IBPP1/443-163/09/AL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Miasta przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2009 r. (data wpływu 16 lutego 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 kwietnia 2009 r. (data wpływu 30 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat parkingowych w utworzonych, na podstawie uchwały podjętej przez organ stanowiący gminy, płatnych strefach parkingowych na drogach publicznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 lutego 2009 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 10 lutego 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat parkingowych w utworzonych, na podstawie uchwały podjętej przez organ stanowiący gminy, płatnych strefach parkingowych na drogach publicznych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 28 kwietnia 2009 r. (data wpływu 30 kwietnia 2009 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu Nr IBPP1/443-163/09/AL z dnia 21 kwietnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 26 marca 2008 r. na terenie miasta od dnia 2 stycznia 2009 r. wprowadzono strefy płatnego parkowania. Gmina, zgodnie z podjętą uchwałą, pobiera opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych na terenie miasta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1, art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b, art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 - tekst jednolity). Gmina deklaruje podatek należny w wysokości 22% od przedmiotowej opłaty opierając się na informacjach telefonicznych konsultantów Krajowej Informacji Podatkowej.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy korzystający z dróg publicznych są zobowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Opłatę tą pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Uprawnionym do pobierania jej jest zgodnie z art. 13b ust. 7, zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi. Na podstawie art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy, która podejmuje decyzję w tej sprawie w formie uchwały.

Opłaty parkingowe stanowią dochód własny gminy, o którym mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.). Opłaty te pobierane są przez zarządcę drogi czyli Burmistrza Miasta i w całości stanowią dochód Gminy.

Gmina sprzedaje we własnym zakresie abonamenty, karty parkingowe i karty postojowe oraz zawarła umowę z podmiotem gospodarczym na sprzedaż w jego punktach handlowych kart postojowych i kart parkingowych, uprawniających do parkowania w utworzonej strefie płatnego parkowania.

Zgodnie z zawartą umową z dystrybutorem kart postojowych, gmina ponosi koszty usługi rozprowadzenia tych kart. Świadczenie przez dystrybutora wyżej wymienionej usługi udokumentowane jest fakturą ze stawką podatku VAT w wysokości 22%.

Jednocześnie w uzupełnieniu z dnia 28 kwietnia 2009 r. Wnioskodawca wskazał, iż Urząd Miasta jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Z Urzędem Skarbowym w zakresie podatku od towarów i usług rozlicza się Urząd Miasta działający w imieniu Gminy. Do Urzędu Skarbowego składana jest jedna deklaracja VAT.

Wyłącznie Urząd Miasta posługuje się nadanym mu numerem NIP. Gmina nie posiada nadanego numeru NIP.

Opłata parkingowa jest pobierana przez Gminę w trybie administracyjnym.

Opłata parkingowa pobierana przez Gminę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania mieści się w zakresie zadań własnych gminy zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1991 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.).

W związku z opisanym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów opłaty parkingowe w utworzonych, na podstawie uchwały podjętej przez organ stanowiący gminy, płatnych strefach parkingowych na drogach publicznych, stanowiące w 100% dochody Gminy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata parkingowa, ustalana przez organ stanowiący gminy, jest pobierana w trybie administracyjnym. Nie jest to czynność realizowana na podstawie umowy cywilnoprawnej a jest to opłata o charakterze publicznoprawnym. Opłata pobierana przez Gminę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania mieści się w zakresie wykonywania zadań własnych gminy.

W związku z powyższym opłata ta, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 212, poz. 1336) podlega zwolnieniu od podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany odpowiednio w art. 7 i art. 8 ustawy o VAT.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej jak i urzędów obsługujących te organy odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 4 grudnia 2001 r. Sygn. akt SK 18/00 pojęcie "władzy publicznej" w rozumieniu art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) obejmuje wszystkie władze w sensie konstytucyjnym - ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Należy podkreślić, że pojęcia organu państwa oraz organu władzy publicznej nie są tożsame. W pojęciu "władzy publicznej" mieszczą się bowiem także inne instytucje niż państwowe lub samorządowe, o ile wykonują funkcje władzy publicznej w wyniku powierzenia czy przekazania im tych funkcji przez organ władzy państwowej lub samorządowej. Wykonywanie władzy publicznej dotyczy wszelkich form działalności państwa, samorządu terytorialnego i innych instytucji publicznych, które obejmują bardzo zróżnicowane formy aktywności.

