IBPP1/443-1205/13/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 grudnia 2013 r. (data wpływu 12 grudnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z 10 marca 2014 r. (data wpływu 11 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej będą stanowiły usługi turystyki oraz czy podstawą do określenia miejsca świadczenia dla tych usług jest art. 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej będą stanowiły usługi turystyki oraz czy podstawą do określenia miejsca świadczenia dla tych usług jest art. 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 10 marca 2014 r. (data wpływu 11 marca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 lutego 2014 r. znak: IBPP1/443-1205/13/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

1. Zdarzenie numer 1.

Wnioskodawca jest podatnikiem korzystającym ze zwolnienia od VAT (mała wielkość obrotów), ale chciałaby świadczyć usługi na rzecz kontrahentów z UE, będących podatnikami od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art. 97 ustęp 3 pkt 2 ustawy o VAT Wnioskodawca ma obowiązek rejestracji VAT-UE i należy to zrobić przed wykonaniem pierwszej usługi na rzecz podatnika VAT UE. Z ustawy jednak wynika, że nie zawsze. Rejestracji powinni dokonać podatnicy (nawet Ci zwolnieni z płacenia podatku VAT), do których stosuje się artykuł 28b ustawy o VAT.

Wnioskodawcę interesuje świadczenie usługi informacji turystycznej (usługi często towarzyszącej usłudze przewodnickiej), która w ocenie Wnioskodawcy jest usługą turystyczną, co wynika dosyć jasno z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych art. 3 pkt 1 "usługi turystyczne - usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym", a co za tym idzie do której w ocenie Wnioskodawcy stosuje się artykuł 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Wynikiem tego jest brak obowiązku rejestracji VAT-UE w przypadku Wnioskodawcy.

2. Zdarzenie numer 2.

Wnioskodawca jest podatnikiem korzystającym ze zwolnienia od VAT (mała wielkość obrotów), ale chciałaby świadczyć usługi na rzecz kontrahentów z UE, będących podatnikami od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art. 97 ustęp 3 pkt 2 ustawy o VAT Wnioskodawca ma obowiązek rejestracji VAT-UE i należy to zrobić przed wykonaniem pierwszej usługi na rzecz podatnika VAT UE. Z ustawy jednak wynika, że nie zawsze. Rejestracji powinni dokonać podatnicy (nawet Ci zwolnieni z płacenia podatku VAT), do których stosuje się artykuł 28b ustawy o VAT.

Wnioskodawcę interesuje świadczenie usługi rezerwacji turystycznej jako pomocniczej dla usług przewodnickich, które świadczy (usługa obejmowałaby tylko i wyłącznie rezerwację na rzecz klienta, np. rezerwację muzeów, hotelu, restauracji bez zawierania umowy w jego imieniu - wszelkie umowy i transakcje finansowe między np. muzeum a klientem byłyby regulowane bezpośrednio przez klienta). Usługa rezerwacji miałaby dotyczyć tylko instytucji świadczących usługę turystyczną, i jako taka usługa ta jest w ocenie Wnioskodawcy usługą turystyczną i stosuje się do niej artykuł 28n ustęp 1 i 2 ustawy o VAT.

Wynikiem tego jest brak obowiązku rejestracji VAT-UE w przypadku Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu z dnia 10 marca 2014 r. Wnioskodawca wskazał:

W odniesieniu do zdarzenia nr 1:

Usługa informacji turystycznej świadczonej na rzecz usługobiorcy będzie polegała na przekazaniu temu ostatniemu informacji dotyczących:

* obiektów muzealnych i cen biletów,

* godzin otwarcia muzeów, atrakcji turystycznych (np. aqua park, ogród doświadczeń, kopalnia... w... itp.),

* czasu trwania zwiedzania w poszczególnych obiektach,

* nazwy hoteli,

* dostępnych środków transportu (komunikacja miejska, transport prywatny) i ich cen,

* informacji dotyczących restauracji i średnich cen w nich obowiązujących,

* cen usług przewodnickich,

* informacji dotyczących proponowanego programu zwiedzania,

* wydarzeń kulturalnych (koncerty, festiwale, spotkania z artystami).

Te usługi miał na myśli Wnioskodawca pisząc "usługi te często towarzyszą usłudze przewodnickiej".

Poniżej symbol świadczonej usługi informacji turystycznej zgodnie z PKWiU:

* 79.90.12 - Usługi w zakresie informacji turystycznej,

* 79.90.12.0 - Usługi w zakresie informacji turystycznej.

