IBPP1/443-1058/09/ES - Obowiązek naliczenia podatku należnego od sporządzonego remanentu likwidacyjnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2009 r. (data wpływu 19 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku naliczenia podatku należnego od sporządzonego remanentu likwidacyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 19 października 2009 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku naliczenia podatku należnego od sporządzonego remanentu likwidacyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2009 r. Wnioskodawca zakupił samochód pomoc drogową marki IVECO DAILY, dokumentem potwierdzającym tą transakcję jest zawarta w tym dniu umowa kupna-sprzedaży. Sprzedający był osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i wymieniony pojazd był jego prywatną własnością.

W dnia 26 czerwca 2009 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, której celem było świadczenie usług transportowych pomocy drogowej. W związku z tym w dniu rozpoczęcia prowadzenia działalności przyjęty został do ewidencji środków trwałych zakupiony samochód-laweta.

Jednak w dniu 6 sierpnia 2009 r. z powodów ekonomicznych Wnioskodawca zlikwidował działalność, uzyskując w tym celu stosowną decyzję z Urzędu Miejskiego. W związku z likwidacją działalności sporządzony został remanent likwidacyjny, w którym Wnioskodawca oświadczył, że w trakcie prowadzenia działalności nie był odliczany podatek naliczony VAT od zakupu środków trwałych oraz, że na dzień likwidacji został w ewidencji środek trwały - pomoc drogowa, który będzie teraz służył do celów prywatnych i Wnioskodawca nie zamierza go sprzedawać. Pojazd był kupiony na umowę kupna-sprzedaży i w związku z tym Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT.

Wypełniając deklarację VAT-7 w poz. 40 dotyczącej kwoty podatku z remanentu, została umieszczona wartość 0,00 zł. Jednak po kilku dniach od złożenia wymienionych dokumentów Urząd Skarbowy poinformował Wnioskodawcę, że stosownie do art. 43, ma on obowiązek od wartości zakupu pojazdu naliczyć podatek VAT i umieścić jego wartość w poz. 40 deklaracji VAT-7.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji prawidłowe jest zastosowanie art. 14 ust. 1, ust. 4, zgodnie z którym Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczyć podatku naliczonego od sporządzonego remanentu likwidacyjnego, który zawiera jedynie zakupioną pomoc drogową, od której nie przysługiwało prawo odliczenia podatku naliczonego i którą w dalszym ciągu Wnioskodawca posiada.

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego sytuacji ma zastosowanie art. 14 ust. 1 z powołaniem na ust. 4 ustawy o VAT, w związku z czym nie ma obowiązku naliczyć podatku należnego od posiadanego pojazdu, co z tym związane nie należy korygować złożonej deklaracji VAT-7.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Powyższe przepisy w myśl art. 5 ust. 3. ww. ustawy stosuje się również do towarów, o których mowa w art. 14.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osoba fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osoba fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej (art. 14 ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 4 cyt. wyżej ustawy przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Stosownie do art. 14 ust. 5 ustawy o VAT w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej "spisem z natury". Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Natomiast przez towary, w świetle art. 2 ust. 6 ww. ustawy rozumie się rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z powyższymi przepisami, opodatkowaniu po zaprzestaniu działalności podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, jeżeli w stosunku do nich podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Jest to uzasadnione konstrukcją podatku. Jeśli podatnik odliczył podatek od nabycia towarów, które później zostały przeznaczone w istocie na konsumpcję, to wówczas powinien zostać obciążony podatkiem należnym, aby zapewnić faktyczne, jednokrotne opodatkowanie konsumpcji. Opodatkowanie towarów pozostałych po zaprzestaniu działalności, w stosunku do których nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, oznaczałoby natomiast w istocie dwukrotne opodatkowanie jednej konsumpcji (raz przy nabyciu, a powtórnie - po zaprzestaniu działalności).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że w dniu 12 czerwca 2009 r. Wnioskodawca zakupił samochód pomoc drogową, dokumentem potwierdzającym tą transakcję jest zawarta w tym dniu umowa kupna-sprzedaży. Sprzedający był osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej i wymieniony pojazd był jego prywatną własnością. Przedmiotowy pojazd był kupiony na umowę kupna-sprzedaży i w związku z tym Wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT.

W dnia 26 czerwca 2009 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej, której celem było świadczenie usług transportowych pomocy drogowej. W związku z tym w dniu rozpoczęcia prowadzenia działalności przyjęty został do ewidencji środków trwałych zakupiony samochód-laweta.

Jednak w dniu 6 sierpnia 2009 r. z powodów ekonomicznych Wnioskodawca zlikwidował działalność, uzyskując w tym celu stosowną decyzję z Urzędu Miejskiego. W związku z likwidacją działalności sporządzony został remanent likwidacyjny, w którym Wnioskodawca oświadczył, że w trakcie prowadzenia działalności nie był odliczany podatek naliczony VAT od zakupu środków trwałych oraz, że na dzień likwidacji został w ewidencji środek trwały - pomoc drogowa, który będzie teraz służył do celów prywatnych i Wnioskodawca nie zamierza go sprzedawać.

Wypełniając deklarację VAT-7 w poz. 40 dotyczącej kwoty podatku z remanentu, została umieszczona wartość 0,00 zł.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wyłączenie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, w przypadku likwidacji działalności, dotyczy wyłącznie tych towarów, w odniesieniu do których ekonomiczny ciężar podatku został poniesiony przez podatnika, który nie mógł odliczyć podatku zapłaconego przy ich nabyciu.

Zatem warunkiem zastosowania wyłączenia jest brak prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nabycie przedmiotowego samochodu nie zostało udokumentowane fakturą VAT, co skutkowało brakiem możliwości odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego.

Zatem w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowego samochodu (środka trwałego) to przedmiotowy samochód w przypadku likwidacji przez Wnioskodawcę działalności nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 2 w związku z ust. 4 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż nie ma obowiązku naliczania podatku należnego od posiadanego pojazdu i w związku z tym nie należy korygować złożonej deklaracji VAT-7 należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Na marginesie zauważyć należy, iż tut. organ nie jest uprawniony do oceny postępowania innych organów podatkowych.

Odnośnie powołanego przez Wnioskodawcę art. 43 ustawy o VAT, stwierdzić należy, iż przepis ten stanowi o zwolnieniach od podatku i nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.