IBPP1/443-1006/09/BM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2009 r. (data wpływu 2 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy prawidłowe jest doliczanie poniesionych kosztów sądowych i administracyjnych do wartości usługi podstawowej i opodatkowanie ich podatkiem VAT w wysokości 22% jak dla usługi podstawowej - jest prawidłowe.

W dniu 2 października 2009 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 28 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy prawidłowe jest doliczanie poniesionych kosztów sądowych i administracyjnych do wartości usługi podstawowej i opodatkowanie ich podatkiem VAT w wysokości 22% jak dla usługi podstawowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca jest radcą prawnym prowadzącym kancelarię prawniczą, w ramach której świadczy usługi prawnicze dla swoich klientów na podstawie umów cywilnoprawnych o świadczenie usług. W ramach tychże umów Wnioskodawca często w imieniu swoich klientów ponosi koszty i opłaty sądowe lub administracyjne, do których zwrotu w terminie późniejszym obowiązany jest klient. W umowach zawartych z klientami zawarte są zapisy, że: " (...) Zleceniodawca zwróci Zleceniobiorcy poniesione przez niego koszty procesu w tym opłat urzędowych i sądowych poniesionych przez Zleceniobiorcą w ramach prowadzenia obsługi prawnej Zleceniodawcy (...)".

Na podstawie powyższego zapisu i uzgodnień z klientem, Wnioskodawca na koniec okresu rozliczeniowego dolicza do faktury VAT wystawianej za obsługę prawną za dany miesiąc wszelkie poniesione w imieniu klienta koszty w wysokości rzeczywiście poniesionej (są to opłaty sądowe i administracyjne jak również opłaty pocztowe, niepodlegające podatkowi VAT bądź z niego zwolnione), doliczając podatek VAT w wysokości podstawowej dla usługi prawniczej, mianowicie 22%. Tym samym poniesione opłaty stanowią element kalkulacji ceny za usługę prawniczą, gdyż powyższe wiąże się często z koniecznością dokonania dodatkowych czynności związanych z uiszczeniem przedmiotowych opłat - wyjazdy do banków, sądów lub innych organów.

Wnioskodawca wskazał również, że w stosunku do klientów, których Wnioskodawca obciąża kosztami na podstawie faktury VAT, koszty te są elementem kalkulacji ceny usługi głównej i doliczany jest do tychże kosztów podatek VAT jak dla usługi prawniczej tj. ze stawką 22%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo w stosunku do klientów, co do których umowa o świadczenie usług prawniczych nie ustala szczegółowego sposobu rozliczania poniesionych przez Wnioskodawcę na rzecz klienta kosztów - doliczając poniesione koszty sądowe i administracyjne do wartości usługi podstawowej i opodatkowując je podatkiem VAT w wysokości 22% jak dla usługi podstawowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę, stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Należy zwrócić uwagę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde świadczenie usług na rzecz innego podmiotu, w zamian za wykonanie których jest wypłacane wynagrodzenie. Konieczne jest jednak istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne. Zatem z zaistniałego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi płynąć bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl dyspozycji art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie zapisu art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15 ust. 1 tejże ustawy, czyli osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności, są obowiązane wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przez pojęcie sprzedaży - myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Wnioskodawca zauważył, iż polskie prawo podatkowe nie definiuje pojęć "refakturowanie" kosztów i "refakturowanie" usług. Regulacje w tym zakresie zostały natomiast zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

"Refakturowanie" usług przewiduje art. 28 Dyrektywy, zgodnie z którym w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Podobna interpretacja wynika z orzecznictwa sadowego. Refakturowanie usług, według definicji zawartej w wyroku Najwyższego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 2001 r. Sygn. akt III SA 1466/00, oznacza natomiast "fakturowanie" usługi świadczonej przez podatnika podatku od towarów i usług przy pomocy osoby trzeciej. Najistotniejszym przy tym z praktycznego punktu widzenia jest zastosowanie przy tej czynności odpowiedniej wysokości stawki VAT.

