IBPP1/443-1237/14/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 5 marca 2015 r. (data wpływu 10 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami związanymi ze świadczeniem usług:

* odnośnie uznania, że niezasadnym jest wystawianie przez Spółkę od 1 stycznia 2014 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za wykonanie zadania powierzonego i w konsekwencji opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT - jest prawidłowe,

* odnośnie uznania, że od 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu usługi publicznego transportu zbiorowego - jest prawidłowe.

W dniu 8 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek z 3 grudnia 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupami związanymi ze świadczeniem usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z 5 marca 2015 r. (data wpływu 10 marca 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1237/14/MS z 23 lutego 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w C. Spółka z o.o. z siedzibą w C. (dalej jako: "Spółka" lub "MPK") jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w formie spółki z o.o. Jedynym wspólnikiem MPK i jednocześnie jej założycielem jest Gmina Miasto C. (dalej jako: "Gmina" lub "Miasto") dysponująca 100% udziałami w jej kapitale zakładowym. Spółka prowadzi pełną księgowość, opodatkowana jest podatkiem dochodowym od osób prawnych oraz podatkiem od towarów i usług.

Spółka została utworzona w wykonaniu Uchwały Rady Miasta C. z dnia 20 marca 2000 r. nr XXX. W wykonaniu tej Uchwały z dniem 1 kwietnia 2000 r. postawiono w stan likwidacji Miejski Zakład Komunikacji, a także w dniu 30 maja 2000 r. zawiązano Spółkę z o.o. Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w C. z początkowym kapitałem zakładowym w kwocie 4.000 złotych. Po przeprowadzeniu likwidacji Miejskiego Zakładu Komunikacji uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 7 listopada 2000 r. (Rep. A.) zostało wniesione aportem mienie pozostałe po zlikwidowanym Miejskim Zakładzie Komunikacji i podwyższono kapitał o kwotę 42.598.400 złotych, a także dodatkowo podwyższono kapitał o kwotę 4.350.000 złotych poprzez utworzenie nowych udziałów pokrytych wkładem pieniężnym. Na dzień wniesienia wniosku kapitał zakładowy Spółki wynosi: 77.275.000,00 zł.

Wniosek o interpretację podatkową związany jest z powierzeniem Spółce przez Gminę Miasto C. świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm. dalej jako: "Ustawa") oraz wypłatą przez Gminę na rzecz Spółki rekompensaty oraz obowiązku objęcia ww. rekompensaty podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie lokalnego transportu drogowego należy do zadań własnych gminy.

Gmina jako organizator transportu publicznego, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 9 wskazanej Ustawy, może zawrzeć z danym podmiotem (operatorem) umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, która przyznaje temu operatorowi prawo i zobowiązuje go do wykonywania określonych usług związanych z wykonywaniem przewozu o charakterze użyteczności publicznej (umowa wykonawcza) - o czym będzie mowa poniżej.

Władcze powierzenie Spółce do realizacji zadania własnego Miasta znajduje swoje uzasadnienie w rozporządzeniu (WE) nr 1370/07 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego uchylającym rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 oraz (EWG) nr 1107/70 (dalej jako: "Rozporządzenie 1370/07"). Na podstawie Rozporządzenia 1370/07 Spółka określana jest jako tzw. podmiot wewnętrzny, będący wyodrębnioną prawnie jednostką podlegającą kontroli właściwego organu lokalnego. Kontrola, jaką sprawuje Gmina Miasto C. nad Spółką, jest analogiczna do kontroli, jaką Gmina sprawuje nad własnymi służbami. Natomiast zobowiązanie podmiotu wewnętrznego (Spółki) do świadczenia usługi publicznej, stosownie do brzmienia art. 2 lit. e) Rozporządzenia 1370/07, jest definiowane jako wymóg określony przez właściwy organ do świadczenia usługi użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu publicznego, których podmiot ze względu na swój własny interes gospodarczy bez rekompensaty nie podjąłby się w takim samym zakresie i na takich samych warunkach. Wypełniając powyższe unormowanie prawne, Spółka ma za zadanie realizację konkretnego działania będącego zadaniem własnym Miasta C. Zadanie to zostało powierzone do wykonywania w sposób bezpośredni, tym samym Spółka stała się w myśl art. 2 lit. j Rozporządzenia 1370/07 tzw. podmiotem wewnętrznym. Ze względu na fakt, iż usługi publicznego transportu zbiorowego mają charakter usług publicznych wysokość cen (opłat), po których są realizowane jest uchwalana przez Radę Miasta C.

