IBPP1/443-1197/12/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ujmowania w ewidencji sprzedaży VAT usługi polegającej na świadczeniu z urzędu pomocy prawnej - jest prawidłowe.

W dniu 19 listopada 2012 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ujmowania w ewidencji sprzedaży VAT usługi polegającej na świadczeniu z urzędu pomocy prawnej.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 lutego 2013 r. (data wpływu 14 lutego 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-1197/12/ES z dnia 1 lutego 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi prawnicze jako radca prawny prowadzący Kancelarię Radcy Prawnego (jest to jednoosobowa działalność gospodarcza). Rozlicza się z podatku dochodowego od osób prawnych na zasadach ogólnych w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jest także podatnikiem VAT czynnym. W ramach swojej działalności pełni także funkcję pełnomocnika z urzędu jako radca prawny wskazywany przez Okręgową Izbę Radców Prawnych na wniosek właściwego sądu, w którym toczy się określona sprawa. Sądy zgodnie z otrzymaną interpretacją indywidualną prawa podatkowego przyjmują, że przychód pełnomocnika z urzędu z tytułu przyznanych po zakończeniu sprawy kosztów pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu stanowi przychód z tytułu działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawy PIT). Jednocześnie ze względu na regulacje art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów (ustawa VAT) Wnioskodawca wystawia faktury VAT jako podatnik VAT czynny, do którego z mocy odpowiednich przepisów ustawy VAT nie ma zastosowania zwolnienie ze względu na obrót. Faktura jest każdorazowo wystawiana na kwotę wynikającą z postanowienia sądu (koszty przyznane z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu), która zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349) uwzględnia należny podatek VAT. Jako nabywca usługi w fakturze jest uwidoczniony sąd, a nie strona, której pomoc prawna była udzielona, co wynika z ustalonej w orzecznictwie interpretacji przepisów prawa podatkowego. Jednocześnie sąd potrąca jako płatnik od kwoty brutto uwzględnionej w fakturze zaliczkę na podatek PIT, obliczając ją od kwoty netto. Zatem czynność prawna polegająca na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu jest potwierdzona fakturą VAT jako dokonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy VAT, a jednocześnie traktowana jako działalność wykonywana osobiście w rozumieniu ustawy PIT, co powoduje w praktyce, że należność przypadająca do zapłaty od sądu nie jest w całości zapłacona Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jednocześnie z uwagi na prezentowany przez niego pogląd (o czym niżej) zalicza przychód z tytułu świadczonej pomocy prawnej z urzędu w kwocie netto wynikającej z faktury VAT do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 i art. 14 ust. 1 ustawy PU. Przychód ten jest ujawniany w księdze przychodów i rozchodów. Powoduje to oczywiście kolejne opodatkowanie PIT tego samego przychodu i odprowadzenie kolejnej zaliczki (o ile tak wynika z obliczonego podatku za dany miesiąc liczonego narastająco od początku roku).

Alternatywnym rozwiązaniem byłoby nie ujawnianie tego przychodu w podatkowej KPiR, a jedynie w ewidencji sprzedaży VAT i tak byłoby gdyby przyjąć, że przychód ten nie jest uzyskiwany z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca powinien ujmować usługę polegającą na świadczeniu z urzędu pomocy prawnej w ewidencji sprzedaży VAT.

W razie odpowiedzi negatywnej na powyższe pytanie, w jaki sposób Wnioskodawca powinien ewidencjonować świadczenie pomocy prawnej z urzędu dla celów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy powinien on zaliczać uzyskany w zaistniałym stanie faktycznym przychód jako pochodzący z działalności gospodarczej, mimo że sądy przyjmują, że jest to działalność wykonywana osobiście (art. 13 pkt 6 ustawy PIT). Z tego wynika, że powinien traktować ją jak każdy inny przychód z tej działalności, zaliczać przychody z niej do podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz uwzględniać ją w ewidencji sprzedaży VAT.