Pomimo, że przepisy ustawy o VAT nie mówią w sposób bezpośredni o kwestii samego refakturowania, zarówno praktyka jak i orzecznictwo sądowe w odniesieniu do usług dopuszczają taką możliwość, przy zastosowaniu stawki podatku właściwej dla refakturowanych usług oraz pod następującymi warunkami:

* w treści umowy dotyczącej świadczenia "podstawowej" usługi została zastrzeżona możliwość refakturowania;

* w treści umowy dotyczącej świadczenia "podstawowej" usługi zastrzeżono, że koszty usług nabytych w związku ze świadczeniem usługi podlegają odrębnemu rozliczeniu;

* nie doliczona zostanie żadna marża.

Natomiast w innym wyroku sąd podkreślił, że możliwość refakturowania usług towarzyszących usłudze podstawowej jest uzależniona między innymi od spełnienia warunku niedoliczania do refakturowanych usług żadnej marży, narzutu, kwoty zysku itp. (wyrok NSA z dnia 25 października 2000 r. sygn. akt III SA 1853/99, niepublikowany).

Ponadto z wyroku NSA z dnia 28 lutego 2001 r. (sygn. akt SA/Sz 1778/99, niepublikowany) wynika, że możliwość refakturowania usług wiąże się ze spełnieniem przez podatnika jednocześnie wielu warunków. I tak, muszą występować co najmniej trzy podmioty biorące udział w obrocie, a są nimi: odbiorca (najemca lokalu), wynajmujący (spółdzielnia mieszkaniowa) oraz faktyczny usługodawca (np. zakład energetyczny). Ponadto refakturowana cena powinna odpowiadać cenie wynikającej z faktury wystawionej przez usługodawcę. Dotyczy to również przypadków częściowego refakturowania. Należy zaznaczyć, że każda pozycja kosztów musi być dokładnie określona pod względem ilości i ceny, gdyż obciążanie najemcy na innych zasadach uniemożliwia wystawienie refaktury. Odbiorca refaktury powinien być jednocześnie odbiorcą refakturowanych usług. Pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury musi istnieć umowa, z której wynika, że usługa taka jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Dopiero łączne spełnienie tych warunków umożliwia zastosowanie stawki VAT właściwej dla refakturowanej usługi lub stosownego zwolnienia od VAT.

Wnioskodawca wskazał, że stanowisko takie przedstawione jest także w informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego (sygnatura PP1/448-715/04/I), zamieszczonej na stronach internetowych Ministerstwa Finansów. W przypadku niespełnienia powyższych warunków usługi nabywane w związku ze świadczeniem "podstawowej" usługi stanowią element kalkulacyjny kosztów i zastosowanie do nich ma stawka właściwa dla usługi "podstawowej".

Wówczas wystawiona faktura jest zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku.

Refakturowanie usług oznacza zatem świadczenie tej usługi poprzez podmiot refakturujący, potwierdzone fakturą wystawioną w całości lub części dla udokumentowania odsprzedaży w ramach zawartych przez strony umów o współpracę. Podstawowa stawka podatku stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak stosownie do art. 43 ust. 1 ww. ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy o VAT. Pod pozycją 6 ww. załącznika mieszczą się "usługi w zakresie administracji publicznej, obrony narodowej, obowiązkowych ubezpieczeń społecznych - wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych" zaklasyfikowane wg PKWiU ex 75. Stosownie do objaśnień zawartych w załącznikach do ustawy symbol ex oznacza, że stawka podatku odnosi się tylko do danej usługi z danego grupowania. Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania zwolnienia lub obniżonej stawki podatku VAT tylko do usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce "nazwa usługi". Zatem, wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT lub zwolnienie dotyczy wyłącznie danej usługi z danego grupowania. Tym samym, na podstawie powyższego przepisu ze zwolnienia korzystają "wyłącznie usługi w zakresie obowiązkowych ubezpieczeń społecznych".