Spółka jest uprawniona do uzyskiwania przychodów z tytułu sprzedaży biletów. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa), Spółka prowadzi także działalność poboczną (usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), z której to działalności pobocznej przeznacza zyski na pokrywanie straty z działalności podstawowej. Łączne zyski Spółki z tytułu działalności pobocznej nie wystarczają na pokrywanie kosztów działalności podstawowej - komunikacyjnej. Wobec powyższego, w związku z ponoszoną stratą, Spółka ma przyznawaną tzw. rekompensatę z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, powierzonych do realizacji w trybie władczym. Przedmiotowa rekompensata ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej.

Rekompensata jest pojęciem ustawowym, który zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 15 Ustawy oznacza - środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Przedmiotowa rekompensata ma zatem za zadanie wyrównać stratę powstającą przy wykonywaniu powierzonego zadania, którego cena regulowana jest przez właściwe przepisy prawa.

Podstawy przyznawania rekompensaty są określone w rozdziale 6 od art. 50 i nast. Ustawy. Zasady wyliczania rekompensaty są natomiast szczegółowo określone w załączniku do Rozporządzenia 1370/07, zgodnie z którym rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika w trakcie wykonywania usługi (np. przychody ze sprzedaży biletów, reklama na autobusach) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału własnego.

Szczegółowe określenie zakresu obowiązku świadczenia usług przewozowych przez Spółkę określone było:

1. na rok 2009 - w zarządzeniu nr 2059/09 Prezydenta Miasta C. z dnia 25 sierpnia 2009 r. w sprawie zasad zlecania i rozliczania z realizacji zadań powierzonych do wykonywania aktem założycielskim Spółce Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w C. Spółka z o.o. z siedzibą... (dalej jako: "zarządzenie z dnia 25 sierpnia 2009 r.") - na podstawie wskazanego powyżej zarządzenia z dnia 25 sierpnia 2009 r. Spółka była jednocześnie uprawniona i zobowiązana do świadczenia usług przewozowych. Wspomniane zarządzenie określało między innymi zasady ustalania wielkości Zadań Przewozowych (ilość wozokilometrów do wykonania w danym roku, wysokość stawki w podziale na koszt za jeden wozokilometr, wielkość środków przeznaczonych przez Miasto na realizację przez Spółkę Zadań Przewozowych - były określone przez Miasto), jak również przychody i koszty Spółki, rekompensaty. Rekompensata (jako równa różnicy między kosztami przydzielanymi do części działalności przedsiębiorstwa objętej zobowiązaniem z tytułu świadczenia usług publicznych i odpowiednimi przychodami) była w okresie obowiązywania ww. zarządzenia, tj. w 2009 r. wypłacana na podstawie uchylonego już (bowiem weszło w życie nowe Rozporządzenie 1370/07) rozporządzenia RADY (EWG) nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej.

Z Zarządzenia Prezydenta z dnia 25 sierpnia 2009 r. wynikał obowiązek wystawiania faktur przez Spółkę. Dodatkowo z jego treści wynikało, że wpływy ze sprzedaży biletów, opłat dodatkowych z tytułu przewozu osób, zabranych ze sobą do przewozu rzeczy i zwierząt, opłat manipulacyjnych i opłat przewozowych, stanowią przychód Spółki.

Wymaga podkreślenia, że pomimo tego, iż w 2009 r. nie obowiązywała jeszcze ustawa z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym, bowiem weszła ona w życie od dnia 1 marca 2011 r. i nie obowiązywało Rozporządzenie WE nr 1370/07, to Spółce wypłacano rekompensatę na podstawie uchylonego już rozporządzenia RADY (EWG) nr 1191/69 z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania Państw Członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym, drogowym i w żegludze śródlądowej;

Umowa reguluje zasady odpowiedzialności Spółki wobec jednostki samorządu terytorialnego z tytułu wykonania lub nienależytego wykonania szczegółowych zobowiązań Spółki. Dodatkowo określa ona wzajemne relacje między Spółką a Gminą i nie podlega Ustawie "Prawo Zamówień Publicznych", ponieważ źródłem wykonywania powierzonego Spółce zadania własnego Miasta C. nie jest umowa pomiędzy Gminą a Spółką, a jak już wyżej wspomniano, umowa Spółki, w której powierzono wykonywanie zadania w zakresie lokalnego transportu zbiorowego MPK w C. Spółka z o.o.