Pojęcie "działania" organu władzy publicznej nie zostało konstytucyjnie zdefiniowane. W pojęciu tym mieszczą się zarówno zachowania czynne tego organu, jak i zaniechania. W zakresie działań czynnych organu władzy publicznej mieszczą się indywidualne rozstrzygnięcia, np. decyzje, orzeczenia i zarządzenia.

Natomiast w wyroku z dnia 10 grudnia 2002 r. Sygn. akt P 6/02 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że opłaty za parkowanie wchodzą w skład danin publicznych w rozumieniu art. 217 Konstytucji.

Zatem opłata za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, będąc dochodem publicznym, jest świadczeniem o charakterze publicznoprawnym, czyli ma charakter daniny publicznej, co w konsekwencji wyklucza opodatkowanie tych czynności podatkiem od towarów i usług.

W podobnej kwestii wypowiedział się ETS w wyroku z dnia 16 września 2008 r. C-288/07, który orzekł, że zgodnie z art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), krajowe, regionalne i lokalne organy władzy i inne podmioty prawa publicznego, nie są uważane za podatników w związku z działalnością, które podejmują i transakcjami, które zawierają jako organy władzy publicznej (...) aby przepis ten mógł zostać zastosowany musza zostać spełnione łącznie dwie przesłanki, to znaczy działalność musi być wykonana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej."

Dalej w cyt. wyroku Trybunał sprawiedliwości stwierdził, że "jedynie w drodze odstępstwa od owej zasady ogólnej, niektóre rodzaje działalności o charakterze gospodarczym nie podlegają podatkowi VAT. Jedno z tych odstępstw zostało przewidziane w art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, na podstawie którego działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego działające w charakterze organów władzy publicznej nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Odstępstwo to przewiduje głównie działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego, działając w charakterze organów władzy publicznej, która będąc działalnością gospodarczą, jest ściśle związana z wykonywaniem prerogatyw władztwa publicznego. W tych okolicznościach nieopodatkowanie podatkiem VAT tych podmiotów z tytułu tej działalności najprawdopodobniej nie ma skutku antykonkurencyjnego, ponieważ działalność ta jest prowadzona przez sektor publiczny na zasadzie wyłączności."

Jednocześnie należy nadmienić, iż przepis art. 4 ust. 5 akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy znajduje odzwierciedlenie w obecnie obowiązującym przepisie art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego (art. 7 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o samorządzie gminnym).

Jednocześnie należy zauważyć, iż w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 11a ust. 1 pkt 1 i 2 ww. ustawy o samorządzie gminnym, organami gminy są rada gminy i wójt (burmistrz, prezydent).

W myśl art. 33 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy o samorządzie gminnym, Wójt wykonuje zadania przy pomocy urzędu gminy.

Jak wynika z powyższego, urząd gminy nie jest jednostką organizacyjną w rozumieniu ww. art. 9 ustawy o samorządzie gminnym. Jest wyłącznie zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd gminy jest jednostką pomocniczą służącą do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej gminy.

Powyższe odnosi się również do relacji burmistrz miasta - urząd miasta (gminy).

Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe gminy i urzędu miasta, również ma gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości miasta (gminy) podmiotowość urzędu miasta.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 z późn. zm.) stanowi, iż organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zarządcami dla poszczególnych kategorii dróg są:

Zarządca drogi może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy (art. 21 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Opłatę tą pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 ww. za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 i 2 powołanej ustawy użyte w ustawie określenia oznaczają:

Artykuł 13b ust. 3 i 4 ww. ustawy o drogach publicznych nakłada na gminę obowiązek ustalenia stref płatnego parkowania, ustalenia wysokości opłaty za parkowanie w wyznaczonych strefach oraz trybu poboru tej opłaty.

Z powyższego wynika, że pobór opłat, w strefach płatnego parkowania wyznaczonych na drogach publicznych, jest zadaniem Gminy nałożonym przez ustawę o drogach publicznych.

W myśl art. 13b ust. 7 ustawy o drogach publicznych zarząd drogi lub w przypadku jego braku zarządca drogi pobiera opłaty za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania ponoszonych przez użytkowników dróg na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy.

