IBPP1/443-1194/14/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 listopada 2014 r. (data wpływu 25 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy niezabudowanej działki nr 221/9 - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 listopada 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT dostawy niezabudowanej działki nr 221/9.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 10 sierpnia 2012 r. aktem notarialnym Rep. (...) Wnioskodawca (Gmina Miejska) sprzedał osobie fizycznej niezabudowaną działkę oznaczoną nr 221/9 o pow. 0,1202 ha, położoną w (...), objętą wówczas księgą wieczystą (...).

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 22 lutego 1995 r. i składa deklarację VAT-7.

Cena nieruchomości ustalona została na kwotę netto (...) zł plus podatek VAT w stawce 23% tj. (...) zł. Przedmiotowy teren w dniu transakcji nie podlegał ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także nie był objęty decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu.

Działka nr 221/6 (z której to powstała działka nr 221/9) podlegała jednak ustaleniom studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta. Zgodnie z zapisami ww. studium przedmiotowy teren został określony w kategorii terenów otwartych (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna) wraz z systemem zieleni i parków rzecznych za wyjątkiem wschodniego fragmentu działki określonego w kategorii terenów o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności (któremu odpowiadała zbyta na rzecz osoby fizycznej działka nr 221/9). W wypisie z rejestru gruntów działka nr 221/9 oznaczona została jako pastwiska trwałe - Ps.

W tym miejscu Wnioskodawca zaznaczył, iż przedmiotowa sprawa była już przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 12 czerwca 2014 r. znak IBPP1/443-253/14/DK, jednakże przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego jest niezgodny z rzeczywistym istniejącym w dacie dokonania transakcji. Wnioskodawca błędnie podał, iż dla przedmiotowej działki nie istniało studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa niezabudowanej działki nr 221/9 podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też w przedmiotowej sprawie powinno mieć zastosowanie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług (zgodnie z brzmieniem przepisów w dacie dokonania transakcji).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,

* eksport towarów,

* import towarów,

* wewnątrzwspółnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,

* wewnątrzwspółnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast w art. 7 ust. 1 ustawa wyjaśnia, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż w obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Co do zasady dostawa budynków, budowli, gruntów jest opodatkowana w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawką podstawową 23%, z pewnymi zastrzeżeniami.

Ustawodawca w treści ustawy przewidział jednak możliwość zwolnienia od podatku. Jednym z takich przypadków jest art. 43 ust. 1 pkt 9 (w brzmieniu w dacie dokonywania transakcji) w którym to zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Ustawodawca wprowadzając powyższe zwolnienie nie sprecyzował jednak w ustawie jakimi kryteriami należy się kierować aby ustalić przeznaczenie gruntu. A zatem ustalenie czy dany grunt położony jest na terenach budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę powinno zostać dokonane w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 1 ww. ustawy określa ona zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustala zasady ich zagospodarowania i zabudowy. Natomiast w przypadku braku planu miejscowego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W niniejszej sprawie niezabudowana działka 221/9 nie była objęta żadnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a także nie została wydana obejmująca ją decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania. Zdaniem tut. organu w sytuacji braku planu miejscowego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dokumentem, na podstawie którego powinno ustalić się przeznaczenie gruntu było w tamtym czasie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych - por. wyroki: WSA w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2009 r. I SA/Bd 157/09, WSA w Krakowie z dnia 6 lutego 2009 r. I SA/Kr 1450/08, WSA we Wrocławiu z dnia I SA/Wr 1562/09, WSA w Gliwicach z dnia 29 lipca 2009 r. III SA/Gl 474/09.

Zgodnie ze wskazaniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta działka nr 221/6 (z której to powstała działka nr 221/9) znajdowała się w kategorii terenów otwartych (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna) wraz z systemem zieleni i parków rzecznych za wyjątkiem wschodniego fragmentu działki określonego w kategorii terenów o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności (któremu odpowiadała zbyta na rzecz osoby fizycznej działka nr 221/9). Mając na uwadze powyższy zapis studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Gmina ustalając cenę zbycia działki nr 221/9 do kwoty netto (...) zł doliczyła podatek VAT w stawce 23% w kwocie (...) zł.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca wyjaśnia, że zgodnie z wypisem z rejestru gruntów działka nr 221/9 istotnie oznaczona została jako pastwiska trwałe - Ps. Zgodnie jednak z definicją pastwiska trwałego, zawartą w załączniku nr 6 do rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001 r. Nr 38, poz. 454), do pastwisk trwałych zalicza się grunty pokryte podobną jak na łąkach roślinnością, na których z reguły wypasane są zwierzęta gospodarskie, a w rejonach górskich hale i połoniny, które z zasady nie są koszone, lecz na których wypasane są zwierzęta gospodarskie, w tym grunty zajęte pod urządzenia wspomagające hodowlę zwierząt gospodarskich, takie jak wiaty oraz kojce dla tych zwierząt, położone poza działką siedliskową. W niniejszym stanie faktycznym działka nr 221/9 nie była wykorzystywana w opisany powyżej sposób, a zatem wpis ujawniony w ewidencji gruntów nie odzwierciedlał rzeczywistego stanu działki.

Zwrócić należy uwagę, iż ewidencja gruntów jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Dane zawarte w ewidencji gruntów stanowią podstawę m.in. planowania przestrzennego w zakresie danych faktycznych w niej zawartych i nie określają przeznaczenia gruntu.

W niniejszej sprawie ewidencja gruntów i budynków nie odzwierciedlała rzeczywistego stanu zagospodarowania, gdyż działka nr 221/9 w tamtym czasie i nadal stanowi część ogrodzonego ogrodu przy altanie działkowej położonej na działce sąsiedniej nr 222.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że tut. organ oparł niniejszą interpretację na przepisach obowiązujących w dniu zaistnienia zdarzenia, tj. 10 sierpnia 2012 r., bowiem w tym dniu Wnioskodawca dokonał dostawy niezabudowanej działki nr 221/9 opisanej we wniosku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy o VAT.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.) zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z ww. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy o VAT wynika, że opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Ustawodawca zwalniając od podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. Ustawa o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., nie zawierała bowiem definicji pojęć zawartych we wskazanym przepisie.

Zatem celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Na mocy art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Należy zauważyć, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające o różnych przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania terenu. Tak więc charakter terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, charakter terenu wyznacza decyzja zakwalifikowania danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że w dniu 10 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca dokonał dostawy niezabudowanej działki oznaczonej numerem 221/9 osobie fizycznej. Transakcja ta została opodatkowana podatkiem VAT w wysokości 23%. Teren obejmujący przedmiotową działkę w dniu transakcji nie podlegał ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a także nie był objęty decyzją o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. Działka 221/6 (z której powstała działka 221/9) podlegała ustaleniom studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym przedmiotowy teren został określony w kategorii terenów otwartych (w tym rolnicza przestrzeń produkcyjna) wraz z systemem zieleni i parków rzecznych za wyjątkiem wschodniego fragmentu działki określonego w kategorii terenów o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności (któremu odpowiadała zbyta na rzecz osoby fizycznej działka nr 221/9). W wypisie z rejestru gruntów działka nr 221/9 oznaczona została jako pastwiska trwałe - Ps.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy dla dostawy działki, położonej na terenie dla którego nie ma określonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy, ani też nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, stosuje się zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług biorąc pod uwagę istniejące studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którym zbyta na rzecz osoby fizycznej działka nr 221/9 położona była na terenie o przeważającej funkcji mieszkaniowej niskiej intensywności, czy ewidencję gruntów, zgodnie z którą działka ta jest sklasyfikowana jako pastwisko trwałe.

Odnośnie powyższych wątpliwości należy wskazać, że w myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 5 ww. ustawy, studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Jeśli zatem studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem prawa miejscowego, to nie może być podstawą do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Z uwagi na to, że dla przedmiotowej działki nr 221/9 w dniu sprzedaży tj. 10 sierpnia 2012 r. brak było planu zagospodarowania przestrzennego jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast podstawą do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług nie może być studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, należy sięgnąć do ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne, ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów, bez względu na ich przeznaczenie. Ewidencja ta sporządzana jest dla całego Państwa, stanowi podstawę krajowego systemu informacji o terenie i winna być bieżąco aktualizowana. Podstawowym jej zadaniem jest rejestracja stanów prawnych i faktycznych nieruchomości i ich aktualizowanie.

Z powyższych przepisów wynika, że o przeznaczeniu danego terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o przeznaczeniu terenu decyduje ewidencja gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1, z późn. zm.). Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego - "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego.

Uwzględniając zatem wykładnię zaprezentowaną w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r. w celu prawidłowej klasyfikacji terenu niezabudowanego dla potrzeb zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, zawartego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., w przypadku, gdy brak było planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W związku z powyższym, jeśli przedmiotowa niezabudowana działka w momencie sprzedaży została oznaczona w ewidencji gruntów jako pastwisko trwałe, to dostawa tej działki dokonana 10 sierpnia 2012 r. korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ww. ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne, z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie brak było planu zagospodarowania przestrzennego a także decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu a tym samym dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że w sytuacji braku planu miejscowego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dokumentem, na podstawie którego powinno ustalić się przeznaczenie gruntu było w tamtym czasie tj. 10 sierpnia 2012 r. studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zatem biorąc pod uwagę zapis studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Wnioskodawca ustalił cenę zbycia działki nr 221/9 doliczając podatek VAT w stawce 23%, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku orzeczeń sądów administracyjnych: WSA w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 157/09, WSA w Krakowie z dnia 6 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1450/08, WSA we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt SA/Wr 1562/09, WSA w Gliwicach z dnia 29 lipca 2009 r. sygn. akt III SA/Gl 474/09, należy stwierdzić, że wobec wydania przez NSA uchwały z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10, zawarte w tych orzeczeniach tezy nie mogą przemawiać za prawidłowością argumentacji Wnioskodawcy.

Ponadto należy dodać, że ze wskazanych przez Wnioskodawcę wyroków trzy wyroki tj. WSA w Bydgoszczy z dnia 6 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Bd 157/09, WSA w Krakowie z dnia 6 lutego 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1450/08 oraz WSA we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2009 r. sygn. akt SA/Wr 1562/09, są nieprawomocne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.