IBPP1/443-1115/10/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2010 r. (data wpływu 11 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w przypadku przekazania ulgi energetycznej Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego oraz czy powstaje obowiązek naliczenia podatku należnego od odpłatności pobieranej od pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w przypadku przekazania ulgi energetycznej Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego oraz czy powstaje obowiązek naliczenia podatku należnego od odpłatności pobieranej od pracowników.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 listopada 2010 r. (data wpływu 5 listopada 2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 21 października 2010 r. znak: IBPB1/2/423-1029/10/AK, IBPP1/443-752/10/BM.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 13 listopada 2003 r. Wnioskodawca (dalej: Spółka) zawarł z działającymi w Spółce organizacjami związkowymi Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy (dalej: ZUZP), na mocy którego Spółka zobowiązana jest zapewnić pracownikom świadczenie w postaci ulgi energetycznej rozumianej jako dostawa energii elektrycznej pracownikom w taki sposób, iż Spółka otrzymuje fakturę za zakup energii wykorzystanej przez pracownika od jej dostawcy (w tym wypadku - administratora budynku), z tym że Spółka dokonuje zapłaty należności z tytułu dostawy tej energii jedynie do wysokości kwoty określonej w ZUZP, a pracownicy dokonują zapłaty pozostałej części należności wynikającej z faktury bezpośrednio na rzecz dostawcy energii, a nie na rzecz Spółki.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT od dnia 4 lipca 1993 r. Spółka podlega opodatkowaniu podatkiem VAT z tytułu wielu czynności dokonywanych w ramach swojej działalności, w szczególności z tytułu sprzedaży energii elektrycznej.

Spółka jest zobowiązana na mocy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy do zapewnienia swoim pracownikom dodatkowych świadczeń. Tym samym zaistnienie przedstawionych we wniosku stanów faktycznych ma miejsce od wejścia w życie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy tj. od dnia 13 listopada 2003 r.

W świetle powyższego oraz w związku z faktem, iż ponosząc koszty świadczeń pracowniczych wykonuje ona swój obowiązek, który wynika z postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego, wszystkie wspomniane wydatki wiążą się z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Wypełnienie zapisów ZUZP warunkuje bowiem zgodne z przepisami prowadzenie działalności gospodarczej. Dodatkowo, obok obowiązku wynikającego z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, Spółka prezentuje cel ich poniesienia.

Pracownicy Spółki mają zagwarantowane prawo do ulgi w kwocie nie przekraczającej określonego limitu rocznego. Pracownikowi przysługuje ulga energetyczna dopiero po przepracowaniu 1 roku w Spółce. Głównym celem wprowadzenia ulgi energetycznej była chęć zmotywowania pracowników, dodatkowego gratyfikowania ich z tytułu stałego zatrudnienia w Spółce, a tym samym - tworzenie długofalowego pozytywnego wizerunku Spółki w oczach jej pracowników. Ulga energetyczna dotyczy energii zużywanej przez pracowników w ich prywatnych mieszkaniach i domach.

Wszystkie wskazane wydatki, jakie Spółka ponosi w celu zapewnienia swoim pracownikom dodatkowych świadczeń, związane są wyłącznie z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku odpłatnego przekazania ww. świadczeń Spółka zachowuje prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego od zakupu tych świadczeń, mając jednocześnie obowiązek naliczenia VAT należnego przy czym kwotą należną, o której mowa w art. 29 ust. 1 zd. 2 i 3 ustawy o VAT jest wartość odpłatności pobieranej od pracowników.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku odpłatnego przekazania świadczeń Spółka zachowuje prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego od zakupu tych świadczeń, mając jednocześnie obowiązek naliczenia VAT należnego przy czym kwotą należną, o której mowa w art. 29 ust. 1 zd. 2 i 3 ustawy o VAT jest wartość odpłatności pobieranej od pracowników.

W przypadku częściowo odpłatnych świadczeń - naliczenie VAT należnego obowiązuje tylko od kwoty obciążającej pracowników (kwotą należną o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT jest jedynie wartość odpłatności pobieranej przez pracownika). Jednocześnie, Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z zakupem analizowanych świadczeń.

