IBPP1/443-1126/10/KW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2010 r. (data wpływu 18 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.), pismem z dnia 18 lutego 2011 r. oraz pismem z dnia 23 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia prawa wieczystego użytkowania dwóch działek z przeznaczeniem na cel publiczny - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 listopada 2010 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zbycia prawa wieczystego użytkowania dwóch działek z przeznaczeniem na cel publiczny.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 19 stycznia 2011 r. znak: IBPB II/2/415-1222/10/MW, IBPB II/1/415-928/10/BD, IBPP1/443-1126/10/EA oraz pismami z dnia 18 lutego 2011 r. i z dnia 23 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca i małżonek nabyli dwie działki gruntu o powierzchni 1049 m#178; na podstawie umowy wieczystego użytkowania na 99 lat we wspólności ustawowej małżeńskiej po #189; każdy, położone w X. Jest to własność Skarbu Państwa, wpisana do KW.

W związku z rozbudową drogi wojewódzkiej - Województwo, Zarząd Dróg Wojewódzkich wzniósł bez zgody użytkowników wieczystych, ekrany dźwiękochłonne oraz urządził rów odwadniający, zabierając na ten cel 170 m#178; gruntu. Dnia 12 marca 2007 r. została zawarta ugoda przed Sądem Rejonowym pomiędzy stronami w przedmiocie zbycia tej części działki zajętej pod ekrany i rów odwadniający za cenę 44.280 zł (wg operatu szacunkowego) po #189; dla każdego małżonka. Sprzedaż 170 m#178; gruntu aktem notarialnym nastąpiła w dniu 8 stycznia 2009 r. z przeznaczeniem na cel publiczny. Ponadto Rejon Dróg Publicznych wypłacił odszkodowanie za bezumowne korzystanie z gruntu użytkowników wieczystych kwotę 13.515,00 zł.

Wnioskodawca nadmienia, iż grunty te nie są związane z działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu z dnia 9 lutego 2011 r. Wnioskodawca informuje:

W uzupełnieniu z dnia 18 lutego 2011 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że jest współwłaścicielem stacji LPG, o której mowa w uzupełnieniu z dnia 9 lutego 2011 r.

W uzupełnieniu z dnia 23 lutego 2011 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że ZDW opracował projekt przebudowy drogi wojewódzkiej w rejonie, niezgodnie z planem przestrzennego zagospodarowania. Niezgodność ta polegała na przeniesieniu głównego skrzyżowania o około 250 m w kierunku miasta W. Takie rozwiązanie spowodowało, że działka Wnioskodawcy i współmałżonka, na której jest prowadzona działalność gospodarcza, tj. stacja LPG utraciła bezpośredni dojazd pomimo, że dojazd taki istniał i był zaplanowany w nowym rozwiązaniu komunikacyjnym. Procedura przygotowania nowej inwestycji przebiegała bez uczestnictwa ze strony Wnioskodawcy i współmałżonka, o fakcie tym nie byli informowani. Zgodnie z prawem, jako właściciele przyległej działki Wnioskodawca i współmałżonek powinni od początku uczestniczyć w toczącym się postępowaniu administracyjnym dla uzyskania pozwolenia na budowę drogi. O zmianach i uzyskanym pozwoleniem na budowę nowej drogi Wnioskodawca i współmałżonek dowiedzieli się dopiero w trakcie rozpoczęcia prac budowlanych. W związku z naruszeniem interesu prawnego Wnioskodawca i współmałżonek złożyli protest do ZDW, Marszałka Województwa, a także Wojewody.

