IBPP1/443-1158/11/MS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 lipca 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP1/443-1158/11/MS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2011 r. (data wpływu do tut. organu 12 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu do tut. organu 15 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania kosztów dojazdów ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami prawnymi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i dokumentowania kosztów dojazdów ponoszonych przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami prawnymi.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 15 lipca 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-630/11/MS z dnia 30 czerwca 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następując stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca, w ramach zawieranych umów o obsługę prawną otrzymuje wynagrodzenie, które dokumentuje fakturami VAT. Zgodnie z zapisami w umowach o świadczenie usług prawnych łączących Wnioskodawcę z klientami, oprócz wynagrodzenia za świadczoną usługę, Wnioskodawcy przysługuje również zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz klienta takich jak opłaty skarbowe oraz opłaty sądowe, które nie są wliczone do wynagrodzenia za usługę. Wnioskodawca, zgodnie z treścią zawieranych z kontrahentami umów, oraz zgodnie z § 55 pkt 2 Kodeksu Etyki Adwokackiej uchwalonym przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 października 1998 r., nie jest zobowiązany do uiszczania przedmiotowych opłat.

W razie ich poniesienia w interesie i na rzecz klienta w związku z udzielonym zleceniem, klient jest zobowiązany do ich zwrotu Wnioskodawcy - na podstawie wystawianej przez Wnioskodawcę - wraz z fakturą VAT obejmującą wynagrodzenie za dany miesiąc - refaktury. Wnioskodawca kalkulując swoje wynagrodzenie za świadczone usługi, wlicza w nie wszystkie koszty ponoszone dla prawidłowego jej wykonania, lecz nie wlicza wartości nominalnej potencjalnych opłat sądowych i skarbowych, czy też np. kosztów dojazdu, gdyż na etapie zawierania umów z klientem nie wiadomo, jaka będzie ostateczna wartość tych opłat czy kosztów.

Uzupełniając opis stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że koszty dojazdów obejmują dojazd z kancelarii na rozprawę, czynność sądową lub spotkanie oraz powrót z nich, w przypadku gdy czynność ma miejsce poza Krakowem lub poza granicami kraju. Dojazdy są realizowane samochodami Wnioskodawcy, pociągiem lub samolotem. W przypadku realizowania dojazdów samochodami, Klient zwraca Wnioskodawcy koszt paliwa obliczony w oparciu o zasady określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Koszt biletów kolejowych i lotniczych jest zwracany przez Klienta w wysokości uiszczonej przez Wnioskodawcę w celu ich zakupu, bez doliczania jakiejkolwiek marży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może wystawić refakturę na zwrot kosztów dojazdów nie wliczając ich do swojego wynagrodzenia i nie opodatkowując ich wg stawki VAT należnej od swojego wynagrodzenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym wniesienie opłaty skarbowej czy sądowej przez Wnioskodawcę działającego w imieniu i na rzecz klienta, jak również zwrot Wnioskodawcy przedmiotowych wydatków bez wynagrodzenia, jak również zwrot kosztów dojazdów, nie stanowi żadnej z czynności wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ("u.p.tu."). Opodatkowaniu podlegają bowiem jedynie czynności enumeratywnie wymienione w powyższym przepisie, czyli odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport, import towarów, wewnatrzwspólnotowe nabycie i dostawa towarów.

Zwrot poniesionych przez Wnioskodawcę na rzecz klienta opłat sądowych i skarbowych ma charakter nieodpłatny, a wydatek dokonywany jest na rzecz i w imieniu klienta. Przedmiotowe opłaty dotyczą go bezpośrednio. Do refakturowanych kosztów nie jest doliczana marża. W związku z powyższym, zwrot wydatków opłat sądowych i skarbowych nie wchodzi do podstawy opodatkowania określonej w art. 29 ust. 1 u.p.t.u. W przedmiotowym stanie faktycznym kwota zwrotu należnego Wnioskodawcy z tytułu poniesionych przez niego opłat sądowych i skarbowych nie jest kwotą należną ze sprzedaży, gdyż na mocy zawartej z klientem umowy przedmiotowe wydatki ponoszone są w imieniu i na rzecz klienta i nie są związane ze świadczeniem usług, a Wnioskodawca nie pobiera z tytułu dokonywania niniejszych opłat żadnego wynagrodzenia. W tym zakresie Wnioskodawca nie świadczy usługi, ale jedynie ponosi wydatek w imieniu i na rzecz klienta (tak samo: Interpretacja Indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygnatura: ITPP2/443-81/10/MD).

