IBPP1/443-1221/08/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani Agnieszki Dec, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2008 r. (data wpływu 25 sierpnia 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2008 r. (data wpływu 2 września 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 25 sierpnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania sprzedaży działek. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 września 2008 r. (data wpływu 2 września 2008 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1221/08/AZ z dnia 27 sierpnia 2008 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca posiada nieruchomość (działkę budowlaną), otrzymaną w akcie darowizny od wujka (brata mamy). Działka ta traktowana jako posag, przeznaczona jest pod zabudowę jednorodzinną dla rodziny Wnioskodawcy. Wnioskodawca postanowił tę nieruchomość sprzedać, a ze środków ze sprzedaży zakupić gotowy dom do zamieszkania od razu.

Rynek sprzedaży nieruchomości dyktuje wysokie ceny za 1 ar działki, w związku z czym, zdaniem Wnioskodawcy, bardzo mało prawdopodobne byłoby znalezienie kupca na całość działki o powierzchni 30 arów. Zatem Wnioskodawca podzielił działkę na trzy mniejsze (2 x 8,6 a i 10 a) oraz drogę dojazdową (tzn. działkę wytyczoną pod drogę dojazdową, nieutwardzoną).

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, nie prowadzi działalności gospodarczej, jest zatrudniony na etacie. Od chwili otrzymania darowizny, działka nie była w żaden sposób użytkowana (nieużytek rolny). Nie była wykorzystywana do działalności rolniczej. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z własnej działalności rolniczej. Nieruchomość nie była przedmiotem najmu, ani dzierżawy.

Według decyzji o warunkach zabudowy, grunt jest przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, działki budowlane.

Działki w momencie sprzedaży będą całkowicie niezabudowane. Wnioskodawca nigdy wcześniej nie dokonywał sprzedaży gruntów ani żadnych innych nieruchomości, nie posiada też innych gruntów na sprzedaż.

Wnioskodawca wskazuje, iż przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta z zamiarem odsprzedaży. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, a sprzedaż nieruchomości należącej do Wnioskodawcy jest jednorazowa, dotyczy majątku prywatnego, bez powtarzania tej czynności, sprzedaż ta nie ma charakteru zorganizowanego i nie będzie kontynuowana.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca obowiązany jest zapłacić podatek VAT i w jakiej wysokości jeżeli sprzeda nieruchomość w całości jednemu nabywcy (np. deweloper).

Czy Wnioskodawca obowiązany jest zapłacić podatek VAT i w jakiej wysokości jeżeli sprzeda każdą z działek osobno różnym kupującym.

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości zostanie zwolniona z zapłaty podatku VAT niezależnie, czy nieruchomość zostanie sprzedana jako jedna działka jednemu nabywcy czy też jako trzy działki różnym nabywcom. Czynność sprzedaży jest jednorazowa, nieprzynosząca w sposób ciągły zysków, otrzymując darowiznę Wnioskodawca nie miał zamiaru dokonywać jej sprzedaży. Zdaniem Wnioskodawcy, aby sprzedaż uznać za transakcje opodatkowaną zbywca musi działać jako podatnik wykonujący działalność gospodarczą, która związana byłaby z profesjonalnym obrotem nieruchomościami, ponadto musi mieć charakter stały, powtarzalny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika podatku VAT, a czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT tzn. została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy lub polega na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje okres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 nie można go uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania ich w sposób częstotliwy. Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany był bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlowa ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowych działek, z majątku osobistego, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest dokonywana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca otrzymał w darowiźnie nieruchomość gruntową, którą po podziale na trzy mniejsze działki oraz drogę dojazdową ma zamiar sprzedać. Środki ze sprzedaży ma zamiar przeznaczyć na zakup domu gotowego do zamieszkania, zatem na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ustawy. Nic nie wskazuje na to, aby dokonując zakupu nieruchomości Wnioskodawca działał w charakterze handlowca, a okoliczności będące przyczyną transakcji sprzedaży nieruchomości gruntowych, nie wskazują, iż miałyby być one czynione z zamiarem wykonywania w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Nie można bowiem stwierdzić, że Wnioskodawca nabył grunt w celu odsprzedaży, ponieważ nieruchomość otrzymana została w drodze darowizny. Również dokonanie podziału większego areału na mniejsze działki jest ekonomicznie uzasadnioną i logiczną konsekwencją podjęcia decyzji o sprzedaży gruntu. Nie można zatem uznać, iż Wnioskodawca ma zamiar podjąć szczególne kroki w kierunku uatrakcyjnienia przedmiotowych działek.

Grunt mający być przedmiotem dostawy nie był przedmiotem umów najmu ani dzierżawy, Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych, zatem nie czerpał żadnych zysków z jego posiadania.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych. Środki ze sprzedaży działek, przeznaczone zostaną wyłącznie na potrzeby osobiste.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że sprzedaż przedmiotowych działek powstałych w wyniku podzielenia posiadanej nieruchomości gruntowej nie nosi znamion wykorzystywania gruntu dla celów zarobkowych w sposób ciągły, tak więc warunek częstotliwości nie zostaje tu wypełniony. W świetle powyższego dostawy działek pochodzących z majątku osobistego, otrzymanych w drodze darowizny nie można uznać za działalność gospodarczą, bowiem czynność ta nie mieści się w definicji, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działek. Tym samym dostawa przedmiotowych działek, bez względu na to czy zostanie dokonana w całości jednemu nabywcy czy też każda osobno różnym kupującym, nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe. Jednakże należy podkreślić, iż sprzedaż przedmiotowych działek nie jest objęta zwolnieniem z podatku VAT lecz w ogóle nie podlega przepisom ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.