IBPP1/443-183/10/AL - Opodatkowanie podatkiem VAT sprzedaży działek gruntu, nieobjętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana X przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2010 r. (data wpływu 26 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabytej przez Wnioskodawcę działki - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 lutego 2010 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 25 lutego 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług nabytej przez Wnioskodawcę działki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 18 stycznia 2010 r. Agencja przeprowadziła przetarg m.in. na zakup nieruchomości - działki Nr 2333 położonej w miejscowości A., gmina B. Działka Nr 2333 na dzień sprzedaży objęta była księgą wieczystą Nr XXX. Przedmiotowa działka w Ewidencji Gruntów i Budynków zakwalifikowana została jako łąki trwałe. Działka Nr 2333 nie jest zabudowana.

Wnioskodawca wygrał przeprowadzony w dniu 18 stycznia 2010 r. przetarg.

Wnioskodawca uiścił wylicytowaną w przetargu cenę w wysokości XXX zł brutto z naliczonym przez Agencję podatkiem VAT w wysokości yyy zł.

W dniu 10 lutego 2010 r. sporządzony został akt notarialny, natomiast w dniu 16 lutego 2010 r. została wystawiona imienna faktura VAT.

Wnioskodawca przed dniem 18 stycznia 2010 r. posiadał ponad 1 ha przeliczeniowy gruntów rolnych, a działkę Nr 2333 kupował z myślą o powiększeniu gospodarstwa rolnego.

W obrębie działki Nr 2333 brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy. Istnieje natomiast Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego, według którego między innymi działka Nr 2333 jest terenem przeznaczonym pod zabudowę.

Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej działki indywidualnemu (Wnioskodawcy) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż działki Nr 2333 w opisanym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Artykuł 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) stanowi, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 2 pkt 6 towarami w rozumieniu ww. ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Odpłatna dostawa gruntów podlega, co do zasady opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy zwalnia jednak od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W świetle wskazanego przepisu zwolniona od podatku jest dostawa gruntów niezabudowanych, pod warunkiem jednak, że tereny te nie są terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę.

Przedmiotowa nieruchomość zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków jest trwałą łąką. Na terenie obejmującym przedmiotową działkę brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla przedmiotowej działki decyzji o warunkach zabudowy.

W art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy mowa jest nie o gruntach, lecz o terenach. Pojęcie "terenu" zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren zabudowany czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że grunt jest przeznaczony pod zabudowę nie jest prawem miejscowym a zatem przedmiotowej działki nie można uznać za działkę budowlaną bądź za grunt przeznaczony pod zabudowę.

Zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) studium zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego.

Ponadto, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, przeznaczenie terenu ustala się na dwa sposoby: tj. na podstawie uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w wypadku braku miejscowego zagospodarowania przestrzennego lub utraty przez ten plan mocy obowiązującej.

Dla przedmiotowej działki nie istnieje w chwili obecnej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani też nie wydano warunków zabudowy.

W związku z tym, iż w ustawie o VAT nie wyjaśniono pojęcia "przeznaczone pod zabudowę" zdaniem Wnioskodawcy, logicznym jest odwołanie się w celu jego ustalenia do zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta z kolei nie wskazuje, iż grunt objęty studium zagospodarowania przestrzennego można uznać za przeznaczony pod zabudowę.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż w takim przypadku istotnego znaczenia nabiera zakwalifikowanie danej działki w ewidencji budynków i gruntów, które jednoznacznie wskazuje, iż przedmiotowa działka nie jest działką budowlaną ani nie jest działką przeznaczaną pod zabudowę.

Jeżeli brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, decyduje zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów (por. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. II SA/Wa 899/07).

Studium jest aktem planowania. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) w celu określenia polityki przestrzennej, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Sporządzenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest nie tyko aktem określającym założenia lokalnej polityki przestrzennej, lecz zawiera ustalenia wiążące przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz elementy regulacyjne w postaci lokalnych zasad gospodarowania. Przez to studium jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej (por. wyroki NSA z dnia 21 listopada 2000 r., II SA 2437/99, LEX Nr 55333 oraz II SA 106/00, LEX Nr 57193). W rezultacie nie mogą mieć wpływu na istnienie obciążeń podatkowych obywateli.

