IBPP1/443-1118/10/BM - Podatek od towarów i usług w zakresie ustalenia czy odpłatne przekazanie świadczeń w postaci turnusów rehabilitacyjnych rodzi obowiązek naliczenia podatku należnego oraz czy przysługuje wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z ich nabyciem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2010 r. (data wpływu 11 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.) oraz pismem z dnia 23 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy odpłatne przekazanie świadczeń w postaci turnusów rehabilitacyjnych rodzi obowiązek naliczenia podatku należnego oraz czy przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z ich nabyciem - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy odpłatne przekazanie świadczeń w postaci turnusów rehabilitacyjnych rodzi obowiązek naliczenia podatku należnego oraz czy przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w związku z ich nabyciem.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 października 2010 r. znak: IBPB1/2/423-1029/10/AK, IBPP1/443-752/10/BM oraz pismem z dnia 23 listopada 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 13 listopada 2003 r. Wnioskodawca (dalej: Spółka) zawarł z działającymi w Spółce organizacjami związkowymi Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (dalej: ZUZP), na mocy którego Spółka zobowiązana jest zapewnić pracownikom świadczenia turnusów rehabilitacyjnych (finansowanych ze środków bieżących w całości) - w przypadku, gdy konieczność leczenia sanatoryjnego pracowników wywołana została wypadkiem przy pracy lub wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową lub parazawodową albo gruźlicą. Faktury dokumentujące pobyt pracowników w ośrodkach wypoczynkowych (rehabilitacyjnych) wystawiane są na Spółkę. W niektórych przypadkach, Spółka przenosi na pracowników część kosztów poniesionych w związku z ich pobytem w ośrodkach rehabilitacyjnych poprzez potrącenie odpowiedniej kwoty z ich wynagrodzenia.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT od dnia 4 lipca 1993 r. Spółka podlega opodatkowaniu podatkiem VAT z tytułu wielu czynności dokonywanych w ramach swojej działalności, w szczególności z tytułu sprzedaży energii elektrycznej.

Spółka jest zobowiązana na mocy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy do zapewnienia swoim pracownikom dodatkowych świadczeń. Tym samym zaistnienie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych ma miejsce od wejścia w życie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy tj. od dnia 13 listopada 2003 r.

W świetle powyższego oraz w związku z faktem, iż ponosząc koszty świadczeń pracowniczych wykonuje ona swój obowiązek, który wynika z postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego, wszystkie wspomniane wydatki wiążą się z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Wypełnienie zapisów ZUZP warunkuje bowiem zgodne z przepisami prowadzenie działalności gospodarczej. Dodatkowo, obok obowiązku wynikającego z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, Spółka poniżej prezentuje cel ich poniesienia.

Spółka w trosce o zdrowie swoich pracowników, w przypadku konieczności leczenia sanatoryjnego wywołanego wypadkiem przy pracy lub wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową lub pozazawodową albo gruźlicą, zapewnia swoim pracownikom takie leczenie. Celem wprowadzenia przedmiotowego świadczenia jest między innymi chęć zapewnienia jak najlepszych warunków pracy pracownikom oraz budowania zaufania do Spółki, jako pracodawcy dbającego o zdrowie swoich pracowników.

Wszystkie wskazane wydatki, jakie Spółka ponosi w celu zapewnienia swoim pracownikom dodatkowych świadczeń, związane są wyłącznie z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

Ponoszone wydatki na sfinansowanie turnusów rehabilitacyjnych pracowników Spółki związane są z zapewnieniem świadczeń przewidzianych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, który zgodnie z treścią art. 9 Kodeksu pracy ma charakter normatywny i stanowi źródło przepisów prawa pracy. W związku z tym, Spółka stoi na stanowisku, że finansowanie turnusów rehabilitacyjnych przez Spółkę jest obowiązkiem nałożonym na nią przepisami prawa pracy. W przypadku gdyby Spółka nie wywiązała się z obowiązków wynikających z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, jej pracownicy mogliby rościć wykonania powyższych zobowiązań. W oparciu o powyższe należy, zatem stwierdzić, że Spółka zobligowana jest do stosowania postanowień przyjętego układu zbiorowego pracy, ponieważ stanowi on źródło prawa pracy.

Faktury dokumentujące pobyt pracowników w Ośrodku Rehabilitacyjno - Wypoczynkowym wystawiane są na Spółkę jako usługi zwolnione z podatku VAT. Usługi te mają PKWiU 86.90.19.00-00.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka nie ma obowiązku naliczania VAT należnego na odpłatnym przekazaniu ww. świadczeń, przy jednoczesnym zachowaniu prawa do pełnego odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupem tych świadczeń.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpłatnego przekazania świadczeń Spółka zachowuje prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego od zakupu tych świadczeń, mając jednocześnie obowiązek naliczenia VAT należnego przy czym kwotą należną, o której mowa w art. 29 ust. 1 zd. 2 i 3 ustawy o VAT jest wartość odpłatności pobieranej od pracowników.