Spółka nie dysponuje również uprawnieniami natury cywilnoprawnej do odstąpienia od realizacji umowy czy też powstrzymania się z wykonywaniem powierzonego zadania z przyczyn określonych w kodeksie cywilnym nawet w przypadku nie otrzymania rekompensaty.

Dodatkowo również z umowy wykonawczej wynika obowiązek wystawiania faktur przez Spółkę oraz postanowienie, iż wpływy z dystrybucji biletów dokonywanej przez Przewoźnika stanowią przychód Spółki.

Na podstawie umowy wykonawczej MPK jako podmiot wewnętrzny w rozumieniu Rozporządzenia WE 1370/2007, wykonuje zadanie własne Miasta C. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Miasto C. obejmującego także gminy sąsiadujące, które zawarły z Miastem C., w trybie art. 74 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, porozumienia co do powierzenia Miastu realizacji zadania w zakresie lokalnego transportu drogowego. Ceny urzędowe, za wykonywane przez MPK zadanie własne, czyli przewóz osób w ramach publicznego transportu zbiorowego, ustala Rada Miasta w formie uchwał. Podstawę ustalania cen za usługi komunikacji miejskiej stanowią przepisy ustawy o cenach z dnia 5 lipca 2001 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 385) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym, co oznacza, że ceny te ustala organ inny niż strony umowy wykonawczej. Taryfa przewozowa, nałożona uchwałą Rady Miasta, przewiduje dla różnych grup społecznych określonego rodzaju ulgi i zwolnienia. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej. Spółka już w momencie tworzenia narażona była na osiąganie straty finansowej, co wynika z publicznej interwencji w regulacje taryfowe i ofertę przewozową.

W związku z wykonywaniem przez MPK powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej w zakresie pasażerskiego transportu zbiorowego, Spółka otrzymuje od gminy rekompensatę na pokrycie kosztów działalności, pomniejszoną o dochody wygenerowane podczas wykonywania powierzonego zadania własnego gminy. Zasady otrzymywania przez Spółkę tej rekompensaty określa umowa wykonawcza, w szczególności Załącznik nr 2 do umowy.

Obliczenie wysokości rekompensaty na pokrycie kosztów związanych z MPK, powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej odbywa się na zasadach określonych w załączniku Rozporządzenia (WE) nr 1370/07, z uwzględnieniem liczby wozokilometrów, na które Gmina zgłosi zapotrzebowanie na dany rok, a Spółka zobowiązuje się je wykonywać. Co roku ustalana jest szacunkowa liczba wozokilometrów, na które miasto zgłaszać będzie zapotrzebowanie w następnym roku. Podstawą ostatecznych rozliczeń pomiędzy Spółką a Gminą, a zwłaszcza podstawą rozliczeń rekompensaty, będzie liczba kilometrów faktycznie wykonanych przez Spółkę. Rekompensata jest corocznie weryfikowana przez Gminę w oparciu o opinię niezależnego od Gminy i Spółki biegłego, który dokonuje kalkulacji na zlecenie Gminy w oparciu o zapisy umowy wykonawczej i postanowienia Załącznika nr 3 do umowy. Roczna wysokość należnej rekompensaty oraz liczba wozokilometrów wyznacza odpowiednio stawki rekompensaty na pokrycie kosztu jednego kilometra. Ustalone rekompensaty podlegają corocznej kontroli organizatora. Podstawę kontroli stanowią sprawozdania dotyczące ilości faktycznie wykonanych w danym roku kilometrów oraz dane analityczne, pozwalające ustalić faktyczny poziom kosztów netto świadczenia usług przewozowych. Przedmiotowa rekompensata wyrównuje stratę poniesioną przez Spółkę w związku z wykonywaniem, przez MPK, powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej.

Warto ponadto wskazać, że otrzymywana od Gminy rekompensata, o której mowa w treści wniosku, nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną - cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności statutowej.

W piśmie z 5 marca 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług o nr NIP 9491723846. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 1 lipca 2000 r. czyli od dnia powstania Spółki. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług ponieważ wykonywał czynności opodatkowane m.in. sprzedaż biletów jednorazowych i okresowych, sprzedaży usług obsługi i naprawy pojazdów mechanicznych, wynajem środków transportowych, wynajem nieruchomości, sprzedaży reklam, sprzedaż materiałów, usługi psychologiczne etc.

Rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy usługi. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy. Usługi świadczone są na rzecz pasażerów, którzy w oparciu o zakupione bilety zawierają ze Spółką umowę przewozu.

