IBPP1/443-1036/10/ES

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2010 r. (data wpływu 29 października 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 stycznia 2011 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodów osobowych wykorzystywanych do świadczenia usług wynajmu oraz paliwa do tych samochodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 października 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodów osobowych wykorzystywanych do świadczenia usług wynajmu oraz paliwa do tych samochodów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 stycznia 2011 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 12 stycznia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż samochodów osobowych, części i akcesoriów do nich, usługi naprawy samochodów oraz wynajem samochodów zastępczych klientom Spółki. W lipcu 2009 r. Spółka nabyła dwa samochody osobowe (Fiat Panda i Fiat Seicento). Są to samochody osobowe bez określonej dopuszczalnej ładowności. Pierwotnie samochody te były zakupione w celu dalszej odsprzedaży i zakwalifikowane jako towary handlowe. Zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7a ustawy o VAT Spółka odliczyła 100% podatku VAT z faktur dokumentujących ich zakup. W miesiącu lutym 2010 r. oba samochody zostały przez Spółkę przekwalifikowane na środki trwałe i wpisane do ewidencji środków trwałych. Przeznaczenie samochodów zmieniło się z towarów handlowych na samochody zastępcze, tylko i wyłącznie wynajmowane klientom na czas naprawy ich aut bez wykorzystywania tychże samochodów na inne potrzeby działalności firmy np. wyjazdy po zakup części. Spółka wynajmuje owe samochody osobowe, stanowiące jej majątek trwały, na czas naprawy pojazdów zostawionych w serwisie Spółki oraz na czas potrzebny klientowi, nawet jeśli serwis nie dokonuje naprawy auta klienta. Po zakończeniu okresu najmu i oddaniu auta przez klienta Spółka wystawia fakturę VAT za wynajem auta zastępczego. Biorąc pod uwagę art. 86 ust. 4 pkt 7b ustawy o VAT, Spółka w momencie przekwalifikowania samochodów z towarów handlowych na majątek Spółki służący celom najmu, nie dokonywała korekty podatku odliczonego w 100% przy zakupie tych aut.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, że zakup paliwa do wynajmowanych samochodów był udokumentowany fakturami VAT, na których widnieje numer rejestracyjny tankowanego pojazdu. Zakup paliwa dokonany był na faktury wystawione na Wnioskodawcę jednorazowo, do pełnego baku, gdyż klient otrzymał samochód z pełnym zbiornikiem paliwa i taki zwracał.

Przedmiotowe pojazdy były i są przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na cele najmu od lutego 2010 r., a wiec jest to okres dłuższy niż 6 miesięcy. Jednakże każdorazowy okres wynajmu dla jednego klienta wynosi od kilku do kilkunastu dni. Wnioskodawca nie wykorzystuje tych samochodów na inne potrzeby działalności np. po zakup części.

Wymienione we wniosku samochody są wynajmowane jako samochody zastępcze tym klientom, którzy zostawiają swoje auta do naprawy u Wnioskodawcy w serwisie i tak się dzieje w przeważającej większości przypadków. Jednakże zdarzyły się również sytuacje, w których samochody były wynajmowane osobom niedokonującym naprawy auta w warsztacie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 21 stycznia 2011 r.):

Czy w przedstawionym stanie faktycznym w momencie przekwalifikowania samochodów z towarów handlowych (zakupionych do dalszej odsprzedaży) na środki trwałe (służące celom najmu) Wnioskodawca powinien dokonać korekty odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach zakupu tych pojazdów ze 100% do 60% nie więcej niż 6000,00 zł oraz czy Wnioskodawca mógł odliczyć VAT od zakupionego paliwa do wynajmowanych samochodów.

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 21 stycznia 2011 r.), ma on prawo do pełnego odliczenia (100%) podatku zawartego w fakturach dokumentujących zakup samochodów przekwalifikowanych z towarów handlowych na majątek trwały i nie musi dokonywać korekty odliczenia do 60% oraz ma prawo do odliczenia podatku VAT od paliwa zakupionego do wynajmowanych samochodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących do dnia 31 grudnia 2010 r., gdyż we wniosku z dnia 27 października 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że wniosek dotyczy zaistniałego stanu faktycznego.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

Zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86 ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 nie dotyczy:

Stosownie do treści art. 88 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy (Spółki cywilnej) jest m.in. sprzedaż samochodów osobowych, części i akcesoriów do nich, usługi naprawy samochodów oraz wynajem samochodów zastępczych klientom Spółki.

W lipcu 2009 r. Spółka nabyła w celu dalszej odsprzedaży i zakwalifikowała jako towary handlowe dwa samochody osobowe (Fiat Panda i Fiat Seicento). Są to samochody osobowe bez określonej dopuszczalnej ładowności. Spółka odliczyła 100% podatku VAT z faktur dokumentujących ich zakup.

W lutym 2010 r. oba samochody zostały przez Spółkę przekwalifikowane na środki trwałe i wpisane do ewidencji środków trwałych. Przeznaczenie samochodów zmieniło się z towarów handlowych na samochody zastępcze tylko i wyłącznie wynajmowane klientom na czas naprawy ich aut oraz na czas potrzebny klientowi, nawet jeśli serwis nie dokonuje naprawy auta klienta, bez wykorzystywania tych samochodów na inne potrzeby działalności firmy np. wyjazdy po zakup części. Po zakończeniu okresu najmu i oddaniu auta przez klienta Spółka wystawia fakturę VAT za wynajem auta zastępczego. Spółka w momencie przekwalifikowania samochodów z towarów handlowych na majątek Spółki służący celom najmu, nie dokonywała korekty podatku odliczonego w 100% przy zakupie tych aut.

