IBPP1/443-1080/10/LSz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2010 r. (data wpływu 12 listopada 2010 r.), uzupełnionego pismami z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r. i 2 marca 2011 r.) oraz z dnia 24 lutego 2011 r. (data wpływu 3 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży jednej działki o pow. 21,699ha - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 listopada 2010 r., wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży jednej działki o pow. 21, 699ha.

Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 7 lutego 2011 r. (wpływ z dnia 14 lutego 2011 r. i 2 marca 2011 r.) oraz z dnia 24 lutego 2011 r. (data wpływu 3 marca 2011 r.), będącymi odpowiedziami na wezwania tut. organu z dnia 26 stycznia 2011 r. oraz z dnia 15 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli w 1997 r. ze swojego majątku osobistego działkę niezabudowaną o powierzchni 21,699 ha we W., gmina G., powiat G. Zakup działki nie był związany z prowadzoną przez małżonków działalnością gospodarczą, a w chwili nabycia zamiarem małżonków nie było dokonanie późniejszej odsprzedaży gruntu. Działka została nabyta dla potomków Wnioskodawcy w celu zabezpieczenia ich przyszłości, jednak obecnie nie są oni zainteresowani zamieszkaniem na zakupionym terenie, jak również innym sposobem wykorzystania tego gruntu.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego 30% działki (ok. 6 ha) jest przeznaczone pod zabudowę a pozostała część - 70%, położona od strony południowej przeznaczona jest pod zieleń naturalną. Wobec braku zainteresowania ze strony córek zamieszkaniem lub zagospodarowaniem działki, Wnioskodawca w przyszłości zamierza sprzedać powyższą działkę w całości. Wnioskodawca dopuszcza również możliwość podziału tej działki na mniejsze nieruchomości i ich sprzedaż, jeśli nie znajdzie inwestora chętnego na nabycie działki w całości.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że posiada zarejestrowaną od 2009 r. działalność gospodarczą w zakresie transportu i usług finansowych, która nie jest praktycznie wykonywana, ponieważ Wnioskodawca jest zatrudniony w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie umowy o pracę. W ramach powyższej działalności Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług od dnia 23 lutego 2010 r. Wraz z małżonką Wnioskodawca nie wykorzystywał i nie wykorzystuje przedmiotowej nieruchomości do prowadzenia działalności rolniczej i nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych z własnej produkcji.

Grunt nie był również wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Grunt miał być wykorzystywany przez dzieci na potrzeby osobiste, a wzrost jego wartości na przestrzeni ponad 20 lat miał ich zabezpieczyć finansowo. Zakup gruntu został sfinansowany z prywatnych oszczędności żony i Wnioskodawcy. Nabycie tego gruntu było traktowane jako długoterminowa lokata kapitału.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca pragnie zbyć tę nieruchomość w całości. Jeśli zostanie do tego zmuszony przez okoliczności to planuje podzielić grunt w taki sposób, aby teren pod zabudowę stanowił ok. 30% powierzchni, co uczyni w efekcie kilkanaście działek o różnych przeznaczeniach - wyłącznie zabudowa jednorodzinna, zabudowa zagrodowa z agroturystyką. Pozostałe 70% gruntu pozostanie zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenami zieleni leśnej i naturalno - łąkowej. Podział gruntu o pow. 21,699 ha na kilkanaście działek dotyczy 30% działki. Przedmiotem sprzedaży będzie zarówno i 30% powierzchni działki pod zabudowę, jak i pozostałe 70%, które stanowią tereny zieleni leśnej i naturalno łąkowej.

Do dnia dzisiejszego nie dokonano podziału działki, jak również Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o podział gruntu. Nie uzyskano również decyzji o warunkach zabudowy - nie toczy się w tej sprawie żadne postępowanie.

Grunt przeznaczony do sprzedaży jest przedmiotem użyczenia na rzecz osoby fizycznej, która go uprawia. Strona wraz z małżonką nie pobiera z tego tytułu wynagrodzenia, ponieważ korzyści jakie otrzymuje w zamian jest jego utrzymanie w odpowiedniej kulturze rolnej.

Nie są dokonywane jakiegokolwiek uatrakcyjniania działki, wygląda ona dziś tak samo jak w momencie nabycia. Do działki nie zostały doprowadzone jakiekolwiek media, jak również nie zostały one wprowadzone na działkę - media biegną wzdłuż drogi asfaltowej po południowej stronie działki do której ona przylega. Wnioskodawca nie budował na działce żadnej drogi.

