IBPP1/443-1197/10/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 grudnia 2010 r. (data wpływu 13 grudnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2011 r., (wpływ z dnia 17 lutego 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży trzech niezabudowanych nieruchomości gruntowych - jest prawidłowe.

W dniu 13 grudnia 2010 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży trzech niezabudowanych nieruchomości gruntowych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 lutego 2011 r. (wpływ z dnia 17 lutego 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwania tut. organu z dnia 10 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 3 września 1997 r., na postawie aktu notarialnego umowy darowizny otrzymał wraz z mężem niezabudowane grunty rolne o powierzchni 0,2614 ha.

Grunty te, stanowiły ich majątek osobisty, wykorzystywany do zaspokojenia potrzeb własnych w formie działki rekreacyjnej.

Zawodowo Wnioskodawca wraz z mężem zajmuje się prowadzeniem sklepu branży spożywczej. Działka ta nigdy nie była wykorzystywana przez nich do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, który wszedł w życie w 2006 r., posiadana przez Wnioskodawcę wraz z mężem działka leży na terenach przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową o symbolu MN 2. Działka ta stała się dla Wnioskodawcy i małżonka nieatrakcyjna jako działka rekreacyjna, ponieważ wokół niej, po ww. zmianie planu zagospodarowania przestrzennego, wybudowano domy mieszkalne i tym samym znalazła się ona w części osiedla domów jednorodzinnych.

Wnioskodawca wraz z mężem postanowił ją sprzedać. Przez dwa lata, pomimo intensywnych starań, (ogłoszenia, biura nieruchomości), Wnioskodawca wraz z mężem nie był w stanie znaleźć na tak dużą i nietypową działkę (wymiar 137mX19m), nabywcy. Dlatego też małżonkowie podjęli decyzję o jej podziale.

W wyniku prawomocnej decyzji Prezydenta Miasta z 23 czerwca 2010 r. powstały cztery działki budowlane i działka pasa drogowego, który z mocy prawa przeszedł na własność Gminy Miasta. Warunkiem zbycia działek było ustanowienie na trzech działkach służebności drogi. Na skutek nowego pomiaru powstał ubytek powierzchni 38 m#61447;.

W listopadzie Wnioskodawca wraz z mężem sprzedał dwie działki w celu uzyskania środków na potrzeby osobiste - spłata kredytu mieszkaniowego. Wnioskodawca wraz z mężem zamierza sprzedać kolejne działki w tym samym celu.

Wnioskodawca wraz z mężem nie ma zamiaru kontynuować tego typu transakcji. Działalność nie ma nic wspólnego z profesjonalnym obrotem nieruchomościami.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, która jest podatnikiem VAT czynnym od kwietnia 2007 z tytułu handlu art. spożywczymi. Wnioskodawca przedtem prowadził działalność gospodarczą indywidualnie i był podatnikiem VAT czynnym od listopada 1995 r. z tytułu handlu art. spożywczymi.

W dniu 3 września 1997 r., na postawie aktu notarialnego umowy darowizny Wnioskodawca otrzymał niezabudowane grunty rolne o powierzchni 0,2614 ha.

Grunty te, stanowiły majątek osobisty Wnioskodawcy, wykorzystywany do zaspokojenia potrzeb własnych w formie działki rekreacyjnej.

Od momentu otrzymania do chwili sprzedaży nieruchomość ta:

* nie była i nie jest przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

* nie miała i nie ma ona nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,

* nie była i nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy.

Przez cały ten okres Wnioskodawca nie dokonał i nie dokona w przyszłości jakiejkolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości. Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, który wszedł w życie w 2006 r., posiadana przez Wnioskodawcę działka leży na terenach przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową o symbolu MN 2. Po podziale w 2010 r. nieruchomości na cztery mniejsze działki powyższa klasyfikacja nie uległa zmianie, tj. wszystkie nowopowstałe działki posiadają klasyfikację MN 2 - przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową. Działki te są niezabudowane.

