IBPP1/443-1030/11/LSz
Pismo z dnia 16 września 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPP1/443-1030/11/LSz
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 17 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy prawidłowe jest opodatkowanie kosztów przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i diet ponoszonych dodatkowo w związku z usługą podstawową w wysokości odpowiadającej stawce VAT odpowiedniej dla tej usługi podstawowej - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 czerwca 2011 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy prawidłowe jest opodatkowanie kosztów przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i diet ponoszonych dodatkowo w związku z usługą podstawową w wysokości odpowiadającej stawce VAT odpowiedniej dla tej usługi podstawowej.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich kontrahentów usługi tłumaczeń ustnych, zwane dalej "usługami podstawowymi".
Coraz częściej kontrahenci Wnioskodawcy oczekują, że usługi podstawowe będą wykonywane w miejscu wskazanym przez kontrahentów Wnioskodawcy, odległym od siedziby Wnioskodawcy.
Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi ustnych tłumaczeń w dowolnym miejscu w Polsce i poza Polską, wskazanym przez kontrahentów.
Jednakże w takiej sytuacji, oprócz wynagrodzenia za wykonaną usługę podstawową, Wnioskodawca zamierza obciążać kontrahentów następującymi kosztami dodatkowymi:
* kosztami przejazdów tłumacza do miejsca wykonywania tłumaczeń ustnych wskazanego przez kontrahenta Wnioskodawcy (pociąg, autobus, taksówka, samolot, własne auto tłumacza itp.);
* kosztami zakwaterowania tłumacza;
* kosztami wyżywienia tłumacza;
* kosztami diet, jeśli tłumacz jest pracownikiem Wnioskodawcy;
* kosztami podobnymi poniesionymi przez Wnioskodawcę na skutek wykonywania usługi podstawowej w miejscu wskazanym przez kontrahenta.
Kontrahenci Wnioskodawcy to konsumenci, albo przedsiębiorcy, mający odpowiednio miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej, albo innym państwie nienależącym do Unii Europejskiej. Niektórzy z nich są polskimi podatnikami podatku VAT, niektórzy są podatnikami podatku od wartości dodanej, a część z nich nie zalicza się do wymienionych podatników.
Spółka zamierza wymieniać na fakturze VAT osobno należność za usługę podstawową oraz osobno koszty przejazdów, koszty zakwaterowania, koszty wyżywienia i koszty diet, a w przypadku gdyby koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia lub koszty diet były znane Wnioskodawcy po terminie przewidzianym na wystawienie faktury VAT stwierdzającej wykonanie usługi podstawowej, wówczas koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia lub koszty diet będą ujmowane w osobnej fakturze VAT.
Możliwość obciążenia kontrahentów Wnioskodawcy kosztami przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i kosztami diet będzie wynikać z treści umów (ustnych lub pisemnych) zawieranych przez Wnioskodawcę z kontrahentami, albo z zamówień kontrahentów składanych w formie pisemnej, ustnej lub elektronicznej (via email).
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, przy obciążaniu kontrahenta kosztami przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia, kosztami diet ponoszonymi dodatkowo w związku z usługami podstawowymi, należy stosować stawkę VAT odpowiednią dla usługi podstawowej.
Zdaniem Wnioskodawcy, koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i koszty diet są ponoszone dodatkowo, w związku z wykonywaniem usługi podstawowej, wobec czego obciążenie kontrahenta tymi kosztami powinno nastąpić według stawki podatkowej VAT właściwej dla usługi podstawowej.
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku dojazdów tłumacza do miejsca wykonywania tłumaczenia ustnego, w przypadku pobytu i żywienia tłumacza na miejscu wykonywanego tłumaczenia Wnioskodawca nie ma do czynienia z samodzielną usługą. Wnioskodawca nie świadczy bowiem usług transportowych, żywieniowych czy hotelarskich. Ponoszenie kosztów przejazdów tłumacza, jego zakwaterowania i wyżywienia oraz kosztów diet przez Wnioskodawcę zawsze jest nierozerwalniobciążenie kontrahenta tymi kosztami powinno nastąpić według stawki VAT odpowiedniej dla usługi podstawowej.
W świetle art. 29 ust. 1 u.p.t.u., podstawą opodatkowania jest, co do zasady, obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.
