IBPP1/443-1230/12/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek objętych ustawową wspólnością majątkową - jest prawidłowe.

W dniu 28 listopada 2012 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek z dnia 26 listopada 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek objętych ustawową wspólnością majątkową.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1230/12/MS z dnia 5 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W styczniu 2010 r. Wnioskodawca wraz z współmałżonkiem nabył ze środków prywatnych nieruchomość niezabudowaną na współwłasność ze znajomym małżeństwem. Nieruchomość obejmowała dwie sąsiadujące ze sobą działki budowlane o łącznej powierzchni około 1 ha. W wyniku aktu notarialnego podzielono działki zgodnie z udziałem w zakupie i tak znajomi Wnioskodawcy stali się posiadaczami dwóch działek o łącznej powierzchni około 25 arów. Na jednej z działek rozpoczęli już budowę domu jednorodzinnego. Wnioskodawca swoją część tj. około 75 arów podzielił na 5 mniejszych działek z myślą wybudowania domu na jednej z nich, natomiast pozostałe 4 działki Wnioskodawca chciał przekazać aktem darowizny swoim dwóm synom po osiągnięciu pełnoletności. Obecna sytuacja zmusza Wnioskodawcę do sprzedaży jednej z działek. Wnioskodawca rozważa ewentualne zbycie pozostałych działek, jeżeli zmusi go do tego sytuacja materialna.

Nabyty grunt został zakupiony z majątku wspólnego, prywatnego.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Przedmiotem sprzedaży będą udziały Wnioskodawcy w prawie własności działek. Będzie to 50% wartości (działki zostały zakupione z majątku wspólnego wraz ze współmałżonkiem i stanowią nasz wspólny majątek osobisty).

Działki od chwili zakupu nie były przedmiotem najmu, dzierżawy oraz Wnioskodawca nie czerpał z tytułu ich posiadania żadnych korzyści, nie prowadził na nich żadnych działań zarobkowych ani rolniczych.

Zarówno w momencie zakupu jak i planowanej sprzedaży działki znajdują się na terenach: "mieszkalnictwa w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej, wraz z usługami i infrastrukturą techniczną oraz parkingami, niezbędnymi do ich funkcjonowania, utrzymanie stanu istniejącego" - symbol planu TMN2.

Do żadnej z działek nie jest i na razie nie będzie wydawana decyzja o warunkach zabudowy.

Do żadnej z działek Wnioskodawca nie wnosił ani nie będzie wnosił o ewentualną zmianę ich przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Podczas rozdziału pomiędzy Wnioskodawcę wraz z współmałżonkiem a znajomych Wnioskodawcy, konieczne było wydzielenie drogi dojazdowej do poszczególnych działek lecz drogi dojazdowej Wnioskodawca nie budował. Wnioskodawca nie wyposażał wydzielonych działek w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacji, energetyczne itp.

Wnioskodawca nie podejmuje żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek.

Ewentualnych nabywców Wnioskodawca zamierza pozyskać wśród znajomych, nie wyklucza ogłoszeń w internecie lub poprzez agencję nieruchomości.

W lutym 2006 r. Wnioskodawca nabył wraz z współmałżonkiem działkę o pow. 10a lm² o nr 129/6 w G., ponadto w kwietniu 2009 r. Wnioskodawca nabył wraz z współmałżonkiem działkę o pow. 0,0257 ha o nr 129/4 w G. Obie działki do chwili obecnej stanowią majątek wspólny Wnioskodawcy i współmałżonka.

W czerwcu 2006 r. Wnioskodawca zakupił wraz z małżonkiem udział wynoszący 50% części w własności nieruchomości wraz z procentowym udziałem w gruncie działki o nr 129/3 w G., jest to nieruchomość zabudowana w której Wnioskodawca mieszka wraz z rodziną.

W marcu 2008 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość wraz z procentowym udziałem w gruncie (lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym). Sprzedaną nieruchomość Wnioskodawca nabył w drodze darowizny od swojego ojca. Środki ze sprzedaży Wnioskodawca przeznaczył na cele budowlane, nie składał zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R ani deklaracji VAT-7, nie odprowadził podatku VAT, gdyż nie było takiego obowiązku.

W chwili obecnej Wnioskodawca nie planuje sprzedawać innych gruntów niż te, o których mowa we wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 10 lutego 2013 r.):

Czy sprzedaż działki lub działek przez Wnioskodawcę stanowiących jego majątek osobisty jest objęta podatkiem od towarów i usług VAT, mając na uwadze fakt, iż działki nie zostały nabyte w celu ich zbycia.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu z dnia 10 lutego 2013 r.), jego stanowisko zgodne jest z decyzjami w sprawie interpretacji prawa podatkowego ILPP1/443-637/08/12-S/TK oraz ITPP2/443-653/08/12-S/MD, czyli że powstanie obowiązku podatkowego jest uzależnione od wykonywania działalności gospodarczej i jej specyfiki. Niezależnie od tego czy czynność tę wykonywał jednorazowo czy też wielokrotnie. Zamiar dalszej odsprzedaży ujawniony musi być już w momencie zakupu. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, zakupu działek dokonał z własnych środków prywatnych w celu przekazania ich dzieciom aktem darowizny - tak więc sprzedaż działek nie jest objęta podatkiem od towarów i usług VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Natomiast, w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 35 tego Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347 s. 1 z późn. zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, "Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar". Zgodnie z definicją zawartą we "Współczesnym słowniku języka polskiego" (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), "zamiar" oznacza "intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć".

Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje, jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć wykonując dane czynności. Zatem przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Wskazać należy, iż ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta lub handlowca oraz kiedy zamiar częstotliwego wykonywania czynności ma być ujawniony. Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy uprawniony jest wniosek, że wystarczającym jest, by okoliczności wskazujące na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy zaistniały w chwili ich wykonywania, zaś podmiot ich dokonujący zachowywał się jak handlowiec czy producent. Dla celów podatku VAT nie jest konieczne, aby działalność była działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców). Opodatkowaniu tym podatkiem podlega dostawa towarów nie tylko wówczas, gdy dokonywana jest przez podatnika VAT, dla którego wykonywanie działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, również osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które dokonują dostawy, czy też świadczą usługi stają się podatnikami podatku VAT, jeżeli okoliczności towarzyszące wykonywaniu czynności wskazują na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy.

Kwestia sprzedaży gruntów była również przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości UE. Z treści orzeczeń w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Analizując przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego w kontekście powyższych orzeczeń TSUE stwierdzić należy, że Wnioskodawca w zakresie odnoszącym się do wskazanej we wniosku nieruchomości (o powierzchni około 75 arów, którą następnie podzielił na 5 mniejszych działek), nie będzie podejmował działań porównywalnych z działalnością podmiotu profesjonalnie zajmującego się obrotem nieruchomościami. Wnioskodawca nie nabył terenu przeznaczonego pod zabudowę celem dalszej jego odsprzedaży lecz na cele osobiste.

Z wniosku wynika, że swoją część nieruchomości o powierzchni około 75 arów wydzieloną z nieruchomości o powierzchni około 1 ha (zakupionej wspólnie z zaprzyjaźnionym małżeństwem) Wnioskodawca podzielił na 5 mniejszych działek z myślą wybudowania domu na jednej z nich, natomiast pozostałe 4 działki Wnioskodawca chciał przekazać aktem darowizny swoim dwóm synom po osiągnięciu pełnoletniości.

Jednakże obecna sytuacja zmusza Wnioskodawcę do sprzedaży jednej z działek. Przy czym Wnioskodawca rozważa ewentualne zbycie pozostałych działek, jeżeli zmusi go do tego sytuacja materialna. Przedmiotem sprzedaży będą udziały Wnioskodawcy w prawie własności działek.

Ponadto z wniosku wynika, że działki od chwili zakupu nie były przedmiotem najmu, dzierżawy oraz Wnioskodawca nie czerpał z tytułu ich posiadania żadnych korzyści, nie prowadził na nich żadnych działań zarobkowych ani rolniczych.

Zarówno w momencie zakupu jak i planowanej sprzedaży działki znajdują się na terenach: "mieszkalnictwa w zabudowie jednorodzinnej i zagrodowej, wraz z usługami i infrastrukturą techniczną oraz parkingami, niezbędnymi do ich funkcjonowania, utrzymanie stanu istniejącego" - symbol planu TMN2.

Do żadnej z działek nie jest i na razie nie będzie wydawana decyzja o warunkach zabudowy. Ponadto Wnioskodawca nie wnosił ani nie będzie wnosił o ewentualną zmianę ich przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca nie wyposażał wydzielonych działek w urządzenia i sieci wodociągowe, kanalizacyjne, energetyczne itp.

Jednocześnie Wnioskodawca nie podejmuje żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży działek. Ewentualnych nabywców Wnioskodawca zamierza pozyskać wśród znajomych, nie wyklucza ogłoszeń w internecie lub poprzez agencję nieruchomości.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie w celu dokonania sprzedaży działek objętych ustawową wspólnością majątkową, Wnioskodawca nie będzie zaangażował środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowca, tj. nie będzie wykazywał aktywności w przedmiocie zbycia tych działek porównywalnej do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Wprawdzie jak wynika z wniosku w celu zniesienia współwłasności nieruchomości obejmującej dwie działki budowlane o łącznej powierzchni około 1 ha, przedmiotowa nieruchomość aktem notarialnym została podzielona na działki zgodnie z udziałem w ich zakupie. Przy czym część przypadająca na Wnioskodawcę podzielona została na 5 działek. Jednocześnie podczas rozdziału pomiędzy Wnioskodawcę wraz z współmałżonkiem a znajomych Wnioskodawcy, konieczne było wydzielenie drogi dojazdowej do poszczególnych działek (przy czym drogi dojazdowej Wnioskodawca nie budował). Powyższych zdarzeń (stanowiących pojedyncze z przykładowo wskazanych w orzeczeniach w sprawach C-180/10 i C-181/10 okoliczności) nie można jednak uznać za zespół środków zbliżonych do tych jakie podejmują podmioty zajmujące się profesjonalnie obrotem nieruchomościami lecz za zwykły zarząd prywatną nieruchomością.

Tym samym Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału w prawie własności wskazanych we wniosku działek korzystał będzie z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem osobistym, a zatem czynność ta nie będzie uznana za wykonaną w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a co za tym idzie przedmiotowa sprzedaż nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz zmiany stanu prawnego.

Końcowo należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy, nie stanowią zatem źródła prawa.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.