Stanowisko to jest jednak niezbyt korzystne dla Wnioskodawcy, ponieważ oznacza podwójne opodatkowanie podatkiem PIT tej samej czynności. Niekorzystne jest z drugiej strony potrącanie przez sąd, który uważa się za płatnika, zaliczki na podatek PIT, ponieważ w przypadku przychodów z działalności gospodarczej na zasadach ogólnych możliwe jest rozliczanie podatku z uwzględnieniem m.in. rzeczywistych kosztów uzyskania przychodu.

Argumentacja w tym zakresie jest szeroko prezentowana w jednolitym w tej kwestii orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok NSA w Warszawie z dnia 29 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2300/10; wyrok WSA w Łodzi z dnia 14 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 309/11; wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2091/10) dlatego jej powtarzanie jest zbędne. Wnioskodawca dodaje tylko, że jego zdaniem jeżeli jakieś czynności prawne leżą w zakresie działalności gospodarczej, określonym przede wszystkim przy użyciu klasyfikacji PKD (w przypadku wnioskodawcy PKD 69.10.Z to m.in. reprezentowanie interesów jednej strony przeciw drugiej stronie przed sądem), ale również w zakresie faktycznie wykonywanej działalności gospodarczej, to nie można różnicować podatkowego charakteru danego rodzaju czynności w zależności od tego kto jest nabywcą towarów lub odbiorcą usług. Z tego powodu przepis art. 13 pkt 6 ustawy PIT, który w ocenie Wnioskodawcy nie ma zastosowania do świadczenia pomocy prawnej z urzędu, jest jedynie po to, aby w pewnych szczególnych wypadkach można było znaleźć podstawę prawną do opodatkowania konkretnych przychodów osób fizycznych, pozostających w określonym stosunku prawnym z organami sądowymi lub innymi wymienionymi w tym przepisie (np. niektórzy biegli sądowi nie prowadzący działalności gospodarczej, ławnicy, tłumacze nie prowadzący działalności gospodarczej, itp.). Przepis ten mógłby wyjątkowo (w praktyce chyba prawie się to nie zdarza) mieć zastosowanie w przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu przez osoby nie prowadzące działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług prawnych. Wyjątek ten potwierdza jednak regułę i jednocześnie potwierdza subsydiarny charakter art. 13 pkt 6 ustawy PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestię ewidencjonowania dla potrzeb podatku VAT usług pomocy prawnej z urzędu, natomiast kwestie dotyczące podatku dochodowego są rozstrzygnięte w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1 nie uznaje się czynności z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonywania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Warunkiem uznania, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 z późn. zm.), radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce:

Zgodnie z art. 223 ust. 1 i ust. 2 ustawy o radcach prawnych koszty pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ponosi Skarb Państwa. Minister Sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Radców Prawnych, określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady ponoszenia kosztów, o których mowa w ust. 1, z uwzględnieniem sposobu ustalania tych kosztów, wydatków stanowiących podstawę ich ustalania oraz maksymalnej wysokości opłat za udzieloną pomoc.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - przepis § 1 pkt 3.

Zatem z analizy przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście radca prawny, bądź osobiście wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji.

Wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego do prowadzenia spraw "z urzędu" regulują przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.).

I tak w myśl zapisu art. 117#179; § 1 k.p.c. o wyznaczenie adwokata lub radcy prawnego sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub rady okręgowej izby radców prawnych.

Zgodnie z § 2 art. 117#179; k.p.c., właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych, wyznacza adwokata lub radcę prawnego niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie dwóch tygodni, zawiadamiając o tym sąd. W zawiadomieniu właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych wskazuje imię i nazwisko wyznaczonego adwokata lub radcy prawnego oraz jego adres do doręczeń.