W przypadku częściowo odpłatnych świadczeń - naliczenie VAT należnego obowiązuje tylko od kwoty obciążającej pracowników (kwotą należną o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest jedynie wartość odpłatności pobieranej przez pracownika). Jednocześnie, Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupem analizowanych świadczeń.

Odpłatnie przekazanie świadczeń.

Spółka pragnie podkreślić, iż ww. świadczenia przekazuje ona swoim pracownikom za częściową odpłatnością, poprzez potrącenie odpowiedniej części kosztów z ich wynagrodzenia.

W tym miejscu na uwagę zasługuje brzmienie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży (...). W przedstawionym stanie faktycznym, zdaniem Spółki, wskazaną w powyższym przepisie kwotą należną Spółce od pracowników, jest kwota potrącana przez Spółkę z ich wynagrodzenia z tytułu odpłatnego świadczenia usług. To jest bowiem kwota faktycznie otrzymywana przez Spółkę z tytułu odpłatnego przekazania analizowanych w niniejszym punkcie świadczeń.

Powyższe potwierdza ponadto wyrok ETS wydany w sprawie C - 412/03 Hotel Scandic z dnia 20 stycznia 2005 r., zgodnie z którym "w przypadku świadczenia na rzecz pracowników usług za częściową odpłatnością, obrót do określenia podstawy opodatkowania stanowi wartość tej odpłatności, bez uwzględnienia dopłaty dokonanej przez pracodawcę". Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż zakup omawianych świadczeń jest bezpośrednio związany z czynnościami opodatkowanymi, jakimi jest późniejsza odsprzedaż tych świadczeń pracownikom. W związku z tym na mocy powyższego przepisu, zdaniem Spółki przysługuje jej prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego od zakupu tych świadczeń. Na możliwość pełnego odliczenia VAT nie ma, zdaniem Spółki wpływu fakt, iż odsprzedaż dokonywana jest za częściową odpłatnością, bez zrealizowania marży zysku. Taka sprzedaż ma w ocenie Spółki analogiczny charakter do dokonywanej często w obrocie komercyjnym, sprzedaży promocyjnej towarów po znacznie zaniżonych cenach (nawet po 1 zł za towar o znacznie wyższej wartości rynkowej), w przypadku której prawo do odliczenia całości VAT naliczonego nie budzi zasadniczo wątpliwości. Tym samym, w ocenie Spółki, również w jej przypadku przysługuje jej pełne prawo do odliczenia częściowo odpłatnie przekazywanych następnie świadczeń. Prawo do pełnego odliczenia VAT dodatkowo potwierdza fakt, iż obowiązek nabycia omawianych świadczeń nakładają na Spółkę przepisy prawa pracy, jakim jest ZUZP (patrz: komentarz Spółki w zakresie świadczeń nieodpłatnych).

Spółka pragnie zaznaczyć, iż w analizowanym stanie faktycznym dochodzi do świadczenia na rzecz pracowników zgodnie z nakazem wynikającym z przepisów prawa ZUZP, a więc ze świadczeniem o charakterze nieodpłatnym dokonywanym na cele związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem poprzez wykonywanie przepisów ZUZP. Tym samym Spółka pragnie podkreślić, iż skoro obowiązek zakupu świadczeń na rzecz jej pracowników wynikał z wiążących ją przepisów prawa pracy (zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy postanowienia układów zbiorowych pracy stanowią źródło przepisów prawa) i miał charakter obligatoryjny, to świadczenia przekazane pracownikom były przeznaczone na cel związany z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wydana 26 marca 2009 r., w której organ podatkowy stwierdził, iż "nieodpłatne przekazania towarów swoim pracownikom, których obowiązek wynika z układu zbiorowego pracy i innych przepisów regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, jest czynnością związaną z działalnością gospodarczą oraz służy zgodnie z przepisami pracy funkcjonowaniu przedsiębiorstwa".

Reasumując, Spółka stoi zatem na stanowisku, że w przypadku częściowo odpłatnego świadczenia naliczenie VAT należnego jest konieczne, przy czym za kwotę należną należy przyjąć kwotę obciążającą pracowników. Jednocześnie Spółce przysługuje w tym zakresie prawo do odliczenia VAT naliczonego w pełnej kwocie w związku z zakupem tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane "po kosztach" ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec powyższego nie można uznać, iż czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów świadczenia tych czynności, są nieodpłatne w części.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest orzecznictwo ETS. Przykładowo w wyroku w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB v. Riksskatteverket ETS wskazał, iż według VI Dyrektywy dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza w ocenie ETS, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Powyższe koresponduje z definicją podatnika VAT zawartą w cytowanym powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zatem dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

Z wniosku wynika, że Spółka na mocy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zobowiązana jest zapewnić pracownikom świadczenie w postaci turnusów rehabilitacyjnych (finansowanych ze środków bieżących w całości) - w przypadku, gdy konieczność leczenia sanatoryjnego pracowników wywołana została wypadkiem przy pracy lub wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową lub parazawodową albo gruźlicą. Faktury dokumentujące pobyt pracowników w ośrodkach wypoczynkowych (rehabilitacyjnych) wystawiane są na Spółkę. W niektórych przypadkach, Spółka przenosi na pracowników część kosztów poniesionych w związku z ich pobytem w ośrodkach rehabilitacyjnych poprzez potrącenie odpowiedniej kwoty z ich wynagrodzenia.

