IBPP1/443-1035/09/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia z dnia 8 października 2009 r. (data wpływu 12 października 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy umowa przeniesienia stanowi zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT czy też należy ją traktować jako sprzedaż składników majątkowych podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2009 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy umowa przeniesienia stanowi zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT czy też należy ją traktować jako sprzedaż składników majątkowych podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej Spółka B.) jest producentem elementów z tworzyw sztucznych będących komponentami do produkcji urządzeń gospodarstwa domowego. Głównym odbiorcą produktów Spółki były przedsiębiorstwa należące do grupy E., z którymi Spółka realizowała ponad 90% swoich obrotów. Działalność produkcyjną Spółka prowadziła w wybudowanym przez siebie obiekcie produkcyjnym w S. na gruncie należącym do E. Grunt był użytkowany przez Spółkę B. na podstawie umowy najmu. Do produkcji Spółka B. wykorzystywała maszyny i urządzenia, których część stanowiła własność Spółki a część była używana na podstawie umów leasingu finansowego w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Wartość księgowa netto maszyn i urządzeń oraz innych środków trwałych używanych na podstawie leasingu stanowiła 54% wartości księgowej netto majątku trwałego Spółki (wg bilansu na dzień 31 grudnia 2008 r.).

W dniu 16 maja 2009 r. Spółka zawarła umowę nazwaną przez strony umową przeniesienia.

W wyniku tej umowy Spółka B. dokonała:

* sprzedaży środków trwałych oraz wyposażenia stanowiących jej własność,

* sprzedaży odzieży roboczej,

* sprzedaży istotnej części zapasów magazynowych, na które składają się: surowce, zakupione części, półwyroby, opakowania, gaz do wózków widłowych, pozostałe materiały pomocnicze oraz zmielone odpady produkcyjne,

Wynagrodzenie należne Spółce B. z tytułu sprzedaży powyższych składników majątku zostało określone w art. 2 ust. 4 umowy. Spółka B. wystawiła faktury VAT i wykazała w nich należny podatek. Zobowiązała się równocześnie zwrócić nabywcy podatek VAT, gdyby organy podatkowe w sposób prawnie wiążący zdecydowały, że transakcję należy potraktować jako nabycie przedsiębiorstwa (art. 2 ust. 6 umowy).

Zgodnie z treścią umowy, na nabywcę zostały przeniesione także:

* otwarte zamówienia dotyczące zamówionych, a jeszcze nie dostarczonych surowców,

* prawa i obowiązki wynikające z umów z poddostawcami,

* prawa i obowiązki z tytułu umów ubezpieczenia,

* prawa i wierzytelności wynikające z umów o pracę w trybie art. 23 (1) kodeksu pracy.

Ponadto zgodnie z umową

* Spółka B. zobowiązała się rozwiązać umowy leasingu, na podstawie których używała istotną część parku maszynowego, a Nabywca zobowiązał się podjąć negocjacje z leasingodawcami mające na celu bezpośrednie nabycie tych samych aktywów,

* Spółka B. zobowiązała się rozwiązać dotychczasową umowę najmu z E., na mocy której używała grunt w S., na którym został wybudowany budynek produkcyjny,

* Spółka B. zobowiązała się rozwiązać umowy z grupą E. o dostawy komponentów oraz tzw. narzędzi,

* Spółka B. zobowiązała się do zakończenia swojej działalności pod dotychczasowym adresem, tj. w S.

W wyniku zawarcia umowy przeniesienia z dnia 16 maja 2009 r. i zaksięgowania jej skutków w księgach rachunkowych Spółki B. pozostały:

* środki trwałe w leasingu oraz zobowiązania z tytułu leasingu, które zostały następnie wyksięgowane w związku z rozwiązaniem umów leasingowych, do czego zobowiązała się Spółka B. w umowie przeniesienia,

* nakłady na budynek wybudowany na gruncie należącym do E., które to nakłady zostały następnie zafakturowane firmie E. w ramach rozliczenia w związku z późniejszym rozwiązaniem umowy najmu, do czego zobowiązała się Spółka B. w umowie przeniesienia,

* zapasy wyrobów gotowych, których w żaden sposób nie obejmowała umowa przeniesienia - zapasy te zostały po dniu 16 maja 2009 r. w całości sprzedane przez Spółkę B. spółkom grupy E.,

* należności z tytułu dostaw i usług oraz inne,

* środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych,

* rozliczenia międzyokresowe,

* zobowiązania z tytułu pożyczek,

* zobowiązania z tytułu dostaw i usług oraz faktoringu i inne.

