IBPP1/443-1056/10/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2010 r. (data wpływu 3 listopada 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korekty i zachowania prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów, które następnie uległy zniszczeniu, uszkodzeniu, kradzieży lub innym zdarzeniom losowym w trakcie transportu oraz w zakresie wpływu otrzymania odszkodowania od firmy przewozowej na prawo do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 3 listopada 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku korekty i zachowania prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów, które następnie uległy zniszczeniu, uszkodzeniu, kradzieży lub innym zdarzeniom losowym w trakcie transportu oraz w zakresie wpływu otrzymania odszkodowania od firmy przewozowej na prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 stycznia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (Wnioskodawca) jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Polsce i prowadzącym na jej obszarze działalność gospodarczą w sektorze handlu detalicznego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zakupuje u swoich partnerów handlowych towary, przeznaczone następnie do sprzedaży w sieci sklepów Spółki i przewozi je, wynajmując do tego firmę zewnętrzną. Sprzedaż tych towarów jest opodatkowana VAT w Polsce.

Zdarzają się sytuacje, że towary zostają zniszczone, uszkodzone lub skradzione w trakcie transportu do sklepów lub hipermarketów Spółki, co w rezultacie uniemożliwia ich sprzedaż klientom Wnioskodawcy. Zdarzenia te następują z przyczyn losowych lub z winy przewoźnika, a Spółka nie ma nad nimi żadnej kontroli i nie ma na nie wpływu.

W związku z powstałymi stratami, na podstawie zawartej umowy, firma przewozowa wypłaca Spółce odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania. Wysokość odszkodowania jest różnie kalkulowana w zależności od umowy podpisanej z konkretną firmą przewozową. Zdarza się, że kwota odszkodowania jest równa wartości brutto lub wartości netto utraconych z winy przewoźnika towarów. Niezależnie jednak od sposobu kalkulacji, wypłacana kwota o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym ma zawsze charakter odszkodowawczy, tzn. Spółka nie zbywa na rzecz przewoźnika towarów, które w transporcie uległy zniszczeniu lub uszkodzeniu albo kradzieży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W kwestii pierwszego zagadnienia, zdaniem Spółki przysługuje jej prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżania kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Ten związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi należy jednak oceniać z perspektywy podatnika w momencie dokonywania wydatku. Innymi słowy, jeżeli towary zostały nabyte z przeznaczeniem do sprzedaży opodatkowanej, ich utrata czy kradzież nie powoduje, że prawo do odliczenia przestaje przysługiwać. Ustawa o VAT przewiduje metodę bieżącego odliczania podatku naliczonego, dlatego też późniejsza utrata przez podatnika towaru nie ma wpływu na wcześniejsze odliczenie naliczonego podatku zawartego w fakturze dokumentującej zakup tego towaru. Nie zmienia tego prawa również regulacja art. 91 ust. 7 ustawy o VAT, który nakazuje dokonanie korekty VAT naliczonego w przypadku zmiany przeznaczenia towarów tj. przekazania ich do czynności nieopodatkowanych. Przepis ten dotyczy jednak czynności, które są zależne od woli podatnika - podczas gdy w opisanym stanie faktycznym - straty w towarach są niezależne od woli, zamiaru i możliwości kontroli ze strony Spółki.

Potwierdzają to również powszechnie organy podatkowe, sądy administracyjne i Trybunał Sprawiedliwości UE. Przykładowo, jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 23 czerwca 2008 r. (sygn. IPPP1-443-535/08-5/AK), jeśli w momencie nabycia towaru podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (towar został nabyty z przeznaczeniem do wykonywania czynności opodatkowanych), to prawo to nie ulegnie zmianie na skutek kradzieży towaru. Jeżeli wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów mających związek z czynnościami opodatkowanymi i nie zachodziły przesłanki ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego wskazane w art. 88 ustawy o VAT, to ujawniona kradzież towarów nie pozbawia wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z ich nabyciem i nie powoduje konieczności dokonywania korekty odliczonego w momencie nabycia tych towarów, podatku naliczonego.

Podobnie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 marca 2009 r. (sygn. ILPP2/443-1138/08-4/MR) wskazano, że podatnik jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego w rozliczeniu bieżącym, w związku z otrzymaniem faktury lub dokumentu celnego, bez konieczności oczekiwania na moment dokonania przez niego sprzedaży towarów lub świadczenia usług, dla których poczynił konieczne zakupy. Fakt późniejszego wystąpienia zdarzenia losowego, jakim jest kradzież lub zniszczenie towaru nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem tego towaru.

