IBPP1/443-1466/11/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2011 r. (data wpływu 16 września 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 grudnia 2011 r. (data wpływu 22 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia jaką stawką VAT winna być opodatkowana sprzedaż budynku mieszkalnego wraz z prawem wieczystego użytkowania działki - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 września 2011 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia jaką stawką VAT winna być opodatkowana sprzedaż budynku mieszkalnego wraz z prawem wieczystego użytkowania działki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 grudnia 2011 r. (data wpływu 22 grudnia 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 grudnia 2011 r. znak: IBPP1/443-1466/11/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

S.A. zwane dalej X są wieczystym użytkownikiem działki na której znajduje się budynek mieszkalny. Nakłady na jego budowę zostały poniesione przez rodzinę, która obecnie w nim zamieszkuje. X mimo, że nie poniosły nakładów na przedmiotowy budynek prawnie są jego właścicielem, gdyż wszystko co znajduje się na gruncie jest własnością właściciela gruntu.

Obecnie Wnioskodawca zamierza prawnie uregulować tę sprawę tzn. chce przenieść (sprzedać) prawo użytkowania wieczystego na rodzinę, która zamieszkuje przedmiotowy budynek.

Ze względów prawnych Wnioskodawca nie może sprzedać samego prawa wieczystego użytkowania bez sprzedaży posadowionego na nim budynku, dlatego chce w akcie notarialnym zawrzeć zapis, że przedmiotem sprzedaży będzie prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem, natomiast ze względu na fakt że nakłady na budowę budynku poniosła rodzina (kupujący) cena zostanie pomniejszona o wartość budynku. Czyli wartość sprzedaży będzie równa wartości prawa wieczystego użytkowania. X nie ponosiły nakładów na budowę przedmiotowego budynku jak również nie dokonywały jego modernizacji.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że jest podatnikiem VAT czynnym (podatnikiem o którym mowa w art. 15, niekorzystającym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9) z tytułu wykonywania samodzielnie działalności gospodarczej obejmującej produkcję tworzyw konstrukcyjnych, półproduktów do ich wytwarzania, nawozów mineralnych i chemikaliów od 11 czerwca 1993 r. (data potwierdzenia zgłoszenia rejestracyjnego podatnika podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego VAT-5).

Właścicielem przedmiotowego gruntu jest Skarb Państwa a użytkownikiem wieczystym są S.A.

Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania na podstawie Decyzji Urzędu Wojewódzkiego w T. z dnia 5 grudnia 1991 r. znak: XXX/91.

Dom mieszkalny posadowiony na działce wybudowany został w latach 50-tych ubiegłego wieku przez rodzinę obecnie zamieszkałą w tym budynku.

Wnioskodawca nigdy nie posiadał budynku zlokalizowanego na działce.

Budynek mieszkalny jest związany trwale z gruntem.

W rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. z 2006 r. Dz. U. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.) przedmiotowy budynek jest budynkiem mieszkalnym o symbolu PKOB 1.11.111-1110.

Wnioskodawca nie będzie dokonywał rozliczenia nakładów poniesionych na wybudowanie budynku, poczynionych przez osoby w nim zamieszkałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką VAT winna być opodatkowana sprzedaż budynku mieszkalnego wraz z prawem wieczystego użytkowania działki (podstawą opodatkowania będzie tylko wartość prawa wieczystego użytkowania).

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa sprzedaż budynku wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu za ceną równą wartości prawa winna być potraktowana jako sprzedaż zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054) W związku z tym, że Wnioskodawca nie ponosił nakładów na przedmiotowy budynek oraz nie dokonywał w nim ulepszeń, nie dokonywał również odliczeń podatku naliczonego dlatego zdaniem Wnioskodawcy spełnia on warunek z art. 43 ust. 1 pkt 10a do zastosowania zwolnienia dla przedmiotowej sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem tym należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wszelkie transakcje prawem użytkowania wieczystego gruntu, dla celów podatku VAT, winny być traktowane na równi z transakcjami, przedmiotem których jest prawo własności gruntu. Należy tutaj zauważyć, że w momencie zbycia w różnorodnej formie prawa użytkowania wieczystego gruntu dotychczasowy użytkownik traci ekonomiczne władztwo nad gruntem, który był przedmiotem tego prawa, tak samo jak przy zbyciu prawa własności gruntu. Adekwatnie użytkownik wieczysty traci władztwo ekonomiczne nad gruntem w przypadku rozwiązania umowy użytkowania wieczystego gruntu na rzecz właściciela gruntu, w tym przypadku Skarbu Państwa. Można tutaj zauważyć, że rozwiązanie użytkowania wieczystego gruntu następuje na podstawie innych przepisów niż zbycie tego prawa co jednak w żadnej mierze nie zmienia faktu, kluczowego z punktu widzenia podatku VAT, iż dochodzi do zmiany podmiotu, który uzyskuje prawo do dysponowania gruntem jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) - art. 8 ust. 1 tej ustawy.

Traktując grunt jako towar ustawodawca nie definiuje odrębnie pojęcia gruntu. W związku z czym przyjmuje się, że należy w tym zakresie odwołać się do definicji gruntu (a właściwie nieruchomości gruntowej) sformułowanej w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest wieczystym użytkownikiem działki na której znajduje się budynek mieszkalny. Nakłady na jego budowę zostały poniesione przez rodzinę, która obecnie w nim zamieszkuje. Wnioskodawca mimo, że nie poniósł nakładów na przedmiotowy budynek prawnie jest jego właścicielem, gdyż wszystko co znajduje się na gruncie jest własnością właściciela gruntu.

Obecnie Wnioskodawca zamierza prawnie uregulować tę sprawę tzn. chce przenieść (sprzedać) prawo użytkowania wieczystego na rodzinę, która zamieszkuje przedmiotowy budynek.

Ze względów prawnych Wnioskodawca nie może sprzedać samego prawa wieczystego użytkowania bez sprzedaży posadowionego na nim budynku, dlatego chce w akcie notarialnym zawrzeć zapis, że przedmiotem sprzedaży będzie prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z posadowionym na nim budynkiem, natomiast ze względu na fakt że nakłady na budowę budynku poniosła rodzina (kupujący) cena zostanie pomniejszona o wartość budynku. Czyli wartość sprzedaży będzie równa wartości prawa wieczystego użytkowania. Wnioskodawca nie ponosił nakładów na budowę przedmiotowego budynku jak również nie dokonywał jego modernizacji.

Wnioskodawca nabył prawo wieczystego użytkowania na podstawie Decyzji Urzędu Wojewódzkiego w T. z dnia 5 grudnia 1991 r. znak: XXX/91.

Dom mieszkalny posadowiony na działce wybudowany został w latach 50-tych ubiegłego wieku przez rodzinę obecnie zamieszkałą w tym budynku.

Wnioskodawca nigdy nie posiadał budynku zlokalizowanego na działce.

Budynek mieszkalny jest związany trwale z gruntem.

Wnioskodawca nie będzie dokonywał rozliczenia nakładów poniesionych na wybudowanie budynku, poczynionych przez osoby w nim zamieszkałe.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe, zauważyć należy, iż jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pojęcie to ma szerszy zakres, niż sprzedaż w ujęciu cywilnoprawnym. Przede wszystkim przeniesienie prawa do rozporządzania towarem to nie tylko przeniesienie jego własności. Dostawa towarów nie będzie więc obejmowała tylko sprzedaży towarów (w sensie cywilnoprawnym). Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy, że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

O ile jest oczywiste, że zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu spowoduje przeniesienie na nowego właściciela także własności posadowionych na nim budynków, jako części składowych gruntu, to bynajmniej nie jest oczywiste, że tym samym dojdzie do dostawy towarów, jakimi są niewątpliwie budynki w rozumieniu ustawy o VAT.

Skoro kupujący "wytworzył" towar, jakim niewątpliwie może być budynek i uczynił to z własnych środków bez udziału Wnioskodawcy, to nie ma podstaw do przyjęcia, że Wnioskodawca dokona dostawy przedmiotowego budynku, chociaż przeniesie jego własność - przenosząc na kupującego własność użytkowania wieczystego gruntu. Z punktu widzenia prawa cywilnego, na kupującego formalnie przejdzie prawo własności budynku z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, a jednocześnie, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej kupujący mógł dysponować wybudowanym przez siebie budynkiem jak właściciel.

Podkreślić przy tym należy, że co do zasady ustawy podatkowe nie uznają za przedmiot opodatkowania umów i czynności cywilnoprawnych, lecz rezultaty tych czynności. Tak więc, mimo że dojdzie do przeniesienia własności budynku, jako części składowej nieruchomości, nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru, jakim jest budynek.

Jak wcześniej wskazano, z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że istotą dostawy jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, przy czym chodzi tutaj o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Podobną regulację w zakresie dostawy zawiera art. 5 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 z późn. zm.) oraz w art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 z późn. zm.). Dostawa towaru nie odnosi się do zbycia prawa własności zgodnie z procedurami przewidzianymi obowiązującym prawem krajowym, lecz obejmuje wszelkie zbycie majątku rzeczowego przez jedną stronę, która upoważnia drugą stronę do dysponowania w rzeczywistości tym majątkiem tak, jakby była jego właścicielem. Pogląd ten jest zgodny z celem Szóstej Dyrektywy, która została opracowana między innymi w celu oparcia wspólnego systemu VAT na jednolitej definicji transakcji podlegających opodatkowaniu. Celowi temu mogłaby zagrozić sytuacja, gdyby warunek zaistnienia dostawy towarów - będącej jedną z trzech transakcji podlegających opodatkowaniu - różnił się w poszczególnych Państwach Członkowskich, jak to ma miejsce w przypadku warunków rządzących przeniesieniem prawa własności w prawie cywilnym.

Takie stanowisko znalazło wyraz w wielu orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego rozporządzania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra. Cel szóstej dyrektywy mógłby zostać zagrożony, gdyby stwierdzenie dostawy towaru, zależało od spełnienia warunków zmieniających się w zależności od prawa cywilnego danego państwa członkowskiego.

Niemniej jednak podczas analizy pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel nie można nie uwzględnić krajowego systemu prawa regulującego obrót cywilny. Przeniesienie prawa do rozporządzenia rzeczą jak właściciel winno mieścić się w granicach regulacji krajowych, na mocy których dochodzi do przeniesienia własności rzeczy lub nabycia prawa zbliżonego do prawa własności, bowiem nie każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w ujęciu ekonomicznym można uznać za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, lecz jedynie takie, które z punktu widzenia prawa cywilnego przenosi na nabywcę prawo własności lub prawo umożliwiające nabywcy dysponowanie towarem prawie jak właściciel.

Pojęcie rozporządzania towarami jak właściciel w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT należy więc rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do wyzbycia się własności pozyskanych towarów (przeniesienie własności, zrzeczenie się własności, rozporządzenie na wypadek śmierci) czy ich obciążenia (ustanowienia na rzeczy prawa rzeczowego, czy też oddanie rzeczy w dzierżawę lub najem), lecz także korzystania z nabytych towarów.

Skoro istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, zasadne jest przyjęcie, że owo prawo przysługiwało kupującemu od czasu powstania towaru, jakim jest budynek. Dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia jej aspektów ekonomicznych.

Dokonując naniesień w postaci wybudowania budynku nabywca nie działał na rzecz Wnioskodawcy w sensie ekonomicznym. Oceniając konsekwencje prawne przedstawionej przez Wnioskodawcę sytuacji, w kontekście zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że ekonomiczne władanie rzeczą (budynkiem) należało do kupującego z chwilą wybudowania budynku, chociaż nie należało do niego prawo własności.

Skoro zatem art. 7 ust. 1 ustawy o VAT mówi o czynności, w wyniku której nabywca otrzyma prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel, to niewątpliwie transakcja zbycia nieruchomości - w części obejmującej budynek - nie będzie stanowiła dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, chociaż Wnioskodawca przeniesie jego własność - przenosząc na kupującego własność użytkowania wieczystego gruntu.

Z punktu widzenia prawa cywilnego, na kupującego formalnie przejdzie prawo własności budynku z wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak, biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o VAT, nie wystąpi dostawa towaru, jakim jest budynek, gdyż już wcześniej kupujący mógł dysponować wybudowanym przez siebie budynkiem jak właściciel.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, obrotem zaś jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Przepis ten jednak nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż nie odnosi się do dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Kwestię dostawy prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym posadowione są budynki lub budowle rozstrzyga natomiast przepis § 13 ust. 1 pkt 11 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 z późn. zm.), zgodnie z którym zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku.

Powyższy przepis nie będzie miał jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ jak już tut. organ wcześniej zauważył Wnioskodawca dokona jedynie sprzedaży będącego w użytkowaniu wieczystym gruntu, gdyż zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntu zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT wyczerpuje definicję dostawy towarów, natomiast budynek znajdujący się na ww. działce stanowiący odrębną własność kupujacego nie może być na gruncie ustawy o VAT uznany za przedmiotem dostawy dokonanej przez Wnioskodawcę, ponieważ Wnioskodawca nie włada nim jak właściciel.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, podstawowa stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Przez pierwsze zasiedlenie - zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Ponadto stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Według art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest użytkownikiem wieczystym gruntu, natomiast budynek posadowiony na przedmiotowym gruncie stanowi odrębny przedmiot własności należący do kupującego. Zatem przedmiotem dostawy ze strony Wnioskodawcy może być jedynie prawo użytkowania wieczystego opisanej we wniosku działki.

Tym samym Wnioskodawca nie może korzystać ze zwolnienia od podatku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ani wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, ponieważ przepisy te nie znajdą w tej sytuacji zastosowania, gdyż przedmiotem dostawy ze strony Wnioskodawcy będzie jedynie grunt w użytkowaniu wieczystym.

W przedmiotowej sprawie nie zaistnieje jednocześnie dostawa towaru (budynku) w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wraz z przeniesieniem na kupującego własności prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym przedmiotowy budynek jest posadowiony.

Tym samym przeniesienie prawa własności budynku nie będzie podlegało przepisom ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast zbycie prawa użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu podlegać będzie opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów usług zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż przedmiotowa sprzedaż budynku wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu za ceną równą wartości prawa winna być potraktowana jako sprzedaż zwolniona z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.