Wojewoda po rozpatrzeniu wniosku Wnioskodawcy i współmałżonka zawiesił decyzję na budowę drogi i wszczął nowe postępowanie administracyjne uznając Wnioskodawcę i współmałżonka jako stronę w postępowaniu. Inwestor pomimo zawieszenia decyzji na budowę drogi inwestycję dalej realizował. Kilkakrotnie naruszył własność Wnioskodawcy i współmałżonka o czym informowali Inwestora, Wykonawcę, Nadzór Budowlany, a także bezpośrednio pismem w-ce Wojewodę. W wyniku interwencji Urzędu Marszałkowskiego ZDW zorganizował dnia 2 czerwca 2004 r. spotkanie, w którym uczestniczyli: Dyrektor Urzędu Marszałkowskiego, Dyrektor ZDW, Burmistrz Miasta, Projektanci, Wykonawca oraz właściciele działek, których interes został naruszony. Spotkanie zakończyło się protokołem, z którego wynikało, że Wnioskodawca i wspólnicy nabędą działkę, która będzie przylegała bezpośrednio do nowo budowanej drogi, wykonają projekt zjazdu, projekt organizacji ruchu i po ich uzgodnieniach dołączą do dokumentacji zatwierdzającej nowe pozwolenie na budowę.

Po ustaleniu przez Wnioskodawcę i współmałżonka, że działka ta nie posiada żadnych obciążeń została przez Wnioskodawcę i współmałżonka zakupiona 9 września 2004 r. Dnia 19 października 2004 r. Wojewoda wydał nową decyzję uwzględniającą propozycję Wnioskodawcy i współmałżonka dotyczącą wjazdu z drogi wojewódzkiej na stację LPG. Po uprawomocnieniu się ww. decyzji został wykonany zjazd. Pod koniec 2004 r. inwestor ponownie naruszył granicę teraz już nowo nabytej przez Wnioskodawcę i współmałżonka działki usuwając z niej słupki graniczne i wykonał rów odwadniający. O fakcie naruszenia granic Wnioskodawcy i współmałżonka pismem z dnia 2 grudnia 2004 r. informowali ZDW, Wykonawcę, Urząd Marszałkowski i Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Pismem z dnia 2 stycznia 2005 r. Wnioskodawca i współmałżonek otrzymali zapewnienie ZDW, że budowa prowadzona jest na terenie inwestora, a granice zostają wznowione po zakończeniu całej inwestycji. W maju 2005 r. inwestor ponownie naruszył granice działek Wnioskodawcy i współmałżonka i wzniósł na nich pełne ekrany akustyczne, całkowicie zasłaniając teren Wnioskodawcy i współmałżonka.

W związku z samowolą budowlaną Wnioskodawca i współmałżonek wezwali inwestora do usunięcia ekranów.

Dnia 26 października 2006 r. sprawę skierowano na drogę Sądową. W wyniku zawartej ugody sądowej ZDW wydzielił z działek Wnioskodawcy i współmałżonka będących w użytkowaniu wieczystym dwie nowe działki, tj. przed zjazdem i za zjazdem do stacji LPG zajęte pod ekrany akustyczne i rów odwadniający. W styczniu 2009 r. wydzielone działki aktem notarialnym zostały przeniesione do wieczystego użytkowania przez Urząd Marszałkowski Województwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę środki pieniężne ze sprzedaży gruntu podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT - czy też wolne są od tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w powołaniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT przychód ze sprzedaży działki nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bo nie ma związku z działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż we wniosku z dnia 5 listopada 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, a ponadto z wniosku wynika, iż zdarzenie objęte wnioskiem (sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu) miało miejsce w dniu 8 stycznia 2009 r.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.), są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z obowiązującej w momencie sprzedaży prawa prawa wieczystego użytkowania gruntu, ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które - mimo że czynność wykonały jednorazowo - działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem transakcji sprzedaży na cel publiczny, na rzecz Zarządu Dróg Wojewódzkich był grunt będący w posiadaniu, na podstawie umowy wieczystego użytkowania, Wnioskodawcy wraz ze współmałżonkiem. Prawo wieczystego użytkowania tego gruntu Wnioskodawca nabył aktem notarialnym z dnia 9 września 2004 r. Wnioskodawca nabył grunt w celu uzyskania dojazdu z drogi wojewódzkiej do działki nr 2646/18, na której jest usytuowana stacja gazowa LPG, której to jest współwłaścicielem. Ekrany dźwiękochłonne zostały wzniesione w 2005 r., a rów odwadniający w 2004 r. W momencie nabycia prawa wieczystego użytkowania Wnioskodawca nie wiedział, iż część tej działki była przeznaczona na realizację celu publicznego. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1994 r. - tj. działalność handlową, jest czynnym podatnikiem VAT od 1994 r. - w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Grunt w wieczystym użytkowaniu, będący przedmiotem sprzedaży, nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do czasu zbycia i nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Grunt ten nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, nie był przedmiotem najmu, dzierżawy, czy innych umów w rozumieniu przepisów k.c. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do sprzedaż, w 2008 r. Wnioskodawca sprzedał działkę gruntu rolnego, od której to sprzedaży został zapłacony podatek dochodowy. Grunt ten był we własności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawca nabył przedmiotowe prawo wieczystego użytkowania gruntu za kwotę 19.500 zł Środki pieniężne uzyskane ze sprzedaży prawa wieczystego użytkowania to kwota 22.140 zł - zostały przeznaczone na opłaty wnoszone do kancelarii prawniczych za prowadzenie postępowań sądowych i w części na bieżące potrzeby rodziny.