NSA w wyroku z 27 kwietnia 2010 r. (sygn. I FSK 1849/09) stoi na analogicznym stanowisku, powołując poza polskimi także przepisy wspólnotowe. Jak stwierdza sąd: " (...) z brzmienia przepisu art. 20 ust. 1 lit. b) VI dyrektywy (odpowiednio art. 185 ust. 2 dyrektywy VAT z 2006 r.) wynika, że nie powodują konieczności korekty udowodnione albo potwierdzone przypadki zniszczenia, utraty lub kradzieży własności (składników majątku). (...) Mając na uwadze powyższe zapisy oraz brak stosownych regulacji w ustawie, przepis art. 91 ust. 7 należy interpretować w taki sposób, by utrata, zniszczenie lub kradzież towarów nie były uznawane za okoliczności zmieniające prawo do odliczenia. Jeśli zatem utracone, zniszczone lub skradzione towary były przeznaczone do działalności opodatkowanej i odliczono podatek naliczony przy ich nabyciu, nie powstaje konieczność korekty. Przykładowo zatem, stwierdzone niedobory towarów (np. na skutek zniszczeń bądź kradzieży) (...) nie będą powodować konieczności korekty podatku naliczonego od towarów, których dotknęły niedobory".

Z kolei jak wskazuje Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane. W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

Mając powyższe na uwadze, kradzież czy zniszczenie towarów w transporcie nie pozbawia Spółki prawa do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli wydatek na towary został poczyniony z zamiarem przeznaczenia ich do czynności opodatkowanych.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że zdaniem Spółki, nie ma ona obowiązku korekty VAT naliczonego związanego z zakupem towarów, które następnie uległy zniszczeniu, uszkodzeniu, kradzieży lub innym zdarzeniom losowym w trakcie transportu.

Ad. 2.

Na prawo do odliczenia nie ma wpływu fakt uzyskania odszkodowania od firmy przewozowej za straty związane z kradzieżą, bądź uszkodzeniem towaru. Uzyskanie odszkodowania jest rezultatem zupełnie innego stosunku prawnego niż zobowiązanie podatkowe. Spółka, dokonując zakupów towarów, nie planowała że uzyska za nie odszkodowanie, jej zamiarem była sprzedaż opodatkowana towarów zgodnie z profilem prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Tym samym nie można wiązać VAT naliczonego z otrzymanym odszkodowaniem (które jest poza VAT). Zakupy nie były dokonywane w celu otrzymania za nie odszkodowania. Dla zachowania prawa do odliczenia nie ma znaczenia ani fakt otrzymania odszkodowania, ani sposób jego kalkulacji.

Potwierdzają, to również organy podatkowe w podobnych sprawach. Jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 31 marca 2010 r. (sygn. ILPP2/443-139/10-2/MR): "Spółka nie ma obowiązku korygowania podatku naliczonego odliczonego przy zakupie towarów w związku z ich zagubieniem oraz faktem otrzymania z tego tytułu odszkodowania". Organ podatkowy stwierdza również, że podatnik jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego w rozliczeniu bieżącym, w związku z otrzymaniem faktury lub dokumentu celnego, bez konieczności oczekiwania na moment dokonania przez niego sprzedaży towarów lub świadczenia usług, dla których poczynił konieczne zakupy. Fakt późniejszego wystąpienia zdarzenia losowego, jakim jest kradzież, utrata, zniszczenie lub zagubienie utrata towaru nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem tego towaru i fakt otrzymania odszkodowania nie ma tu znaczenia.

Zbieżne stanowisko prezentuje Urząd Skarbowy Warszawa-Wawer w interpretacji z 24 lipca 2007 r. (sygn. 1439/ZV/P/Pr-37/07/AS). Jak stwierdzono w tej interpretacji, "Odszkodowanie jest zapłatą za wyrządzone szkody lub za poniesione straty. Otrzymanie odszkodowania nie stanowi czynności dostawy towarów ani świadczenia usług, nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz wypłacającego zatem nie wywołuje żadnych skutków podatkowych w podatku od towarów i usług. (...) Utrata towarów nie została wymieniona w żadnym z przepisów ustawy o VAT jako przesłanka powodująca obowiązek dokonania korekty podatku naliczonego. Brak obowiązku takiej korekty dotyczy zarówno środków obrotowych jak i środków trwałych. (...) Fakt wystąpienia zdarzenia losowego, jakim jest kradzież lub zniszczenie towaru nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towaru".

Mając na uwadze treść zaprezentowanego uzasadnienia, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe. Spółka wnosi o potwierdzenie tej prawidłowości w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, że wniosek sporządzono w dniu 25 października 2010 r. wskazując, iż jego przedmiotem jest zaistniały stan faktyczny, niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Jak stanowi art. 19 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 86 ust. 1 ww. ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.), kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Mając na uwadze powyższe, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (zadeklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Zatem najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zagadnienia dotyczące korekty podatku naliczonego uregulowane zostały w art. 91 powołanej ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 91 ust. 7 ww. ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W myśl art. 91 ust. 7d ww. ustawy, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, zarejestrowanym w Polsce i prowadzącym na jej obszarze działalność gospodarczą w sektorze handlu detalicznego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zakupuje u swoich partnerów handlowych towary, przeznaczone następnie do sprzedaży w sieci sklepów Spółki i przewozi je, wynajmując do tego firmę zewnętrzną. Sprzedaż tych towarów jest opodatkowana VAT w Polsce.