Jeżeli strona we wniosku wskazała adwokata lub radcę prawnego, właściwa okręgowa rada adwokacka lub rada okręgowej izby radców prawnych, w miarę możliwości i w porozumieniu ze wskazanym adwokatem lub radcą prawnym, wyznaczy adwokata lub radcę prawnego wskazanego przez stronę - § 3 ww. artykułu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi prawnicze jako radca prawny prowadzący Kancelarię Radcy Prawnego (jednoosobowa działalność gospodarcza). Jest podatnikiem VAT czynnym. W ramach swojej działalności pełni także funkcję pełnomocnika z urzędu jako radca prawny wskazywany przez Okręgową Izbę Radców Prawnych na wniosek właściwego sądu, w którym toczy się określona sprawa. Sądy przyjmują, że przychód pełnomocnika z urzędu z tytułu przyznanych po zakończeniu sprawy kosztów pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu stanowi przychód z tytułu działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie ze względu na regulacje art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT, Wnioskodawca wystawia faktury VAT jako podatnik VAT czynny, do którego z mocy odpowiednich przepisów ustawy o VAT nie ma zastosowania zwolnienie ze względu na obrót. Faktura jest każdorazowo wystawiana na kwotę wynikającą z postanowienia sądu (koszty przyznane z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu), która zgodnie z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu uwzględnia należny podatek VAT. Jako nabywca usługi w fakturze jest uwidoczniony sąd, a nie strona, której pomoc prawna była udzielona. Jednocześnie sąd potrąca jako płatnik od kwoty brutto uwzględnionej w fakturze zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, obliczając ją od kwoty netto. Zatem czynność prawna polegająca na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu jest potwierdzona fakturą VAT jako dokonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy VAT, a jednocześnie traktowana jako działalność wykonywana osobiście w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że usługi polegające na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu, stanowią samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisów, bowiem nie jest możliwe przy reprezentowaniu podmiotu przed sądem przeniesienie odpowiedzialności na zleceniodawcę.

Świadczenie przez radcę prawnego usług przypisanych temu zawodowi wpisuje się zatem w działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy powinien ujmować usługę polegającą na świadczeniu z urzędu pomocy prawnej w ewidencji sprzedaży VAT.

W myśl art. 106 ust. 1 tej ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem Wnioskodawca jako radca prawny wykonujący czynności polegające na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu jest uznawany, zgodnie z art. 15 ustawy o VAT za podatnika podatku od towarów i usług, tym samym świadczenie usług na zlecenie sądu winien udokumentować fakturą VAT.

Jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z dodanym do ustawy o VAT od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oznacza to, że wymienioną wyżej stawkę należy stosować, jeżeli brak jest przepisu szczególnego określającego obniżoną stawkę podatku lub zwolnienie od podatku, przy czym przepisy takie zawiera zarówno ustawa, jak też rozporządzenia wykonawcze do ustawy.

Usługi, które Wnioskodawca wykonuje polegające na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu nie zostały wymienione w ustawie o podatku VAT i w przepisach wykonawczych do niej ani jako zwolnione, ani też jako korzystające z preferencyjnej stawki VAT, dlatego też opodatkowane powinny być stawką 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Podsumowując uznać należy, że świadczenie pomocy prawnej z urzędu przez radcę prawnego w niniejszej sprawie stanowi działalność gospodarczą i jest on z tytułu wykonywania tej działalności podatnikiem podatku od towarów i usług w myśl wyżej powołanego art. 15 ustawy o VAT. W konsekwencji przedmiotowe czynności pomocy prawnej z urzędu podlegają opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%, żaden bowiem przepis nie przewiduje dla tego typu usług obniżonej stawki ani zwolnienia od podatku.

W świetle art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako radca prawny wykonując czynności polegające na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu, wykonuje działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a będąc zgodnie z art. 15 ustawy o VAT podatnikiem podatku od towarów i usług, który świadczenie usług na zlecenie sądu winien udokumentować fakturą VAT, obowiązany jest zatem zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o VAT prowadzić ewidencję dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż powinien on zaliczać uzyskany w zaistniałym stanie faktycznym obrót jako pochodzący z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i uwzględniać go w ewidencji sprzedaży VAT, należało uznać za prawidłowe.

Na marginesie należy dodać, że na gruncie podatku VAT mamy do czynienia z obrotem, a nie z przychodem.

Jednocześnie w związku z udzieleniem pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie, odpowiedź na drugie pytanie jest bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.