Wnioskodawca nie będzie działał jako pośrednik, a wynagrodzenie będzie wynagrodzeniem za przekazane ww. informacje i nie będzie miało charakteru prowizyjnego. Usługą towarzyszącą usłudze informacji turystycznej będzie usługa przewodnicka.

Wnioskodawca będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wnioskodawca przy świadczeniu usługi informacji turystycznej nie będzie nabywał towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a co za tym idzie nie będzie ich odsprzedawał w ramach świadczonej usługi informacji turystycznej.

Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i usługi informacji turystycznej byłyby świadczone tylko z siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W odniesieniu do zdarzenia nr 2:

Usługa rezerwacji turystycznej będzie polegała na zarezerwowaniu dla usługobiorcy zwiedzania muzeów i ewentualnie przewodnika w tych miejscach, gdzie Wnioskodawca nie ma uprawnień do oprowadzania. Wnioskodawca będzie głównym przewodnikiem towarzyszącym grupie i tak np. przy zwiedzaniu K. osobiście oprowadzi grupę po wszystkich muzeach, z wyjątkiem Zamku, gdzie tylko zarezerwuje przewodnika dla grupy, którego klient Wnioskodawcy opłaci na miejscu w wyznaczonym do tego celu Przez Zamek miejscu i formie. W przypadku konieczności wynajęcia innego przewodnika, upoważnionego do oprowadzenia po muzeum, po którym ze względu na brak uprawnień Wnioskodawca sam oprowadzać nie może, Wnioskodawca jako główny przewodnik będzie również towarzyszył grupie. Na życzenie grupy Wnioskodawca dokona też rezerwacji koncertu, atrakcji turystycznej, restauracji. Stwierdzenie Wnioskodawcy "usługi rezerwacji turystycznej jako pomocniczej dla usług przewodnickich" dotyczyło wyżej wymienionych usług.

Poniżej symbol świadczonej usługi rezerwacji turystycznej zgodnie z PKWiU:

79.9,

79.90,

79.90.3,

79.90.39, 79.90.39.0,

Zgodnie natomiast z PKD 90.C

Wnioskodawca nie będzie działał jako pośrednik, a wynagrodzenie będzie wynagrodzeniem za usługę rezerwacji i nie będzie miało charakteru prowizyjnego. Usługą towarzyszącą usłudze rezerwacji będzie usługa przewodnicka.

Wnioskodawca będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek i nie będzie nabywał żadnej usługi od innego podatnika (hotelu, muzeum, restauracji). Usługa świadczona przez Wnioskodawcę dla usługobiorcy będzie polegała na rezerwacji tych obiektów, a nie nabyciu usług od powyższych.

Wnioskodawca przy świadczeniu usługi rezerwacji turystycznej nie będzie nabywał towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a co za tym idzie nie będzie ich odsprzedawał w ramach świadczonej usługi rezerwacji turystycznej.

W przypadku usługi rezerwacji obiektów muzealnych, atrakcji turystycznych, środków transportu itp. Wnioskodawca nie planuje zawierać umów z żadnym konkretnym usługodawcą. Wynagrodzenie z racji wykonanej usługi rezerwacji otrzymywałby od swojego bezpośredniego klienta. Wnioskodawca nie rozważał podpisywania umów z konkretnymi obiektami świadczącymi usługi turystyczne. Gdyby jednak w przyszłości miało dojść do podpisania takiej umowy np. z hotelem, restauracją itp. Wnioskodawca byłby zainteresowany, czy tego typu umowa wykluczałaby fakt, że usługa rezerwacji turystycznej jest usługą turystyczną.

Istota pytania Wnioskodawcy polegała jednak na ustaleniu czy usługa rezerwacji turystycznej, polegająca na dokonaniu rezerwacji na rzecz kontrahenta z UE, będącego podatnikiem od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, podlega art. 28n, a co za tym idzie (w opinii Wnioskodawcy) zwalnia Wnioskodawcę z konieczności rejestracji VAT - UE.

Stwierdzenie Wnioskodawcy, że "usługa rezerwacji miałaby dotyczyć tylko instytucji świadczących usługę turystyczną" dotyczyło faktu, że rezerwacja dotyczyłaby muzeów, hoteli, restauracji, atrakcji turystycznych (koncerty, festiwale). Wynagrodzenie z racji dokonanej rezerwacji turystycznej byłoby wypłacane przez usługobiorcę usługi rezerwacji.

Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i usługi rezerwacji turystycznej byłyby świadczone tylko z siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Zdarzenie numer 1.

Czy w przypadku usługi informacji turystycznej stosuje się do niej artykuł 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

2. Zdarzenie numer 2.

Czy w przypadku usługi rezerwacji turystycznej stosuje się do niej artykuł 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zdarzenie numer 1.

Według Wnioskodawcy stosuje się do przedstawionego zdarzenia przyszłego art. 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

2. Zdarzenie numer 2.

Według Wnioskodawcy stosuje się do przedstawionego zdarzenia przyszłego art. 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tut. organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej w zakresie dwóch zdarzeń przyszłych przedstawionych we wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (...).

Stosownie do art. 8 ust. 2a cytowanej ustawy w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Z powyższego wynika, ze przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej "usług turystyki", jak to czyni choćby w przypadku "usług elektronicznych" (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.) - poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy. Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu dyrektywy w języku francuskim - "Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur", jak też w języku angielskim - "All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller", należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako "Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego". Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy Rady 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Należałoby więc przyjąć, iż przez usługę turystyki rozumie się kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka - w słowniku języka polskiego "turystyka" to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: "zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych". Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: "Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa".

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki.

I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak, "Ekonomika turystyki" PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko, "Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej", Ruch turystyczny - Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi informacji turystycznej (opisane w pkt 1) oraz rezerwacji turystycznej (opisane w pkt 2) będą stanowiły usługi turystyki oraz czy podstawą do określenia miejsca świadczenia dla tych usług jest art. 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest podatnikiem korzystającym ze zwolnienia od VAT (mała wielkość obrotów), ale chciałaby świadczyć usługi na rzecz kontrahentów z UE, będących podatnikami od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

1. Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi informacji turystycznej, która będzie polegała na przekazaniu informacji dotyczących:

* obiektów muzealnych i cen biletów,

* godzin otwarcia muzeów, atrakcji turystycznych (np. aqua park, ogród doświadczeń, kopalnia... w... itp.),

* czasu trwania zwiedzania w poszczególnych obiektach,

* nazwy hoteli,

* dostępnych środków transportu (komunikacja miejska, transport prywatny) i ich cen,

* informacji dotyczących restauracji i średnich cen w nich obowiązujących,

* cen usług przewodnickich,

* informacji dotyczących proponowanego programu zwiedzania,

* wydarzeń kulturalnych (koncerty, festiwale, spotkania z artystami).

Symbol PKWiU świadczonej usługi informacji turystycznej 79.90.12.0 - Usługi w zakresie informacji turystycznej.

Wnioskodawca nie będzie działał jako pośrednik, a wynagrodzenie będzie wynagrodzeniem za przekazane ww. informacje i nie będzie miało charakteru prowizyjnego. Usługą towarzyszącą usłudze informacji turystycznej będzie usługa przewodnicka.

Wnioskodawca będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wnioskodawca przy świadczeniu usługi informacji turystycznej nie będzie nabywał towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a co za tym idzie nie będzie ich odsprzedawał w ramach świadczonej usługi informacji turystycznej.

2. Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi rezerwacji turystycznej jako pomocniczej dla usług przewodnickich, które świadczy (usługa obejmowałaby tylko i wyłącznie rezerwację na rzecz klienta, np. rezerwację muzeów, hotelu, restauracji bez zawierania umowy w jego imieniu - wszelkie umowy i transakcje finansowe między np. muzeum a klientem byłyby regulowane bezpośrednio przez klienta).

Usługa rezerwacji turystycznej będzie polegała na zarezerwowaniu dla usługobiorcy zwiedzania muzeów i ewentualnie przewodnika w tych miejscach, gdzie Wnioskodawca nie ma uprawnień do oprowadzania. Wnioskodawca będzie głównym przewodnikiem towarzyszącym grupie i tak np. przy zwiedzaniu K. osobiście oprowadzi grupę po wszystkich muzeach, z wyjątkiem Zamku Królewskiego na Wawelu, gdzie tylko zarezerwuje przewodnika dla grupy, którego klient Wnioskodawcy opłaci na miejscu w wyznaczonym do tego celu Przez Zamek Królewski miejscu i formie. W przypadku konieczności wynajęcia innego przewodnika, upoważnionego do oprowadzenia po muzeum, po którym ze względu na brak uprawnień Wnioskodawca sam oprowadzać nie może, Wnioskodawca jako główny przewodnik będzie również towarzyszył grupie. Na życzenie grupy Wnioskodawca dokona też rezerwacji koncertu, atrakcji turystycznej, restauracji.