Bezpośrednim odbiorcą świadczonych przez Wnioskodawcę usług są pasażerowie komunikacji miejskiej. Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem bezpośredniego związku pomiędzy kwotą rekompensaty a wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usług zbiorowego transportu publicznego.

W ramach swojej działalności z zakresu zbiorowego transportu publicznego Spółka uzyskuje przychody ze sprzedaży biletów, z których pokrywane są koszty działalności przewozowej. Ceny urzędowe (taryfę przewozową obowiązującą przy wykonywaniu usług komunikacji miejskiej na terenie Gminy) ustala Rada Miasta w formie uchwał. Finansowanie miejskiego transportu zbiorowego przychodami z biletów nie rekompensuje kosztów prowadzonej działalności przewozowej przez Spółkę. Rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych nie wpływa na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Wysokość ceny biletu uzależniona jest wyłącznie od uchwały Rady Miasta i jest pochodną oczekiwań społecznych a także możliwości finansowych pasażerów a nie rzeczywistych kosztów usługi przewozowej świadczonej przez Wnioskodawcę. Reasumując, cena biletów nie jest uzależniona od otrzymywanej przez Spółkę rekompensaty.

Otrzymywana od Gminy rekompensata służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi.

W zakresie wskazanego obowiązku dotyczy on wyłącznie faktur z tytułu rekompensaty.

W zakresie pytania nr 2 które brzmi: "w sytuacji, gdy niezasadnym byłoby wystawianie faktur przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2014 r. a w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT, bowiem wypłacana przez Gminę rekompensata nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to czy pomimo tego Spółka uprawniona jest do odliczania podatku naliczonego od zakupów związanych ze świadczeniem usług..." Wnioskodawca wskazuje, iż odnosi się ono do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT a więc wyłącznie do rekompensaty.

W pytaniu nr 2 mowa jest o zakupach związanych wyłącznie z działalnością niepodlegającą opodatkowaniem podatkiem VAT, czyli z rekompensatą. Przedmiotowe zakupy nie dotyczą więc ani działalności opodatkowanej podatkiem VAT ani działalności zwolnionej. W tym miejscu należy wskazać na wyrok NSA z dnia 24 października 2011 r. (sygn. akt: I FPS 10/09) zgodnie z którym, w świetle przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) czynności niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie mogą wpłynąć na zakres prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zastosowaniu art. 90 ust. 3 powołanej wyżej ustawy. Pogląd ten aktualny jest do chwili obecnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zasadnym było wystawianie przez Spółkę, od dnia 1 stycznia 2014 r. faktur z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za wykonywanie zadania powierzonego i w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT w sytuacji, gdy otrzymana rekompensata służy wyrównaniu kosztów działalności Spółki (pokrycia ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów).

2. W sytuacji, gdy niezasadnym byłoby wystawianie faktur przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2014 r. a w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT, bowiem wypłacana przez Gminę rekompensata nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to czy pomimo tego Spółka uprawniona jest do odliczania podatku naliczonego od zakupów związanych ze świadczeniem usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w opisywanym stanie faktycznym, pod rządami ustawy o podatku od towarów i usług przed 1 stycznia 2014 r., w której obowiązywał art. 29 (stanowiący, że podstawą opodatkowania jest obrót) otrzymała interpretację indywidualną z dnia 7 października 2013 r. sygn. IBPP1/443-543/13/ES wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, wydaną w oparciu o wniosek z dnia 24 czerwca 2013 r.

W interpretacji tej organ dokonał wykładni w sposób zgodny ze stanowiskiem Wnioskodawcy (uznał, że stanowisko wyrażone we wniosku jest prawidłowe), a rekompensata nie zwiększa obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, a w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wniosek o interpretację jest konieczny ze względu na zmianę ustawy - uchylenie art. 29, a w jego miejsce wprowadzenie art. 29a.

W związku z obowiązującą od 1 styczna 2014 r. nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług art. 29 został uchylony, a w jego miejsce ustawodawca wprowadził art. 29a. W efekcie, uzyskana przez Wnioskodawcę interpretacja nie ma zastosowania w nowej regulacji.

