IBPP1/443-1303/14/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 24 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 16 marca 2015 r. (data wpływu 19 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przyznana postanowieniami Starosty kwota stanowiąca zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury z tytułu wypłaty kwot otrzymanych z tytułu świadczenia usług dozoru przez Wnioskodawcę - jest prawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przyznana postanowieniami Starosty kwota stanowiąca zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia faktury z tytułu wypłaty kwot otrzymanych z tytułu świadczenia usług dozoru przez Wnioskodawcę.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 16 marca 2015 r. (data wpływu 19 marca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 10 marca 2015 r. znak: IBPP1/443-1303/14/LSz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W latach 2006-2011 r. L. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej "Spółka" lub "Wnioskodawca") prowadziła jako jednostka wyznaczona przez Starostę parking strzeżony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (dalej "ustawa prd"), na którym były umieszczane i dozorowane pojazdy usunięte z drogi na podstawie art. 130a i 50a ustawy prd.

Po przejściu własności dozorowanych pojazdów na Skarb Państwa w trybie i na zasadach określonych w ustawie prd, Naczelnik Urzędu Skarbowego (dalej "NUS") wydawał jako organ egzekucyjny postanowienia w trybie art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w których przyznawał Spółce jako dozorcy zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za ten dozór (§ 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji). Do przyznanych postanowieniami NUS kwot Spółka doliczała podatek VAT i wystawiała na rzecz NUS faktury.

Od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw organem właściwym w sprawie wniosku o przyznanie wydatków oraz wynagrodzenia za dozór został starosta (§ 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji).

W związku z tym, iż po zmianie stanu prawnego na parkingu Spółki pozostały pojazdy, które nie zostały rozliczone przez NUS a znowelizowane przepisy ustawy prd wskazywały starostę jako organ właściwy do pokrycia wydatków i wynagrodzeń za ten dozór, Spółka wystąpiła w dniu 9 lipca 2012 r. do Starosty z wnioskiem o przyznanie wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nad 60 pojazdami w latach 2006-2011, nierozliczonymi przez NUS. W dniu 12 listopada 2014 r. Starosta jako nowy organ egzekucyjny w myśl art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przyznał Spółce w formie postanowień zwrot wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nad przedmiotowymi 60 pojazdami. W związku z powyższym Spółka wystawiła Staroście fakturę VAT, w której kwoty zasądzone postanowieniami Starosty zostały powiększone o kwotę podatku VAT - tak jak to miało miejsce w przypadku rozliczeń zwrotu wydatków i wynagrodzeń z NUS.

W dniu 1 grudnia 2014 r. Starosta odesłał fakturę, gdyż uznał ją jako "zbędną w sprawie wypłaty wynagrodzenia oraz zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad 60 pojazdami" i poprosił o nr konta, na który ma przelać pieniądze.

W dniu 2 grudnia 2014 r. Spółka poinformowała Starostę, iż faktura VAT - wbrew stanowisku Starosty - jest niezbędna, gdyż Spółka jest podatnikiem VAT i jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT za świadczone usługi dozoru nad pojazdami, co też potwierdza praktyka rozliczania usług dozorowania pojazdów z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego, który w poprzednim stanie prawnym również przyznał Spółce wynagrodzenie i zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdami w formie postanowień a następnie wypłacał przyznane kwoty na podstawie faktur VAT wystawionych przez Spółkę (kwota wynagrodzenia i wydatków związanych z dozorem przyznanych postanowieniami NUS powiększona o podatek VAT). Spółka powołała się na interpretację podatkową Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 18 listopada 2011 r. sygn. IPTPP1/443-662/11-2/MW wydaną w podobnym stanie faktycznym.

W odpowiedzi na pismo Spółki, Starosta w dniu 11 grudnia 2014 r. wskazał, iż "w latach 2006-2011 nie był związany ze spółką L. umową cywilnoprawną regulującą kwestie prowadzenia parkingu strzeżonego, zatem dozór pojazdów, za które w drodze postanowień przyznano spółce wynagrodzenie i zwrot kosztów, w rozumieniu prawa podatkowego nie można uznać za usługę, za którą należałoby odprowadzić podatek VAT". Starosta powołał się na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. IPPP1/443-1278/13-2/PR i wskazał, iż "czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach dwustronnego stosunku zobowiązaniowego (umowy zobowiązaniowej). Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zdaniem Starosty, "w świetle takiego poglądu należy uznać, że Powiat nie był w tamtym okresie odbiorcą usługi, bowiem właścicielem pojazdu na mocy ustawy pozostawał Skarb Państwa a zadania wynikające z przepisów Prawa o ruchu drogowym wykonywał w jego imieniu Naczelnik Urzędu Skarbowego. Dopiero zmiana brzmienia art. 130a mająca miejsce w 2011 r. zobowiązała samorząd do ponoszenia obciążeń związanych z przechowywaniem i dozorowaniem pojazdów".