Decyzja Wnioskodawcy o sprzedaży nieruchomości była podyktowana tym, że działka ta stała się dla Wnioskodawcy nieatrakcyjna jako działka rekreacyjna, ponieważ wokół niej, po ww. zmianie planu zagospodarowania przestrzennego, wybudowano domy mieszkaniowe i tym samym znalazła się ona w części osiedla domów jednorodzinnych. Wnioskodawca nie był w stanie znaleźć na tak dużą i nietypową (wymiar 137 m x 19 m) działkę nabywcy i dlatego Wnioskodawca podjął decyzję o jej podziale, w wyniku którego powstały cztery działki o powierzchni: 604 m kw., 644 m kw., 648 m kw. i 645 m kw. W wyniku tego podziału powstał ubytek powierzchni 38 m kw. Ponadto warunkiem ich sprzedaży było wydzielenie na trzech działkach służebności - prawa bezpłatnego przejścia i przejazdu, które znacznie obniżyło wartość obciążonych działek.

Wnioskodawca aktualnie sprzedał trzy działki - dwie w listopadzie 2010, jedną w styczniu 2011. Ostatnią czwartą działkę Wnioskodawca zamierza w przyszłości podarować.

Oprócz wymienionych działek Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości na sprzedaż. Od sprzedaży powyższych działek Wnioskodawca nie odprowadził podatku VAT, nie składał w tym zakresie deklaracji VAT-7 ani zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 15 lutego 2011 r.):

Czy przy sprzedaży trzech niezabudowanych działek budowlanych Wnioskodawca powinien obliczyć i oprowadzić podatek od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 15 lutego 2011 r.) nie powinien obliczać i odprowadzać podatku VAT od sprzedaży trzech działek, ponieważ:

* nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami,

* nabycie nieruchomości nie nastąpiło w celach dalszej odsprzedaży,

* nieruchomość ta należała do majątku osobistego Wnioskodawcy i wykorzystywał ją jako działkę rekreacyjna przez trzynaście lat,

* Wnioskodawca nie prowadził na swojej nieruchomości żadnej działalności zarobkowej ani też nie dokonał na niej jakiegokolwiek uatrakcyjnienia.

* zmiana zagospodarowania planu przestrzennego nastąpiła niezależnie od jego woli,

* decyzja o sprzedaży nieruchomości podyktowana by a tym, że działka wykorzystywana jako rekreacyjna w osiedlu domów jednorodzinnych stała się dla Wnioskodawcy nieatrakcyjna,

* jedynym celem podziału majątku na cztery działki, które są zbywalne osobno, było umożliwienie sprzedaży tego majątku,

* sprzedaż dokonana była z majątku osobistego poza strefą prowadzonej działalności gospodarczej,

* darowizna w przyszłości również będzie dokonana z majątku osobistego poza strefą prowadzonej działalności gospodarczej.

* środki ze sprzedaży działek Wnioskodawca przeznaczył na spłatę kredytu mieszkaniowego.

* dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż trzech działek i zamiar darowizny w przyszłości czwartej działki wskazuje na ograniczony ilościowo zakres tych czynności, ponieważ Wnioskodawca nie posiada innych, oprócz wymienionych, nieruchomości gruntowych przeznaczonych do sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r. oraz od dnia 1 stycznia 2011 r. Wprawdzie we wniosku z dnia 9 grudnia 2010 r. Wnioskodawca wskazał zarówno stan faktyczny i zdarzenie przyszłe, jednak z uzupełnienia wniosku z dnia 15 lutego 2011 r. wynika, że dwie działki zostały sprzedane w listopadzie 2010 r. a jedna w styczniu 2011. Zatem tut. organ wydając przedmiotową interpretację indywidualną przyjął, że wniosek w przedmiotowym zakresie dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującej do dnia 31 grudnia 2010 r.), są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2010 r.) towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że w dniu 3 września 1997 r., Wnioskodawca otrzymał na postawie aktu notarialnego umowy darowizny niezabudowane grunty rolne o powierzchni 0,2614 ha. Zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego gminy, który wszedł w życie w 2006 r., posiadana przez Wnioskodawcę działka znajduje się na terenach przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową o symbolu MN 2. Po podziale w 2010 r. nieruchomości na cztery mniejsze działki powyższa klasyfikacja nie uległa zmianie, tj. wszystkie nowopowstałe działki posiadają klasyfikację MN 2 - przeznaczone są pod zabudowę mieszkaniową. Działki te są niezabudowane.

