IBPP1/443-1097/13/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty - jest prawidłowe.

W dniu 18 listopada 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanej przez Wnioskodawcę rekompensaty.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Sp. z o.o.) jest spółką prawa handlowego, której założycielem i 100% udziałowcem jest Gmina Miejska.

Nałożenie obowiązku świadczenia usług publicznych przez Spółkę nastąpiło w trybie władczym w uchwale Rady Miejskiej z dnia 26 czerwca 1996 r. w sprawie postawienia w stan likwidacji zakładu budżetowego P. oraz utworzenia Sp. z o.o., w której to uchwale w § 4 jasno wyrażono, że Spółkę powołano do wykonywania zadań własnych gminy w zakresie transportu publicznego. W 2010 r. Gmina Miejska zawarła porozumienie międzygminne z gminami sąsiadującymi której celem była wspólna realizacja publicznego transportu zbiorowego, a tym samym powierzyła Wnioskodawcy świadczenie usług także na terenie tych gmin.

Ponadto, Wnioskodawca jest podmiotem wewnętrznym Gminy Miejskiej, zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Rady Europy z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające Rozporządzenia Rady EWG nr 1191/69 nr 1107/70, co zostało potwierdzone uchwałą Rady Miejskiej z dnia 9 września 2009 r. w sprawie powierzenia funkcji podmiotu wewnętrznego Sp. z o.o.

Od 1 maja 2010 r. Wnioskodawca otrzymuje rekompensatę dofinansowanie kosztów bieżących wynikających z wykonywania zadań własnych gminy, w myśl rozporządzenia 1370/2007. Podstawę otrzymania rekompensaty stanowi Zarządzenie Prezydenta Miasta z dnia 22 kwietnia 2010 r. w sprawie zasad obliczania, kontrolowania i rozliczania rekompensaty (wynagrodzenia) z tytułu realizacji zadań użyteczności publicznej w zakresie lokalnego transportu zbiorowego oraz umowa wykonawcza.

Zgodnie z zarządzeniem Prezydenta rekompensata nie może przekraczać kwoty koniecznej do pokrycia wyniku finansowego netto uzyskanego jako rezultat kosztów i przychodów, które powstały podczas realizacji zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych oraz rozsądnego zysku. Rekompensata podlega ścisłej kontroli poprzez nałożenie obowiązku przekazywania dwa razy do roku raportu o rzeczywistych kosztach i osiągniętych przychodach.

Ponadto w zarządzeniu Prezydenta przewidziano konieczność zwrotu otrzymanej rekompensaty w przypadku przekroczenia dopuszczalnej jej wysokości.

Zasady otrzymywania rekompensaty zostały potwierdzone w umowie wykonawczej, z której wynika, że dofinansowaniu podlega 1 wozokilometr. Sposób ustalenia stawki 1 wozokilometra został określony w ww. zarządzeniu. Określa ono, iż z tytułu wykonanych usług przewozowych operator otrzymuje rekompensatę będącą iloczynem wykonanych wozokilometrów i ustalonej stawki za 1 wozokilometr. Stawka dopłaty do 1 wozokilometra wyliczana jest na bazie planowanej liczby kilometrów, planowanych wpływów oraz kosztów w przeliczeniu na 1 wozokilometr.

Istotą otrzymywanej rekompensaty jest dofinansowanie bieżącej działalności Spółki, poprzez pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych świadczonych na podstawie umowy. Otrzymana rekompensata ma charakter ogólny (podmiotowy), bowiem nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług i nie wpływa na cenę biletów, które są cenami urzędowymi, ustalanymi przez Radę Miasta.

Wyżej wymieniony stan faktyczny został przedstawiony we wniosku z dnia 27 kwietnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanej od gminy rekompensaty w formie dopłaty do jednego wozokilometra.

Wnioskodawca wykazał, iż otrzymywana rekompensata od Gminy na pokrycie kosztów działalności bieżącej związanych z wykonywaniem usług przewozowych świadczonych na podstawie umowy wykonawczej zawartej z Gminą nie stanowi obrotu, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług w zakresie przewozów pasażerskich. Stanowisko Wnioskodawcy poparte zostało indywidualną interpretacją wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 lipca 2011 r. IBPP2/443-531/11/RSz.