W świetle powyższych rozważań, w sytuacji Wnioskodawcy stwierdzić należy, iż w stosunku do klientów, z którymi Wnioskodawca nie zawarł odmiennych postanowień umownych, koszty poniesione przez niego w imieniu i na rzecz klienta stanowią element kalkulacji ceny za usługę podstawową, zatem Wnioskodawca wystawiając fakturę VAT uprawniony jest do zastosowania stawki VAT w wysokości 22%. Powyższe ma swoje uzasadnienie w tym, że, jak już wyżej wskazano, przepisy prawa nie dopuszczają możliwości refakturowania kosztów sądowych, administracyjnych i pocztowych przy zastosowaniu zwolnienia z podatku VAT (ani podmiotowego, ani przedmiotowego); zatem sposób rozliczenia kosztów jest w przypadku Wnioskodawcy prawidłowy. Takie stanowisko potwierdzają także organy skarbowe w interpretacjach indywidualnych wydawanych z upoważnienia Ministra Finansów (por. przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 lutego 2009 r., sygn. ILPP1/443-1113/08-4/AT).

Zdaniem Wnioskodawcy w tym stanie rzeczy uznać należy, że postępowanie podatnika jest prawidłowe w stosunku do klientów, z którymi postanowień o odrębnym rozliczaniu kosztów towarzyszących usługom prawniczym nie zawarto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Zgodnie z art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 powołanej ustawy.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojecie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

W myśl art. 29 ust. 1 powołanej ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy wskazać, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług należy zaliczyć pobierane przez wykonującego wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, że Wnioskodawca jest radcą prawnym prowadzącym kancelarię prawniczą, w ramach której świadczy usługi prawnicze dla swoich klientów na podstawie umów cywilnoprawnych o świadczenie usług. W ramach tychże umów Wnioskodawca często w imieniu swoich klientów ponosi koszty i opłaty sądowe lub administracyjne, do których zwrotu w terminie późniejszym obowiązany jest klient. W umowach zawartych z klientami zawarte są zapisy, że: " (...) Zleceniodawca zwróci Zleceniobiorcy poniesione przez niego koszty procesu w tym opłat urzędowych i sądowych poniesionych przez Zleceniobiorcą w ramach prowadzenia obsługi prawnej Zleceniodawcy (...)".

Na podstawie powyższego zapisu i uzgodnień z klientem, Wnioskodawca na koniec okresu rozliczeniowego dolicza do faktury VAT wystawianej za obsługę prawną za dany miesiąc wszelkie poniesione w imieniu klienta koszty w wysokości rzeczywiście poniesionej (są to opłaty sądowe i administracyjne jak również opłaty pocztowe, niepodlegające podatkowi VAT bądź z niego zwolnione), doliczając podatek VAT w wysokości podstawowej dla usługi prawniczej, mianowicie 22%. Tym samym poniesione opłaty stanowią element kalkulacji ceny za usługę prawniczą, gdyż powyższe wiąże się często z koniecznością dokonania dodatkowych czynności związanych z uiszczeniem przedmiotowych opłat - wyjazdy do banków, sądów lub innych organów.

Wnioskodawca wskazał również, że w stosunku do klientów, których Wnioskodawca obciąża kosztami na podstawie faktury VAT, koszty te są elementem kalkulacji ceny usługi głównej i doliczany jest do tychże kosztów podatek VAT jak dla usługi prawniczej tj. ze stawką 22%.

Należy zauważyć, iż opisana powyżej usługa prawnicza jest usługą złożoną tzn. taką która łączy w sobie usługę sensu stricte prawniczą i przyporządkowane do nich usługi związane z ponoszeniem kosztów i opłat sądowych lub administracyjnych, które są nierozerwalnie ze sobą związane.