W orzecznictwie przyjmuje się, że ponoszenie kosztów związanych z usługą podstawową nie stanowi samodzielnej usługi, a jej koszty nie są samodzielną należnością, lecz kosztami dodatkowymi podstawowej czynności.
Stanowisko takie znajduje swoje potwierdzenie w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Pozwaniu z dnia 15 kwietnia 2011 r., dotyczącej kosztów wysyłki związanych ze sprzedażą książek (sygn. ILPP1/443-46/11-4/AW). W interpretacji tej Organ Podatkowy uznał, że "koszty przesyłki doliczone do sprzedaży towarów (tj. książek i innych publikacji) przez Internet nie stanowią zatem samodzielnej usługi, lecz są to koszty dodatkowe podstawowej czynności, jaką jest sprzedaż towarów. Koszty dodatkowe, m.in. koszty przesyłki są jednym z poniesionych kosztów związanych ze świadczeniem głównym, które w efekcie kształtuje kwotę ostateczną żądaną od nabywcy. Wynika z tego, zdaniem organu podatkowego, że koszty wysyłki ponoszone w związku ze sprzedażą towarów, jako element świadczenia zasadniczego, powinny zwiększać kwotę należną od nabywcy z tytułu dostawy towarów i być opodatkowane według stawki podatkowej właściwej dla sprzedawanych towarów. Jeżeli dostawa dotyczy towarów opodatkowanych według różnych stawek, to koszty przesyłki powinny być przyporządkowane proporcjonalnie do wartości towarów opodatkowanych poszczególnymi stawkami".
Pogląd ten zgodny jest ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 7 grudnia 2010 r. (sygn. I FSK 1974/09, publ. LexPolonica), uznał co następuje: "Naczelny Sąd Administracyjny podziela pogląd wyrażony m.in. w Biuletynie Informacyjnym Nr 33/2005, Wydawnictwo GOFIN, str. 8-9, że wyodrębnienie na fakturze kosztów usług pocztowych lub próba ich refakturowania powoduje uznanie tej czynności za jedno świadczenie, a co za tym idzie - objęcie całej należnej od kontrahenta kwoty jedną stawką podatkową".
"W sytuacji bowiem gdy sprzedawca zobowiązuje się dostarczyć towar kupującemu do wskazanego przez niego miejsca, realizowane świadczenie obejmuje również koszty przesłania lub przewozu. Wynika to z treści art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, stanowiącego, iż podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem natomiast jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.
W związku z powyższym kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z dostawą przez podatnika towarów, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy. Również koszty przesyłki stanowią element podstawy opodatkowania i to zarówno wówczas, gdy z zawartej umowy wynika, że są one doliczane do ceny, jak i wówczas, gdy umowa nic o tym nie stanowi. Jak wynika z art. 547 k.c. w przypadku, gdy ani z umowy, ani z zarządzeń określających cenę nie wynika, kogo obciążają koszty wydania i odebrania rzeczy, sprzedawca ponosi koszty wydania, w szczególności koszty zmierzenia, lub zważenia, opakowania, ubezpieczenia za czas przewozu i koszty przesłania rzeczy, a koszty odebrania ponosi kupujący. W pierwszym przypadku koszty te doliczane są do ceny, w drugim natomiast pozornie nie są do niej doliczane, ale i tak stanowią element jej kalkulacji.
Powyższe stanowisko, odnoszące się wprawdzie do dostawy towarów, a nie świadczenia usług, potwierdza jednak pogląd, co do konieczności włączania do podstawy opodatkowania dostawy towaru lub usługi zasadniczej wartości usług w stosunku do nich dodatkowych, świadczonych wprawdzie przez podmiot trzeci, lecz uznawanych za wykonane przez usługodawcę zasadniczej usługi (dostawy)".
Przytoczone rozstrzygnięcia należy odnosić także do kosztów przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i kosztów diet tłumacza. Ponoszenie przedmiotowych kosztów służy wykonaniu usługi podstawowej. Koszty te są więc nierozerwalnie związane ze świadczeniem usługi podstawowej. Koszty te są jednym z kosztów poniesionych w związku ze świadczeniem głównym, które mają wpływ na ostateczną kwotę żądaną od nabywcy usługi. Stanowią one element świadczenia zasadniczego. Powinny one zatem być opodatkowane według stawki właściwej dla usług podstawowych.
