IBPP1/443-15/07/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2007 r. (data wpływu 13 lipca 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT, zwolnienia od podatku odsetek od kredytu dyskontowego oraz opodatkowania 22% stawką prowizji od skupu weksli - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 lipca 2007 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawiania faktur VAT, zwolnienia od podatku odsetek od kredytu dyskontowego oraz opodatkowania 22% stawką prowizji od skupu weksli.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka handluje wyrobami hutniczymi ze stali. Czasami od swoich kontrahentów firma otrzymuje weksle na poczet zapłaty należności. Weksle te Spółka dyskontuje w banku, a kosztami dyskonta (odsetkami od kredytu dyskontowego, prowizją od skupu wierzytelności) obciąża kontrahentów. Spółka obciąża kontrahentów wystawiając faktury VAT, w których:

* dla odsetek stosuje zwolnienie od podatku VAT, klasyfikując usługę jako udzielanie pożyczek poza sektorem bankowym PKWiU 65.22.10-00.80,

* prowizję opodatkowuje 22% stawką podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka powinna wystawić faktury VAT na ww. obciążenia, czy też powinna wystawić noty księgowe.

Jeżeli należy wystawić faktury, to czy Spółka właściwie stosuje zwolnienie dla odsetek, a stawkę 22% dla prowizji.

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka powinna wystawić fakturę VAT obejmującą:

* odsetki, które korzystają ze zwolnienia oraz

* prowizję, która podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Weksel emitowany na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.) jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego. Weksel wystawiony przez nabywcę towaru lub usługi na rzecz sprzedawcy w związku z istnieniem zobowiązania pieniężnego z tytułu dokonanej sprzedaży towaru lub usługi może być (zgodnie z prawem wekslowym) przenoszony na inne osoby w drodze indosu. Tak więc zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny tj. oderwany od podstawy prawnej wierzytelności.

Przyjęcie weksla ze wskazanym terminem płatności powoduje, że jego posiadacz może przedstawić go do zapłaty dopiero z nadejściem terminu jego wymagalności. Posiadacz weksla (remitent, indosariusz) ma również możliwość uzyskania sumy wekslowej przed terminem jego wymagalności w ramach tzw. kredytu dyskontowego, udzielanego przez banki w ramach operacji wekslowych uznawanych za czynności bankowe, zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.) i z reguły oprocentowanego niżej, aniżeli inne formy kredytu. Kosztem tego kredytu są odsetki dyskontowe i prowizja, o które pomniejsza się wypłaconą posiadaczowi sumę wekslową.

Przyjmując w drodze indosu weksel, bank jako jego nowy posiadacz obowiązany jest do oczekiwania na termin płatności weksla i po jego nadejściu sam ściąga kwotę wekslową od dłużnika. Odsetki dyskontowe od przyjętego w drodze indosu weksla naliczane są przez bank za okres od daty przyjęcia (skupu) weksla do dnia wskazanego na tym dokumencie jako dzień jego płatności. Odsetki te potrącane są zatem (a więc zapłacone) w chwili postawienia kredytu dyskontowego do dyspozycji podawcy weksla, stanowiące cenę tego kredytu i ponoszone są niewątpliwie z tą chwilą przez dotychczasowego posiadacza weksla. Będąc zobowiązanym z kolei do zapłaty bankowi sumy wekslowej i płacąc tę sumę z nadejściem terminu płatności weksla, jego wystawca nie płaci żadnych odsetek związanych z dyskontem wystawionego przez siebie weksla, nie łączy go bowiem z bankiem żaden stosunek kredytowy, zaś wykupienie przezeń weksla nie jest żadną spłatą kredytu bankowego, lecz wyłącznie zapłatą sumy wekslowej.

Taki charakter bankowej operacji wekslowej, jaką jest dyskonto weksla, którego istotą jest przeniesienie na bank, w drodze indosu, mającej abstrakcyjny charakter wierzytelności wekslowej, wskazuje jednoznacznie iż koszty dyskonta tego weksla ponosi jego posiadacz, a nie wystawca. Okoliczność, że posiadacz weksla poprzez jego zdyskontowanie pomniejsza wpływ środków pieniężnych, jakie należały się w związku ze sprzedażą towaru lub wykonaniem usługi, nie stwarza po jego stronie roszczenia wobec dłużnika wekslowego o zwrot poniesionych kosztów operacji dyskonta, na której przeprowadzenie nie ma on żadnego wpływu.

Decydując się na dyskonto weksla, a więc na uzyskanie sumy wekslowej przed terminem jej płatności, tzn. przed terminem jego wymagalności, posiadacz weksla na samego siebie przejmuje ciężar finansowy tej operacji, która w wymiarze gospodarczym ułatwia mu dostęp do środków pieniężnych niezbędnych w prowadzonej działalności i przeznaczanych na regulowanie własnych zobowiązań.

W sytuacji, gdy strony transakcji sprzedaży towarów umówiły się - jak w przedstawionym stanie faktycznym - iż nabywca towarów zwróci sprzedawcy, poniesione przez niego koszty kredytu dyskontowego, zwrot tych kosztów nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Należy podkreślić, iż koszty te nie są związane z jakimkolwiek świadczeniem pomiędzy tymi podmiotami usługi, w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Wystawca weksla (nabywca towarów) nie odnosi z tytułu dyskonta tego weksla w banku przez jego posiadacza (sprzedawcę towarów) żadnej korzyści. Ostatecznym odbiorcą usługi banku - kredytu dyskontowego jest Wnioskodawca. Dlatego też dokonanie zwrotu ww. kosztów nie może być dokumentowane fakturą VAT, lecz innym dokumentem księgowym, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Mając na uwadze powyższe nie można zatem uznać za prawidłowe stanowisko podatnika przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2007 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.