Wnioskodawca wskazuje przy tym, że niniejszy wniosek dotyczy stanu faktycznego od dnia 1 stycznia 2014 r. podlegającemu reżimowi prawnemu obowiązującemu obecnie i pomimo zmiany przepisów, zasady dotyczące określania podstawy opodatkowania w poprzednim stanie prawnym (art. 29) oraz nowej regulacji (art. 29a) w analizowanym zakresie są niemal identyczne:

* Dotychczasowa regulacja art. 29 ust. 1. ustawy o podatku od towarów i usług stanowiła, że podstawą opodatkowania jest obrót, natomiast obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Obrót zwiększano się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

* Obecna regulacja art. 29a ust. 1 stanowi, że podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z uzasadnieniem rządowego projektu ustawy (uchwalonej dnia 7 grudnia 2012 r.) uchylenie art. 29, który był podstawą do stosowania ww. zasad obliczenia podstawy opodatkowania - ma znaczenie jedynie redakcyjne.

Pomimo zbieżności regulacji, z formalnego punktu widzenia, interpretacja wydana na podstawie uchylonych przepisów nie ma zastosowania w obecnie obowiązującym stanie prawnym. Dlatego niniejszym wnioskiem Wnioskodawca, przy kontynuacji istniejącego stanu faktycznego, zmierza do uzyskania interpretacji zgodnej ze zaktualizowanymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezasadnym jest od dnia 1 stycznia 2014 r. wystawianie przez Spółkę faktur z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za wykonywanie powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej i w konsekwencji opodatkowanie tych świadczeń podatkiem VAT, bowiem rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy nie stanowi podstawy opodatkowania (dawniej obrotu) podlegającego podatkowi od towarów i usług VAT.

Rekompensata służy pokryciu deficytu - straty z tytułu wykonywania zadań publicznych. Otrzymana rekompensata od Gminy nie stanowi bezpośredniej dopłaty związanej z wykonywaniem usług przewozowych, gdyż nie wpływa wprost na wysokość ceny tych usług, a celem jej jest dofinansowanie całej działalności przewozowej. Rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych, dotyczy ściśle kosztu jednego wozokilometra i nie wpływa na cenę biletu. Oznacza to, że ma charakter ogólny, a jej celem jest wyłącznie dotowanie ogólnej działalności Spółki.

W ocenie Spółki otrzymywana rekompensata nie wypełnia dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm., dalej jako: "ustawa o VAT"), gdyż nie stanowi ona wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług wykonywanych na rzecz Gminy (MPK świadczy usługi na rzecz jej pasażerów). Ponadto wypłacana przez Gminę rekompensata nie wypełnia dyspozycji art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ jej wypłata nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług publicznego transportu zbiorowego dla korzystających z tegoż transportu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Należy jednak wskazać, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy, a jedna ze stron może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Przywołując art. 29a ust. 1 ustawy wskazać należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają dotacje o charakterze przedmiotowym, a nie te, które mają charakter podmiotowy. Termin rekompensata - to wyrównanie strat poniesionych przez kogoś, naprawienie szkód, wynagrodzenie komuś krzywd. Rekompensata nie ma natomiast bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz pasażerów, nie stanowi dopłaty do ceny wykonywanych usług, a jej istotą jest pokrycie kosztów działalności statutowej. Rekompensata jest przekazywana w związku z wyrównaniem kosztów świadczonej usługi przewozowej. Określenie zasad przyznawania rekompensaty i celów, jakim ona służy jest zawarte w Rozdziale 6 od art. 50 i następnych Ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Wyrażony przez Wnioskodawcę pogląd znajduje potwierdzenie w wydawanych dotychczas interpretacjach indywidualnych (nawet tej wydanej dla Wnioskodawcy), w których został podany podobny stan faktyczny i choć zostały one wydane pod rządami nieobowiązujących już przepisów to zbieżność regulacji z analizowanym zakresie pozostawia tezy przedstawione przez wnioskodawców i organ w dalszym ciągu aktualne:

* z dnia 8 września 2010 r. IPPP1-443-713/10-4/IGo,

* z dnia 5 kwietnia 2011 r. ILPP1/443-42/11-4/AD,

* z dnia 26 lipca 2011 r. ITPP2/443-660a/11/RS,

* z dnia 21 października 2011 r. ITPP1/443-1031/11/DM,

* z dnia 5 marca 2012 r. IPTPP1/443-1035/11-2/MS.

Ponadto w nowym stanie faktycznym wydano także interpretacje zgodne ze stanowiskiem wyrażonym przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku, w tym m.in. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 31 stycznia 2014 r. sygn. IPTPP4/443-840/13-2/BM.