Uchwałą w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy rada dokonuje swoistego samoograniczenia w zakresie uchwalanych na jego podstawie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Samoograniczenie może oczywiście za sprawą rady gminy ulegać stosownym zmianom poprzez nowelizacje treści studium, umożliwiające realizację przedsięwzięć nieprzewidzianych w dotychczasowym jego brzmieniu. W przypadku, gdy organy gminy uznają za zasadne czy też konieczne ustalenie sposobu zagospodarowania terenu pozostającego w sprzeczności z treścią obowiązującego studium, ustalenie to może nastąpić. Nie ma żadnej gwarancji, że plan zagospodarowania przestrzennego będzie w całości zgodny ze studium uwarunkowań. Nie ma też gwarancji, iż odpowiednie organy państwowe udzielą Gminie wymaganej zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.

Studium jest aktem kierownictwa wewnętrznego.

Nienormatywność studium powoduje, iż jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej. Studium stanowi więc jeden z etapów poprzedzających uchwalanie planu i nie może tym samym, w żadnym przypadku, stanowić podstawy do wydawania decyzji (wyrok NSA w Warszawie z dnia 21 listopada 2000 r., II SA 2437/99).

W przypadku braku planu miejscowego w gminie istotne jest zakwalifikowanie danej działki w ewidencji budynków i gruntów, chyba że została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia z opodatkowania dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Studium zagospodarowania przestrzennego nie jest prawem miejscowym, a zatem przedmiotowej działki nie można uznać za działkę budowlaną tym samym ich sprzedaż może korzystać z ww. zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 6 ustawy o VAT pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty;

Artykuł 41 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, w wyniku przeprowadzonego przez Agencję w dniu 18 stycznia 2010 r. przetargu zakupił nieruchomość - działkę Nr 2333 położoną w miejscowości A., gmina B. Działka Nr 2333 na dzień sprzedaży objęta była księgą wieczystą Nr XXX. Przedmiotowa działka w Ewidencji Gruntów i Budynków zakwalifikowana została jako łąki trwałe. Działka Nr 2333 nie jest zabudowana.

Wnioskodawca uiścił wylicytowaną w przetargu cenę w wysokości XXX zł brutto z naliczonym przez Agencję podatkiem VAT w wysokości yyy zł.

W dniu 10 lutego 2010 r. sporządzony został akt notarialny, natomiast w dniu 16 lutego 2010 r. została wystawiona imienna faktura VAT.

Wnioskodawca przed dniem 18 stycznia 2010 r. posiadał ponad 1 ha przeliczeniowy gruntów rolnych, a działkę Nr 2333 kupował z myślą o powiększeniu gospodarstwa rolnego.

W obrębie działki Nr 2333 brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy. Istnieje natomiast Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego, według którego działka Nr 2333 jest terenem przeznaczonym pod zabudowę.

Wnioskodawca do tak przedstawionego stanu faktycznego sformułował stanowisko, zgodnie z którym sprzedaż na jego rzecz działki Nr 2333 nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przedmiotowej działki nie można uznać za działkę budowlaną tym samym jej sprzedaż może korzystać ze zwolnienia określonego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Swoje stanowisko Wnioskodawca argumentuje tym, iż przedmiotowa nieruchomość zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków jest trwałą łąką, na terenie obejmującym przedmiotową działkę brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla przedmiotowej działki decyzji o warunkach zabudowy, zaś studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że grunt jest przeznaczony pod zabudowę nie jest prawem miejscowym, lecz wyłącznie aktem kierownictwa wewnętrznego.

Ponadto Wnioskodawca sformułował stanowisko, iż w związku z faktem, że w ustawie o VAT nie wyjaśniono pojęcia "przeznaczone pod zabudowę" a ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie wskazuje, iż grunt objęty studium zagospodarowania przestrzennego można uznać za przeznaczony pod zabudowę, zatem w takim przypadku istotnego znaczenia nabiera zakwalifikowanie danej działki w ewidencji budynków i gruntów.

Dokonując oceny przedstawionego przez Wnioskodawcę stanowiska stwierdzić należy, iż wprawdzie ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia przeznaczenie pod zabudowę, jednakże w tym celu należy odwołać się do definicji słownikowej.

Pojęcie "przeznaczone" oznacza "praktyczny cel, do którego coś zostało zakwalifikowane, określenie celu któremu coś ma służyć" (Mały Słownik Języka Polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994 r.)

Natomiast pod pojęciem "zabudowy" należy rozumieć budynki znajdujące się na określonym terenie: w planach urbanistycznych przewidywane zabudowanie określonego terenu" (Mały Słownik Języka Polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994 r.)

Również rozpatrując pojecie "pod zabudowę" należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.).

W rozumieniu tej ustawy przez "budowę" należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Natomiast "obiektem budowlanym" jest zarówno budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak i każdy obiekt budowlany tj. lotniska, drogi, linie kolejowe, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, a także obiekty małej architektury tzn. niewielkie obiekty.

W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie "tereny przeznaczone pod zabudowę" obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie (A. Kucharski, Notariusz wobec nowej ustawy o podatku od towarów i usług (zagadnienia wybrane), Nowy Przegląd Notarialny 2005, Nr 1, s. 83).

W przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest rozstrzygnięcie czy przeznaczenie terenu pod zabudowę może wynikać ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (przy braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy lub wydanej decyzji o warunkach zabudowy), a w konsekwencji czy grunt zakwalifikowany zgodnie ze studium jako przeznaczony pod zabudowę nie może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy, określa ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Realizacja zadań publicznych gminy na jej terytorium dokonywana jest między innymi w drodze uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które jako akty prawa miejscowego w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na terenie gminy.

Z przepisu art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mają charakter normatywny, a zatem są powszechnie obowiązujące. Wiążą zatem zarówno podmioty władzy, w tym organy administracji publicznej, jak i podmioty pozostające poza strukturą władzy, to jest jednostki i ich organizacje.

O normatywności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego świadczy przede wszystkim jego funkcja. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Normatywny charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wiąże się z wieloma wymogami dotyczącymi zasad tworzenia, ogłaszania i obowiązywania aktów prawnych o powszechnej mocy obowiązującej. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w sposób szczegółowy normują procedurę sporządzania i uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (zwłaszcza art. 17-20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Zatem ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonuje się w ramach określonej procedury unormowanej w tej ustawie.

Z art. 28 ust. 1 tej ustawy wynika, że naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Naruszenie trybu postępowania, poprzez zaniechanie którejś z czynności przewidzianych w ramach procedury sporządzania planu w szczególności pominiecie uzgodnień z określonymi w przepisach instytucjami, skutkuje nieważnością uchwały rady gminy.

W stosunku do planu zagospodarowania przestrzennego należy stosować rygorystyczne reguły, bowiem jest to akt prawa miejscowego, którego ustalenia kształtują wraz z innymi przepisami sposób wykonywania prawa własności (por. Z. Niewiadomski: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, C.H.Beck 2004).

Artykuł 14 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej "planem miejscowym", z zastrzeżeniem ust. 6.

Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 5, przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

Z powyższego wynika, iż przed wszczęciem postępowania kończącego się uchwaleniem planu miejscowego Rada Gminy winna zapoznać się z wynikami następujących czynności dopełnionych (przygotowanych) przez właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego tj.:

Już literalne brzmienie art. 14 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazuje, że wójt (burmistrz, prezydent miasta) obowiązany jest na etapie przystępowania do sporządzenia planu miejscowego do zaprezentowania Radzie Gminy swojego stanowiska "o zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium". To właśnie stanowisko ma dopiero zapewnić radzie uchwalenie (sporządzenie) planu bez naruszenia ustaleń wynikających ze studium. W tym wąskim zakresie, pomimo że studium nie jest aktem prawa powszechnie obowiązującego, przepis art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, pozwala na uznanie za legalne tylko takie uchwalenie (sporządzenie) planu, które jest zgodne ze studium.

Instytucja gminnego studium została wprowadzona do obrotu prawnego przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie przyjęło się określać studium mianem aktu kierownictwa wewnętrznego, czy też aktu gminnej polityki planistycznej. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej.

Jednakże z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym. Szczególnie dobitnie obowiązek uchwalenia studium jest wyrażony w przepisie art. 87 ust. 4, który daje organom gmin, nieposiadającym obowiązującego studium uchwalonego na podstawie dotychczasowych przepisów, od dnia wejścia w życie ustawy jeden rok na jego uchwalenie. Brak studium uniemożliwia uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na obszarze całej gminy. Powyższą sytuację można rozpatrywać w kategoriach podstawowej "sankcji", jaka grozi gminie z powodu niewywiązania się jej organów z obowiązku sporządzenia i uchwalenia studium.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w komentowanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy. Mimo, jak by się mogło wydawać, oczywistej konieczności zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z treścią studium ustawodawca wyraźnie postanawia, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ma to na celu usunięcie jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż charakter gruntu należy ustalać zasadniczo na podstawie przepisów prawa miejscowego tj. lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego. Natomiast naturalną koleją rzeczy jest, iż w przypadku braku takich planów należy odwołać się do studium, jako aktu o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych. Nie można podważać znaczenia studium, tylko z tego powodu, że nie jest aktem stricte normatywnym, bowiem jak wykazano powyżej jest aktem obligatoryjnym, a wykazanie zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest jednym z podstawowych kryteriów dla uznania planu zagospodarowania przestrzennego za zgodny z przepisami prawa.