Nie zmienia powyższych konkluzji okoliczność wykazywania tych kosztów w osobnej pozycji faktury VAT, albo w osobnej fakturze VAT. Nie wpływa na to również miejsce zamieszkania czy siedziby kontrahenta, miejsce wysyłki, ani status podatkowy kontrahenta (podatnik - niepodatnik).
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy o VAT).
W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:
przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.
Zatem pod pojęciem świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).
Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.
W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.
Należy wskazać, iż w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.
Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.
W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług należy zaliczyć pobierane przez wykonującego wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy na rzecz swoich kontrahentów usługi tłumaczeń ustnych, zwane dalej "usługami podstawowymi".
Coraz częściej kontrahenci Wnioskodawcy oczekują, że usługi podstawowe będą wykonywane w miejscu wskazanym przez kontrahentów Wnioskodawcy, odległym od siedziby Wnioskodawcy.
Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi ustnych tłumaczeń w dowolnym miejscu w Polsce i poza Polską, wskazanym przez kontrahentów. Jednakże w takiej sytuacji, oprócz wynagrodzenia za wykonaną usługę podstawową, Wnioskodawca zamierza obciążać kontrahentów następującymi kosztami dodatkowymi:
* kosztami przejazdów tłumacza do miejsca wykonywania tłumaczeń ustnych wskazanego przez kontrahenta Wnioskodawcy (pociąg, autobus, taksówka, samolot, własne auto tłumacza itp.);
* kosztami zakwaterowania tłumacza;
* kosztami wyżywienia tłumacza;
* kosztami diet, jeśli tłumacz jest pracownikiem Wnioskodawcy;
* kosztami podobnymi poniesionymi przez Wnioskodawcę na skutek wykonywania usługi podstawowej w miejscu wskazanym przez kontrahenta.
Kontrahenci Wnioskodawcy to konsumenci, albo przedsiębiorcy, mający odpowiednio miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, w innym niż Polska państwie Unii Europejskiej, albo innym państwie nienależącym do Unii Europejskiej. Niektórzy z nich są polskimi podatnikami podatku VAT, niektórzy są podatnikami podatku od wartości dodanej, a część z nich nie zalicza się do wymienionych podatników.
Spółka zamierza wymieniać na fakturze VAT osobno należność za usługę podstawową oraz osobno koszty przejazdów, koszty zakwaterowania, koszty wyżywienia i koszty diet, a w przypadku gdyby koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia lub koszty diet były znane Wnioskodawcy po terminie przewidzianym na wystawienie faktury VAT stwierdzającej wykonanie usługi podstawowej, wówczas koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia lub koszty diet będą ujmowane w osobnej fakturze VAT.
Możliwość obciążenia kontrahentów Wnioskodawcy kosztami przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i kosztami diet będzie wynikać z treści umów (ustnych lub pisemnych) zawieranych przez Wnioskodawcę z kontrahentami, albo z zamówień kontrahentów składanych w formie pisemnej, ustnej lub elektronicznej (via email).
Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną, winna składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do jednego celu. Na usługę złożoną składa się kombinacja różnych czynności, prowadzących do określonego celu - do wykonania świadczenia podstawowego (głównego), na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi podstawowej.
Należy zauważyć, iż opisana powyżej usługa tłumaczeń ustnych świadczona na rzecz kontrahentów jest usługą złożoną tzn. taką, która łączy w sobie usługę sensu stricte tłumaczenia i przyporządkowane do niej usługi związane z ponoszeniem kosztów takich jak: przejazd, zakwaterowanie, wyżywienie, koszty diet, które są nierozerwalnie ze sobą związane.
Z powyższego wynika, że podstawa opodatkowania obejmuje również ciążące na usługodawcy koszty, jeżeli są one bezpośrednio związane z daną usługą i zwracane są przez nabywcę usługi w zakresie uiszczanej należności. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucony jest na nabywcę, nie uznaje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia podstawowego.
Przedstawione wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w treści przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.). Można tutaj wskazać przepis art. 78 lit. b) Dyrektywy, zgodnie z którym do podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wlicza się koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę usługi od nabywcy, tj. łącznie z kosztami ponoszonych na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy korzystających w ww. usług tłumaczeń ustnych. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług tłumaczeń ustnych należy zaliczyć pobierane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot ww. kosztów.