W ocenie Spółki należy uznać, iż rekompensata którą Spółka otrzymuje od Gminy w związku z wykonywaniem przez nią powierzonego zadania własnego Gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego nie stanowi wynagrodzenia z tytułu usług wykonywanych na rzecz Gminy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Spółką a Gminą istnieje wprawdzie stosunek prawny jednakże związany jedynie z relacją organ publiczny - podmiot wewnętrzny, w związku z czym w ramach tego stosunku bezpośrednim i ostatecznym beneficjentem są wyłącznie pasażerowie korzystający z usług transportu miejskiego. Brak jest zatem podstaw, aby twierdzić, że pomiędzy Spółką a Gminą istnieje jakiekolwiek obustronne i ekwiwalentne świadczenie. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych pasażerów, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów, przy czym wypłacana rekompensata nie ma wpływu na cenę biletów.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż rekompensata, którą Spółka otrzymuje od Gminy jako że służy wyrównaniu kosztów działalności Spółki (pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów), nie stanowi podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy.

W konsekwencji niezasadnym jest wystawianie przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2014 r. faktur na rzecz Gminy i opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT. Wystarczy bowiem udokumentować kwoty rekompensat np. notą księgową.

Ad. 2.

Zdaniem Spółki, jest ona uprawniona od 2009 r. do chwili obecnej, do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu powierzonego zadania własnego - publicznego transportu zbiorowego od wszystkich prawidłowo udokumentowanych zakupów związanych z działalnością opodatkowaną. W opinii Spółki podatek naliczony od zakupów towarów i usług związanych z działalnością komunikacji miejskiej winien być odliczony w pełnej wysokości. Podatnik nie ma zatem obowiązku obliczania współczynnika, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT. Warto w tym miejscu przywołać interpretacje indywidualne z dnia 5 kwietnia 2011 r. znak ILPP1/443-42/11-4/AD, ILPP1/443-42/11-5/AD oraz z dnia 19 lipca 2011 r. sygn. IBPP2/443-531/11/RSz, IITPP1/443-1031/11/DM, w tym IBPP2/443-531/11/RSz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, potwierdzające powyższe stanowisko.

Nie należy zapominać, iż Spółka świadczy usługi opodatkowane, gdyż jest uprawniona i zobowiązana do sprzedaży biletów (opodatkowanych stawką VAT 8%), a wpływy z ich sprzedaży stanowią jej przychód. Okoliczność natomiast, że Gmina wypłaca Spółce rekompensatę, niepodlegającą opodatkowaniu VAT, nie ma wpływu na możliwość odliczenia tegoż podatku.

Podstawowym przychodem Spółki są bowiem przychody taryfowe ze sprzedaży biletów. Spółka prowadzi także działalność poboczną (m.in. usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), jednak wszystkie powyższe przychody nie są w stanie pokryć kosztów podstawowej działalności Spółki.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei stosownie do brzmienia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi tego podatku i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. odnoszących się do zakupów, które muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony.

W przedmiotowej sprawie, zdaniem Spółki - ponoszone wydatki mają związek z całą działalnością Spółki, tj. sprzedażą biletów, reklamą, przewozami okolicznościowymi, okazjonalnymi, wynajem pomieszczeń, tj. z działalnością opodatkowaną. Ponoszone wydatki nie są związane z otrzymywaną rekompensatą, która nie podlega opodatkowaniu, albowiem stanowi ona pokrycie strat, a nie wynagrodzenie za świadczone usługi w pełnym tego słowa znaczeniu oraz w sensie prawnym.

Wykonywane, powierzone Spółce, zadanie własne gminy, którego odbiorcami są pasażerowie, czyli usługa przewozu jest świadczona na rzecz pasażerów a nie na rzecz gminy i jest usługą opodatkowaną (wynagrodzeniem za te usługi jest bowiem przychód ze sprzedaży biletów opodatkowany podatkiem VAT - wynagrodzeniem za przejazd pasażera jest opłata za bilet). Rekompensata służy wyrównaniu strat z tytułu działalności Spółki, gdyż jest ona związana ceną biletu ustaloną uchwałą Rady Miasta, która to cena wiąże Spółkę i nie podlega żadnym zmianom ze strony podatnika (jedynym podmiotem władnym zmienić cenę jest rada miasta, a więc organ niezależny ani od MPK ani od Gminy).

Mając powyższe na uwadze, w opinii Spółki przysługuje i przysługiwało jej pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług w zakresie komunikacji miejskiej od czasu wypłacania jej rekompensaty czyli także od 1 stycznia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe - odnośnie uznania, że niezasadnym jest wystawianie przez Spółkę od 1 stycznia 2014 r. faktur VAT z tytułu rekompensaty, otrzymywanej od Gminy za wykonanie zadania powierzonego i w konsekwencji opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT,

* prawidłowe - odnośnie uznania, że od 1 stycznia 2014 r. Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczania podatku naliczonego od zakupu towarów i usług służących wykonaniu usługi publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższego wynika, iż definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przepis art. 29a ust. 1 ustawy jest ścisłym odzwierciedleniem przepisu art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym - w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Dla określenia, czy dane dotacje (subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze) są, czy też nie są opodatkowane, istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, iż w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia.