Symbol PKWiU świadczonej usługi rezerwacji turystycznej 79.90.39.0.

Wnioskodawca nie będzie działał jako pośrednik, a wynagrodzenie będzie wynagrodzeniem za usługę rezerwacji i nie będzie miało charakteru prowizyjnego. Usługą towarzyszącą usłudze rezerwacji będzie usługa przewodnicka.

Wnioskodawca będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek i nie będzie nabywał żadnej usługi od innego podatnika (hotelu, muzeum, restauracji). Usługa świadczona przez Wnioskodawcę dla usługobiorcy będzie polegała na rezerwacji tych obiektów, a nie nabyciu usług od powyższych.

Wnioskodawca przy świadczeniu usługi rezerwacji turystycznej nie będzie nabywał towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a co za tym idzie nie będzie ich odsprzedawał w ramach świadczonej usługi rezerwacji turystycznej.

W przypadku usługi rezerwacji obiektów muzealnych, atrakcji turystycznych, środków transportu itp. Wnioskodawca nie planuje zawierać umów z żadnym konkretnym usługodawcą. Wynagrodzenie z racji wykonanej usługi rezerwacji otrzymywałby od swojego bezpośredniego klienta.

Wnioskodawca ma siedzibę działalności gospodarczej w Polsce i usługi rezerwacji turystycznej byłyby świadczone tylko z siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Z wniosku wynika zatem, że usługa wymieniona w pkt 1 będzie polegała wyłącznie na informowaniu usługobiorcy (usługa informacji turystycznej) w wyżej wymienionym zakresie. Wnioskodawca nie będzie działał jako pośrednik. Wnioskodawca przy świadczeniu usługi informacji turystycznej nie będzie nabywał towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Natomiast usługa rezerwacji turystycznej wymieniona w pkt 2 (obejmowałaby tylko i wyłącznie rezerwację na rzecz klienta, np. rezerwację muzeów, hotelu, restauracji bez zawierania umowy w jego imieniu - wszelkie umowy i transakcje finansowe między np. muzeum a klientem byłyby regulowane bezpośrednio przez klienta). Usługa rezerwacji turystycznej będzie polegała na zarezerwowaniu dla usługobiorcy zwiedzania muzeów i ewentualnie przewodnika w tych miejscach, gdzie Wnioskodawca nie ma uprawnień do oprowadzania. W przypadku konieczności wynajęcia innego przewodnika, upoważnionego do oprowadzenia po muzeum, po którym ze względu na brak uprawnień Wnioskodawca sam oprowadzać nie może, Wnioskodawca jako główny przewodnik będzie również towarzyszył grupie. Na życzenie grupy Wnioskodawca dokona też rezerwacji koncertu, atrakcji turystycznej, restauracji. Wnioskodawca nie będzie działał jako pośrednik. Wnioskodawca będzie działał na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek i nie będzie nabywał żadnej usługi od innego podatnika (hotelu, muzeum, restauracji). Usługa świadczona przez Wnioskodawcę dla usługobiorcy będzie polegała na rezerwacji tych obiektów, a nie nabyciu usług. Wnioskodawca przy świadczeniu usługi rezerwacji turystycznej nie będzie nabywał towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Podkreślić należy, że w cyt. art. 119 ust. 1 ustawy o VAT wyraźnie zostało zaakcentowane przez ustawodawcę, iż kwota marży (pomniejszona o kwotę należnego podatku) jest podstawą opodatkowania tylko przy świadczeniu usług turystyki.

Biorąc pod uwagę treść art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług oraz znaczenie pojęcia "usługa turystyczna" wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 112, definicji słownikowej tego pojęcia oraz przywołanych publikacji określających pojęcie "usługa turystyczna" nie można przyjąć, że wymienione we wniosku usługi informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej (pomimo świadczenia przez Wnioskodawcę dodatkowych usług przewodnickich) są usługami turystycznymi. Usługi wskazane przez Wnioskodawcę nie zawierają bowiem istotnych elementów, które pozwalałyby na uznanie tych usług za usługi turystyczne. Przede wszystkim Wnioskodawca nie organizuje wyjazdu turystycznego, na który składają się usługi m.in. transportu, zakwaterowania czy wyżywienia.