Jednocześnie Spółka jest zdania, iż za nieodpłatne należy uznać również świadczenie przekazane przez Spółkę pracownikom jako ulga energetyczna, jako że w jej przypadku nie następuje zapłata ceny należnej przez pracownika na rzecz Spółki, ale jedynie przekazanie przez pracownika na rzecz sprzedawcy energii części należności z tytułu faktury wystawionej na Spółkę. W braku bezpośredniej odpłatności na rzecz Spółki, traktuje ona dostawę energii w ramach tzw. ulgi energetycznej jako nieodpłatną dostawę towarów.

Nieodpłatne przekazanie świadczeń.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - " dalej: ustawa o VAT), "opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają, odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju". Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT "przez odpłatną dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu rozumie się przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części". Odpowiednio art. 8 ust. 2 ustawy o VAT przez odpłatne świadczenie usług "uważa się nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników (...), jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami w całości lub części". W świetle powyższego, aby można było uznać przedmiotowe świadczenia za odpłatną dostawę lub odpłatną usługę podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT, muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

* podatnikowi musi przysługiwać prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub części,

* cel przekazania towarów bądź usług nie jest związany z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem.

Odnosząc się do powyższego Spółka pragnie zaznaczyć, iż w analizowanym stanie faktycznym dochodzi do świadczenia na rzecz pracowników zgodnie z nakazem wynikającym z przepisów prawa ZUZP, a więc ze świadczeniem o charakterze nieodpłatnym dokonywanym na cele związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem poprzez wykonywanie przepisów ZUZP. Tym samym Spółka pragnie podkreślić, iż skoro obowiązek zakupu świadczeń na rzecz jej pracowników wynikał z wiążących ją przepisów prawa pracy (zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy postanowienia układów zbiorowych pracy stanowią źródło przepisów prawa) i miał charakter obligatoryjny, to świadczenia przekazane pracownikom były przeznaczone na cel związany z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem.

Powyższe potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu wydana 26 marca 2009 r., w której organ podatkowy stwierdził, iż "nieodpłatne przekazania towarów swoim pracownikom, których obowiązek wynika z układu zbiorowego pracy i innych przepisów regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, jest czynnością związana z działalnością gospodarczą oraz służy zgodnie z przepisami praca funkcjonowaniu przedsiębiorstwa".

Zdaniem Spółki, z literalnego brzmienia art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT wynika, iż na gruncie tych przepisów, nieodpłatne przekazanie towarów (nieodpłatne świadczenie usług) na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie podlega opodatkowaniu VAT. Na potwierdzenie tego stanowiska Spółka pragnie przytoczyć wyrok wydany przez NSA w dniu 13 maja 2008 r. (sygn. I FSK 600/07), w którym stwierdzono, iż "z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że odnosi się ona do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłączenie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznaczałoby, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika".

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, w związku z niespełnieniem drugiego z warunków koniecznych do potraktowania dostawy towarów bądź usług za odpłatną dostawę podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT (jaką jest brak związku z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem), zdaniem Spółki nieodpłatnie przekazane świadczenia znajdują się poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Tym samym, Spółka nie ma obowiązku naliczania podatku VAT należnego od nieodpłatnego przekazania tych świadczeń na rzecz pracowników. Jednocześnie Spółka w przedmiotowej sprawie zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT od zakupu tych świadczeń w pełnej kwocie, jako iż wydatki poniesione są w związku z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem i wynikają z nakazu ZUZP stanowiącego przepisy prawa pracy. Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż konieczność ponoszenia wydatków wskazanych w starte faktycznym wynika z przepisu prawa pracy, do jakich zalicza się zapisy ZUZP. Dokonywanie tych wydatków jest wiec jednym z warunków prowadzenia działalności gospodarczej zgodnie z obowiązującymi przepisami (rezygnacja z wypełniania przepisów ZUZP stanowiłoby naruszenie prawa). W tym kontekście, obowiązek ponoszenia wydatków przewidzianych ZUZP jest zbliżony swoim charakterem do obowiązków wynikających przykładowo z przepisów BHP (takich jak obowiązek zapewnienia pracownikom nieodpłatnych strojów ochronnych, napojów w trakcie pracy, itp.). Z oczywistych względów, wypełnienie obowiązków wynikających z przepisów BHP, jak i prawa pracy (ZUZP) pozostaje w ścisłym związku z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi. Tym samym, na gruncie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w jej ocenie, przysługuje jej pełne prawo do odliczenia VAT naliczonego od zakupu towarów lub usług wskazanych w stanie faktycznym przekazywanych nieodpłatnie.

Odpłatnie przekazanie świadczeń.