Kryterium uznania dotacji za zwiększającą obrót stanowi zatem stwierdzenie, iż dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią obrotu w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 powołanej wyżej ustawy, czyli nie zwiększają podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Reasumując - podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne - na pokrycie kosztów działalności nie podlega opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

Przez sprzedaż należy rozumieć - w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT - odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta (na 2009 r.) i na podstawie umowy wykonawczej (od 1 stycznia 2010 r.) Gmina powierzyła Wnioskodawcy (Miejskiemu Przedsiębiorstwu Komunikacyjnemu - czynnemu zarejestrowanemu podatnikowi VAT od 1 lipca 2000 r.) obowiązek wynikający z zakresu zadań własnych Gminy, dotyczący świadczenia usług przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.)

Spółka jest uprawniona do uzyskiwania przychodów z tytułu sprzedaży biletów. Poza usługami transportowymi w zakresie komunikacji miejskiej (działalność podstawowa), Spółka prowadzi także działalność poboczną (usługi reklamy, wynajem, stacja kontroli pojazdów, myjnia, przewozy komercyjne osób), z której to działalności pobocznej przeznacza zyski na pokrywanie straty z działalności podstawowej. Łączne zyski Spółki z tytułu działalności pobocznej nie wystarczają na pokrywanie kosztów działalności podstawowej - komunikacyjnej. Wobec powyższego, w związku z ponoszoną stratą, Spółka ma przyznawaną tzw. rekompensatę z tytułu wykonywania zadań przewozowych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, powierzonych do realizacji w trybie władczym. Przedmiotowa rekompensata ma za zadanie wyrównać Spółce stratę poniesioną w związku ze świadczeniem usługi podstawowej.

Zasady wyliczania rekompensaty są szczegółowo określone w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/07 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego, zgodnie z którym rekompensata nie może przekroczyć kwoty odpowiadającej wynikowi finansowemu netto wyliczonemu następująco: koszty poniesione w związku z realizacją usługi publicznej minus wszystkie dodatnie wpływy finansowe wygenerowane przez przewoźnika w trakcie wykonywania usługi (np. przychody ze sprzedaży biletów, reklama na autobusach) plus tzw. rozsądny zysk, przez który należy rozumieć stopę zwrotu z kapitału własnego.

Szczegółowy zakres obowiązku świadczenia usług przewozowych przez Spółkę określony jest od dnia 1 stycznia 2010 r. - w umowie wykonawczej na świadczenie usług przewozowych dotyczącej realizacji zadania własnego Miasta C. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego zawartej w dniu 2 grudnia 2009 r. w C. Umowa ta zawarta została na podstawie Rozporządzenia (WE) nr 1370/07 i w szczególności określa:

* zakres obowiązku wykonywania zadania własnego w zakresie transportu zbiorowego, czas jego obowiązywania oraz zasięg terytorialny,

* zasady obliczania rekompensaty i jej kontrola,

* taryfę opłat za każdy rodzaj przewozu na danej trasie z uwzględnieniem zniżek przysługujących osobom uprawnionym na podstawie właściwych przepisów,

* obowiązki Spółki wobec osób korzystających z transportu zbiorowego oraz zasady korzystania przez pasażerów z przewozów świadczonych przez Spółkę.

Ceny urzędowe, za wykonywane przez MPK zadanie własne, czyli przewóz osób w ramach publicznego transportu zbiorowego, ustala Rada Miasta w formie uchwał. Podstawę ustalania cen za usługi komunikacji miejskiej stanowią przepisy ustawy o cenach z dnia 5 lipca 2001 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 385) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy o samorządzie gminnym.

Przedmiotowa rekompensata wyrównuje stratę poniesioną przez Spółkę w związku z wykonywaniem, przez MPK, powierzonego zadania własnego o charakterze użyteczności publicznej. Otrzymywana od Gminy rekompensata, o której mowa w treści wniosku, nie ma bezpośredniego wpływu na kwotę należną - cenę świadczonych usług dla konsumenta, nie stanowi dopłaty do ceny świadczonej usługi, a jej istotą jest jedynie pokrycie kosztów powierzonej do wykonania działalności statutowej.