Rozliczenie rekompensaty pomiędzy Spółką a Gminą następuje zgodnie z aneksem nr 13 do umowy o świadczenie usług komunalnych na podstawie not księgowych.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 29 ust. 1 ustawy o VAT zostanie zastąpiony art. 29a (Dz. U. z 2013 r. poz. 35). Natomiast w stanie prawnym Wnioskodawcy i sposobem rozliczeń z Gminą nic się nie zmienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od 1 stycznia 2014 r. otrzymywana rekompensata od Gminy na pokrycie kosztów działalności bieżącej związanych z wykonywaniem usług przewozowych świadczonych na podstawie umowy wykonawczej zawartej z Gminą będzie nadal wyłączona z podstawy opodatkowania podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT wg stanu obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Podobnie jak w uchylanym artykule 29, nowy art. 29a z podstawy opodatkowania wyłącza dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które nie mają bezpośredniego wpływu na cenę towarów dostarczonych lub usług świadczonych przez podatnika.

Wnioskodawca otrzymuje rekompensatę przeznaczoną na dofinansowanie kosztów działalności bieżącej związanej z wykonywaniem zadań własnych Gminy. Rekompensata ta ma charakter podmiotowy. Rekompensaty nie można przyporządkować konkretnej usłudze, w związku z tym nie wpływa na ceny urzędowe biletów, które są ustalane przez Radę Miasta.

Mając na uwadze powyższe w stanie prawnym od 1 stycznia 2014 r. rekompensata którą otrzymuje od Gminy Wnioskodawca, nadal nie powinna stanowić podstawy do opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Z powyższego wynika, iż definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem, opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku, gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. art. 29 ustawy o VAT został uchylony i jednocześnie wprowadzony został przepis art. 29a.

Zgodnie z art. 29a ust. 1, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Cytowany powyżej przepis art. 29a ust. 1 ustawy - obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. - stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 s. 1 z późn. zm.), z treści którego wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Dla określenia, czy dane dotacje (subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze) są czy też nie są opodatkowane istotne są szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Zauważyć należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy. Zmiana przepisów miała więc na celu dostosowanie regulacji krajowych do przepisów unijnych.

Z treści powołanych wyżej przepisów wynika więc, że w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dofinansowanie (dotację, subwencję), stanowiące dopłatę do ceny towaru lub usługi, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia. Kryterium uznania dotacji za stanowiącą podstawę opodatkowania stanowi zatem stwierdzenie, że dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne - na pokrycie kosztów działalności nie podlega opodatkowaniu. Włączenie zatem do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze ma miejsce tylko wówczas, gdy jest to celowa dotacja, subwencja i inna dopłata o podobnym charakterze związana bezpośrednio z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. Do podstawy opodatkowania zaliczane są tylko takie dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze, które są bezpośrednio przeznaczone na dofinansowanie konkretnego towaru czy też konkretnego rodzaju usługi. Nie jest więc obrotem ogólna dotacja (subwencja, inna dopłata o podobnym charakterze) uzyskana przez podatnika, niezwiązana z dostawą towaru lub świadczeniem usługi. W przypadku natomiast, gdy podatnik otrzyma dofinansowanie, które będzie związane z dostawą lub świadczeniem usług, jako pokrycie części ceny konkretnego świadczenia lub rekompensatę z tytułu wykonania określonego świadczenia po cenach obniżonych, płatność taka będzie zaliczana do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Dla określenia, czy dane dotacje mają, czy też nie bezpośredni wpływ na cenę świadczonych usług, a co za tym idzie czy podlegają opodatkowaniu istotne są zatem szczegółowe warunki ich przyznawania, określające cele realizowanego w określonej formie dofinansowania.

Zatem, podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług zwiększa się tylko o takie dotacje, które w sposób bezwzględny i bezpośredni są związane z daną dostawą towarów lub świadczeniem usług. Jeżeli jednak taki bezpośredni związek nie występuje, dofinansowanie ogólne - na pokrycie kosztów działalności - nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa handlowego, której założycielem i 100% udziałowcem jest Gmina. Spółkę powołano do wykonywania zadań własnych gminy w zakresie lokalnego transportu publicznego.