Ponadto, wnoszenie przez Wnioskodawcę przedmiotowych opłat stanowi czynność akcesoryjną i czysto techniczną, niewymagającą wiedzy prawniczej, która może być również dokonywana przez klientów osobiście. Tak więc, czynności wnoszenia opłat nie stanowią usługi głównej jaką jest obsługa prawna, gdyż przedmiotowe opłaty nie są wnoszone w imieniu własnym Wnioskodawcy, a tylko na rachunek klienta. Za takim stanowiskiem przemawia również treść i charakter umów cywilnoprawnych łączących Wnioskodawcę z klientami.

Mając na względzie powyższe, w przypadku, gdy zgodnie z zawieranymi przez Wnioskodawcę umowami przedmiotowe opłaty ponoszone są w imieniu i na rzecz, oraz rachunek klienta, stosowanie do treści art. 29 ust. 1 u.p.t.u., nie mogą wchodzić do podstawy opodatkowania. Wnioskodawca w przedmiotowym stanie faktycznym występuje jedynie w roli pośrednika, a otrzymany zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy (klienta) nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, ponieważ nie jest wynagrodzeniem Wnioskodawcy, czyli nie jest kwotą należną z tytułu sprzedaży (tak samo: Interpretacja Indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygnatura: IBPP1/443-22/09/MS).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje retakturowania usług. Jest ono jednak przyjęte w praktyce i orzecznictwie. Przez to pojęcie należy rozumieć przeniesienie poniesionych kosztów na podmiot, który faktycznie z danej usługi korzysta. Refakturowanie jest możliwe gdy:

a.

jego przedmiotem są usługi, z których nie korzysta podmiot na który wystawiona jest pierwotna faktura,

b.

odsprzedaży dokonuje się po cenie zakupu bez marży doliczanej przez odsprzedającego,

c.

podmiot który dokonuje retakturowania wystawia na rzecz nabywcy fakturę (refakturę) z uwzględnieniem tej samej stawki VAT, bądź stosuje zwolnienie od podatku które jest na fakturze pierwotnej,

d.

strony łączy umowa, która zawiera zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu (refakturowaniu) danego rodzaju czynności, które służą realizacji tej umowy (tak jak w umowach łączących Wnioskodawcę z klientami).

Tak więc, refakturowanie, ma wymiar rozliczenia finansowego między kontrahentami, ponieważ ostatecznym beneficjentem jest nie pierwotny lecz ostateczny nabywca. Skoro pierwotne wniesienie opłaty skarbowej i sądowej nie podlega opodatkowaniu, to ich refakturowanie w wartości nominalnej też nie powinno podlegać opodatkowaniu.

Jeżeli przedmiotowe opłaty nie stanowią elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy, a jego umowa z kontrahentem umożliwia przeniesienie kosztów na rzeczywistego nabywcę to można stosować refakturę, która musi odzwierciedlać taką samą stawkę podatku, jaką zawiera faktura pierwotna, oraz nie można doliczyć żadnej marży. W związku z tym, obciążenie klienta Wnioskodawcy z tytułu zwrotu poniesionej w jego imieniu opłaty skarbowej i sądowej, w wartości nominalnej tej opłaty, jest jedynie rozliczeniem finansowym, które ma na celu refundację środków pieniężnych wydatkowanych w jego imieniu i na jego rzecz (tak samo: Interpretacja Indywidualna wydana przez Dyrektora izby Skarbowej w Katowicach, sygnatura: IBPP2/443-1117/08/ICz).

Reasumując, w opinii podatnika w świetle artykułu 5 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 u.p.t.u., oraz powołanych w stanowisku interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że zwrot refakturowanych i poniesionych (ponoszonych) przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz klienta kosztów opłat sądowych i skarbowych, nie jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług i może na niego być wystawiona refaktura.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do opłat sądowych i skarbowych jest w znacznej mierze tożsame ze stanowiskiem odnoszącym się do zwrotu kosztów dojazdu.

