IBPP1/443-146/08/PK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2008 r. (data wpływu 24 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za wystarczające dowody świadczące o dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania posiadanych dokumentów za wystarczające dowody świadczące o dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka dokonuje wewnątrzspólnotowej dostawy towaru na rzecz niemieckiego kontrahenta. Wywóz towaru zleca firmie transportowej, która nie wystawia typowego dokumentu przewozowego - CMR. Jedynym dokumentem, jaki otrzymuje od przewoźnika jest oświadczenie spedytora o zarejestrowaniu towaru w systemie informatycznym firmy spedytorskiej oraz o dostarczeniu towaru unijnemu kontrahentowi (bez jego potwierdzenia przez niemieckiego nabywcę towaru na wymienionym wyżej oświadczeniu). Niniejsze oświadczenie jest wydawane na naszą prośbę. Ponadto od niemieckiego kontrahenta otrzymujemy podpisany dokument WZ/oświadczenie, potwierdzający otrzymanie przez niego towaru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mamy prawo do zastosowania stawki podatku 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, jeżeli otrzymujemy od firmy transportowej jedynie oświadczenie spedycyjne o dostarczeniu towaru unijnemu kontrahentowi bez jego potwierdzenia i czy w związku z tym możemy potraktować to oświadczenie jako dokument zastępczy (pomocniczy) listu przewozowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) wewnątrzspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem, że podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast powołując się na przepis art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnoto¬wa, w szczególności: korespondencja handlowa z nabywcą; dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu; dokument potwierdzający zapłatę za towar; dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Powołując się na wyrok WSA z dnia 27 września 2007 r. Sygn. akt III SA/SA/A 1210/07 przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów konieczne jest potwierdzenie odbioru towaru przez kontrahenta. Zdaniem WSA nie musi to być jednak dokument przewozowy otrzymany od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, ale inne dokumenty, które wskazują, że taka dostawa miała miejsce, np. korespondencja handlowa z nabywcą oraz jego zamówienie.

Mając na uwadze przywołane regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny - zdaniem Wnioskodawcy ma on prawo do zastosowania stawki podatku 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, ponieważ oprócz oświadczenia spedycyjnego wystawianego na jego prośbę przez firmę spedycyjną, otrzymuje również inny dowód - podpisany dokument WZ/oświadczenie przez kontrahenta niemieckiego - potwierdzający jednoznacznie przyjęcie towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwaną dalej ustawą o VAT, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Stosownie do przepisu art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem że:

Z uwagi na fakt, iż towar nie będzie osobiście dostarczany przez Spółkę lecz przez przewoźnika zastosowanie będą miały przepis art. 42 ust. 3 ustawy który stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. art. 42 ust. 3 nie potwierdzają jednoznacznie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, dowodami w świetle art. 42 ust. 11 cytowanej ustawy VAT, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, a w szczególności:

Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, które łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy, należy stwierdzić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy dokument ten powinien być dowodem (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.) jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Analizując znaczenie listu przewozowego w odniesieniu do art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należy wziąć pod uwagę jeszcze fakt, że w przypadku przewozu lub wysyłki towarów w wykonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dokonujący dostawy nie tylko nie musi być stroną umowy przewozu, ale nawet nie musi być nadawcą towarów w rozumieniu Konwencji - przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają zastrzeżeń w tym zakresie. Co więcej nawet jeżeli dokonujący dostawy jest nadawcą towarów, a w zakresie dokumentacji umowy przewozu dopełniono wszelkich wymogów Konwencji, nie musi on posiadać na swoim egzemplarzu listu przewozowego jakiejkolwiek adnotacji o dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia.

Mając na uwadze powyższe nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tutejszy organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument (oczywiście opatrzony podpisem wystawcy), potwierdzający powyższe.

Należy jednak wskazać, że jakiekolwiek inne dokumenty (dowody) niż wskazane powyżej nie podlegają automatycznemu wykluczeniu jako dowód w sprawie, jeżeli z innych dokumentów, jakie Wnioskodawca ma w posiadaniu będzie wynikało, że dane zdarzenie istotnie miało miejsce. Ustawodawca przewidział zaistnienie sytuacji, w której dostawca towarów do krajów Wspólnoty może mieć problem z udowodnieniem, iż czynność taka bezsprzecznie nastąpiła. Dlatego też wprowadzono regulację, zawartą w cyt. już art. 42 ust. 11 ww. ustawy. W przepisie tym postanowiono o możliwości posłużenia się innymi dokumentami, stanowiącymi potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej, w tym m.in. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, czy dokument potwierdzający zapłatę za towar. Zatem każdemu innemu dokumentowi niż wskazanemu powyżej można przyznać moc dowodową subsydiarną, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

W świetle powyższego nieposiadanie przez Wnioskodawcę listu przewozowego (CMR) nie pozbawia go prawa do zastosowania stawki podatku w wysokości 0%. Istotne jest bowiem, ażeby podatnik posiadał dokument wystawiony i podpisany przez przewoźnika, który stanowi dowód zawarcia przez niego umowy przewozu towaru będącego przedmiotem dostawy wewnątrzwspólnotowej, w tym przypadku będzie to oświadczenie od spedytora o zarejestrowaniu towaru w systemie informatycznym firmy oraz o dostarczeniu towaru unijnemu kontrahentowi. Natomiast oświadczenie kontrahenta potwierdzające otrzymanie towaru będzie pełniło rolę pomocniczą potwierdzającą dostarczenie towaru przez spedytora. Przy czym, aby móc zastosować stawkę 0% dla tej dostawy konieczne jest posiadanie przez Spółkę dodatkowo, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, kopii faktury dokumentującej tą dostawę oraz specyfikacji towarów.

Tym samym należy stwierdzić, iż posiadane przez Wnioskodawcę oświadczenie spedycyjne o dostarczeniu towaru otrzymanego od spedytora oraz oświadczenie kontrahenta potwierdzające otrzymanie towaru są dokumentami uprawniającymi do zastosowania przez Wnioskodawcę stawki 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów w sytuacji, gdy nie posiada on listu przewozowego. Co za tym idzie stanowisko Podatnika w tym zakresie należy uznać za prawidłowe, jednakże należy pamiętać, że aby skorzystać ze stawki 0% przy ww. dostawie konieczne jest posiadanie również kopii faktury dokumentującej tą dostawę i specyfikacji towarów oraz spełnienie warunków, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.