Środki ze sprzedaży gruntu zostaną przeznaczone na zapewnienie małżonce wraz z Wnioskodawcą środków finansowych po przejściu na emeryturę.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych, które w przyszłości miałyby zostać przeznaczone do sprzedaży.

W 2010 r. Wnioskodawca wraz z małżonką zbył działkę budowlaną osobie fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej położoną w D. Działka ta została przez Wnioskodawcę oraz małżonkę nabyta w latach 90 XX w., z myślą wybudowania na niej domu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowego gruntu w drodze jednej transakcji będzie podlegała opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywana czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo - prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie w warunkach wskazujących, iż działanie to nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W podobnym tonie wypowiada się w swoim komentarzu do ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) Tomasz Michalik (Wydawnictwo C. H. Beck 2010 Wydanie 7 strona 247), który stwierdził, iż "majątek nabyty w celu wykorzystania na własne potrzeby, a nie w celu wykonywania działalności handlowej lub usługowej nie podlega podatkowi VAT, a to dlatego, że jego sprzedaż nie mieści się w ramach prowadzonej działalności handlowej. Nie ma przy tym znaczenia to, że podmiot dokonuje kilku lub kilkunastu odrębnych transakcji na rzecz różnych nabywców. Nie ma także znaczenia to, że podmiot ten czyni to w celach zarobkowych - istotne bowiem jest tylko to, że dokonując owej wyprzedaży własnego majątku, osoba ta nie działa w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy.".

W podanym stanie faktycznym Wnioskodawca wraz ze współmałżonką dokonał czynności nabycia gruntów w 1997 r., w celu zaspokojenia potrzeb osobistych oraz rodzinnych, z pewnością zamiarem nie była sprzedaż gruntu. Wskutek braku zainteresowania córek nabytą nieruchomością Wnioskodawca dokonał wstępnego rekonesansu w sprawie sprzedaży działki, czego rezultatem jest wniosek, iż bardzo utrudnione będzie znalezienie kupca dla tak obszernego gruntu i mało prawdopodobnym jest, aby do takiej transakcji doszło. W związku z powyższym prawdopodobnie Strona będzie zmuszona dokonywać zbycia oddzielnie każdej z działek.

Natomiast zgodnie ze stanem faktycznym Wnioskodawca nie chce dokonywać czynności zbycia nieruchomości w sposób częstotliwy, a jego celem jest dokonanie sprzedaży całego gruntu w drodze jednej transakcji, a ostatecznie wyzbycie każdej działki osobno. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego o sygn. akt IPPP1-443-318/10-4/PR, w przybliżonym stanie faktycznym, stwierdził, iż "mając na uwadze powyższe okoliczności zauważyć należy, iż ze względu na długi okres czasu jaki upłynął od zakupu nieruchomości gruntowej w 1991 r. do dnia sprzedaży (blisko 20 lat), nie sposób jest przypisać tej czynności znamion działalności handlowej. Działanie takie byłoby całkowicie pozbawione sensu z ekonomicznego punktu widzenia. Nie można również stwierdzić, iż Wnioskodawczyni w chwili nabycia gruntu towarzyszył zamiar jego sprzedaży w celach zarobkowych.".

NSA w składzie 7 sędziów w wyroku z dnia 29 lipca 2007 r. o sygn. akt I FPS 3/07 orzekł, iż osoba fizyczna nie staje się podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży działek stanowiących jej majątek prywatny, ponieważ sprzedaż taka nie może zostać uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, nie można zatem uznać za podatnika osoby fizycznej z tytułu sprzedaży jej majątku osobistego, który nabywany był na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową. W świetle powyższego Wnioskodawca dokonując nabycia gruntu na potrzeby własne i rodziny, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, w przyszłości zbywając nieruchomość nie będzie zobowiązany do naliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dokonania czynności sprzedaży nieruchomości w całości lub w kilku transakcjach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 w brzmieniu obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawy o VAT).