Uzupełniając to stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z umową łączącą Wnioskodawcę z Klientem, koszt dojazdów pracowników Wnioskodawcy na rozprawę, czynność sądową lub spotkanie nie stanowi elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia, ale jest osobno pokrywany przez Klienta. Na pokrycie kosztów dojazdów Wnioskodawca może pobrać od Klienta zaliczkę. Niemożność uwzględnienia kosztów dojazdów we wcześniej uzgadnianym wynagrodzeniu wynika z niemożności określenia w jakie miejsca i za jaką kwotę dojazdy te będą realizowane. Nadto Wnioskodawca nie dolicza do kosztów dojazdów żadnej marży (wynagrodzenia), a jedynie przerzuca na Klienta koszt w wysokości takiej samej, jaką Wnioskodawca był zobowiązany uiścić w celu nabycia biletu. W tym zakresie Wnioskodawca nie świadczy usługi (zwrot kosztów dojazdu nie stanowi jego wynagrodzenia), ale jedynie ponosi wydatek w imieniu i na rzecz Klienta. Sytuacja byłaby więc identyczna z punktu widzenia u.p.tu. gdyby to sam Klient zakupił dla Wnioskodawcy np. bilet na rozprawę, na którą wyjazd zlecił.

Jeżeli przedmiotowe koszty nie stanowią elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy, a jego umowa z kontrahentem umożliwia przeniesienie kosztów na rzeczywistego nabywcę to można stosować refakturę, która musi odzwierciedlać taką samą stawkę podatku, jaką zawiera faktura pierwotna, oraz nie można doliczyć żadnej marży.

Reasumując, w opinii podatnika zwrot refakturowanych i poniesionych (ponoszonych) przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz klienta kosztów dojazdu, nie jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług i może na niego być wystawiona refaktura.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi (...).

Na mocy art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT - obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, podstawowa stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze (art. 29 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Ponadto zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Natomiast stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 z późn. zm.), podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

a.

obniżek cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;

b.

opustów i obniżek cen udzielonych nabywcy lub usługobiorcy i uwzględnionych w momencie transakcji;

c.

kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym.

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Z przytoczonej wyżej regulacji art. 79 lit. c) Dyrektywy Rady wynika, iż wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, iż otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.

Jak stanowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 3 ww. ustawy przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r. faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1.

imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;

2.

numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;

3.

numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";

4.

dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;

5.

nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;

6.

miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;

7.

cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);

8.

wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);

9.

stawki podatku;

10.

sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;

11.

kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;

12.

kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną, winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Z opisu stanu faktycznego zwartego we wniosku wynika, że Wnioskodawca, w ramach zawieranych umów o obsługę prawną otrzymuje wynagrodzenie, które dokumentuje fakturami VAT. Wnioskodawca kalkulując swoje wynagrodzenie za świadczone usługi, wlicza w nie wszystkie koszty ponoszone dla prawidłowego jej wykonania, lecz nie wlicza wartości kosztów dojazdu, gdyż na etapie zawierania umów z klientem nie wiadomo, jaka będzie ostateczna wartość tych kosztów.

Koszty dojazdów obejmują dojazd z kancelarii na rozprawę, czynność sądową lub spotkanie oraz powrót z nich, w przypadku gdy czynność ma miejsce poza Krakowem lub poza granicami kraju. Dojazdy są realizowane samochodami Wnioskodawcy, pociągiem lub samolotem. W przypadku realizowania dojazdów samochodami, Klient zwraca Wnioskodawcy koszt paliwa obliczony w oparciu o zasady określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Koszt biletów kolejowych i lotniczych jest zwracany przez Klienta w wysokości uiszczonej przez Wnioskodawcę w celu ich zakupu, bez doliczania jakiejkolwiek marży.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że koszt dojazdu będzie stanowił jeden z elementów kalkulacyjnych otrzymanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia (część odpłatności za usługę). Na całość świadczenia należnego od nabywcy usługi składać się będą na równi z wypłacanym wynagrodzeniem za samą usługę prawną także koszty dojazdu. Brak bowiem podstaw do uznania, że usługa prawna świadczona przez Wnioskodawcę mogłaby być wykonana w całym zakresie bez koniecznych dojazdów Wnioskodawcy na rozprawę, czynność sądową lub spotkanie oraz powrót z nich. Jednocześnie same dojazdy Wnioskodawcy bez świadczenia usług prawnych nie mogą mieć charakteru samoistnego, tym samym brak podstaw by nie traktować ich jako elementu usługi kompleksowej.