Zatem w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego nie można, dla ustalenia przeznaczenia terenu, pominąć istnienia studium uwarunkowań i zawartych w nim informacji, tak samo jak Rada Gminy nie może pominąć ustaleń studium w procedurze uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W świetle przytoczonej powyżej argumentacji, w sytuacji gdy brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego lub też wydanej decyzji o warunkach zabudowy, a ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, iż określony teren jest przeznaczony pod zabudowę, za wiążące należy uznać ustalenia w nim zawarte.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie w utrwalonym i aktualnym orzecznictwie Sądów Administracyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 1 września 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 475/09 stwierdził, iż cyt.: "Kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.). Zatem odpowiedzi na pytanie jaki teren należy uznawać za przeznaczony pod zabudowę należy szukać w ustawie, która tę materię reguluje. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zaś art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Na szczeblu gminy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy (art. 3 ust. 1 ww. ustawy). Z przytoczonych przepisów wynika, iż o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W konsekwencji, należy stwierdzić, że gdy w momencie dokonywania sprzedaży dla przedmiotowego terenu nie było obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, to decydujące znaczenie w sprawie będzie miało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 4 ust. 2 cyt. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W sytuacji natomiast, gdy w dniu zawarcia transakcji sprzedaży nie istnieje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Polityka przestrzenna gminy wyrażona jest natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 9 cyt. wyżej ustawy stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. Ponadto wskazać należy, iż ewidencja gruntów i budynków, na którą powołuje się skarżący, również nie jest aktem obowiązującego prawa, ale jedynie urzędowym zbiorem i informacji faktycznych. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości (por. Wyrok NSA z dnia 22 lipca 2008, sygn. akt I FSK 868/07)."

Podobnie stwierdził WSA w Krakowie w wyroku z dnia 5 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 1480/08.

Również w wyroku z dnia 9 kwietnia 2008 r., sygn. akt OSK 32/08 NSA orzekł, iż cyt. iż. " W studium dokonuje się zatem kwalifikacji poszczególnych obszarów gminy i ich przeznaczenia. I chociaż studium nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, nie jest aktem prawa miejscowego, to jako akt planistyczny określa politykę przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Określone obszary gminy mogą być zatem przeznaczone w planie miejscowym pod zabudowę danego rodzaju, jeśli wcześniej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmina wskaże te obszary jako przewidziane pod taką zabudowę. Ustalenia planu miejscowego są konsekwencją zapisów studium.

W ramach uprawnień wynikających z władztwa planistycznego gmina może zmienić w planie miejscowym dotychczasowe przeznaczenie określonych obszarów gminy, ale tylko w granicach zakreślonych ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Natomiast zmiany w planie miejscowym przeznaczenia terenów nieprzewidzianych w studium do takiej zmiany gmina może dokonać po uprzedniej zmianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego - z zachowaniem trybu, w jakim studium jest uchwalane (art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.)."

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 grudnia 2008 r., sygn. akt II OSK 1191/08 wskazał, iż cyt.: "Wprawdzie, jak wynika z powołanego orzecznictwa, plany miejscowe na gruncie poprzednio obowiązujących przepisów, musiały pozostawać w spójności ze studium co do kierunków planowania, w odróżnieniu od obecnie obowiązujących przepisów ustawy z 2003 r., która w art. 9 ust. 4 stanowi, iż "Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych". Obecnie plany miejscowe muszą być zgodne ze studium, co bez wątpienia jest wymogiem surowszym, gdyż "zgodność" jest czymś dalej idącym niż "spójność"."

Za całkowicie błędne uznać należy również stanowisko Wnioskodawcy, iż w sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz braku decyzji o warunkach zabudowy, istotnego znaczenia nabiera zakwalifikowanie danej działki w ewidencji budynków i gruntów.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) przez ewidencję gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) rozumie się jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Ewidencja gruntów i budynków jest zbiorem danych o gruntach, budynkach oraz ich właścicielach, jest spisem m.in. rodzaju gruntów i ich klas gleboznawczych. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków są materiałami wykorzystywanymi do opracowania planu przestrzennego, gdyż rodzaj gruntu jest oznaczony w planie. Jednakże celem ewidencji nie jest określenie co dalej będzie się działo z danymi gruntami. To dopiero urządzenia planistyczne tj. studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz plan zagospodarowania przestrzennego wskazują jakie jest przeznaczenie gruntów, tzn. do jakich celów grunty przewidziane są w przyszłości.