Rekompensata nie stanowi wynagrodzenia za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Gminy usługi. Spółka nie świadczy usług na rzecz Gminy. Usługi świadczone są na rzecz pasażerów, którzy w oparciu o zakupione bilety zawierają ze Spółką umowę przewozu.

Rekompensata, którą otrzymuje Spółka od Gminy na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych nie wpływa na cenę biletu, czyli na cenę świadczonej usługi. Wysokość ceny biletu uzależniona jest wyłącznie od uchwały Rady Miasta i jest pochodną oczekiwań społecznych a także możliwości finansowych pasażerów a nie rzeczywistych kosztów usługi przewozowej świadczonej przez Wnioskodawcę. Reasumując, cena biletów nie jest uzależniona od otrzymywanej przez Spółkę rekompensaty.

Otrzymywana od Gminy rekompensata służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto Spółki w zakresie działalności przewozowej, wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi.

Odnosząc wyżej przedstawiony stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, iż otrzymywana rekompensata w związku ze świadczeniem na rzecz pasażerów usług publicznych w zakresie lokalnego transportu zbiorowego nie stanowi wynagrodzenia z tytułu usług wykonywanych na rzecz Gminy i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą istnieje wprawdzie stosunek prawny, jednakże w ramach tego stosunku bezpośrednim i ostatecznym beneficjentem będzie społeczeństwo korzystające z usług transportu. Brak jest zatem podstaw, aby twierdzić, że istnieje jakiekolwiek obustronne i ekwiwalentne świadczenie. Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz Gminy, lecz na rzecz potencjalnych podróżnych, a wynagrodzenie z tego tytułu stanowią kwoty uzyskane przez Spółkę ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem bezpośredniego związku pomiędzy kwotą rekompensaty a wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usług lokalnego transportu zbiorowego.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że ww. rekompensata nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, z uwagi na fakt, iż nie ma ona bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług lokalnego transportu zbiorowego, a zatem nie podlega ona opodatkowaniu jako czynność wymieniona w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Ponieważ jak stwierdzono powyżej, otrzymana przez Wnioskodawcę przedmiotowa dopłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym samym brak jest podstaw do wystawienia przez Wnioskodawcę faktur VAT bowiem - jak wynika z powołanego wyżej przepisu z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT - faktury są dowodem dokumentującym sprzedaż.

W konsekwencji wzajemne rozliczenia pomiędzy stronami z tytułu otrzymania przez Wnioskodawcę przedmiotowej rekompensaty nie powinny być dokumentowane fakturą VAT, lecz dowodem księgowym przewidzianym w przepisach o rachunkowości.

Odnosząc się natomiast do stanowiska Wnioskodawcy, iż wystarczy udokumentować kwoty rekompensat np. notą księgową, należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT, dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taki nie jest objęty regulacją tych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż niezasadnym jest wystawianie przez Spółkę od dnia 1 stycznia 2014 r. faktur na rzecz Gminy i opodatkowanie tej rekompensaty podatkiem VAT, wystarczy bowiem udokumentować kwoty rekompensat np. notą księgową, należało uznać za prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi tego podatku i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. odnoszących się do zakupów, które muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto powołane wyżej przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie wiążą prawa do odliczenia podatku ze źródłem pochodzenia środków finansowych przeznaczonych na zakup towarów i usług, przy nabyciu których podatek został naliczony.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi przewozowe na rzecz mieszkańców, z tytułu których osiąga przychody ze sprzedaży biletów. Otrzymywana od Gminy rekompensata nie jest wynagrodzeniem za te usługi, służy pokryciu ujemnego wyniku finansowego netto wynikającego z różnicy poniesionych kosztów i przychodów, a nie stanowi wynagrodzenia za świadczone usługi; przychodem z tytułu świadczenia usług przewozowych są wpływy ze sprzedaży biletów na rzecz pasażerów, które to przychody są opodatkowane podatkiem VAT.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz powołane w tym zakresie przepisy prawne stwierdzić należy, że w sytuacji, gdy zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług przewozowych w zakresie lokalnego transportu zbiorowego, związane są wyłącznie z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że przysługuje mu od 1 stycznia 2014 r. pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikające z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług służących wykonywaniu usług w zakresie komunikacji miejskiej, należało uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowych kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę we wniosku interpretacje, które kształtują sytuację prawną podatników, dla których zostały wydane w ich indywidualnych sprawach, nie mają tym samym mocy prawa powszechnie obowiązującego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.