ustawodawca zwalnia od podatku zgodnie z brzmieniem ww. art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT usługi kulturalne świadczone przez dwie grupy podmiotów. Do pierwszej z nich zaliczył:

* podmioty prawa publicznego,

* inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym,

* podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej.

W skład drugiej grupy podmiotów uprawnionych do zwolnienia weszli natomiast indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Wykonywanie przez te podmioty usług kulturalnych daje zatem możliwość zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć należy, że tut. Organ dokonując niniejszego rozstrzygnięcia skupił się ściśle na odpowiedzi na sformułowane we wniosku pytanie, w którym Wnioskodawca poddał w wątpliwość możliwość zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług w kontekście konkretnej normy prawnej tj. art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT. Także przedmiotowa interpretacja zawęża się jedynie do udzielenia odpowiedzi na pytanie, nie wychodząc poza jego ramy, poprzez dokonanie oceny sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy w oparciu o inne niż wskazane w zapytaniu regulacje prawne.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest spółką jawną prowadzącą działalność gospodarczą w postaci świadczenia usług polegających na zapewnianiu udziału artystów wykonawców (artystów estradowych) w niebiletowanych estradowych imprezach rozrywkowych z udziałem publiczności. W ramach prowadzonej działalności zawiera we własnym imieniu i na własną rzecz umowy z organizatorami imprez, zobowiązując się do zapewnienia udziału w danej imprezie określonego artysty wykonawcy. W celu wykonania powyższej umowy angażuje na własne ryzyko i na własny rachunek określonego artystę wykonawcę, zawierając z nim umowę o dzieło. Na podstawie zawartych z artystami wykonawcami umów Wnioskodawca wypłaca im należne, umówione wynagrodzeni, a artysta nie ma żadnych roszczeń w stosunku do organizatora imprezy. Wszelką odpowiedzialność wobec artystów wykonawców i ryzyko finansowe wynikające z zawartych z nimi umów ponosi wyłącznie Wnioskodawca.

Wnioskodawca nie jest zatem indywidualnym twórcą i artystą wykonawcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanym w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.), domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Wnioskodawca nie może zatem być uznany za twórcę w rozumieniu powyższego przepisu. Nie przysługuje mu bowiem w żadnym zakresie autorstwo utworu, a jego ewentualny związek z utworem ogranicza się wyłącznie do możliwości nabycia majątkowego prawa autorskiego do utworu a następnie do rozporządzania tym prawem.

Dokonując z kolei analizy art. 85 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych dochodzimy do konstatacji, że artystą wykonawcą jest w szczególności: aktor, recytator, dyrygent, instrumentalista, wokalista, tancerz i mim oraz inne osoby w sposób twórczy przyczyniający się do powstania wykonania. Pomimo, iż przepis ten zawiera katalog otwarty, to wyznacza pewien kierunek kwalifikacji poszczególnych podmiotów do objęcia ich zakresem znaczenia wyrażenia "artysta wykonawca". Przepis powyższy poprzez przykładowe wyliczenie wskazuje, że za artystę wykonawcę mogą zostać uznane podmioty których działanie w stosunku do utworu ma charakter twórczy. Za takim rozumieniem powyższego przepisu przemawia również brzmienie art. 2 lit. a) traktatu WIPO sporządzonego w Genewie dnia 20 grudnia 1996 r. o artystycznych wykonaniach i fonogramach (Dz. U. z 2004 r. Nr 41, poz. 375), zgodnie z którym "artyści wykonawcy" to aktorzy, piosenkarze, muzycy, tancerze i inne osoby, które grają, śpiewają, wygłaszają, deklamują, występują, interpretują lub w inny sposób wykonują utwory literackie, artystyczne bądź dzieła sztuki ludowej.

Działalność Wnioskodawcy polegająca na zapewnieniu udziału artystów wykonawców w estradowych imprezach rozrywkowych w celu wykonania umowy zawartej z organizatorem tych imprez nie może zostać zatem uznana, w świetle ww. przepisów, za działalność twórcy lub artysty wykonawcy.

We własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego Wnioskodawca przedstawił koncepcję analogicznych skutków w podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia usługi polegającej na zapewnianiu udziału artystów wykonawców (artystów estradowych) w niebiletowanych estradowych imprezach rozrywkowych z udziałem publiczności, jak w przypadku usługi świadczonej bezpośrednio przez indywidualnych twórców i artystów wykonawców, o których jest mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT.