Natomiast zgodnie z podanym już przepisem art. 13b ust. 3 cytowanej ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy. Działania zarządców dróg mieszczą się zatem w zakresie czynności o charakterze publicznoprawnym i wynikają z wykonywania przez jednostki państwowe władztwa publicznoprawnego.

Opłata parkingowa za parkowanie na drogach publicznych stanowi obrót gminy i mieści się w dochodach własnych, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.). Dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty oraz inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw niż ustawa budżetowa.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 26 marca 2008 r. na terenie miasta od dnia 2 stycznia 2009 r. wprowadzono strefy płatnego parkowania. Gmina, zgodnie z podjętą uchwałą, pobiera opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych na terenie miasta na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1, art. 42 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b, art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115). Gmina deklaruje podatek należny w wysokości 22% od przedmiotowej opłaty.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115) organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy korzystający z dróg publicznych są zobowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Opłatę tą pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Uprawnionym do pobierania jej jest zgodnie z art. 13b ust. 7, zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi. Na podstawie art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych wyznaczenie strefy płatnego parkowania i ustalenie wysokości opłat należy do kompetencji rady gminy, która podejmuje decyzję w tej sprawie w formie uchwały.

Opłaty parkingowe stanowią dochód własny gminy, o którym mowa w art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 z późn. zm.). Opłaty te pobierane są przez zarządcę drogi czyli Burmistrza Miasta i w całości stanowią dochód Gminy.

Gmina sprzedaje we własnym zakresie abonamenty, karty parkingowe i karty postojowe oraz zawarła umowę z podmiotem gospodarczym na sprzedaż w jego punktach handlowych kart postojowych i kart parkingowych, uprawniających do parkowania w utworzonej strefie płatnego parkowania.

Zgodnie z zawartą umową z dystrybutorem kart postojowych, gmina ponosi koszty usługi rozprowadzenia tych kart. Świadczenie przez dystrybutora wyżej wymienionej usługi udokumentowane jest fakturą ze stawką podatku VAT w wysokości 22%.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, iż Urząd Miasta jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Z Urzędem Skarbowym w zakresie podatku od towarów i usług rozlicza się Urząd Miasta działający w imieniu Gminy. Do Urzędu Skarbowego składana jest jedna deklaracja VAT. Wyłącznie Urząd Miasta posługuje się nadanym mu numerem NIP. Gmina nie posiada nadanego numeru NIP.

Opłata parkingowa jest pobierana przez Gminę w trybie administracyjnym.

Opłata parkingowa pobierana przez Gminę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefach płatnego parkowania mieści się w zakresie zadań własnych gminy zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1991 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.).

Jak wynika zatem z przedstawionego stanu faktycznego Gmina sprzedaje we własnym zakresie abonamenty, karty parkingowe i karty postojowe, jak również zawarła umowę z podmiotem gospodarczym na sprzedaż w jego punktach handlowych kart postojowych i kart parkingowych, uprawniających do parkowania w utworzonej strefie płatnego parkowania. Zgodnie z zawartą umową z dystrybutorem kart postojowych, Gmina ponosi koszty usługi rozprowadzenia tych kart.

Zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z pobieraniem daniny o charakterze publicznym, która nie stanowi zapłaty za świadczenie usług.

Zatem bez względu na formę w jakiej Gmina pobierała powyższe opłaty parkingowe tzn. czy odbywa się to poprzez sprzedaż abonamentów, kart parkingowych czy kart postojowych, lub też za pośrednictwem odrębnego podmiotu, jeśli pobrane kwoty stanowią w całości dochód Gminy, w sytuacji gdy pobór ten stanowi czynność związaną z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, (w przedmiotowej sprawie przepisami ustawy o drogach publicznych), Gmina jako organ władzy publicznej nie może być uznana za podatnika podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opłata parkingowa (bez względu na formę w jakiej jest pobierana) nie podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług jednakże wyłącznie przy spełnieniu przez Gminę warunków określonych art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie nadmienia się, że niniejsza interpretacja nie dotyczy prawidłowości opodatkowania usług świadczonych przez dystrybutora na rzecz Gminy w zakresie rozprowadzania kart postojowych i parkingowych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.