Stanowisko to znajduje również potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych.

W orzeczeniu NSA z dnia 19 stycznia 1998 r., sygn. akt II SA 1231/97 sąd stwierdza iż cyt.: "Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 30, poz. 163 z późn. zm.) celem ewidencji gruntów i budynków jest stworzenie jednolitego dla kraju i systematycznie aktualizowanego zbioru informacji o gruntach i budynkach, ich właścicielach oraz innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami. Zapisy w ewidencji mają wyłącznie charakter techniczno-deklaratoryjny. Organy ewidencyjne rejestrują jedynie stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające" i dalej w treści uzasadnienia "...Organy ewidencyjne rejestrują jedynie stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające. Nie mogą one natomiast samodzielnie rozstrzygać kwestii uprawnień wnioskodawcy do gruntu lub budynku...", podobnie w orzeczeniu NSA z dnia 4 marca 1999 r., sygn. akt II SA 17/99 "...Tak więc ewidencja gruntu ma znaczenie jedynie informacyjno-techniczne, odzwierciedlające określony bezspornie stan faktyczny i prawny (por. w tej mierze rozważania zawarte w wyroku NSA z dnia 8 października 1997 r., sygn. akt II SA 72/97)...", ponadto w orzeczeniu WSA z dnia 21 lipca 2004 r., sygn. akt II SA 1456/03 "...Postępowanie ewidencyjne służy ewidencji bezspornych danych o gruntach, budynkach i lokalach i ma charakter informacyjny, a modernizacja ewidencji gruntów nie służy do dokonywania zmian granic nieruchomości...."

NSA w wyroku z dnia 22 lipca 2008 r., sygn. akt I FSK 868/07 orzekł, iż cyt.: "Natomiast ewidencja gruntów i budynków tworzona i prowadzona na podstawie art. 4 ust. 1 oraz art. 20 i następne ustawy z 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) winna obrazować, jak chodzi o grunty, faktyczny sposób ich użytkowania, bez względu na przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie. (Stanisław Rudnicki "Własność nieruchomości" LexisNexis, W-wa 2007 r.)"

Również WSA w Krakowie w wyroku z dnia 6 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 1480/08 orzekł, iż cyt.: "W żadnym razie, w świetle unormowań zawartych w omawianym przepisie ustawy o VAT, o przeznaczeniu terenu nie może przesądzić, jak chce tego skarżący, fakt że działki, o których mowa w pytaniu są działkami niezabudowanymi, zaklasyfikowanymi w ewidencji gruntów miasta jako pastwiska trwałe klasy 5. Ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów bez względu na ich przeznaczenie. Jak już wcześniej stwierdzono, ustawodawca nie wprowadził jako kryterium zwolnienia sposobu aktualnego wykorzystywania terenu, czy też aktualnej kwalifikacji terenu, lecz kryterium przeznaczenia terenu." Podobnie orzekł WSA w Krakowie w wyroku z dnia 1 września 2009 r., sygn. akt I SA/Kr 475/09.

W świetle powyższego, tut. organ podatkowy nie uważa za zasadne powoływanie się przez Wnioskodawcę na orzeczenia sygn. akt II SA 106/00, II SA 2437/99 i II SA/Wa 899/07.

NSA w wyroku z dnia 21 listopada 2000 r., sygn. akt II SA 106/00 jak również w wyroku z dnia 21 listopada 2000 r., sygn. akt II SA 2437/99 orzekł w oparciu o przepisy m.in. nieobowiązującej już ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm.).

Odnosząc się do wskazanego przez Wnioskodawcę orzeczenia WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2007 r. Sygn. akt II SA/Wa 899/07 tut. organ pragnie wskazać, iż stanowi ono postanowienie tamt. Sądu wydane w przedmiocie skargi na decyzję Ministra Sprawiedliwości w przedmiocie wypłaty świadczeń związku ze zwolnieniem ze służby Więziennej i w przedmiocie przyznania nagrody rocznej, a zatem w całkowicie odmiennym od wskazanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego.

Dokonując oceny sformułowanego przez Wnioskodawcę stanowiska, do przedstawionego stanu faktycznego tut. organ stwierdza, iż jest ono nieprawidłowe bowiem dostawa na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowej działki Nr 2333 przeznaczonej zgodnie z ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako teren przeznaczony pod zabudowę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT jako dostawa towaru, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia określonego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Dostawa przedmiotowej działki podlega opodatkowaniu według podstawowej 22% stawki podatku.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.