IBPP1/443-1053/08/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Gminy Ś., przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2008 r. (data wpływu 23 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki częściowo przeznaczonej pod zabudowę - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 lipca 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki częściowo przeznaczonej pod zabudowę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Działając na podstawie stosownej uchwały Rady Gminy, Gmina zamierza sprzedać w trybie przetargowym nieruchomość niezabudowaną stanowiącą wydzieloną całość oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków, jako działka Nr XXX o pow. 0,1700 ha. W obowiązującym Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego (uchwała Nr XIX/197/2001 Rady Gminy Ś. z dnia 11 maja 2001 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr xx/xx we wsi B.) przedmiotowa nieruchomość ujęta jest częściowo jako teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczony symbolem "MN", częściowo zaś, jako teren użytków rolnych (symbol "RZ"), na którym nie dopuszcza się realizacji obiektów kubaturowych a jedynie niezbędne sieci infrastruktury technicznej.

Podkreślić należy raz jeszcze, iż brak fizycznego (geodezyjnego) wyodrębnienia obu tych części przedmiotowej nieruchomości o różnym przeznaczeniu. Granica między nimi oznaczona jest jedynie na rysunku Planu sporządzonym na mapie w skali 1:1000.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dostawa całej przedmiotowej działki Nr XXX (podstawę opodatkowania stanowi kwota należna z tytułu sprzedaży całej działki), czy też opodatkowaniu podlega tylko ta jej część, która przeznaczona jest pod zabudowę a pozostała - zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, czy też w takim przypadku dostawa całej wymienionej działki podlega zwolnieniu od podatku na gruncie tego przepisu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zasadnym będzie przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega dostawa całej wymienionej działki Nr XXX o pow. 0,1700 ha, zważywszy że stanowi ona wyodrębnioną prawnie i fizycznie jednolitą całość i tylko w takim kształcie może być przedmiotem obrotu. Z uwagi na istnienie dwóch jej, niewyodrębnionych geodezyjnie, części o różnym przeznaczeniu wynikającym z obowiązującego MPZP, i granicy określonej między nimi wyłącznie na rysunku tego Planu, nie wydaje się także możliwym - bez uprzedniego dokonania podziału geodezyjnego - ustalenie wielkości każdej z nich dla potrzeb ustalenia podstawy opodatkowania proporcjonalnie do obszaru podlegającego podatkowi i od tego podatku zwolnionego, jeśli dodać, że podział taki nie warunkuje możliwości dokonania sprzedaży i ważności z tym związanej umowy - także w aspekcie opodatkowania podatkiem od towarów i usług po myśli obowiązujących przepisów o tym podatku.

Reasumując wydaje się zatem, iż w przedmiotowej sprawie ów walor przeznaczenia pod zabudowę właściwy jednej tylko części przedmiotowej nieruchomości i skutkujący podleganiem tej części podatkowi od towarów i usług, przenosi się na dostawę całej wymienionej działki, jako prawnie i fizycznie wyodrębnionego przedmiotu własności i obrotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

* odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

* eksport towarów;

* import towarów;

* wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

* wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cytowanej ustawy - wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub w ogóle zwolnienie z opodatkowania.

Stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Powyższe oznacza, że dostawa gruntów co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednak nie w każdym przypadku pojawi się faktyczne obciążenie podatkiem od towarów i usług. Aby odpłatna dostawa gruntów podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi być realizowana przez podatnika podatku od towarów i usług, a jej przedmiotem musi być nieruchomość gruntowa zabudowana lub niezabudowana stanowiąca teren budowlany lub przeznaczony pod zabudowę.

Należy zauważyć, że ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przedmiotowy rodzaj gruntu. O rodzaju gruntu rozstrzyga bowiem odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu.

Zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy określa zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy przyjmując ład przestrzenny i zrównoważony rozwój za podstawę tych działań. Natomiast art. 4 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 16 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plan miejscowy sporządza się w skali 1:1.000, z wykorzystaniem urzędowych kopii map zasadniczych albo w przypadku ich braku map katastralnych, gromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym.

Wymagany zakres projektu planu miejscowego w części tekstowej i graficznej, uwzględniający w szczególności wymogi dotyczące materiałów planistycznych, skali opracowań kartograficznych, stosowanych oznaczeń, nazewnictwa, standardów oraz sposobu dokumentowania prac planistycznych określony został rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587). Zgodnie z § 7 ww. rozporządzenia projekt rysunku planu miejscowego powinien zawierać:

Projekt planu miejscowego sporządzany jest na podstawie materiałów planistycznych, którymi w rozumieniu przepisów ww. rozporządzenia są opracowania, analizy, prognozy i studia sporządzone na potrzeby projektu planu miejscowego, a także opracowania, koncepcje, projekty, plany i programy dotyczące obszaru objętego projektem planu miejscowego, sporządzone na podstawie przepisów odrębnych.

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego sporządzany jest w oparciu o mapy, opracowania geodezyjne i inne materiały planistyczne, stanowi więc wiarygodne źródło informacji o powierzchni terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania oraz ich oznaczenia.

Wnioskodawca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazuje, iż zamierza dokonać sprzedaży nieruchomości niezabudowanej, która położona jest w części na terenach oznaczonych jako tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oznaczonych symbolem "MN". W pozostałej części nieruchomość ta znajduje się na terenach użytków rolnych (symbol "RZ"), na których nie dopuszcza się realizacji obiektów kubaturowych, a jedynie niezbędne sieci infrastruktury technicznej.

A zatem z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość obejmująca tereny przeznaczone pod zabudowę oraz bez prawa do zabudowy. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż nie dokonano fizycznego (geodezyjnego) wyodrębnienia obu tych części przedmiotowej nieruchomości o różnym przeznaczeniu. Granica między nimi oznaczona jest jedynie na rysunku Planu sporządzonym na mapie w skali 1:1000.

W kontekście przytoczonych na wstępie przepisów prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż pomimo braku geodezyjnego wydzielenia poszczególnych części nieruchomości Wnioskodawca obowiązany jest do zastosowania prawidłowej stawki VAT przy sprzedaży terenów o różnym przeznaczeniu. Nieistotnym jest tutaj fakt, iż działka stanowi wyodrębnioną fizycznie jednolitą całość i tylko w tym kształcie może być przedmiotem obrotu. Dla ustalenia prawidłowej podstawy opodatkowania należy odnieść się bowiem do ustaleń zawartych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Podsumowując, w oparciu o przedstawione przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że czynność zbycia przedmiotowej nieruchomości składającej się z gruntów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz bez prawa do zabudowy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT w części odpowiadającej terenom przeznaczonym pod zabudowę stawką podstawową, określoną w art. 41 ust. 1, tj. 22%, natomiast w części bez prawa do zabudowy korzystać będzie ze zwolnienia na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż powinien on opodatkować przy zastosowaniu stawki 22% VAT dostawę całej nieruchomości, jeżeli przynajmniej część tej nieruchomości jest przeznaczona pod zabudowę i wynika to z obowiązującego planu miejscowego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.