Zdarzają się sytuacje, że towary zostają zniszczone, uszkodzone lub skradzione w trakcie transportu do sklepów lub hipermarketów Spółki, co w rezultacie uniemożliwia ich sprzedaż klientom Wnioskodawcy. Zdarzenia te następują z przyczyn losowych lub z winy przewoźnika, a Spółka nie ma nad nimi żadnej kontroli i nie ma na nie wpływu.

W związku z powstałymi stratami, na podstawie zawartej umowy, firma przewozowa wypłaca Spółce odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania. Wysokość odszkodowania jest różnie kalkulowana w zależności od umowy podpisanej z konkretną firmą przewozową. Zdarza się, że kwota odszkodowania jest równa wartości brutto lub wartości netto utraconych z winy przewoźnika towarów. Niezależnie jednak od sposobu kalkulacji, wypłacana kwota o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym ma zawsze charakter odszkodowawczy, tzn. Spółka nie zbywa na rzecz przewoźnika towarów, które w transporcie uległy zniszczeniu lub uszkodzeniu albo kradzieży.

W odniesieniu do powyższego tut. organ stwierdza, iż w toku prowadzonej działalności gospodarczej w Spółce występują zatem niedobory towarów, które można uznać za niezawinione przez Wnioskodawcę. Niedobory zawinione bowiem, są to niedobory, które powstały na skutek niedopełnienia obowiązków przez osobę odpowiedzialną za powierzone jej mienie. Natomiast niedobory niezawinione to te, które powstały z przyczyn niezależnych od osób odpowiedzialnych. Niedobory te mogą powstać na skutek zdarzeń losowych np.: pożaru, kradzieży, powodzi, zalania, jak również wskutek transportu, braku prądu itp. Są to przyczyny, na które osoba odpowiedzialna nie miała żadnego wpływu.

A zatem w przypadku powstania niedoborów (czy to zawinionych czy niezawinionych) dochodzi do sytuacji, w której nabyte towary nie zostaną wykorzystane do działalności opodatkowanej, co jest niezbędnym warunkiem dokonania odliczenia.

Zdaniem tut. organu, w przedmiotowej sprawie należy odwołać się do przytoczonego również przez Wnioskodawcę orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane. W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn od niego niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy jak to ujął Trybunał "z powodów pozostających poza kontrolą podatnika", jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a tym samym nie ma podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca dokonał zakupu danego towaru z zamiarem wykorzystania go do działalności opodatkowanej podatkiem VAT, lecz towar ten w efekcie końcowym nie został wykorzystany do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy przy tym uznać, że zniszczenie, uszkodzenie, kradzież lub inne zdarzenia losowe następujące podczas transportu, zaistniały z przyczyn od Wnioskodawcy niezależnych. Jak bowiem wynika z opisanego stanu faktycznego, odpowiedzialność za te zdarzenia ponosi firma przewozowa, która - na podstawie zawartej umowy - wypłaca Spółce odszkodowanie z tytułu nienależytego wykonania zobowiązania.

Wobec powyższego, w przypadku utraty danego towaru z przyczyn od Wnioskodawcy niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane, a co za tym idzie, nie ma również podstaw do dokonywania korekt odliczonego podatku.

W związku z powyższym za prawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, iż sytuacja opisana we wniosku nie pozbawia Spółki prawa do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli wydatek na towary został poczyniony z zamiarem przeznaczenia ich do czynności opodatkowanych oraz że Wnioskodawca nie ma obowiązku korekty VAT naliczonego związanego z zakupem towarów, które następnie uległy zniszczeniu, uszkodzeniu, kradzieży lub innym zdarzeniom losowym w trakcie transportu.

Organ podatkowy wyjaśnia ponadto, że na prawo do odliczenia podatku naliczonego nie ma wpływu otrzymane od firmy przewozowej odszkodowanie oraz sposób jego kalkulacji. Zasady obniżania kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego określa cytowany powyżej przepis art. 86 ustawy o VAT. Natomiast ograniczenia tego prawa zawarto w art. 88 tej ustawy, który nie przewiduje wpływu odszkodowania (ani sposobu jego kalkulacji) na prawo do odliczenia w sytuacji opisanej we wniosku.

W związku z powyższym za prawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2, że na prawo do odliczenia nie ma wpływu fakt uzyskania odszkodowania od firmy przewozowej za straty związane z kradzieżą bądź uszkodzeniem towaru.

Tym samym również, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało je uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Na marginesie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy i nie stanowią źródła prawa, jak również nie są wiążące ani dla wnioskodawców, dla których zostały wydane, ani dla organów podatkowych.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.