Należy bowiem wskazać, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Z punktu widzenia klienta (usługobiorcy) istotny musi być zakup usługi turystycznej.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, iż charakter usług opisanych we wniosku, tj. usług świadczonych przez Wnioskodawcę wyłącznie w zakresie informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej (która obejmowałaby tylko i wyłącznie rezerwację na rzecz klienta, np. rezerwację muzeów, hotelu, restauracji, pomimo świadczenia przez Wnioskodawcę dodatkowych usług przewodnickich) nie daje podstaw, aby uznać je za usługi turystyki.

Usługi informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej, opisane we wniosku, nie posiadają cech, które kwalifikowałyby je jako usługi turystyczne, bowiem stanowią one usługi o odmiennym charakterze, tj. są to wyłącznie usługi zapewnienia usługobiorcy informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej (łącznie ze świadczeniem dodatkowych usług przewodnickich).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że pojedyncza usługa świadczona na rzecz klienta (usługobiorcy) może stanowić składnik kompleksowego świadczenia jakim jest "usługa turystyki", jednak sama w sobie nie stanowi kompleksowej usługi turystyki. Nie można zatem tych usług w postaci wyłącznie zapewnienia usługobiorcy informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej (łącznie ze świadczeniem dodatkowych usług przewodnickich) utożsamiać z usługami turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o VAT.

Powyższe znajduje również potwierdzenie w wyroku TSUE z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie C-31/10 Minerva Kulturreisen GmbH przeciwko Finanzamt Freitag, gdzie przedmiotem sprawy była osobna sprzedaż przez biuro podróży biletów na przedstawienia opery, które zostały opodatkowane marżą. Trybunał w wyroku tym podzielił stanowisko organu orzekając, że wykładni art. 26 VI Dyrektywy należy dokonywać w ten sposób, że nie dotyczy on osobnej sprzedaży biletów do opery przez biuro podróży bez świadczenia usługi turystycznej.

Tak więc odsprzedaż na rzecz klientów usług informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej nie może podlegać opodatkowaniu według szczególnej procedury marży w turystyce, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT.

W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Na potrzeby Rozdziału 3 Działu V ustawy o VAT "Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług" ustawodawca w art. 28a zawarł definicję podatnika. Zgodnie z tym przepisem na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

W świetle powyższego istotnym jest ustalenie statusu usługobiorcy, na rzecz którego świadczona jest usługa. Usługi świadczone na rzecz podmiotów wymienionych w art. 28a są to m.in. czynności wykonywane na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ustawy lub działalność gospodarczą o podobnym charakterze prowadzoną na terenie innego niż Polska kraju.

A contrario podmioty nie spełniające definicji zawartej w art. 28a ustawy nie są uważane za podatników dla celów określenia miejsca świadczenia usług.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem korzystającym ze zwolnienia od VAT (mała wielkość obrotów), który chciałby świadczyć usługi na rzecz kontrahentów z UE, będących podatnikami od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Stosownie natomiast do art. 28c ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n.

Jednym z zastrzeżeń do przywołanych powyżej podstawowych zasad w zakresie ustalania miejsca świadczenia usług, zarówno dla podatników, jak i podmiotów niebędących podatnikami, jest art. 28n, na który to przepis powołał się Wnioskodawca.

Jak stanowi art. 28n ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie usługodawca posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

W myśl art. 28n ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy usługi turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 28n ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług turystyki, o których mowa w art. 119 ust. 1, jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Jednakże w myśl dokonanych powyżej ustaleń, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż usług informacji turystycznej oraz rezerwacji turystycznej, nie będzie stanowiła usług turystyki, do których zastosowanie będzie miał art. 119 ustawy.

Tym samym stwierdzić należy, że ww. art. 28n ustawy nie będzie stanowił podstawy do określenia miejsca świadczenia przez Wnioskodawcę opisanych w zdarzeniu nr 1 usług informacji turystycznej oraz opisanych w zdarzeniu nr 2 usług rezerwacji turystycznej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że do opisanych w zdarzeniu nr 1 usług informacji turystycznej oraz opisanych w zdarzeniu nr 2 usług rezerwacji turystycznej stosuje się art. 28n ust. 1 i 2 ustawy o VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Przedmiotem interpretacji nie była kwestia ewentualnego obowiązku rejestracji Wnioskodawcy jako podatnik VAT UE, z tytułu świadczonych usług, gdyż nie sformułowano pytania w tym zakresie ani własnego stanowiska.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.