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Oznacza to, że zgodnie z powołaną definicją działalności gospodarczej podatnikami będą również osoby, które wykonały czynności jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Przepis ten dotyczy wszystkich czynności wykonywanych okazjonalnie (w tym również dostaw działek przeznaczonych pod zabudowę). Polskie przepisy przewidują zatem uznanie za podatnika podatku od towarów i usług osoby, które okazjonalnie dokonują dostawy działek przeznaczonych pod zabudowę w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy. Przepis ten został wprowadzony w celu zrównania pod względem opodatkowania podatkiem VAT podmiotów dokonujących takich samych czynności.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca wraz z małżonką nabyli w 1997 r. ze swojego majątku osobistego działkę niezabudowaną o powierzchni 21,699 ha. Zakup działki nie był związany z prowadzoną przez małżonków działalnością gospodarczą, a w chwili nabycia zamiarem małżonków nie było dokonanie późniejszej odsprzedaży gruntu. Działka została nabyta dla potomków Wnioskodawcy w celu zabezpieczenia ich przyszłości, jednak obecnie nie są oni zainteresowani zamieszkaniem na zakupionym terenie, jak również innym sposobem wykorzystania tego gruntu.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego 30% działki (ok. 6 ha) jest przeznaczona pod zabudowę a pozostała część - 70%, położona od strony południowej przeznaczona jest pod zieleń naturalną.

W pierwszej kolejności Wnioskodawca pragnie zbyć tą nieruchomość w całości. Jeśli zostanie do tego zmuszony przez okoliczności to planuje podzielić grunt w taki sposób, aby teren pod zabudowę stanowił ok. 30% powierzchni, co uczyni w efekcie kilkanaście działek o różnych przeznaczeniach - wyłącznie zabudowa jednorodzinna, zabudowa zagrodowa z agroturystyką. Pozostałe 70% gruntu pozostanie zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego terenami zieleni leśnej i naturalno - łąkowej. Podział gruntu o pow. 21,699 ha na kilkanaście działek dotyczy 30% działki. Przedmiotem sprzedaży będzie zarówno i 30% powierzchni działki pod zabudowę, jak i pozostałe 70%, które stanowią tereny zieleni leśnej i naturalno łąkowej.

Do dnia dzisiejszego nie dokonano podziału działki, jak również Wnioskodawca nie występował z wnioskiem o podział gruntu. Nie uzyskano również decyzji o warunkach zabudowy - nie toczy się w tej sprawie żadne postępowanie.

Wnioskodawca nie wykorzystywał i nie wykorzystuje przedmiotowej nieruchomości do prowadzenia działalności rolniczej i nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych z własnej produkcji.

Grunt nie był również wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Grunt miał być wykorzystywany przez dzieci na potrzeby osobiste, a wzrost jego wartości na przestrzeni ponad 20 lat miał ich zabezpieczyć finansowo. Zakup gruntu został sfinansowany z prywatnych oszczędności żony i Wnioskodawcy. Nabycie tego gruntu było traktowane jako długoterminowa lokata kapitału.

Grunt przeznaczony do sprzedaży jest przedmiotem użyczenia na rzecz osoby fizycznej, która go uprawia. Wnioskodawca nie pobiera z tego tytułu wynagrodzenia, ponieważ korzyści jakie otrzymuje w zamian jest jego utrzymanie w odpowiedniej kulturze rolnej.

Środki ze sprzedaży gruntu zostaną przeznaczone na zapewnienie małżonce wraz z Wnioskodawcą środków finansowych po przejściu na emeryturę.

Odnosząc przedstawione wyżej zdarzenie przyszłe do obowiązujących w sprawie przepisów prawa, stwierdzić należy, iż zakup przez Wnioskodawcę bardzo dużego obszaru gruntu o pow. 21,699ha nie może przesądzać o tym, że w przedmiotowej sprawie planowana sprzedaż tej działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Istotne znaczenie będą miały bowiem okoliczności towarzyszące nabyciu ww. działki. Zauważyć należy, iż wielkość nabytego w 1997 r. obszaru, jego przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego (6ha terenu pod zabudowę) oraz cel nabycia jaki wskazał Wnioskodawca we wniosku tj. "...długoterminowa lokata kapitału", bezsprzecznie wskazują, że nie można uznać dokonanego nabycia za zakup w celach prywatnych zwłaszcza, że Wnioskodawca nie wskazał, aby faktycznie kiedykolwiek wykorzystywał ten grunt w celach prywatnych, wręcz przeciwnie oddał grunt innej osobie w użyczenie, która go uprawia, a korzyścią dla Wnioskodawcy z tego tytułu jest utrzymanie gruntu w odpowiedniej (dobrej) kulturze rolnej.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia ETS w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Zaznaczyć należy również, iż nie ma przeszkód aby podatnik prowadzący działalność gospodarczą nabył nieruchomość do majątku prywatnego, który byłby wyłączony z systemu VAT i sprzedaż takiego majątku również nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy mieć jednak na uwadze, że stwierdzenie czy dany przedmiot sprzedaży stanowi składnik majątku prywatnego, czy też jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest konsekwencją oceny prawnej dokonanej przez organ wydający interpretację, a nie elementem zdarzenia przyszłego.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zakupiony grunt przeznaczony obecnie do sprzedaży nie wchodzi w skład majątku osobistego Wnioskodawcy, gdyż Wnioskodawca nie wykazał aby grunt w jakimkolwiek momencie jego posiadania przez Wnioskodawcę został wykorzystany do jego celów osobistych. Wręcz przeciwnie zakupu gruntu jak już wyżej stwierdzono, dokonano z zamiarem lokaty kapitału, co wskazuje, że nabycie przedmiotowych nieruchomości nastąpiło celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych.