Należy wprawdzie wskazać, że co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punku widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, podstawowej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.
Z przedstawionego wyżej zdarzenia przyszłego, wynika, iż koszty przejazdu, zakwaterowania, wyżywienia, koszty diet ponoszone w związku z wykonywaniem w miejscu wskazanym przez kontrahenta usług tłumaczeń ustnych będą elementem kalkulacyjnym otrzymywanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia (częścią odpłatności za kompleksową usługę tłumaczeń ustnych). Stanowią zatem one integralną część świadczonych przez Wnioskodawcę usług tłumaczeń. Przy czym wykonanie przedmiotowej usługi tłumaczeń ustnych nie będzie możliwe bez dojazdu tłumacza do kontrahenta oraz jego wyżywienia i zakwaterowania. Pełnią funkcję pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej jaką jest usługa tłumaczeń ustnych.
Wskazać należy, iż Wnioskodawca nałożone zadania, w postaci ponoszenia kosztów przejazdu, zakwaterowania, wyżywienia, diet wykonuje w celu wykonania usługi podstawowej tj. usługi tłumaczenia ustnego, zatem ich koszty należy traktować jako element składowy usługi finalnej.
Ponadto ww. koszty przejazdu, zakwaterowania, wyżywienia, diet są należnościami Wnioskodawcy, wynikającymi z umowy, a więc są należnością z tytułu odpłatnego świadczenia usług. Nie będą odrębnym elementem, ale tworzą pewną całość, stanowiącą z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie. Bez usługi podstawowej - usługi tłumaczeń ustnych, świadczenie usług, za które Wnioskodawca ponosi ww. opłaty utraciłoby swój sens.
Koszty przejazdu, zakwaterowania, wyżywienia, diet będą w przedmiotowej sprawie elementem świadczenia zasadniczego, które służą tylko zapewnieniu prawidłowego wykonania i korzystania z usługi głównej (podstawowej).
W świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że przedmiotowe koszty stanowią element cenotwórczy usługi podstawowej tj. usługi tłumaczeń ustnych.
Reasumując, koszty ponoszone przez Wnioskodawcę są elementem kalkulacyjnym świadczenia podstawowego, a zatem zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, stanowią podstawę opodatkowania tym podatkiem. W konsekwencji, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, podlegają opodatkowaniu według stawki podatkowej właściwej dla usługi podstawowej.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, że koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i koszty diet powinny być opodatkowane według stawki podatkowej VAT właściwej dla usługi podstawowej, należało uznać za prawidłowe.
Odnośnie stwierdzenia Wnioskodawcy we własnym stanowisku, iż nie zmienia powyższych konkluzji okoliczność wykazywania tych kosztów w osobnej pozycji faktury VAT, albo w osobnej fakturze VAT stwierdzić należy, iż kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy w związku z czym tut. organ nie odniósł się do niej w niniejszej interpretacji. Ponadto zauważyć należy, iż kwestia wykazywania kosztów przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia, diet i innych kosztów w osobnych pozycjach faktury oraz wykazywania tych kosztów w odrębnej fakturze VAT, była przedmiotem rozstrzygnięcia w wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji z dnia 16 września 2011 r. Nr IBPP1/443-1031/11/LSz.
Odnośnie natomiast stwierdzenia Wnioskodawcy we własnym stanowisku, iż na powyższą konkluzję nie wpływa również miejsce zamieszkania czy siedziby kontrahenta ani status podatkowy kontrahenta (podatnik - niepodatnik) stwierdzić należy, iż odpowiadając na pytanie Wnioskodawcy zawarte w przedmiotowym wniosku, stwierdzić należy, iż niezależnie od miejsca zamieszkania czy siedziby kontrahenta ani statusu podatkowego kontrahenta, koszty przejazdów, zakwaterowania, wyżywienia i koszty diet podlegają opodatkowaniu wraz z usługą podstawową na takich samych zasadach jak usługa główna (np. co do stawki, czy miejsca świadczenia).
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie na podstawie danych zawartych w opisie zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku, a zatem traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.
Odnośnie wskazanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy wyjaśnić, iż interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny (lub zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez podatnika.
Tut. organ pragnie również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Natomiast wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.