W związku z zaistniałą rozbieżnością stanowisk Spółki i Starosty w przedmiocie opodatkowania kwot przyznanych postanowieniami Starosty dot. zwrotu wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami, Spółka postanowiła wystąpić o indywidualną interpretację podatkową.

W uzupełnieniu Wnioskodawca poinformował, że:

1. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT od dnia 2 listopada 2000 r. z tytułu prowadzonej działalności handlowej, hurtowej, detalicznej, usługowej (parkingu strzeżonego, okręgowej stacji kontroli pojazdów).

2. Na pytanie tut. Organu "Co było przyczyną, że Wnioskodawca wystąpił dopiero w dniu 9 lipca 2012 r. do Starosty z wnioskiem o przyznanie zwrotu wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nad 60 pojazdami poniesionymi w latach 2006-2011. Dlaczego Wnioskodawca nie rozliczał tych wydatków i nie otrzymał wynagrodzenia za poszczególne lata począwszy od 2006 r. z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego" Wnioskodawca odpowiedział, że nie rozliczył tych wydatków z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego, gdyż nie miał do tego podstaw tj. Naczelnik Urzędu Skarbowego pozostawał w bezczynności co do wskazanych we wniosku 60 pojazdów i nie wydawał orzeczenia o ich przejęciu przez Skarb Państwa z mocy art. I30a ust. 10 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Dopiero takie orzeczenie Naczelnika (decyzja) o przejęciu tych pojazdów przez Skarb Państwa dawało podstawę Wnioskodawcy, aby wystąpić do tegoż Naczelnika z wnioskiem o zwrot kosztów i wypłatę wynagrodzenia. Niestety pomimo wielu ponagleń ze strony Wnioskodawcy stosowne orzeczenia nie zostały wydane. Następnie wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r. sygn. akt P 4/06 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepis art. 130a ust. 10 ustawy - Prawo o ruchu drogowym był niezgodny z Konstytucją w zakresie w jakim dopuszczał zajęcie prawa własności pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu. W wyniku ww. orzeczenia TK przepisy w oparciu, o które naczelnicy urzędów skarbowych wydawali decyzje w sprawie przejścia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, utraciły moc obowiązującą z dniem 11 czerwca 2009 r., a tym samym po tej dacie brak było podstaw do prowadzenia postępowania likwidacyjnego i postępowania w sprawie kosztów dozoru nad usuniętymi pojazdami. Sytuacja taka trwała do 4 września 2010 r. tj. do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 152, poz. 1018). W obecnym stanie prawnym realizacja żądań finansowych zarządcy parkingu może nastąpić tytko w trybie przewidzianym we wskazanej nowelizacji ustawy. Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, naczelnicy urzędów skarbowych utracili nie tylko prawo do orzekania w kwestii odjęcia własności pojazdu, ale wszelkie poprzednie posiadane uprawnienia z tym związane. Obowiązki te przypisane zostały starostom. Ustawodawca uregulował również tryb postępowania w przypadku spraw niezałatwionych przed wejściem w życie ustawy nowelizującej. Zgodnie z art. 10 ww. ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. w przypadku pojazdów, które zostały usunięte przed dniem wejścia w życie tej ustawy i do tego dnia nie zostały odebrane z parkingu strzeżonego przez uprawnioną osobę, termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, po upływie którego starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu, biegnie w dalszym ciągu od dnia usunięcia pojazdu. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 2 tej ustawy w przypadkach w których termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie przejęcia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, przepis art. 10 stosuje się odpowiednio. Jak wskazano wyżej przepis ten przewiduje w takich przypadkach wystąpienie przez starostę do sądu z wnioskiem o wydanie orzeczenia. Starosta wystąpił ze stosownym wnioskiem do sądu w sprawie przedmiotowych 60 pojazdów dopiero pod koniec 2011 r. a orzeczenia sądu stały się prawomocne dopiero w drugim i trzecim kwartale 2012 r. i dopiero one dały podstawę do wystąpienia do Starosty ze stosownym wnioskiem o zwrot kosztów i wynagrodzenia, co też Wnioskodawca zrobił. Następnie Starosta prowadził przez ponad 2 lata postępowanie w sprawie przyznania wnioskowanych kosztów i wynagrodzenia, które zostało w końcu uwieńczone wydaniem w dniu 12 listopada 2014 r. 60 postanowień w sprawie wnioskowanych 60 pojazdów.