W dniu podpisania umowy strony uznały umowę przeniesienia za zbycie aktywów, dla której zgodnie z polskim prawem podatkowym obowiązuje podatek VAT (art. 2 ust. 6 umowy).

W wyniku wszystkich tych operacji Spółka B. zaprzestała prowadzenia działalności produkcyjnej, intencją nabywcy wyrażaną w trakcie negocjacji umowy przeniesienia było prowadzenie takiej samej działalności, jaką prowadziła Spółka B. na rzecz E. w tym samym obiekcie produkcyjnym, z zastosowaniem maszyn i urządzeń nabytych w ramach umowy przeniesienia oraz z pomocą przejętych od Spółki B. pracowników.

Nie są Wnioskodawcy natomiast znane następujące okoliczności:

* czy nabywca faktycznie zawarł nową umowę o dostawy komponentów z grupą E.,

* czy nabywca faktycznie zawarł nową umowę najmu z E.,

* czy nabywca faktycznie odkupił maszyny będące przedmiotem umów leasingowych od leasingobiorców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedstawiona w opisie stanu faktycznego umowa przeniesienia z dnia 16 maja 2009 r. stanowi zbycie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku VAT czy też należy ją traktować jako sprzedaż składników majątkowych podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach ogólnych.

W razie odpowiedzi, że w omawianej sprawie mamy do czynienia ze sprzedażą przedsiębiorstwa, Wnioskodawca prosi dodatkowo o odpowiedź na następujące pytanie:

Czy również inne czynności dokonane przez Spółkę B. po dniu 16 maja 2009 r. z osobami trzecimi zmierzające do sprzedaży całości majątku spółki należy traktować jako transakcje w ramach zbycia przedsiębiorstwa nie podlegające VAT, a w szczególności czy za niepodlegające VAT należałoby w takiej sytuacji uznać:

* sprzedaż pozostałych na stanie wyrobów gotowych na rzecz E.,

* rozliczenie z E. poniesionych nakładów budowlanych.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług przepisów tej ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Ani przepisy ustawy o VAT ani przepisy innych ustaw podatkowych nie zawierają definicji przedsiębiorstwa. Zarówno sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach jak i organy podatkowe w dokonywanych interpretacjach indywidualnych przyjmują, że w celu rozstrzygnięcia zagadnienia, czy dana transakcja jest sprzedażą przedsiębiorstwa na gruncie ustawy o VAT, należy stosować definicję przedsiębiorstwa zawartą w art. 55 (1) Kodeksu cywilnego. "...W kontekście stosowania art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług art. 55 (1) k.c. stał się przepisem prawa podatkowego, mimo zamieszczenia go w ustawie wykraczającej poza ramy spraw wymienionych w art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej" (wyrok WSA z 29 stycznia 2009 r. U SA/Ke 465/08).

W przekonaniu Wnioskodawcy, ocena czy w danej transakcji doszło do zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 (1) k.c. powinna być dokonywana z punktu widzenia sprzedawcy w chwili dokonania transakcji.

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, przedstawiona w opisie stanu faktycznego transakcja nie stanowi zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 (1) k.c. Świadczą o tym następujące okoliczności:

W związku z powyższym Spółka B. uważa, że w wyniku umowy przeniesienia z dnia 16 maja 2009 r. nie zbyła przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego a jedynie poszczególne jego składniki majątkowe i w związku z tym do opisanej transakcji nie ma zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Gdyby jednak Minister Finansów uznał, że opisana transakcja stanowi zbycie przedsiębiorstwa, to należałoby w przekonaniu Wnioskodawcy uznać, że również późniejsze zbycie przez Spółkę B. zapasów wyrobów gotowych na rzecz E. oraz rozliczenie z tytułu poniesionych nakładów budowlanych są elementami zbycia przedsiębiorstwa, a tym samym nie podlegałyby one opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 6 pkt 1 ustawy o VAT przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Przepis art. 6 ustawy o VAT wskazuje zatem te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, do czynności tych - chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów - nie stosuje się przepisów ustawy o VAT.