W przedmiotowym przypadku cel świadczenia czynności pomocniczej (dojazdu Wnioskodawcy na rozprawę, czynność sądową lub spotkanie oraz powrót z nich) jest zdeterminowany przez usługę główną, tj. usługę prawną. Jednocześnie Wnioskodawca uznając, że poniesione koszty dojazdów są zasadne, nie może wykonać bez przedmiotowej czynności pomocniczej (dojazdu) usługi głównej. Przy czym fakt, iż Wnioskodawca na etapie zawierania umów z klientem nie wie, jaka będzie ostateczna wartość tych kosztów nie może skutkować ich pominięciem w kalkulacji wynagrodzenia za wykonane usługi. Jednocześnie za błędne należy uznać stwierdzenie Wnioskodawcy, że koszty dojazdów Wnioskodawca ponosi w imieniu i na rzecz klienta. Przedmiotowe koszty dojazdów są niezbędne do realizacji świadczonej przez Wnioskodawcę usługi, korzysta z nich Wnioskodawca osobiście a nie klient, zatem koszty te wbrew stanowisku Wnioskodawcy nie można uznać za ponoszone w imieniu i na rzecz klienta.

Zatem koszty dojazdu stanowią element rachunku kosztów zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności (ceny) za wykonywaną usługę prawną. Stanowią więc obrót w rozumieniu powołanego wyżej art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, tj. kwotę należną z tytułu sprzedaży świadczonej przez Wnioskodawcę usługi prawnej opodatkowaną zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 146a pkt 1 stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Przy czym w myśl art. 29 ust. 2 ustawy o VAT kwotą należną z tytułu sprzedaży świadczonej przez Wnioskodawcę usługi prawnej będą również pobrane zaliczki na pokrycie kosztów dojazdów Wnioskodawcy. Zatem przedmiotowe zaliczki będą również podlegały, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%, a obowiązek podatkowy w odniesieniu do przedmiotowych zaliczek powstanie zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, z chwilą otrzymania zaliczki.

Jednocześnie zgodnie z art. 106 ust. 1 i art. 106 ust. 3 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem postanowień art. 106 ust. 4 ustawy, Wnioskodawca jest obowiązany udokumentować wykonanie świadczonych przez siebie usług prawnych oraz otrzymanie zaliczki na poczet kosztów dojazdów niezbędnych do realizacji usługi fakturą VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przedmiotowe koszty dojazdów nie stanowią elementu kalkulacyjnego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy a w konsekwencji nie są opodatkowane podatkiem VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto we wniosku stwierdzone zostało, że zwrot poniesionych (ponoszonych) przez Wnioskodawcę kosztów dojazdu może być dokonany poprzez wystawienie na klienta refaktury.

Jak już stwierdzono wartość kosztów dojazdu powinna być uwzględniona w cenie usługi prawnej świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta w konsekwencji przedmiotowe koszty stanowiąc jeden z elementów rachunku kosztów zmierzających do ustalenia kwoty odpłatności (ceny) za wykonywaną przez Wnioskodawcę usługę prawną powinny zostać udokumentowane w fakturze VAT dokumentującej wykonanie przedmiotowej usługi prawnej.

Przy czym z uwagi na to, iż koszty dojazdów nie mają charakteru samoistnego oraz nie są ponoszone w imieniu i na rzez klienta nie mogą być dokumentowane tzw. refakturą.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że zwrot poniesionych (ponoszonych) przez Wnioskodawcę w związku ze świadczeniem usług prawnych kosztów dojazdu (poprzez obciążenie nimi klientów), Wnioskodawca może udokumentować poprzez wystawienie refaktury VAT, należało również uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego stosownie do art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa wydawane są na pisemny wniosek zainteresowanego w jego indywidualnej sprawie. W związku z powyższym podatnik nie może skutecznie powoływać się na interpretacje indywidualne wydane dla innych osób które znajdują się w podobnym stanie prawnym.

Końcowo zaznacza się, że w zakresie:

* opodatkowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe,

* dokumentowania ponoszonych przez Wnioskodawcę, w imieniu klientów i na ich rachunek, wydatków obejmujących opłaty skarbowe i opłaty sądowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl