IBPP1/443-1727/11/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu w dniu 28 listopada 2011 r., uzupełnionym pismem z dnia 29 lutego 2012 r. (data wpływu 6 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu użytkownikowi wieczystemu - Gminnej Spółdzielni - jest prawidłowe.

W dniu 28 listopada 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży gruntu użytkownikowi wieczystemu - Gminnej Spółdzielni.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 lutego 2012 r. (data wpływu 6 marca 2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 lutego 2012 r. znak IBPP1/443-1727/11/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Gmina, aktem notarialnym z dnia 18 grudnia 1997 r. przekazała w użytkowanie wieczyste na rzecz Gminnej Spółdzielni działkę gruntu nr 2404/6 km 15 o pow. 0,953 ha na okres 50 lat. Z tego tytułu Gminna Spółdzielnia wniosła na rzecz Gminy opłaty roczne do 31 marca danego roku bez VAT, ponieważ użytkowanie zostało ustanowione przed 1 kwietnia 2004 r. Z pierwszej opłaty Gminna Spółdzielnia była zwolniona.

W roku 2010 Gminna Spółdzielnia wystąpiła do Gminy z wnioskiem o nabycie powyższego użytkowania wieczystego na własność. Na powyższe zbycie wyraziła zgodę Rada Gminy uchwała z dnia 10 listopada 2010 r. Został spisany stosowny protokół rokowań i uzgodnień. Następnie nastąpiła sprzedaż powyższego użytkowania wieczystego na rzecz Gminnej Spółdzielni aktem notarialnym z dnia 20 lipca 2011 r.

Do ceny sprzedaży powyższej nieruchomości został doliczony podatek VAT w wysokości 23%. Ponadto Gminna Spółdzielnia pokryła koszty wyceny powyższej nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że Wnioskodawca jest płatnikiem podatku VAT od września 1997 r. Sprzedaż była dokonana w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - art. 32 (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.). Uchwała Rady Gminy z dnia 10 listopada 2010 r. zezwalała na zbycie powyższej nieruchomości. Przedmiotem sprzedaży był wyłącznie grunt, który był zabudowany pawilonem handlowym. Pawilon ten stanowił odrębną własność Gminnej Spółdzielni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słusznie do ceny sprzedaży został doliczony podatek VAT, skoro użytkowanie wieczyste zostało nabyte przed dniem 1 kwietnia 2004 r.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 29 lutego 2012 r.), sprzedaż nastąpiła mocą aktu notarialnego z dnia 20 lipca 2011 r. W akcie tym został naliczony podatek VAT w wysokości 23% doliczony do ceny sprzedaży nieruchomości. Podatek ten został zapłacony przez Nabywców. W ocenie Sprzedającego, tj. Gminy, mając na uwadze liczne interpretacje organów podatkowych, podatek ten w opisanej sytuacji prawnej nie jest należny i nie znajduje uzasadnienia prawnego we wskazanych przepisach prawa. Ponieważ zgodnie z utartą praktyką notarialną podatek ten jest pobierany to w opisanej sytuacji został on także naliczony i opłacony. Celem rozstrzygnięcia słuszności pobierania i naliczania podatku koniecznym jest pozyskanie wnioskowanej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 powołanej ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy Przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Punkty 6 oraz 7 zostały dodane do przytoczonego przepisu ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) i obowiązują od dnia 1 grudnia 2008 r. Jednakże wspomniana zmiana miała charakter wyłącznie techniczny potwierdzający dotychczas stosowaną praktykę.

W poprzednim stanie prawnym Naczelny Sąd Administracyjny, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy obejmuje grunty, opowiedział się za stanowiskiem, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów (uchwała z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06).

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (tj. towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

W świetle art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235 i art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 k.c.) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej, następuje z równoczesną sprzedażą położonych na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń.

Z powyższego wynika, że zabudowania znajdujące się na nieruchomości gruntowej oddanej w wieczyste użytkowanie stanowią odrębny przedmiot własności.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3. W myśl art. 32 ust. 2 tejże ustawy, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej, wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Ponadto, zgodnie z art. 37 ust. 1 ww. ustawy, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu. Natomiast w myśl ust. 2 pkt 5 ww. przepisu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Gmina, aktem notarialnym z dnia 18 grudnia 1997 r. przekazała w użytkowanie wieczyste na rzecz Gminnej Spółdzielni działkę gruntu nr 2404/6 km 15 o pow. 0,953 ha na okres 50 lat. Z tego tytułu Gminna Spółdzielnia wniosła na rzecz Gminy opłaty roczne do 31 marca danego roku bez VAT, ponieważ użytkowanie zostało ustanowione przed 1 kwietnia 2004 r. Z pierwszej opłaty Gminna Spółdzielnia była zwolniona.

W roku 2010 Gminna Spółdzielnia wystąpiła do Gminy z wnioskiem o nabycie powyższego użytkowania wieczystego na własność. Na powyższe zbycie wyraziła zgodę Rada Gminy uchwała z dnia 10 listopada 2010 r. Został spisany stosowny protokół rokowań i uzgodnień. Następnie nastąpiła sprzedaż powyższego użytkowania wieczystego na rzecz Gminnej Spółdzielni aktem notarialnym z dnia 20 lipca 2011 r.

Sprzedaż była dokonana w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami - art. 32 (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.). Przedmiotem sprzedaży był wyłącznie grunt, który był zabudowany pawilonem handlowym. Pawilon ten stanowił odrębną własność Gminnej Spółdzielni.

Należy zauważyć, iż do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w odniesieniu do przedmiotowych nieruchomości użytkownik wieczysty otrzymał już prawo do faktycznego dysponowania nieruchomościami, jak gdyby był ich właścicielem w dniu 18 grudnia 1997 r. tj. z chwilą ustanowienia tego prawa użytkowania wieczystego.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi bowiem, iż przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Okoliczności przedmiotowej sprawy świadczą o tym, że przeniesienie na użytkownika wieczystego praw do rozporządzania nieruchomością jak właściciel nastąpiło już w chwili ustanowienia na jego rzecz praw użytkowania wieczystego tych nieruchomości, a więc przed dniem 1 maja 2004 r.

Obecny użytkownik wieczysty w sensie ekonomicznym nabył już prawo wieczystego użytkowania w roku 1997, a zatem w sensie ekonomicznym nabył już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel. W świetle powołanych przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy o VAT, doszło już do dostawy tych nieruchomości na rzecz obecnego użytkownika wieczystego.

W związku z powyższym, sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami, będąca w istocie przekształceniem prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, nie wpływa natomiast na "władztwo do rzeczy", które użytkownik wieczysty uzyskał już w momencie objęcia prawa użytkowania wieczystego i nie może być traktowane jako ponowna dostawa tego samego towaru, bowiem nie została spełniona dyspozycja art. 7 ust. 1 ustawy, tj. w opisanej transakcji nie dojdzie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu stanu faktycznego należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości gruntowych na rzecz użytkownika wieczystego w przedmiotowej sprawie nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Reasumując, sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem towarów i usług i pozostaje poza zakresem ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym załączone do wniosku dokumenty nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.