Pojęcie "transakcji zbycia", należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów", w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem zbycia jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

W niniejszej sprawie kwestią wymagającą interpretacji jest ustalenie istnienia lub nieistnienia podstaw do zastosowania przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepisy ustawy o VAT nie definiują terminu "przedsiębiorstwo". Z tej przyczyny dla celów określenia zakresu pojęcia "przedsiębiorstwo" należy odwołać się do regulacji zawartej w art. 55 ¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

Powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu.

Przedsiębiorstwo jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, iż najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, iż zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Zgodnie z art. 55#178; Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Wskazany przepis art. 6 pkt 1 ustawy o VAT wyłącza również spod działania ustawy zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa, przez która zgodnie z przepisem art. 2 pkt 27e ustawy o VAT należy rozumieć organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

W świetle powyższego podstawowym wymogiem jest więc to, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa stanowiła zespół składników materialnych i niematerialnych (w tym zobowiązań). Warunkiem niezbędnym jest także wydzielenie tego zespołu w istniejącym przedsiębiorstwie, które to wydzielenie ma zachodzić na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej (przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych).

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika jako dział, wydział, oddział itp.

Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie musi oznaczać samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Ponadto wymagane jest, aby zorganizowana część przedsiębiorstwa mogła stanowić potencjalne niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze, których realizacji służy w istniejącym przedsiębiorstwie. Powyższe oznacza, że przez zorganizowaną część przedsiębiorstwa można rozumieć wyłącznie tę część przedsiębiorstwa, która jest nie tylko wyodrębniona organizacyjnie, ale również posiada wewnętrzną samodzielność finansową.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług mamy więc do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

Aby zatem w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników majątkowych mógł zostać zakwalifikowany jako zorganizowana część przedsiębiorstwa, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej, ale musi się ona odznaczać pełną odrębnością niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Zorganizowaną część przedsiębiorstwa tworzą więc składniki, będące we wzajemnych relacjach, takich by można było mówić o nich jako o zespole, a nie o zbiorze przypadkowych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Oznacza to, że zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest sumą poszczególnych składników, przy pomocy których będzie można prowadzić odrębny zakład, lecz zorganizowanym zespołem tych składników, przy czym punktem odniesienia jest tutaj rola, jaką składniki majątkowe odgrywają w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa (na ile stanowią w nim wyodrębnioną organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie całość).

W opisanym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż jest producentem elementów z tworzyw sztucznych będących komponentami do produkcji urządzeń gospodarstwa domowego. Głównym odbiorcą produktów Spółki były przedsiębiorstwa należące do grupy E., z którymi Spółka realizowała ponad 90% swoich obrotów. Działalność produkcyjną Spółka prowadziła w wybudowanym przez siebie obiekcie produkcyjnym w S. na gruncie należącym do E. Grunt był użytkowany przez Spółkę B. na podstawie umowy najmu. Do produkcji Spółka B. wykorzystywała maszyny i urządzenia, których część stanowiła własność Spółki a część była używana na podstawie umów leasingu finansowego w rozumieniu przepisów o rachunkowości. Wartość księgowa netto maszyn i urządzeń oraz innych środków trwałych używanych na podstawie leasingu stanowiła 54% wartości księgowej netto majątku trwałego Spółki (wg bilansu na dzień 31 grudnia 2008 r.).

W dniu 16 maja 2009 r. Spółka zawarła umowę nazwaną przez strony umową przeniesienia.

W wyniku tej umowy Spółka B. dokonała:

* sprzedaży środków trwałych oraz wyposażenia stanowiących jej własność,

* sprzedaży odzieży roboczej,

* sprzedaży istotnej części zapasów magazynowych, na które składają się: surowce, zakupione części, półwyroby, opakowania, gaz do wózków widłowych, pozostałe materiały pomocnicze oraz zmielone odpady produkcyjne,

Wynagrodzenie należne Spółce B. z tytułu sprzedaży powyższych składników majątku zostało określone w art. 2 ust. 4 umowy. Spółka B. wystawiła faktury VAT i wykazała w nich należny podatek.

Zgodnie z treścią umowy, na nabywcę zostały przeniesione także:

* otwarte zamówienia dotyczące zamówionych, a jeszcze nie dostarczonych surowców,

* prawa i obowiązki wynikające z umów z poddostawcami,

* prawa i obowiązki z tytułu umów ubezpieczenia,

* prawa i wierzytelności wynikające z umów o pracę w trybie art. 23 ¹ kodeksu pracy.