Spółka ponosząc koszty świadczeń pracowniczych wykonuje ona swój obowiązek, który wynika z postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego, wszystkie wspomniane wydatki wiążą się z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Wypełnienie zapisów ZUZP warunkuje bowiem zgodne z przepisami prowadzenie działalności gospodarczej.

Spółka w trosce o zdrowie swoich pracowników, w przypadku konieczności leczenia sanatoryjnego wywołanego wypadkiem przy pracy lub wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową lub pozazawodową albo gruźlicą, zapewnia swoim pracownikom takie leczenie. Celem wprowadzenia przedmiotowego świadczenia jest między innymi chęć zapewnienia jak najlepszych warunków pracy pracownikom oraz budowania zaufania do Spółki, jako pracodawcy dbającego o zdrowie swoich pracowników.

Wszystkie wskazane wydatki, jakie Spółka ponosi w celu zapewnienia swoim pracownikom dodatkowych świadczeń, związane są wyłącznie z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

Ponoszone wydatki na sfinansowanie turnusów rehabilitacyjnych pracowników Spółki związane są z zapewnieniem świadczeń przewidzianych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, który zgodnie z treścią art. 9 Kodeksu pracy ma charakter normatywny i stanowi źródło przepisów prawa pracy. W związku z tym, Spółka stoi na stanowisku, że finansowanie turnusów rehabilitacyjnych przez Spółkę jest obowiązkiem nałożonym na nią przepisami prawa pracy. W przypadku gdyby Spółka nie wywiązała się z obowiązków wynikających z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, jej pracownicy mogliby rościć wykonania powyższych zobowiązań. W oparciu o powyższe Spółka stwierdza, że zobligowana jest do stosowania postanowień przyjętego układu zbiorowego pracy, ponieważ stanowi on źródło prawa pracy.

W przedmiotowej sprawie w przypadku odpłatnego przekazania świadczenia w postaci turnusów rehabilitacyjnych w całości finansowanych ze środków bieżących Wnioskodawcy mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług, które co do zasady stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT.

Z opisu przedmiotowej sprawy wynika jednocześnie, że Wnioskodawca zapewnia pracownikom świadczenie w postaci turnusów rehabilitacyjnych w przypadku, gdy konieczność leczenia sanatoryjnego pracowników wywołana została wypadkiem przy pracy lub wypadkiem zrównanym z wypadkiem przy pracy, chorobą zawodową lub parazawodową albo gruźlicą. Faktury dokumentujące pobyt pracowników w Ośrodku Rehabilitacyjno - Wypoczynkowym wystawiane są na Spółkę jako usługi zwolnione z podatku VAT.

Jeżeli zatem Spółka dokonuje nabycia ww. usług jako usług z zakresu ochrony zdrowia, które na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 9 załącznika nr 4 do ustawy o VAT podlegają zwolnieniu od podatku VAT a następnie dokonuje ich odsprzedaży na rzecz pracowników, w istocie dokonuje nabycia i odsprzedaży usługi zwolnionej od podatku VAT.

Powoduje to brak istnienia prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.

Zgodnie bowiem z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Analizując powyższe należy stwierdzić, że podatnik w momencie nabycia towarów oraz usług określa, czy nabywane przez niego towary i usługi będą wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności opodatkowanej. W konsekwencji należy stwierdzić, iż podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w sytuacji, gdy występuje związek pomiędzy poniesionymi wydatkami, a wykonywanymi z tytułu prowadzonej działalności czynnościami opodatkowanymi.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tj. są wykorzystywane do czynności zwolnionych od podatku VAT lub czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawodawca stworzył więc podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. W szczególności należy wskazać, że w myśl art. 88 ust. 3a ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Podsumowując stwierdzić należy, że jeżeli w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonuje nabycia ww. usług jako usług z zakresu ochrony zdrowia (które co do zasady podlegają opodatkowaniu lecz jednocześnie podlegają zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 9 załącznika nr 4 do ustawy o VAT) a następnie dokonuje ich odsprzedaży na rzecz pracowników, w istocie dokonuje nabycia i odsprzedaży usługi zwolnionej od podatku VAT.

Wnioskodawca nie ma tym samym prawa do odliczenia podatku naliczonego gdyż podatek taki przy nabyciu w ogóle nie występuje, a jednocześnie odsprzedaż tych usług podlega opodatkowaniu lecz jest objęta zwolnieniem z opodatkowania. Podstawę opodatkowania stanowi, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT kwota należna od pracownika.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ pragnie również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Natomiast wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, że inne kwestie zawarte we wniosku będą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.