Przedmiotem sprzedaży na rzecz Zarządu Dróg Wojewódzkich było prawo użytkowania wieczystego dwóch działek (przed zjazdem i za zjazdem do stacji LPG) zajętych pod ekrany akustyczne i rów odwadniający, wydzielonych aktem notarialnym w wyniku zawartej ugody sądowej z Zarządem Dróg Wojewódzkich.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie zbycie prawa wieczystego użytkowania dwóch działek zostało dokonane w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Mimo, iż Wnioskodawca wskazał, iż "grunty te nie są związane z działalnością gospodarczą" oraz że grunt w wieczystym użytkowaniu będący przedmiotem sprzedaży "nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę do czasu zbycia i nie był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej", zauważyć należy, iż z wniosku wynika, iż Wnioskodawca w dniu 9 września 2004 r. nabył prawo użytkowania wieczystego gruntu (z którego wydzielone zostało prawo użytkowania wieczystego dwóch działek zajętych pod ekrany akustyczne i rów odwadniający) w celu uzyskania dojazdu z drogi wojewódzkiej do działki nr 2646/18, na której jest usytuowana stacja gazowa LPG, której to stacji Wnioskodawca jest współwłaścicielem. W związku tym, dostawa prawa wieczystego użytkowania dwóch działek (wydzielonych z prawa wieczystego użytkowania działki zakupionej w celu umożliwienia prowadzenia działalności gospodarczej) była związana z prowadzeniem działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a Wnioskodawca w związku z tą dostawą był podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Za podatnika należy bowiem uznać także osobę, która zadeklarowała i wykorzystała zakupione prawo użytkowania wieczystego gruntu do prowadzenia działalności gospodarczej. Zapewnienie dojazdu do miejsca prowadzenia działalności gospodarczej musi być również traktowane jako związane z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym sprzedaż prawa wieczystego użytkowania dwóch działek zajętych pod ekrany akustyczne i rów odwadniający, wydzielonych z prawa użytkowania wieczystego działki zakupionej w celu prowadzenia działalności gospodarczej - należy traktować jako dostawę towaru, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ww. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zbył prawo użytkowania wieczystego dwóch działek gruntu, w związku z rozbudową drogi wojewódzkiej, na którym to gruncie wzniesione zostały ekrany dźwiękochłonne oraz urządzono rów odwadniający.

W związku z powyższym uznać należy, iż zbycie prawa wieczystego użytkowania tych dwóch działek, jako dostawa prawa wieczystego użytkowania gruntu przeznaczonego pod zabudowę i zabudowanego budowlą - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej 22% stawki podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania dotyczącego bezumownego korzystania z gruntu w zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębną interpretację indywidualną. Również w zakresie pytań dotyczących podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch zainteresowanych osób fizycznych na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja została wydana na wniosek w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy - i jest wiążąca wyłącznie w odniesieniu do jej osoby.

Jeśli natomiast małżonek Wnioskodawcy jest zainteresowany uzyskaniem dla siebie interpretacji indywidualnej zobowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku, przedstawienia właściwego dla siebie stanu faktycznego, sformułowania zapytania i własnego stanowiska w sprawie, oraz wniesienia odrębnej opłaty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.