IBPP1/443-1394/08/EA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani C., przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2008 r. (data wpływu 22 września 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2008 r. (data wpływu 13 listopada 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 22 września 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 listopada 2008 r. (data wpływu 13 listopada 2008 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 3 listopada 2008 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 29 czerwca 2007 r. Wnioskodawca wraz z małżonkiem zakupił działkę budowlaną o powierzchni 28,92 ara.

Wnioskodawca wraz z małżonkiem kupił ją z myślą o budowie domu, za pieniądze pochodzące z małżeńskiego majątku wspólnego. Zakup tej działki jednak nie był do końca przemyślany.

Ze względu na dość dużą odległość od K., Wnioskodawca wraz z mężem doszedł do wniosku, że nie da rady dojeżdżać z tej lokalizacji codziennie do pracy i odwozić dzieci do przedszkola i szkoły.

Dlatego też, z czasem plany się zmieniły i głównie z ww. powodów, jak również za namową rodziny, Wnioskodawca wraz z małżonkiem zdecydował się działkę podzielić, ponieważ dużo łatwiej jest sprzedać mniejsze działki.

Podział działki został zatwierdzony w dniu 12 czerwca 2008 r. przez Burmistrza Miasta. I tak działka 2058/6 o pow. 0,2892 ha została podzielona na:

dz. nr 2058/7 o pow. 0,0987 ha,

dz. nr 2058/8 o pow. 0,0957 ha,

dz. nr 2058/9 o pow. 0,0948 ha.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego wsi wydzielone (przedmiotowe) działki stanowią tereny z podstawowym przeznaczeniem dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Wnioskodawca nie dokonał żadnych działań służących uatrakcyjnieniu działki. Przedmiotowy grunt nie będzie zabudowany w chwili sprzedaży. Grunt nie był i nie jest wykorzystywany w żadnym zakresie. Nie był i nie jest wykorzystywany do działalności rolniczej, Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym. Przedmiotowy grunt nie był przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć środki uzyskane ze sprzedaży ww. działek na cele mieszkaniowe tj. zakupić działkę w lepszej i dogodniejszej dla jego rodziny lokalizacji i wybudować na niej dom jednorodzinny, wolnostojący. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie dokonywał wcześniej żadnych sprzedaży gruntów.

Wnioskodawca dodaje, że działkę zakupił z kredytu bankowego zaciągniętego pod hipoteką obecnie zamieszkiwanego mieszkania (56 m ²), a więc nie kieruje się chęcią zysku ale polepszeniem warunków mieszkaniowych swojej czteroosobowej rodziny tj. budowy domu w dogodniejszej ze względu na dorastające dzieci lokalizacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż podzielonych działek powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług bez względu na to, czy wszystkie działki będą sprzedane jako całość jednemu podmiotowi, czy każda z osobna.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż taka nie powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług i to bez względu na to, czy wszystkie trzy działki będą sprzedane jednej osobie, czy każda z działek różnym osobom. Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w momencie zakupu działki zupełnie nie myślał on o jej podziale i odsprzedaży mniejszych działek z zyskiem. Zarówno Wnioskodawca jaki i jego współmałżonek nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem VAT. Obydwoje są zatrudnieni na pełne etaty na umowę o pracę. Wnioskodawca nie ma też zamiaru w przyszłości tej czynności powtarzać tj. kupować działek i sprzedawać je po ich podziale, jak również nigdy wcześniej nie sprzedawał i nie kupował działek. Celem i marzeniem w przyszłości jest sprzedaż mieszkania, które posiada wraz z mężem i budowa domu. Jednak nie w tej lokalizacji. Uzyskane pieniądze ze sprzedaży tych działek Wnioskodawca chce właśnie na ten cel przeznaczyć. Pomysł z podziałem działki pojawił się później. Po prostu działkę o pow. 30 arów jest trudniej sprzedać niż działki o pow. 10 arów. Zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

W przekonaniu Wnioskodawcy nie można go uznać za handlowca - przecież zupełnie się tym nie zajmuje. Jej wiedza o rynku nieruchomości jest bardzo mała, niemal żadna. Wnioskodawca dodaje również, że działkę zakupiono gdy boom na rynku działek budowlanych był niemal na szczycie i pomysł żeby kupować ją na sprzedaż byłby nierozsądny. Gdyby Wnioskodawca teraz był zobowiązany do zapłacenie podatku VAT, doszłoby do absurdalnej sytuacji, że za wolność wyboru miejsca zamieszkania (budowy domu) musi płacić państwu podatek albo budować dom tam, gdzie mu się nie podoba! Przecież przy kupnie działki podatku VAT nie płacił. Wnioskodawca powołuje się tu na Wyrok składu 7 sędziów NSA, sygnatura I FPS 3/07 z dnia 29 października 2007 r. gdzie w pkt 8.6. jest stwierdzone: "Okoliczność, że VI Dyrektywa zezwala Państwom Członkowskim na uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarcza i że ustawa o VAT opcje te realizuje w końcowej części przepisu art. 15 ust. poprzez odwołanie się do czynności wykonanej jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, nie przesądza jednak, że tylko z tego powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku VAT. Zarówno z brzmienia przepisu art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy. jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika bowiem nader wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle art. 4 ust. 1i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez dana osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT."