Od 1 maja 2010 r. Wnioskodawca otrzymuje rekompensatę na pokrycie kosztów wynikających z wykonywania zadań własnych Gminy.

Wnioskodawca wskazał, iż otrzymuje rekompensatę przeznaczoną na dofinansowanie kosztów działalności bieżącej związanych z wykonywaniem usług przewozowych świadczonych na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 22 kwietnia 2010 r. w sprawie zasad obliczania, kontrolowania i rozliczania rekompensaty (wynagrodzenia) z tytułu realizacji zadań użyteczności publicznej w zakresie lokalnego transportu zbiorowego oraz umowy wykonawczej zawartej z Gminą.

Zasady otrzymywania rekompensaty zostały potwierdzone w umowie wykonawczej, z której wynika, że dofinansowaniu podlega 1 wozokilometr. Sposób ustalenia stawki 1 wozokilometra został określony w ww. zarządzeniu. Określa ono, iż z tytułu wykonanych usług przewozowych operator otrzymuje rekompensatę będącą iloczynem wykonanych wozokilometrów i ustalonej stawki za 1 wozokilometr. Stawka dopłaty do 1 wozokilometra wyliczana jest na bazie planowanej liczby kilometrów, planowanych wpływów oraz kosztów w przeliczeniu na 1 wozokilometr.

Istotą otrzymywanej rekompensaty jest dofinansowanie bieżącej działalności Spółki, poprzez pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych świadczonych na podstawie umowy. Otrzymana rekompensata ma charakter ogólny (podmiotowy), bowiem nie ma bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych usług i nie wpływa na cenę biletów, które są cenami urzędowymi, ustalanymi przez Radę Miasta.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na przepisy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 5, poz. 13 z późn. zm.), regulujące kwestię publicznego transportu zbiorowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, w zależności od obszaru działania lub zasięgu przewozów, publiczny transport zbiorowy jest organizowany przez: gminę, związek międzygminny, powiat, związek powiatów, województwo lub ministra właściwego do spraw transportu.

Ustawa o publicznym transporcie zbiorowym (art. 4 ust. 1 pkt 8) przewiduje różny status prawny podmiotów, które realizują zadania operatora publicznego transportu zbiorowego. W świetle tej regulacji może to być samorządowy zakład budżetowy oraz przedsiębiorca uprawniony do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób, który zawarł z organizatorem publicznego transportu zbiorowego umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, na linii komunikacyjnej określonej w umowie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, publiczny transport zbiorowy odbywa się na zasadach konkurencji regulowanej, o której mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie oraz z uwzględnieniem potrzeb zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego. Publiczny transport zbiorowy może odbywać się na podstawie:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o publicznym transporcie drogowym, organizator może bezpośrednio zawrzeć umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w przypadku gdy świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego ma być wykonywane przez podmiot wewnętrzny, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1370/2007, powołany do świadczenia usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego (...).

Z kolei przepis art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. c ww. ustawy stanowi, że finansowanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej może polegać w szczególności na przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Ponadto z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem wewnętrznym Gminy Miejskiej, zgodnie z definicją zawartą w Rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Rady Europy z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylające Rozporządzenia Rady EWG nr 1191/69 nr 1107/70, co zostało potwierdzone uchwałą nr XXXII/337/2009 Rady Miejskiej z dnia 9 września 2009 r. w sprawie powierzenia funkcji podmiotu wewnętrznego sp. z o.o.

Zgodnie z art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1370/07 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r., dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 1191/69 oraz (EWG) nr 1107/70 (Dz.Urz.UE.L Nr 315, s. 1), celem niniejszego rozporządzenia jest określenie, w jaki sposób, przy zachowaniu zasad prawa wspólnotowego, właściwe organy mogą podejmować działania w sektorze pasażerskiego transportu publicznego w celu zapewnienia świadczenia usług użyteczności publicznej, które miałyby m.in. bardziej masowy charakter, byłyby bezpieczniejsze, odznaczałyby się wyższą jakością lub niższą ceną niż usługi świadczone tylko na zasadzie swobodnej gry sił rynkowych.