Przedmiotowe grunty stanowią majątek osobisty Wnioskodawcy, wykorzystywany do zaspokojenia potrzeb własnych w formie działki rekreacyjnej. Od momentu otrzymania do chwili sprzedaży nieruchomość ta:

* nie była i nie jest przez Wnioskodawcę wykorzystywana do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

* nie miała i nie ma ona nic wspólnego z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,

* nie była i nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy.

Ponadto przez cały okres Wnioskodawca nie dokonał i nie dokona w przyszłości jakiejkolwiek uatrakcyjnienia nieruchomości.

Decyzja Wnioskodawcy o sprzedaży nieruchomości była podyktowana tym, że działka ta stała się dla Wnioskodawcy nieatrakcyjna jako działka rekreacyjna, ponieważ wokół niej, po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego, wybudowano domy mieszkaniowe i tym samym znalazła się ona w części osiedla domów jednorodzinnych. Wnioskodawca nie był w stanie znaleźć na tak dużą i nietypową (wymiar 137 m x 19 m) działkę nabywcy i dlatego Wnioskodawca podjął decyzję o jej podziale, w wyniku którego powstały cztery działki o powierzchni: 604 m#61447;, 644 m#61447;, 648 m#61447; i 645 m#61447;. W wyniku tego podział powstał ubytek powierzchni 38 m#61447;. Ponadto warunkiem ich sprzedaży było wydzielenie na trzech działkach służebności - prawa bezpłatnego przejścia i przejazdu, które znacznie obniżyło wartość obciążonych działek.

Wnioskodawca aktualnie sprzedał trzy działki - dwie w listopadzie 2010, jedną w styczniu 2011. Ostatnią czwartą działkę Wnioskodawca zamierza w przyszłości podarować.

Oprócz wymienionych działek Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych przeznaczonych w przyszłości na sprzedaż.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, która jest podatnikiem VAT czynnym od kwietnia 2007 z tytułu handlu art. spożywczymi. Wnioskodawca przedtem prowadził działalność gospodarczą indywidualnie i był podatnikiem VAT czynnym od listopada 1995 r. z tytułu handlu art. spożywczymi.

Z powyższego wynika, iż dostawę przedmiotowych 3 działek z majątku osobistego uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która została wykonana w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie było czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru. Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do dostawy 3 działek, gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. działek działał w takim charakterze, zwłaszcza, że otrzymane grunty nie były w żaden sposób wykorzystywane w celach zarobkowych. Ponadto działki nie były też przedmiotem umowy najmu i dzierżawy, a tym samym Wnioskodawca nie czerpał pożytku z tego tytułu. Wnioskodawca nie dokonał żadnego uatrakcyjnienia sprzedanych działek. Działki w żaden sposób nie służyły także prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W chwili otrzymania w darowiźnie działki Wnioskodawca nie miał zamiaru jej sprzedać. Wręcz przeciwnie przez 13 lat była wykorzystywana wyłącznie w celach rekreacyjnych a zatem stanowiła jego majątek osobisty.

Natomiast powodem podziału i sprzedaży tych działek są okoliczności spowodowane zmianą planu zagospodarowania przestrzennego a w konsekwencji budową osiedla domów jednorodzinnych, w części którego znalazła się działka Wnioskodawcy co spowodowało, że otrzymana działka stała się nieatrakcyjna jako działka rekreacyjna, a także z uwagi na jej duży i nietypowy kształt (wymiar 137 m x 19 m).

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca sprzedając 3 działki korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie jest wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zatem w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny stwierdzić należy, iż dostawa przedmiotowych 3 działek nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać z prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch zainteresowanych osób fizycznych na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja została wydana na wniosek w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy - Pani.

Jeśli natomiast małżonek Wnioskodawcy jest zainteresowany uzyskaniem dla siebie interpretacji indywidualnej zobowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku, przedstawienia właściwego dla siebie stanu faktycznego, sformułowania zapytania i własnego stanowiska w sprawie, oraz wniesienia odrębnej opłaty.

W zakresie pozostałej kwestii poruszonej we wniosku zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.