IBPP1/443-1769/08/AZb

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 5 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania samochodu specjalnego jako samochodu osobowego w rozumieniu przepisów ustawy o VAT - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zakwalifikowania samochodu specjalnego jako samochodu osobowego w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest z wykształcenia artystą - plastykiem. Swoją działalność wykonuje na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca zajmuje się działalnością projektowo - graficzną, wykonuje głównie projekty opakowań na artykuły spożywcze, na przykład wszystkie wyroby firmy G. W pracy Wnioskodawcy niezbędne są stałe wyjazdy do klientów, stały monitoring (podpatrywanie), co się dzieje na rynku wzornictwa opakowań w Polsce i w Europie.

Ponadto dla celów opracowywania swoich wzorów opakowań Wnioskodawca musi dysponować bardzo dużą bazą zdjęć (meble, krajobrazy, elementy architektury, rośliny, zwierzęta, wyroby przemysłowe, opakowania wykonane przez innych, artykuły i przedmioty wyposażenia wnętrz, itp.). Wymaga to od Wnioskodawcy bardzo dużej mobilności i ciągłych wyjazdów do swoich klientów, a przede wszystkim na europejskie targi spożywcze w celu ciągłej obserwacji trendów rządzących rynkiem i korzystania z rad profesjonalnych handlowców.

Wnioskodawca musi bezustannie doskonalić swój warsztat pracy, aby wypracowana przez niego pozycja projektanta opakowań pozostała stabilna. W zwykłym samochodzie osobowym Wnioskodawca musiałby wozić nie cały swój sprzęt fotograficzny i tylko podstawowy komputerowy, na dodatek mocno spakowany, stale go gdzieś przenosić, wypakowywać, zapakowywać oraz dbać o jego bezpieczeństwo. Zwykły samochód osobowy nie może być ruchomym warsztatem pracy Wnioskodawcy, jeżeli mała firma Wnioskodawcy ma przetrwać na globalnym rynku wielkich korporacji.

Dlatego w celu polepszenia swoich warunków pracy, dla oszczędności i wyeliminowania wszystkich niedogodności zwykłego samochodu osobowego, Wnioskodawca sprowadził z USA pojazd samochodowy, tak zwany kamper, który jest dla niego biurem, pracownią, miejscem przyjęć klientów, rozmów biznesowych, oraz hotelem.

Samochód został dopuszczony do ruchu w Polsce, zarejestrowany w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w dniu 26 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca przyjął samochód na ewidencję środków trwałych. Od zakupionego samochodu Wnioskodawca odliczył w całości podatek VAT. Od kupowanego paliwa Wnioskodawca odlicza w całości podatek VAT. Samochód jest amortyzowany od całej jego wartości.

W opinii Wnioskodawcy samochód ten nie spełnia kryteriów samochodu osobowego. Żeby móc nim jeździć Wnioskodawca musiał ukończyć dodatkowy kurs nauki jazdy i zdać egzamin na prowadzenie pojazdów samochodowych o całkowitej masie własnej większej niż 3,5 tony.

Dane techniczne samochodu:

W dowodzie rejestracyjnym samochód jest sklasyfikowany jako samochód specjalny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy samochód ten jest samochodem osobowym w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojazd ten nie jest samochodem osobowym w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług - art. 86 ust. 3 i 6, art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Dla potrzeb ww. ustawy podstawowym wyróżnikiem samochodu osobowego jest to, aby pojazd samochodowy miał dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony. Ponieważ maksymalna masa całkowita pojazdu wynosi 8165 kg, to tym samym nie spełnia on głównej definicji samochodu osobowego. Jeżeli tak, to nie dotyczą go wszystkie ograniczenia podatkowe i kosztowe wynikające z ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przepisy prawa podatkowego w zakresie podatku VAT obowiązujące do dnia 30 listopada 2008 r. tj. według stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, w przypadku importu - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ww. ustawy w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Limit odliczeń nie dotyczy nabycia niektórych pojazdów wymienionych w art. 86 ust. 4 ustawy, mimo nieprzekroczenia przez nich dopuszczalnej masy całkowitej określonej w przepisie art. 86 ust. 3 ustawy.