Z uwagi na bezczynność Naczelnika Urzędu Skarbowego, a następnie przewlekłość postępowania w sprawie przyznania zwrotu kosztów i wynagrodzenia prowadzonego przez Starostę, Wnioskodawca do dnia dzisiejszego nie otrzymał należnych pieniędzy za świadczone usługi dozoru w latach 2006-2011. Pomimo wydania w końcu przez Starostę 60 postanowień, z których wyraźnie wynika iż jest mowa o kwotach netto, Starosta odmawia zapłacenia faktury, twierdząc, iż jest "zbędna".

3. Wnioskodawca jest zobowiązany do wystąpienia z wnioskiem o przyznanie zwrotu wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nad pojazdami na mocy art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Artykuł 102. § 2. Organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór, chyba że dozorcą jest jedna z osób wymienionych w art. 101 § 1.

Starosta orzeka w tej sprawie jako organ egzekucyjny na podstawie § 4 ust. 1 pkt 2 ppkt b) Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (powyższe informacje zostały podane w części G. wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej).

Nie ma określonego terminu w jakim Wnioskodawca powinien wystąpić ze stosowanym wnioskiem, jest to uwarunkowane przede wszystkim wystąpieniem przez starostę do sądu z wnioskiem o wydanie orzeczenia o przejęcia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa oraz wydaniem orzeczenia w tej sprawie przez sąd (co miało miejsce w sprawie przedmiotowych 60 pojazdów w okresie listopad 2011 r. - czerwiec 2012 r.).

4. Wnioskodawca został wyznaczony przez Starostę w latach 2006-2011 jako podmiot prowadzący parking strzeżony na podstawie zarządzeń Starosty (informacja ta wraz z zarządzeniami została wskazana w części H. wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej). Pomimo iż to starosta wyznaczał podmiot prowadzący parking strzeżony (po wyrażeniu zainteresowania tego typu usługami przez podmiot) to rozliczaniem zwrotu kosztów i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami w tych latach zajmował się Naczelnik Urzędu Skarbowego (dokładnie w latach 2006-2009, gdyż potem utracił to uprawnienie na mocy wskazanego wyżej wyroku TK). Wnioskodawca nie był wyznaczony do usuwania pojazdów, a jedynie do świadczenia usług dozoru tych pojazdów na strzeżonym parkingu.

5. Wnioskodawca nie miał wpływu na ustalone wynagrodzenie (poza zgłoszeniem odpowiedniej jego zdaniem kwoty wynagrodzenia we wniosku rozpoczynającym postępowanie oraz zgłaszaniem wniosków w trakcie postępowania co do czynności, które należy podjąć aby tą stawkę wynagrodzenia ustalić/potwierdzić). Należy wskazać, iż to Starosta prowadził przez ponad 2 lata postępowanie, które miało na celu ustalenie wysokości tego wynagrodzenia. Z uzasadnienia postanowień Starosty wynika, iż bazował w tej kwestii na ustaleniach Naczelnika Urzędu Skarbowego i przyjął za nim kwotę 5 złotych netto za dzień dozoru, jednakże w przeciwieństwie do Naczelnika odmówił doliczenia do tej kwoty podatku VAT i wskazał, iż faktura jest "zbędna".

6. Zwrot opłat, do których jest zobowiązany w imieniu Skarbu Państwa organ egzekucyjny z tytułu wykonywania przez Wnioskodawcę dozoru pojazdów jest realizowany w trybie administracyjnym na mocy art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

7. Starosta wydał 60 postanowień z dnia 12 listopada 2014 r., zostały one doręczone Wnioskodawcy w dniu 14 listopada 2014 r., Wnioskodawca nie wnosił na nie zażalenia więc stały się prawomocne w dniu 21 listopada 2014 r. (7 dni po ich doręczeniu).