Według dyrektywy Unii Europejskiej częstotliwość dokonywanych transakcji nie decyduje o tym, że jest to działalność gospodarcza. Okolicznością przesądzającą czy w momencie sprzedaży działek Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług, czy też nie, nie może być jedynie sam fakt podziału gruntu. Rozumowanie takie prowadziłoby bowiem do trudnych do zaakceptowania wniosków, że podmiot sprzedający poza działalnością gospodarcza np. swój prywatny samochód nie ma statusu podatnika gdy zbywa go w całości, a uzyskuje ten status sprzedając go w częściach. Jak to trafnie, zadaniem wnioskodawcy, zostało ujęte w wyżej przytaczanym przez niego wyroku NSA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości danej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowych działek, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest wykonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca wraz z małżonkiem w dniu 29 czerwca 2007 r. zakupił działkę budowlaną o powierzchni 28,92 ara. Zakup ten został dokonany z myślą o budowie domu, za pieniądze pochodzące z małżeńskiego majątku wspólnego. Zakup tej działki jednak nie był do końca przemyślany i Wnioskodawca wraz z mężem doszedł do wniosku, że ze względu na dość dużą odległość od K., nie da rady dojeżdżać z tej lokalizacji codziennie do pracy i odwozić dzieci do przedszkola i szkoły. Dlatego też, z czasem plany się zmieniły i głównie z ww. powodów, jak również za namową rodziny, Wnioskodawca wraz z małżonkiem zdecydował się działkę podzielić, ponieważ dużo łatwiej jest sprzedać mniejsze działki.

Podział działki został zatwierdzony w dniu 12 czerwca 2008 r. przez Burmistrza Miasta. I tak działka 2058/6 o pow. 0,2892 ha została podzielona na:

dz. nr 2058/7 o pow. 0,0987 ha,

dz. nr 2058/8 o pow. 0,0957 ha,

dz. nr 2058/9 o pow. 0,0948 ha.

Wnioskodawca nie dokonał żadnych działań służących uatrakcyjnieniu działki. Grunt nie był i nie jest wykorzystywany do działalności rolniczej, Wnioskodawca nie jest rolnikiem ryczałtowym. Przedmiotowy grunt nie był przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wnioskodawca zamierza przeznaczyć środki uzyskane ze sprzedaży ww. działek na cele mieszkaniowe tj. zakupić działkę w lepszej i dogodniejszej dla jego rodziny lokalizacji i wybudować na niej dom jednorodzinny, wolnostojący. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie dokonywał wcześniej żadnych zakupów i sprzedaży gruntów, jak również nie ma zamiaru dokonywać takich czynności w przyszłości.

Wnioskodawca dodaje, że działkę zakupił z kredytu bankowego zaciągniętego pod hipoteką obecnie zamieszkiwanego mieszkania (56 m²), a więc nie kieruje się chęcią zysku ale polepszeniem warunków mieszkaniowych swojej czteroosobowej rodziny tj. budowy domu w dogodniejszej ze względu na dorastające dzieci lokalizacji.

W związku z powyższym dostawę przedmiotowych niezabudowanych nieruchomości uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie będzie czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru.

Zatem w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl ww. art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do dostawy ww. działek gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. działek działał w takim charakterze, zwłaszcza, że nie dokonywał takich transakcji w przeszłości i nie zamierza ich powtarzać w przyszłości, zakupiony grunt nie był w żaden sposób wykorzystywany w celach zarobkowych, a zarówno nabycie jak i jednorazowa sprzedaż dokonywana jest z majątku osobistego (nabycie za środki uzyskane z kredytu zaciągniętego pod hipotekę obecnego mieszkania) i do majątku osobistego - realizacja własnych celów mieszkaniowych Wnioskodawcy.

Podsumowując, w oparciu o przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowych działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług niezależnie od tego w jaki sposób transakcja zostanie dokonana, czyli bez znaczenia jest czy wszystkie działki będą sprzedane jako całość jednemu podmiotowi, czy każda z osobna.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać z prawidłowe.

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z nowym brzmieniem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch zainteresowanych osób fizycznych na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy - Pani C.

Natomiast jeżeli drugi z małżonków zainteresowany jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiedniego dla niego stanu faktycznego, zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz dokonania odrębnej opłaty.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.