Spółka pragnie podkreślić, iż ww. świadczenia przekazuje ona swoim pracownikom za częściową odpłatnością, poprzez potrącenie odpowiedniej części kosztów z ich wynagrodzenia.

W tym miejscu na uwagę zasługuje brzmienie art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót (...). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży (...). W przedstawionym stanie faktycznym, zdaniem Spółki, wskazaną w powyższym przepisie kwotą należną Spółce od pracowników, jest kwota potrącana przez Spółkę z ich wynagrodzenia z tytułu odpłatnego świadczenia usług. To jest bowiem kwota faktycznie otrzymywana przez Spółkę z tytułu odpłatnego przekazania analizowanych w niniejszym punkcie świadczeń.

Powyższe potwierdza ponadto wyrok ETS wydany w sprawie C - 412/03 Hotel Scandic z dnia 20 stycznia 2005 r., zgodnie z którym "w przypadku świadczenia na rzecz pracowników usług za częściową odpłatnością, obrót do określenia podstawy opodatkowania stanowi wartość tej odpłatności, bez uwzględnienia dopłaty dokonanej przez pracodawcę". Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż zakup omawianych świadczeń jest bezpośrednio związany z czynnościami opodatkowanymi, jakimi jest późniejsza odsprzedaż tych świadczeń pracownikom. W związku z tym na mocy powyższego przepisu, zdaniem Spółki przysługuje jej prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego od zakupu tych świadczeń. Na możliwość pełnego odliczenia VAT nie ma, zdaniem Spółki wpływu fakt, iż odsprzedaż dokonywana jest za częściową odpłatnością, bez zrealizowania marży zysku. Taka sprzedaż ma w ocenie Spółki analogiczny charakter do dokonywanej często w obrocie komercyjnym, sprzedaży promocyjnej towarów po znacznie zaniżonych cenach (nawet po 1 zł za towar o znacznie wyższej wartości rynkowej), w przypadku której prawo do odliczenia całości VAT naliczonego nie budzi zasadniczo wątpliwości. Tym samym, w ocenie Spółki, również w jej przypadku przysługuje jej pełne prawo do odliczenia częściowo odpłatnie przekazywanych następnie świadczeń. Prawo do pełnego odliczenia VAT dodatkowo potwierdza fakt, iż obowiązek nabycia omawianych świadczeń nakładają na Spółkę przepisy prawa pracy, jakim jest ZUZP (patrz: komentarz Spółki w zakresie świadczeń nieodpłatnych).

Reasumując, Spółka stoi, zatem na stanowisku, ze nieodpłatne przekazanie świadczeń wynikających z postanowień ZUZP nie rodzi po jej stronie obowiązku naliczenia VAT należnego na takim przekazaniu, zaś w przypadku częściowo odpłatnego świadczenia naliczenie VAT należnego jest konieczne, przy czym za kwotę należną należy przyjąć kwotę obciążającą pracowników. Jednocześnie Spółce przysługuje w tym zakresie prawa do odliczenia VAT naliczonego w pełnej kwocie w związku z zakupem tych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Należy podkreślić, że dostawa towarów może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty nabycia towarów poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także dostawy wykonane "po kosztach" nabycia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec powyższego nie można uznać, iż czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów nabycia, są nieodpłatne w części.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest orzecznictwo ETS. Przykładowo w wyroku w sprawie C-412/03 Hotel Scandic Gasaback AB v. Riksskatteverket ETS wskazał, iż według VI Dyrektywy dostawa jest albo odpłatna albo nieodpłatna. Uzyskanie zapłaty, która pokrywa jedynie koszty, czy też tylko ich część nie oznacza w ocenie ETS, że czynność ma charakter nieodpłatny lub częściowo nieodpłatny.

Powyższe koresponduje z definicją podatnika VAT zawartą w cytowanym powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zatem dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez dostawcę towarów została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za dostawę zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz dostawcy. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie dostawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla dostawcy.