Ponadto zgodnie z umową Spółka B. zobowiązała się:

* rozwiązać umowy leasingu, na podstawie których używała istotną część parku maszynowego, a Nabywca zobowiązał się podjąć negocjacje z leasingodawcami mające na celu bezpośrednie nabycie tych samych aktywów,

* rozwiązać dotychczasową umowę najmu z E., na mocy której używała grunt w S., na którym został wybudowany budynek produkcyjny,

* rozwiązać umowy z grupą E. o dostawy komponentów oraz tzw. narzędzi,

* do zakończenia swojej działalności pod dotychczasowym adresem, tj. w S.

W wyniku zawarcia umowy przeniesienia z dnia 16 maja 2009 r. i zaksięgowania jej skutków w księgach rachunkowych Spółki B. pozostały:

* środki trwałe w leasingu oraz zobowiązania z tytułu leasingu, które zostały następnie wy księgowane w związku z rozwiązaniem umów leasingowych, do czego zobowiązała się Spółka B. w umowie przeniesienia,

* nakłady na budynek wybudowany na gruncie należącym do E., które to nakłady zostały następnie zafakturowane firmie E. w ramach rozliczenia w związku z późniejszym rozwiązaniem umowy najmu, do czego zobowiązała się Spółka B. w umowie przeniesienia,

* zapasy wyrobów gotowych, których w żaden sposób nie obejmowała umowa przeniesienia - zapasy te zostały po dniu 16 maja 2009 r. w całości sprzedane przez Spółkę B. spółkom grupy E.,

* należności z tytułu dostaw i usług oraz inne,

* środki pieniężne w kasie i na rachunkach bankowych,

* rozliczenia międzyokresowe,

* zobowiązania z tytułu pożyczek,

* zobowiązania z tytułu dostaw i usług oraz faktoringu i inne.

W dniu podpisania umowy strony uznały umowę przeniesienia za zbycie aktywów, dla której zgodnie z polskim prawem podatkowym obowiązuje podatek VAT.

W wyniku wszystkich tych operacji Spółka B. zaprzestała prowadzenia działalności produkcyjnej, intencją nabywcy wyrażaną w trakcie negocjacji umowy przeniesienia było prowadzenie takiej samej działalności, jaką prowadziła Spółka B. na rzecz E. w tym samym obiekcie produkcyjnym, z zastosowaniem maszyn i urządzeń nabytych w ramach umowy przeniesienia oraz z pomocą przejętych od Spółki B. pracowników.

Nie są Wnioskodawcy natomiast znane następujące okoliczności:

* czy nabywca faktycznie zawarł nową umowę o dostawy komponentów z grupą E.,

* czy nabywca faktycznie zawarł nową umowę najmu z E.,

* czy nabywca faktycznie odkupił maszyny będące przedmiotem umów leasingowych od leasingobiorców.

W świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, należy stwierdzić, iż zbycie wymienionych we wniosku składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa Spółki, będących przedmiotem zawartej umowy przeniesienia, nie posiadają ww. cech właściwych dla przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 ¹ ustawy - Kodeks cywilny ani też nie stanowi zorganizowanej części przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż przedmiotem zbycia były składniki materialne i niematerialne przedsiębiorstwa Spółki, a nie przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 ¹ ustawy - Kodeks cywilny czy też zorganizowana część przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem przepis art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, nie miał w tej sprawie zastosowania.

Jednocześnie stwierdzić należy, iż zbycie wymienionych we wniosku składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa Spółki spełnia definicję dostawy towarów czy ewentualnie świadczenia usług, o których mowa w art. 7 i 8 ww. ustawy o VAT i stanowi co do zasady czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć jednak należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii poprawności opodatkowania bądź zwolnienia z opodatkowania zbycia przez Wnioskodawcę poszczególnych składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa Spółki, będących przedmiotem zawartej umowy przeniesienia, gdyż we wniosku ORD-IN nie sformułowano pytania w tym zakresie oraz nie przedstawiono wyczerpująco stanu faktycznego i własnego stanowiska w tym zakresie.

Należy jednakże nadmienić, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży składników materialnych i niematerialnych przedsiębiorstwa Spółki, będących przedmiotem zawartej umowy przeniesienia, zobowiązany był zastosować właściwe stawki podatku VAT lub ewentualne zwolnienie z opodatkowania, dla poszczególnych składników majątku, w zależności od tego co dokładnie było przedmiotem sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.