8. Wnioskodawca nie wniósł środków zaskarżenia na 60 postanowień Starosty z dnia 12 listopada 2014 r. Wnioskodawca zaakceptował przyznane przez Starostę kwoty netto i dlatego wystawił fakturę VAT, jak to robił w rozliczeniach z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego, co jednak zostało zanegowane przez Starostę jako "zbędne", stąd Wnioskodawca wystąpił o wydanie interpretacji podatkowej w tej sprawie.

9. Wnioskodawca wystawił fakturę w związku z kosztami i wynagrodzeniem związanym z wykonywaniem dozoru nad 60 pojazdami poniesionymi w latach 2006-2011 po uprawomocnieniu się 60 postanowień Starosty w sprawie przedmiotowych 60 pojazdów tj. w dniu 21 listopada 2014 r. i zgodnie z ich treścią wystawił fakturę z tytułu:

* opłaty parkingowej wg zał. - wynagrodzenie: wartość netto 388.225,00 zł, podatek VAT 89.291,75 zł, wartość brutto - 477.516,75 zł,

* opłaty parkingowej wg zał. - koszty: wartość netto 118.831,53 zł, podatek VAT 27.331,25 zł, wartość brutto - 146.162,78 zł.

10. Na pytanie tut. Organu "Czy w związku ze zmianą przepisów Starosta wszedł niejako w prawa i obowiązki Naczelnika Urzędu Skarbowego związane z wypłatą wynagrodzenia i zwrotu kosztów dozoru pojazdów" Wnioskodawca odpowiedział, że tak, Starosta wszedł niejako w prawa i obowiązki Naczelnika Urzędu Skarbowego związane z wypłatą wynagrodzenia i zwrotu kosztów dozoru pojazdów. Wynika to z ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 152, poz. 1018) (art. 10, art. 11, art. 12).

Artykuł 10.

W przypadku pojazdów, które zostały usunięte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i do tego dnia nie zostały odebrane z parkingu strzeżonego przez uprawnioną osobę, termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, po którego upływie starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu, biegnie w dalszym ciągu od dnia usunięcia pojazdu.

Artykuł 11

1. W przypadkach, w których bieg terminu określonego w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, rozpoczął się i nie zakończył przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepadek pojazdów orzeka się na rzecz powiatu.

2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, jednostka prowadząca parking strzeżony po upływie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu powiadamia o jego nieodebraniu właściwego starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia pojazdu.

Artykuł 12.

1. Postępowania w sprawach przejęcia na rzecz Skarbu Państwa własności pojazdów nieodebranych przez uprawnione osoby w terminie określonym w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy umarza się, a sprawy przekazuje właściwym starostom. Przepis art. 11 stosuje się odpowiednio.

2. W przypadkach, w których termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie przejęcia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, przepis art. 11 stosuje się odpowiednio.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przyznana postanowieniami Starosty z dnia 12 listopada 2014 r. kwota stanowiąca zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT czy też kwota ta jest kwotą netto niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym faktura VAT jest zbędna a postanowienia Starosty są wystarczającą podstawą wypłaty przyznanej kwoty.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznana postanowieniami Starosty z dnia 12 listopada 2014 r. kwota stanowiąca zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Podstawą wypłaty środków przyznanych postanowieniami Starosty z dnia 12 listopada 2014 r. może być tylko faktura VAT, co potwierdza:

* praktyka rozliczania usług dozorowania pojazdów z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego, który w poprzednim stanie prawnym również przyznał Spółce wynagrodzenie i zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdami w formie postanowień a następnie wypłacił przyznane kwoty na podstawie faktur VAT wystawionych przez Spółkę (kwota wynagrodzenia i wydatków związanych z dozorem przyznanych postanowieniami NUS powiększona o podatek VAT)

oraz

* przepisy podatkowe (art. 8 ust. 1, art. 15 ust. 1 i ust. 2, art. 29a ust. 1, art. 106a, art. 106b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług).