Z wniosku wynika, że Spółka na mocy Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy zobowiązana jest zapewnić pracownikom świadczenie w postaci ulgi energetycznej rozumianej jako dostawa energii elektrycznej pracownikom w taki sposób, iż Spółka otrzymuje fakturę za zakup energii wykorzystanej przez pracownika od jej dostawcy (w tym wypadku - administratora budynku), z tym że Spółka dokonuje zapłaty należności z tytułu dostawy tej energii jedynie do wysokości kwoty określonej w ZUZP, a pracownicy dokonują zapłaty pozostałej części należności wynikającej z faktury bezpośrednio na rzecz dostawcy energii, a nie na rzecz Spółki. Spółka ponosząc koszty świadczeń pracowniczych wykonuje swój obowiązek, który wynika z postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego, wszystkie wspomniane wydatki wiążą się z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Wypełnienie zapisów ZUZP warunkuje bowiem zgodne z przepisami prowadzenie działalności gospodarczej. Dodatkowo, obok obowiązku wynikającego z Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, Spółka prezentuje cel ich poniesienia.

Pracownicy Spółki mają zagwarantowane prawo do ulgi w kwocie nie przekraczającej określonego limitu rocznego. Pracownikowi przysługuje ulga energetyczna dopiero po przepracowaniu 1 roku w Spółce. Głównym celem wprowadzenia ulgi energetycznej była chęć zmotywowania pracowników, dodatkowego gratyfikowania ich z tytułu stałego zatrudnienia w Spółce, a tym samym - tworzenie długofalowego pozytywnego wizerunku Spółki w oczach jej pracowników. Ulga energetyczna dotyczy energii zużywanej przez pracowników w ich prywatnych mieszkaniach i domach.

Wszystkie wskazane wydatki, jakie Spółka ponosi w celu zapewnienia swoim pracownikom dodatkowych świadczeń, związane są wyłącznie z wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

W oparciu o przeprowadzoną powyżej analizę przytoczonych przepisów prawnych stwierdzić zatem należy, iż przekazanie przez Wnioskodawcę pracownikom świadczenia w postaci ulgi energetycznej rozumianej jako dostawa energii elektrycznej (Spółka otrzymuje fakturę za zakup energii wykorzystanej przez pracownika od jej dostawcy, Spółka dokonuje zapłaty należności z tytułu dostawy tej energii jedynie do wysokości kwoty określonej w ZUZP) należy uznać za odpłatną dostawę towarów.

Nie można bowiem zgodzić się z Wnioskodawcą, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z nieodpłatną dostawą towarów.

W przedmiotowej sprawie de facto będziemy mieli do czynienia z odsprzedażą przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników energii elektrycznej, która nie jest związana z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa, a będzie czyniona w celu zaspokojenia osobistych korzyści pracowników.

Podkreślenia wymaga, że przyjęty przez Wnioskodawcę sposób uiszczania należności za energię na rzecz sprzedawcy (tj. Wnioskodawca dokonuje zapłaty należności z tytułu dostawy tej energii do wysokości kwoty określonej w ZUZP, a pracownicy dokonują zapłaty pozostałej części należności wynikającej z faktury bezpośrednio na rzecz dostawcy energii) nie zmienia faktu, że to Wnioskodawca jest nabywcą całej usługi, za którą winien dokonać zapłaty sprzedawcy, a następnie odsprzedaje ją pracownikom, którzy winni dokonać zapłaty na rzecz Wnioskodawcy.

Tak więc odpłatna dostawa towarów stanowi, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, czynność podlegającą opodatkowaniu, na zasadach ogólnych, według stawek obowiązujących dla danej dostawy, przy czym podstawę opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT stanowi kwota należna od pracownika z tytułu tej dostawy.

W tym stanie rzeczy nie znajduje zastosowania przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, ponieważ, jak wyżej wskazano, mamy do czynienia z dostawą odpłatną. Tymczasem przepis art. 7 ust. 2 odnosi się do czynności nieodpłatnych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Na mocy art. 86 ust. 1 ustawy, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Jak wykazano powyżej przekazanie przez Wnioskodawcę na rzecz uprawnionych pracowników świadczenia w postaci ulgi energetycznej za odpłatnością będą stanowiły, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, czynność podlegającą opodatkowaniu.

W związku z powyższym wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w związku z przekazaniem na rzecz uprawnionych pracowników ww. ulg energetycznych związane będą z wykonywanymi przez Wnioskodawcę czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Zatem, spełnione będą wymogi wskazane w art. 86 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących nabycie energii elektrycznej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem przez Wnioskodawcę ww. energii elektrycznej przekazywanej na rzecz pracowników w postaci ulgi energetycznej należało uznać za prawidłowe.

Jednakże oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ pragnie również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Natomiast wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, że inne kwestie zawarte we wniosku będą przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.