IBPP1/443-1558/08/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana M. przedstawione we wniosku 10 października 2008 r. (data wpływu 13 października 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 grudnia 2008 r. (data wpływu 15 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntów - jest prawidłowe.

W dniu 13 października 2008 r., wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntów.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 4 grudnia 2008 r. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 grudnia 2008 r. (data wpływu 15 grudnia 2008 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z małżonką nabył umową sprzedaży w grudniu 2004 r., nieruchomość stanowiącą działkę gruntu o pow. ok. 3700 m ² zabudowaną budynkiem mieszkalnym, jednorodzinnym, o pow. użytkowej - ok. 50 m ² wybudowanym końcem XIX wieku, w stanie technicznym do rozbiórki, w celu wybudowania na niej nowego budynku mieszkalnego - po rozbiórce dotychczasowego.

W związku z nabyciem Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT. Roboty inwestycyjne Wnioskodawca rozpoczął w 2005 r. zgodnie z pozwoleniem na budowę.

Znaczny nieprzewidywalny wzrost cen materiałów budowlanych w ostatnim okresie (nawet 300%) spowodował wyczerpanie przeznaczonych na ten cel środków finansowych, a ich brak nie pozwalał Wnioskodawcy na dokończenie robót budowlanych polegających na ociepleniu budynku, założeniu instalacji centralnego ogrzewania, urządzeń sanitarnych i wyłożeniu podłóg.

W związku z powyższym, choć nieruchomość nie została zakupiona w celu odsprzedaży lub z założeniem odsprzedaży kiedykolwiek części tego gruntu - Wnioskodawca zmuszony został dokonać geodezyjnego podziału zakupionej nieruchomości na cztery nowe działki, z których dwie Wnioskodawca zamierza zachować na własność, w tym jedną zabudowaną budynkiem mieszkalnym, zaś dwie pozostałe Wnioskodawca zmuszony był sprzedać dwóm różnym nabywcom, przy czym transakcja objęta była jednym aktem notarialnym. Ponadto Wnioskodawca poinformował, że nie jest właścicielem gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym oraz, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieruchomość nie była nikomu wydzierżawiana.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodatkowo stwierdził, iż nie dokonywał uatrakcyjnienia podzielonych działek będących przedmiotem sprzedaży (tj. uzbrojenia terenu, budowa drogi czy tp.).

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów. Sprzedane działki, o których wyżej mowa znajdowały się na terenach bez planu zagospodarowania przestrzennego, a jedynie posiadały decyzje o warunkach zabudowy. Środki uzyskane z tych sprzedaży Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na ocieplenie budynku, założenie instalacji centralnego ogrzewania, urządzenie sanitariatów i ułożenie podłóg.

Wnioskodawca nie jest właścicielem ani dzierżawcą gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym oraz nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek podlega podatkowi VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 15 ustawy o podatku VAT nie może on być obciążony podatkiem VAT od transakcji sprzedaży działek, o których mowa wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, iż wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 30 listopada 2008 r.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowej działki, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z treści wniosku wynika, iż w Wnioskodawca wraz z małżonką nabył umową sprzedaży w grudniu 2004 r., nieruchomość stanowiącą działkę gruntu o pow. ok. 3700m#61447; zabudowaną budynkiem mieszkalnym, jednorodzinnym, o pow. użytkowej - ok. 50 m#61447; wybudowanym końcem XIX wieku, w stanie technicznym do rozbiórki, w celu wybudowania na niej nowego budynku mieszkalnego - po rozbiórce dotychczasowego.

W związku z nabyciem Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT. Roboty inwestycyjne Wnioskodawca rozpoczął w 2005 r. zgodnie z pozwoleniem na budowę.

Znaczny nieprzewidywalny wzrost cen materiałów budowlanych (nawet 300%) spowodował wyczerpanie przeznaczonych na ten cel środków finansowych, a ich brak nie pozwalał Wnioskodawcy na dokończenie robót budowlanych polegających na ociepleniu budynku, założeniu instalacji centralnego ogrzewania, urządzeń sanitarnych i wyłożeniu podłóg.

W związku z powyższym Wnioskodawca zmuszony został dokonać geodezyjnego podziału zakupionej nieruchomości na cztery nowe działki, z których dwie zamierza zachować na własność, w tym jedną zabudowaną budynkiem mieszkalnym, zaś dwie pozostałe Wnioskodawca zmuszony był sprzedać dwóm różnym nabywcom, przy czym transakcja objęta była jednym aktem notarialnym. Środki uzyskane z tych sprzedaży Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na ocieplenie budynku, założenie instalacji centralnego ogrzewania, urządzenie sanitariatów i ułożenie podłóg.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości do sprzedaży. Wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów. Grunt nie był przedmiotem dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonywał także uatrakcyjnienia podzielonych działek będących przedmiotem sprzedaży (tj. uzbrojenia terenu, budowa drogi czy tp.). Wnioskodawca nie jest też właścicielem gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym oraz, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika, iż dostawę przedmiotowych niezabudowanych nieruchomości uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie była czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl ww. art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do dostawy ww. działek gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. działek działał w takim charakterze, zwłaszcza, że nie dokonywał takich transakcji w przeszłości, a z wniosku nie wynika, aby zamierzał je powtarzać w przyszłości, zakupiony grunt nie był w żaden sposób wykorzystywany w celach zarobkowych, a jednorazowa sprzedaż dokonana została z majątku osobistego i w związku z realizacją własnych celów mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowych 2 działek nie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać z prawidłowe.

Zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego.

Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch zainteresowanych osób fizycznych na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy - Pana M.

Natomiast jeżeli drugi z małżonków zainteresowany jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiedniego dla niego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz dokonania odrębnej opłaty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.