Ponadto należy wskazać, iż w postanowieniach wydanych w sprawie przyznanego wynagrodzenia oraz zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad pojazdami przechowywanymi na parkingu Spółki, Starosta wielokrotnie przywołał wyliczenia Naczelnika Urzędu Skarbowego dotyczące stawki wynagrodzenia w kwocie 5 zł netto za dzień dozoru i stawki kosztóww.ydatków za 2006 r. - 0,63 zł netto, 2007 r. - 0,73 zł netto, 2008 r.- 1,27 zł netto, 2009 r. - 1,73 zł netto, 2010 r. - 1,81 zł netto, 2011 r. - 2,01 zł netto, 2012 r. - 9,50 zł netto za dzień dozoru.

Na stronie nr 6 każdego z postanowień Starosta wskazał: "Wysokość stawki dziennej za zwrot koniecznych wydatków w poszczególnych latach jest zgodna z postanowieniami Naczelnika Urzędu Skarbowego, który w poprzednim stanie prawnym odpowiadał za regulowanie kosztów związanych z dozorowaniem pojazdów. Powyższe stawki są zgodne z wnioskiem strony z dnia 9 lipca 2012 r.", natomiast na str. 7 każdego z postanowień Starosta wskazał, iż: "(...) na podstawie informacji Naczelnika Urzędu Skarbowego, który w poprzednim stanie prawnym odpowiadał za regulowanie kosztów wynagrodzenia związanych z dozorem, ustalono, że stawka uzgodniona przez spółką (w wyniku negocjacji) wynosiła 5 zł netto. Podobnie jak Naczelnik Urzędu Skarbowego organ ustalając stawkę wynagrodzenia nie wziął pod uwagę czynników inflacyjnych za poszczególne lata ze względu na trudności w ich określaniu. Niemniej jednak przyjęcie stawki w wysokości 5,00 zł za wszystkie lata przechowywania pojazdu jest korzystne dla spółki. Istotne znaczenie ma również fakt, że kwota ta została uznana przez stronę w innych postępowaniach administracyjnych".

Przyjęcie przez Starostę stawki netto zgodnej z postanowieniami Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz - jak zostało podkreślone w postanowieniach - zgodnej z wnioskiem strony z dnia 9 lipca 2012 r. (jest tam mowa o stawkach netto), jak również wskazanie przez Starostę na fakt uznania tych stawek przez stronę w innych postępowaniach administracyjnych (np. w postępowaniach w sprawie przyznania zwrotu kosztów i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami prowadzonych przez Prezydenta Miasta, w których również przyjęto kwoty netto zgodne z postanowieniami NUS, które następnie zostały powiększone o podatek VAT i zapłacone na podstawie faktur VAT) jednoznacznie obliguje Starostę do uznania faktury VAT, która zawiera kwoty netto z postanowień powiększone o podatek VAT.

Następnie należy wskazać, iż - wbrew stanowisku Starosty - Spółka świadczyła usługi dozoru w latach 2006-2011 również na rzecz Starosty, który zgodnie z art. 130a ustawy prd (pomimo jego wielokrotnej nowelizacji) był zawsze właściwy w sprawie wyznaczania podmiotu prowadzącego parking strzeżony, na którym były umieszczane pojazdy usunięte z drogi na podstawie art. 130a i 50a ustawy prd i tym wyznaczonym podmiotem była Spółka. W latach 2006-2011 Starosta wyznaczał podmiot prowadzący parking strzeżony w formie zarządzeń a rozliczaniem zwrotu wydatków i wynagrodzenia za ten dozór zajmował się Naczelnik Urzędu Skarbowego (§ 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji).

W związku ze zmianą stanu prawnego, oprócz kwestii wyznaczania jednostek prowadzących parkingi strzeżone - Starosta został właściwy również w sprawie zwrotu wydatków i wynagrodzeń za dozorowanie pojazdów nierozliczonych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego (ustawa z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, postanowienie NSA z dnia 11 stycznia 2012 r. sygn. akt I OW 152/11). Wobec powyższego, twierdzenie Starosty, iż nie był w ogóle beneficjentem usług dozoru w latach 2006-2011 i w związku z tym Spółka nie może wystawić na jego rzecz faktury VAT jest nieprawdą, gdyż to ten organ wyznaczył Spółkę jako podmiot właściwy do prowadzenia parkingu strzeżonego.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż przyznane postanowieniami Starosty z dnia 12 listopada 2014 r. wydatki i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Spółki są kwotami netto, które powinny zostać powiększone o podatek VAT 23% i rozliczone fakturą VAT

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 154 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów". Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że pojęcie "świadczenia usług" ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika - nie będące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieuczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie "odpłatności" pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin "zapłata" stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu - jak wskazał Trybunał - świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, iż dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu sprzedającego towar lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego).