Z tak zarysowanym stanowiskiem nie można się zgodzić z następujących powodów. Art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy o VAT wprowadza podmiotowo - przedmiotowe zwolnienie od podatku od towarów i usług. Zwolnienie to stanowi wyjątek od uznawanej na gruncie podatku od towarów i usług zasady powszechności opodatkowania. Zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie prawa podatkowego przyjmuje się, iż przepisy o ulgach i zwolnieniach podatkowych, stanowiące wyjątek od zasady, nie powinny być interpretowane rozszerzająco. Ten sposób interpretacji przepisu, ustanawiającego zwolnienie od opodatkowania, prowadziłby do twórczej interpretacji prawa, co stałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą zakazu wykładni prawotwórczej. W orzecznictwie szeroko akceptowany jest pogląd, iż celem wykładni nie jest tworzenie nowych norm prawa czy ich modyfikacja, lecz ustalenie treści norm wysłowionych w analizowanych przepisach.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem tut. Organu, art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT powinien być interpretowany ściśle. Hipoteza normy prawnej zawarta w powyższym przepisie będzie zatem obejmować wyłącznie podmioty expressis verbis w nim ujęte, tj. indywidualnych twórców i artystów wykonawców. Jak wykazano powyżej Wnioskodawca nie jest żadnym z tych podmiotów. Sprzeczne z prawem byłoby również rozciąganie, w drodze analogii, powyższego zwolnienia na Wnioskodawcę prowadzącego działalność gospodarczą w postaci organizacji imprez artystycznych i zatrudniającego w tym celu artystów wykonawców (np. na podstawie umowy o dzieło).

Koncepcja zwolnienia z opodatkowania działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie ma również poparcia w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1), z brzmieniem której zgodne muszą być przepisy polskiej ustawy o VAT. Dyrektywa przewiduje zwolnienia dla usług kulturalnych, stwierdzając w art. 132 ust. 1 lit. n), że zwolnieniu z podatku podlega świadczenie niektórych usług kulturalnych, a także dostawa towarów ściśle z nimi związanych, przez podmioty prawa publicznego lub inne instytucje kulturalne uznane przez dane państwo członkowskie.

Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca europejski dał państwom członkowskim możliwość określenia, które podmioty niebędące podmiotami prawa publicznego, świadczące usługi kulturalne, będą mogły korzystać ze zwolnienia z VAT. Polski ustawodawca wyraźnie wskazał, że ze zwolnienia będą mogli skorzystać indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów. Jak wykazano powyżej zwolnienie to nie może być rozciągane na inne podmioty.

Wnioskodawca powołuje się również na art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Artykuł 28 ww. Dyrektywy zakłada fikcję prawną, zgodnie z którą nie tylko usługodawca, ale także podmiot dokonujący odsprzedaży usług, świadczy usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Oznacza to, że podmiot "odsprzedający" daną usługę nabytą we własnym imieniu na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

W polskiej ustawie o podatku od towarów i usług implementacja art. 28 Dyrektywy została dokonana z dniem 1 grudnia 2008 r. w przepisie art. 30 ust. 3 ustawy o VAT zgodnie z którym, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Nadmienić należy, iż od dnia 1 kwietnia 2011 r. mocą art. 1 pkt 4 lit. b) ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) został wprowadzony w życie przepis ust. 2a art. 8, w następującym brzmieniu: "W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi", stanowiący wierną implementację przytoczonego powyżej art. 28 Dyrektywy.

Należy podkreślić, że w 2011 r. znaczna część zwolnień od podatku wymienionych w ustawie o VAT zmieniła swój charakter. Nie mamy już do czynienia ze zwolnieniami stricte przedmiotowymi (np. usług kulturalnych). Zwolnienia te co prawda pozostały, jednak mają charakter przedmiotowo-podmiotowy. Zależą więc w dużej mierze od tego, kto daną usługę świadczy. W takim przypadku każdorazowo należy poddać ocenie, czy odsprzedający nabytą uprzednio usługę spełnia przesłanki wynikające z przepisów prawa podatkowego, uprawniające do zwolnienia tej usługi od podatku VAT. Z faktu, że podmiot od którego nabyto usługę korzystał ze zwolnienia, nie można wywieść, że automatycznie podmiot sprzedający nabytą usługę również korzysta ze zwolnienia. Także, w kontekście zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT, w oparciu o który Wnioskodawca postawił pytanie, należy stwierdzić, że Spółka świadcząca przedmiotową usługę nie będzie wypełniała przesłanek o charakterze podmiotowym, co w konsekwencji pozbawia ją prawa do objęcia zwolnieniem niniejszych usług kulturalnych.

Na tle wspólnotowych przepisów orzecznictwo ETS uznaje, że jeśli dane zwolnienie ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, to wówczas oprócz przedmiotu transakcji istotny jest również status podmiotu świadczącego daną usługę (wyrok w sprawie C-401/05). Tym samym zwolnienie dotyczące czynności wykonywanych przez artystów wykonawców nie będzie miało zastosowania do usługi świadczonej przez Wnioskodawcę niebędącego podmiotem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b) ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa polegająca na zapewnianiu udziału artystów wykonawców (artystów estradowych) w niebiletowanych estradowych imprezach rozrywkowych z udziałem publiczności, podlega opodatkowaniu stawką 23%.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.