Dokonując inwestycji środków pieniężnych (lokata kapitału) czyni się to z zamiarem ich odzyskania w przyszłości a wielkość działki wskazuje, że nabycie nieruchomości nastąpiło celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych i uzyskanie jak największego zysku, a więc dla celów zarobkowych.

Zatem w ocenie tut. organu zamiar wykorzystania przedmiotowej nieruchomości gruntowych dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie jego kupna, bowiem przy zakupie działki Wnioskodawca musiał brać przede wszystkim pod uwagę jej powierzchnię. Należy zatem uznać, że sprzedając nieruchomość Wnioskodawca potwierdza zamiar wykorzystania działki dla celów zarobkowych.

Oczywistym bowiem jest, że dokonując inwestycji celem lokaty kapitału czyni się to z zamiarem osiągnięcia zysków w przyszłości, chociaż zamiar ten nie zawsze musi być zrealizowany. Jak stwierdzono powyżej, o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT przesądza sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, a nieistotny jest rezultat.

Odzyskanie zatem zainwestowanych środków pieniężnych możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż działki, ewentualnie dzierżawę nieruchomości.

Przez termin "zamiar" należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Wskazane przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie fakty (długoterminowa lokata kapitału, duży obszar przeznaczony do sprzedaży) wskazują jednoznacznie na zamiar wykorzystania przez Wnioskodawcę nabytej nieruchomości do czynności uznawanych za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

W świetle cytowanych powyżej przepisów, sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z nabyciem dokonanym w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT.

W świetle powyższego należy uznać, iż Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie spełnia przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 kwalifikujące do uznania jego za podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą. Tym samym sprzedaż przedmiotowej działki podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub stanu prawnego.

Przedmiotem interpretacji nie była kwestia opodatkowania podatkiem od towarów i usług działki sprzedanej w 2010 r., gdyż nie było to przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch zainteresowanych osób fizycznych na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy - Pana.

Natomiast jeżeli współmałżonka Wnioskodawcy zainteresowana jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązana jest do wystąpienia z odrębnym wnioskiem i przedstawieniem odpowiedniego dla niej stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), zapytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie oraz dokonaniem odrębnej opłaty.

Końcowo odnośnie powołanego we wniosku orzeczenia NSA należy stwierdzić, że sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Nie kwestionując orzecznictwa jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, powołany wyrok NSA z dnia 29 lipca 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 nie stanowi zatem podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez organy podatkowe, zwłaszcza, że w orzeczeniu tym NSA stwierdził, że cyt. "Podkreślić przy tym należy, że odpowiedź na pytanie czy dany podmiot w odniesieniu do danej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do konkretnych okoliczności faktycznych danej sprawy (...)". Każda zatem sprawa wymaga indywidualnego rozpatrzenia.

Ponadto należy zauważyć, iż powoływana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. akt IPPP1-443-318/10-4/PR niewątpliwie kształtuje sytuację prawną podatników w ich indywidualnych sprawach, lecz dotyczy konkretnego stanu faktycznego i nie ma mocy prawa powszechnie obowiązującego. Powyższe oznacza, że interpretacje przepisów prawa podatkowego należy traktować indywidualnie, zwłaszcza, gdy nie dotyczy identycznych stanów faktycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.