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ww. ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 ww. ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

Na mocy art. 29a ust. 7 cyt. ustawy podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

Należy stwierdzić, że definicja obrotu wynikająca z przepisów ustawy o VAT jest zbieżna ze stosownymi regulacjami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.). Otóż z podstawowej zasady określonej przepisem art. 73 ww. Dyrektywy wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

* podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyjątkiem samego VAT;

* koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Do celów akapitu pierwszego lit. b, państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub ze świadczeniem usług, które zwiększają zapłatę z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ponadto art. 79 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, stanowi, że podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają zatem - zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania - wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy o VAT i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

W art. 106e ust. 1 ustawy o VAT wskazano elementy, które, faktura powinna zawierać.

W myśl art. 106i ust. 1 ww. ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Natomiast w myśl art. 106i ust. 7 ww. ustawy, faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

Należy zauważyć, że faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno-prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca czynny podatnik VAT, w latach 2006-2011 prowadził jako jednostka wyznaczona przez Starostę parking strzeżony, na którym były umieszczane i dozorowane pojazdy usunięte z drogi na podstawie art. 130a i 50a ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Po przejściu własności dozorowanych pojazdów na Skarb Państwa w trybie i na zasadach określonych w ww. ustawie, Naczelnik Urzędu Skarbowego wydawał jako organ egzekucyjny postanowienia w trybie art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w których przyznawał Spółce jako dozorcy zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za ten dozór. Do przyznanych postanowieniami NUS kwot Spółka doliczała podatek VAT i wystawiała na rzecz NUS faktury. Od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw organem właściwym w sprawie wniosku o przyznanie wydatków oraz wynagrodzenia za dozór został starosta. W związku z tym, iż po zmianie stanu prawnego na parkingu Spółki pozostały pojazdy, które nie zostały rozliczone przez NUS a znowelizowane przepisy ustawy - Prawo o ruchu drogowym wskazywały starostę jako organ właściwy do pokrycia wydatków i wynagrodzeń za ten dozór, Spółka wystąpiła w dniu 9 lipca 2012 r. do Starosty z wnioskiem o przyznanie wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nad 60 pojazdami w latach 2006-2011, nierozliczonymi przez NUS. W dniu 12 listopada 2014 r. Starosta jako nowy organ egzekucyjny w myśl art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przyznał Spółce w formie postanowień zwrot wydatków oraz wynagrodzenia za dozór nad przedmiotowymi 60 pojazdami. W związku z powyższym Spółka wystawiła Staroście fakturę VAT, w której kwoty zasądzone postanowieniami Starosty zostały powiększone o kwotę podatku VAT. Starosta odesłał fakturę, gdyż uznał ją jako "zbędną w sprawie wypłaty wynagrodzenia oraz zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru nad 60 pojazdami".

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy przyznana postanowieniami Starosty kwota stanowiąca zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT czy też kwota ta jest kwotą netto niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, w związku z czym faktura VAT jest zbędna a postanowienia Starosty są wystarczającą podstawą wypłaty przyznanej kwoty.

W odniesieniu do pobierania opłat za czynności przechowywania pojazdów usuniętych z drogi wskazać należy, że stosownie do przepisu art. 130a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

W myśl art. 130a ust. 2 powołanej wyżej ustawy, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

Zgodnie z art. 130a ust. 5c ustawy - Prawo o ruchu drogowym, pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie.

W myśl art. 130a ust. 5f. ww. ustawy, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Stosownie do art. 130a ust. 6 ww. ustawy, rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a (...).

W art. 130a ust. 6a ww. ustawy ustalone zostały maksymalne wysokości stawek kwotowych opłat, o których mowa w ust. 5c.

Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu (art. 130 ust. 6e).

Zgodnie ze wcześniej obowiązującymi przepisami, tj. od 19 października 2006 r. art. 130a ust. 5a-5d ustawy prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), w przypadkach określonych w ust. 1 i 2 pojazd jest usuwany z drogi przez jednostkę wyznaczoną przez starostę.