Przedmiotowe pojazdy były i są przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na cele najmu od lutego 2010 r., a wiec jest to okres dłuższy niż 6 miesięcy. Jednakże każdorazowy okres wynajmu dla jednego klienta wynosi od kilku do kilkunastu dni.

Wymienione we wniosku samochody są wynajmowane w przeważającej większości przypadków jako samochody zastępcze tym klientom, którzy zostawiają swoje auta do naprawy u Wnioskodawcy w serwisie. Jednakże zdarzyły się również sytuacje, w których samochody były wynajmowane osobom niedokonującym naprawy auta w warsztacie Wnioskodawcy.

Zakup paliwa do wynajmowanych samochodów był udokumentowany fakturami VAT, na których widnieje numer rejestracyjny tankowanego pojazdu. Zakup paliwa dokonany był na faktury wystawione na Wnioskodawcę jednorazowo, do pełnego baku, gdyż klient otrzymał samochód z pełnym zbiornikiem paliwa i taki zwracał.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Wnioskodawca nabywa samochód, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy (tj. samochód osobowy lub inny pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, inny niż określone w ust. 4 pkt 1-6 tego artykułu) z przeznaczeniem do dalszej odprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże wskutek wystąpienia okoliczności, o których mowa w stanie faktycznym, zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i przekazany do użytkowania jako środek trwały (auto zastępcze) - nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy. Zmienia się bowiem w zasadniczy sposób przeznaczenie tego samochodu - nie jest on już towarem handlowym wchodzącym w skład aktywów obrotowych Wnioskodawcy, a staje się jego majątkiem trwałym. Przepis powyższy umożliwia bowiem odliczenie podatku naliczonego w pełnej kwocie jedynie przy nabyciu samochodów, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy, które jako towar handlowy będą przedmiotem dalszej odprzedaży.

Zatem, w przypadku gdy samochody osobowe stanowiące towary handlowe zostały zaliczone do środków trwałych u Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie ogólne uregulowanie wynikające z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym Wnioskodawca może skorzystać wyłącznie z częściowego prawa do odliczenia podatku naliczonego, tj. w kwocie 60%, nie więcej niż 6000 zł. co skutkuje obowiązkiem dokonania korekty podatku naliczonego w momencie wprowadzenia przedmiotowych samochodów do ewidencji środków trwałych.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż w momencie zaliczenia przedmiotowych samochodów do środków trwałych Spółka winna była co do zasady dokonać korekty podatku naliczonego w miesiącu, w którym nastąpiła zmiana przeznaczenia przedmiotowych samochodów.

Należy jednak zauważyć, że ze stanu faktycznego wynika również, że po przekwalifikowaniu samochodów osobowych z towarów handlowych na środki trwałe Wnioskodawca nie wykorzystywał ich na potrzeby Spółki (np. wyjazdy po części) lecz przeznaczył je tylko i wyłącznie jako samochody zastępcze wynajmowane klientom na czas naprawy ich aut w serwisie Wnioskodawcy jak również zdarzały się sytuacje, w których samochody były wynajmowane osobom niedokonującym naprawy auta w warsztacie Wnioskodawcy.

W świetle powyższego należy poddać analizie przepis art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zgodnie z tym przepisem ograniczenie w zakresie prawa do odliczenia określone w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Z powyższej regulacji jednoznacznie wynika, że aby ograniczenie w prawie do odliczenia zostało wyłączone dany samochód musi być przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy przeznaczony wyłącznie na cele najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, to znaczy że nie może być wykorzystywany w jakikolwiek inny sposób.

Koniecznym jest zatem zbadanie czy u Wnioskodawcy posiadane dwa samochody osobowe były faktycznie przez taki okres wykorzystywane wyłącznie na cele najmu.

Odnosząc powyższe do sytuacji jaka wystąpiła u Wnioskodawcy należy stwierdzić, że za udostępnienie samochodów w ramach umowy najmu należy jak najbardziej uznać jego udostępnienie osobom, które nie dokonywały naprawy auta w warsztacie Wnioskodawcy.

Oceny wymaga natomiast udostępnienie samochodu klientowi jako auta zastępczego na czas naprawy auta klienta w serwisie Wnioskodawcy. W przypadku bowiem gdy udostępnienie klientom aut zastępczych jest ściśle związane ze świadczonymi przez Wnioskodawcę usługami serwisowymi, to znaczy zapewnienie klientom samochodów zastępczych jest częścią usługi serwisowej, a nie samodzielną usługą, to nie może mieć zastosowania przepis art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT, gdyż nie jest spełniony warunek dotyczący faktycznego prowadzenia działalności wskazanej w tym przepisie, tj. samochód nie jest przeznaczony wyłącznie na cele najmu lecz również na wykorzystanie w ramach usług serwisowych. W takim przypadku koniecznym byłoby dokonanie korekty odliczonego w 100% podatku naliczonego w związku z przekwalifikowaniem samochodów oraz nie byłoby możliwe odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia paliwa do napędu tych samochodów.

W przypadku natomiast gdy udostępnienie auta zastępczego następuje wyłącznie w ramach odrębnej umowy i stanowi usługę samodzielną, odrębną od usługi serwisowej, to należy stwierdzić, że warunek przewidziany w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o VAT jest spełniony i Wnioskodawca nie był zobowiązany do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego po przekwalifikowaniu samochodów z towarów handlowych na przeznaczone wyłącznie na cele najmu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Możliwe było również dokonanie odliczenia z tytułu nabycia paliwa do napędu tych samochodów.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.