W tym celu ww. rozporządzenie określa warunki, na podstawie których właściwe organy, nakładając zobowiązania do świadczenia usług publicznych lub zawierając umowy dotyczące wykonywania tych zobowiązań, rekompensują podmiotom świadczącym usługi publiczne poniesione koszty lub przyznają wyłączne prawa w zamian za realizację zobowiązań z tytułu świadczenia wspomnianych usług.

Wg definicji zawartej w art. 2 lit. g tego rozporządzenia, "rekompensata z tytułu świadczenia usług publicznych" oznacza każdą korzyść, zwłaszcza finansową, przyznaną bezpośrednio lub pośrednio przez właściwy organ z funduszy publicznych w okresie realizacji zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych lub powiązaną z tym okresem.

W myśl art. 3 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy właściwy organ podejmuje decyzję o przyznaniu wybranemu podmiotowi wyłącznego prawa lub rekompensaty, niezależnie od ich charakteru, w zamian za realizację zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych, następuje to w ramach umowy o świadczenie usług publicznych.

Stosownie do art. 4 ust. 1 rozporządzenia, umowy o świadczenie usług publicznych oraz zasady ogólne:

(ii) rodzaj i zakres wszelkich ewentualnie przyznanych praw wyłącznych,

w sposób zapobiegający nadmiernemu poziomowi rekompensaty.

W przypadku zamówień prowadzących do zawarcia umów o świadczenie usług publicznych udzielanych zgodnie z art. 5 ust. 2, 4, 5 i 6 parametry te określane są w taki sposób, aby rekompensata nie mogła przekroczyć kwoty koniecznej do pokrycia wyniku finansowego netto uzyskanego jako rezultat kosztów i przychodów, które powstały podczas realizacji zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych, przy uwzględnieniu związanych z tym przychodów uzyskanych przez podmiot świadczący usługi publiczne z tytułu świadczenia tych usług oraz rozsądnego zysku.

Ponadto zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia, każda rekompensata wynikająca z zasady ogólnej lub z umowy o świadczenie usług publicznych musi być zgodna z przepisami określonymi w art. 4, bez względu na sposób udzielenia zamówienia. Każda rekompensata, bez względu na jej charakter, wynikająca z umowy zawartej w następstwie udzielonego bezpośrednio zamówienia prowadzącego do zawarcia umowy o świadczenie usług publicznych zgodnie z art. 5 ust. 2, 4, 5 lub 6 lub wynikająca z zasady ogólnej musi ponadto być zgodna z przepisami określonymi w załączniku.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy stwierdzić należy, że środki pieniężne, tzw. rekompensata, które Wnioskodawca otrzymuje od Gminy na podstawie zarządzenia Prezydenta Miasta z dnia 22 kwietnia 2010 r. w sprawie zasad obliczania, kontrolowania i rozliczania rekompensaty (wynagrodzenia) z tytułu realizacji zadań użyteczności publicznej w zakresie lokalnego transportu zbiorowego oraz umowy wykonawczej, nie będą stanowić wynagrodzenia z tytułu usług wykonywanych na rzecz Gminy i tym samym nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jak wynika z wniosku, rekompensata ma charakter ogólny i służyć ona będzie pokryciu kosztów związanych z wykonywaniem usług przewozowych, nie będzie miała też bezpośredniego wpływu na cenę świadczonych przez Wnioskodawcę usług przewozowych, gdyż nie wpływa na cenę biletów, które są cenami urzędowymi, ustalanymi przez Radę Miasta.

Tym samym rekompensata (środki uzyskane od Gminy), czyli otrzymany zwrot poniesionych kosztów związanych ze świadczeniem usług przewozowych nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ czynność ta nie została wymieniona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu, zawartych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. W świetle powyższego otrzymana rekompensata, niemająca wpływu na cenę świadczonych usług, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Z uwagi na powyższe, rekompensata którą otrzymuje Wnioskodawca nie będzie stanowić podstawy opodatkowania w rozumieniu obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. rekompensata, którą Wnioskodawca otrzymuje od Gminy nie powinna stanowić podstawy opodatkowania podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Równocześnie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów. Zatem dokumenty te nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.