W myśl art. 86 ust. 6 ustawy o VAT przepisy ust. 3-5c stosuje się odpowiednio do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, z tym że do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 3, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest zatem bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Tak więc ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej sprowadził z USA pojazd samochodowy, tak zwany kamper, który jest dla niego biurem, pracownią, miejscem przyjęć klientów, rozmów biznesowych, oraz hotelem. Samochód został dopuszczony do ruchu w Polsce, zarejestrowany w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w O. w dniu 26 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca przyjął samochód na ewidencję środków trwałych. Od zakupionego samochodu Wnioskodawca odliczył w całości podatek VAT. Od kupowanego paliwa Wnioskodawca odlicza w całości podatek VAT. Samochód jest amortyzowany od całej jego wartości. Warunkiem kierowania ww. pojazdem było ukończenie przez Wnioskodawcę dodatkowego kursu nauki jazdy i zdanie egzaminu na prowadzenie pojazdów samochodowych o całkowitej masie własnej większej niż 3,5 tony.

Wnioskodawca podał następujące dane techniczne dla ww. samochodu:

W dowodzie rejestracyjnym samochód jest sklasyfikowany jako samochód specjalny.

Odwołując się do przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 2 pkt 33 ww. ustawy pojazdem samochodowym jest pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Samochodem osobowym w rozumieniu przepisu art. 2 pkt 40 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Natomiast pojazdem specjalnym - w myśl art. 2 pkt 36 ww. ustawy - jest pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Pojazd specjalny zatem to pojazd samochodowy konstrukcyjnie nie przeznaczony do przewozu osób lub ładunków, lecz przeznaczony do wykonywania specjalnej funkcji.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że zgodnie z ogólną regułą określoną w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, nabywający samochód osobowy lub inny pojazd samochodowy, którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, może dokonać odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury VAT lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy, od której podatnikiem jest nabywca, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Powyższa zasada wyrażona w przepisie art. 86 ust. 3 ustawy o VAT znajduje zastosowanie odpowiednio do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, z tym że do importu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 3, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 - nie więcej jednak niż 6.000 zł (art. 86 ust. 6 ustawy o VAT).

Jednakże regulacja ta nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem nabycia (importu) nie jest ani samochód osobowy ani inny pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekarczającej 3,5 tony. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z samochodem specjalnym, który nie jest zarejestrowany jako samochód osobowy, i którego dopuszczalna masa całkowita wynosi 8165 kg, a zatem przekracza 3,5 tony.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zakupiony przez Wnioskodawcę samochód specjalny kempingowy nie spełnia kryterium samochodu osobowego lub innego pojazdu samochodowego, o których mowa w przepisie art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Jeżeli zatem przedmiotowy samochód służy w całości wykonywaniu przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawcy z tytułu nabycia ww. pojazdu przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z dokumentu celnego, o ile oczywiście nie zachodzą inne wyłączenia wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

W konsekwencji, przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, wyłączający prawo obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ww. ustawy, w przedmiotowej sytuacji nie znajduje zastosowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że pojazd, o którym mowa we wniosku nie jest samochodem osobowym w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie nie można się zgodzić ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że podstawowym wyróżnikiem samochodu osobowego dla potrzeb ustawy o VAT jest to, aby pojazd samochodowy miał dopuszczalną masę całkowitą nieprzekarczającą 3,5 tony. Jak bowiem wynika ze wskazanego w niniejszej interpretacji przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT ograniczone prawo do odliczenia podatku VAT dotyczy każdego samochodu osobowego niezależnie od jego masy całkowitej oraz innych pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ponadto należy zaznaczyć, że przez "ograniczenia podatkowe", o których Wnioskodawca pisze w swoim stanowisku tut. organ rozumie ograniczenia, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 6 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. przed dniem 1 grudnia 2008 r.

Na marginesie niniejszej interpretacji tut. organ pragnie nadmienić, iż w przypadku gdy zakupiony samochód specjalny jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę zarówno do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, lub w latach następnych zmieniłoby się prawo do odliczenia podatku naliczonego, należy mieć na uwadze przepisy art. 90 i 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.