Starosta, wyznaczając jednostkę do usuwania pojazdów, kieruje się przesłankami zachowania rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości świadczonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:

Pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie.

Starosta, wyznaczając jednostkę do prowadzenia parkingu strzeżonego, kieruje się przesłankami rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości świadczonych usług, a w szczególności bierze pod uwagę:

Z treści art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 885 z późn. zm.) wynika, iż dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wykonywał w okresie 2006-2011 usługi dozoru pojazdów, które z mocy prawa przeszły na własność Skarbu Państwa.

W tym miejscu wskazać należy, że usunięcie i przechowywanie pojazdów w trybie art. 130a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, następuje przymusowo, najczęściej wbrew woli nieobecnego właściciela pojazdu, w ramach scedowanego ustawą władztwa publicznoprawnego, przyznanego organom uprawnionym do wydawania dyspozycji usunięcia oraz samemu organowi. Elementem tego władztwa w przypadku miasta (powiatu) jest m.in. przymusowe ściąganie opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu, określanych przez radę powiatu w drodze uchwały, która podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym i jest aktem prawa miejscowego powszechnie obowiązującym na obszarze miasta (powiatu).

Należy jednak zaznaczyć, że charakter publicznoprawny i władczy ma wyłącznie stosunek prawny pomiędzy organem władzy a właścicielem pojazdu lub solidarnie inną osobą dysponującą pojazdem. Organ władzy publicznej na podstawie dyspozycji uprawnionego organu, przepisów ustawy i aktu prawa miejscowego jednostronnie kreuje obowiązki właściciela pojazdu, polegające na obowiązku uiszczenia należnych opłat oraz odbioru pojazdu albo przymusowym przeniesieniu własności nieodebranego pojazdu (przepadku) na rzecz powiatu. Potwierdza to przepis ustawy przewidujący wydanie decyzji administracyjnej i egzekucji administracyjnej w przypadku przepadku pojazdu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że podmiot świadcząc usługi dozoru pojazdów dokonuje określonego świadczenia na rzecz właścicieli pojazdów, bądź na rzecz Skarbu Państwa. Świadczenie to polega na przechowaniu samochodu, jego zabezpieczeniu przed kradzieżą i zniszczeniem (stąd wymagania dotyczące ogrodzenia, oświetlenia i monitoringu parkingu strzeżonego), stworzeniu warunków dla utrzymania pojazdów, w tym powypadkowych.

Tym samym usługi te mają charakter odpłatny.

Zatem za wykonaną usługę (tekst jedn.: realizację powierzonego zadania organu władzy), wykonawcy świadczącemu usługi przechowywania pojazdów należy się wynagrodzenie umowne, jako takie opodatkowane według zasad ogólnych podatkiem od towarów i usług i płatne na podstawie faktury VAT wystawionej przez podmiot świadczący te usługi.

Powyższe wynika z faktu, że zgodnie z art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.), organ egzekucyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór, chyba że dozorcą jest jedna z osób wymienionych w art. 101 § 1.

Wnioskodawca wskazał we wniosku, że prowadząc usługi dozoru pojazdów w okresie 2006-2011 po przejściu własności dozorowanych pojazdów na Skarb Państwa w trybie i na zasadach określonych w ustawie - Prawo o ruchu drogowym Naczelnik Urzędu Skarbowego wydawał jako organ egzekucyjny do dnia 21 lipca 2010 r. postanowienia w trybie ww. art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w których przyznawał dozorcy zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za ten dozór, na podstawie których Wnioskodawca wystawiał faktury VAT wraz z podatkiem VAT. Od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw organem właściwym w sprawie wniosku o przyznanie wydatków oraz wynagrodzenia za dozór został Starosta.

Wnioskodawca wskazał, że Starosta wszedł niejako w prawa i obowiązki Naczelnika Urzędu Skarbowego związane z wypłatą wynagrodzenia i zwrotu kosztów dozoru pojazdów na podstawie art. 10, art. 11, art. 12 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r. Nr 152, poz. 1018).

W myśl art. 174 Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1619 z późn. zm.) Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, rozciągnąć stosowanie w całości lub w części przepisów działu II rozdziału 6 w zakresie przechowywania, oszacowania i sprzedaży zajętych ruchomości na określone ruchomości, które stały się własnością Skarbu Państwa albo powiatu na podstawie przepisów o likwidacji mienia, o przepadku mienia, z tytułu spadków lub z innych tytułów albo gdy Skarb Państwa na podstawie szczególnych przepisów jest upoważniony do sprzedaży cudzej ruchomości. Rozporządzenie to w szczególności określi przypadki, w których może nastąpić nieodpłatne przekazanie ruchomości przez Skarb Państwa albo powiat lub ich niszczenie, a także sposób rozliczania wydatków związanych z przechowywaniem lub sprzedażą ruchomości niestanowiących własności Skarbu Państwa.

Na podstawie delegacji zawartej w ww. art. 174 ww. ustawy wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 46, poz. 237).

W przepisie § 1 pkt 1 ww. rozporządzenia wskazano, że rozporządzenie określa ruchomości, na które rozciąga się stosowanie, w całości lub w części, przepisów działu II rozdziału 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zwanej dalej "ustawą", w zakresie ich przechowywania, oszacowania i sprzedaży;

W § 4 ust. 2 i 3 ww. rozporządzenia podano, że przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące organu egzekucyjnego stosuje się odpowiednio do:

- zwanych dalej "organem likwidacyjnym".

Powyższe rozporządzenie zastąpiło rozporządzenie z dnia 23 kwietnia 2002 r., w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 50, poz. 449), które w § 4 ust. 2 i ust. 3 wskazywało, że przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące organu egzekucyjnego stosuje się odpowiednio do:

- zwanych dalej "organem likwidacyjnym".

Rozporządzenie to zostało jednak uchylone mocą art. 15 ustawy z 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 152, poz. 1018 z późn. zm.), w którym wskazano, że dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 174 ustawy zmienianej w art. 3 zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 174 ustawy, o której mowa w art. 3 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej niż przez okres 6 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

Zatem w obecnym stanie prawnym delegacja zawarta w art. 174 została zrealizowana w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 46, poz. 237). W rozporządzeniu tym określone zostały ruchomości, na które rozciąga się stosowanie, w całości lub w części, przepisów działu II rozdziału 6, ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zakresie ich przechowywania, oszacowania i sprzedaży, przypadki, w których może nastąpić nieodpłatne przekazanie ruchomości lub ich zniszczenie, sposób rozliczania wydatków związanych z przechowywaniem lub sprzedażą ruchomości niestanowiących własności Skarbu Państwa.

Z powyższego wynika, że przepisy działu II rozdziału 6 ustawy dotyczące organu egzekucyjnego stosuje się odpowiednio do starostów w zakresie likwidacji ruchomości, które zostały przejęte na rzecz powiatu na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.).

Ponadto w art. 10 ww. ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, wskazano, że w przypadku pojazdów, które zostały usunięte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i do tego dnia nie zostały odebrane z parkingu strzeżonego przez uprawnioną osobę, termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, po którego upływie starosta występuje do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu, biegnie w dalszym ciągu od dnia usunięcia pojazdu.

Natomiast w myśl art. 11 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, w przypadkach, w których bieg terminu określonego w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, rozpoczął się i nie zakończył przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepadek pojazdów orzeka się na rzecz powiatu. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, jednostka prowadząca parking strzeżony po upływie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu powiadamia o jego nieodebraniu właściwego starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia pojazdu.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, postępowania w sprawach przejęcia na rzecz Skarbu Państwa własności pojazdów nieodebranych przez uprawnione osoby w terminie określonym w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy umarza się, a sprawy przekazuje właściwym starostom. Przepis art. 11 stosuje się odpowiednio.

W przypadkach, w których termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie przejęcia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, przepis art. 11 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika, że za wykonaną usługę dozoru Wnioskodawcy należy się wynagrodzenie wypłacone przez dany organ egzekucyjny (w tym przypadku Starostę) opodatkowane według zasad ogólnych podatkiem od towarów i usług i płatne na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę świadczącego tę usługę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przyznana postanowieniami Starosty z dnia 12 listopada 2014 r. kwota stanowiąca zwrot wydatków i wynagrodzenia za dozór nad pojazdami przechowywanymi na parkingu strzeżonym Spółki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT a podstawą wypłaty środków przyznanych postanowieniami Starosty może być tylko faktura VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.