Z powyższego wynika, że podstawa opodatkowania obejmuje również ciążące na usługodawcy koszty, jeżeli są one bezpośrednio związane z daną usługą i zwracane są przez nabywcę usługi w zakresie uiszczanej należności. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucony jest na nabywcę, nie uznaje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia podstawowego.

Przedstawione wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w treści przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L. 347, s. 1 z późn. zm.). Można tutaj wskazać przepis art. 78 lit. b) Dyrektywy, zgodnie z którym do podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej wlicza się koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę usługi od nabywcy, tj. łącznie z kosztami opłat sądowych lub administracyjnych ponoszonych na rzecz klientów Wnioskodawcy korzystających w ww. usług prawniczych. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług prawniczych należy zaliczyć pobierane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot ww. kosztów opłat sądowych lub administracyjnych.

Z przedstawionego wyżej stanu faktycznego, wynika, iż zawarte z ww. klientami Wnioskodawcy umowy na świadczenie usług prawniczych wskazują, że kwoty opłat sądowych lub administracyjnych związanych ze świadczeniem tych usług pozostają w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy. Stanowią one integralną część świadczonych przez Wnioskodawcę usług prawniczych. Pełnią funkcję pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej jaką jest umowa prawnicza.

Wskazać należy, iż Wnioskodawca nałożone zadania, w postaci ponoszenia opłat sądowych lub administracyjnych wykonuje w celu wykonania usługi podstawowej tj. usługi prawniczej, zatem ich koszty należy traktować jako element składowy usługi finalnej.

Ponadto ww. kwota opłat z tytułu kosztów sądowych lub administracyjnych jest należnością Wnioskodawcy, wynikającą z umowy, a więc jest należnością z tytułu odpłatnego świadczenia usług. Nie jest odrębnym elementem, ale tworzy pewną całość, stanowiącą z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie. Bez usługi podstawowej - usługi prawniczej, świadczenie usług za które Wnioskodawca ponosi ww. opłaty sądowe lub administracyjne utraciłoby swój sens.

Opłata z tytułu kosztów sądowych lub administracyjnych będzie w przedmiotowej sprawie elementem świadczenia zasadniczego, służy tylko zapewnieniu prawidłowego wykonania i korzystania z usługi głównej.

Zatem koszty ponoszone przez Wnioskodawcę w postaci ww. opłat sądowych lub administracyjnych, którymi obciążany jest klient korzystający z usługi prawniczej, powinny być w przedmiotowym przypadku elementem podstawy opodatkowania usługi głównej i to niezależnie od tego, czy stanowią element kalkulacyjny wchodzący w skład umówionej przez strony należności za usługę główną, czy też umowa stron wyodrębnia ww. usługi dodatkowe w oddzielnych kwotach. Nie można sztucznie wyodrębniać spośród jednej kompleksowej usługi pewnej czynności tylko w tym celu, aby zdjąć ze świadczącego główną usługę ciężar opodatkowania.

W świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz powołanych wyżej przepisów stwierdzić należy, że przedmiotowe koszty sądowe lub administracyjne stanowią element cenotwórczy usługi prawniczej.

Reasumując, opłaty z tytułu ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów sądowych lub administracyjnych, jako element kalkulacyjny świadczenia zasadniczego, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, stanowią podstawę opodatkowania tym podatkiem. W konsekwencji, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o VAT, podlegają opodatkowaniu tym podatkiem według właściwej stawki podatku VAT dla usług prawniczych tj. stawki podstawowej 22%, zgodnie z art. 41 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie wskazanych we wniosku interpretacji przepisów prawa podatkowego należy wyjaśnić, iż interpretacje organów podatkowych wydawane są w indywidualnych sprawach podatników w oparciu o aktualnie obowiązujące przepisy prawa i stan faktyczny (lub zdarzenie przyszłe) przedstawiony przez podatnika. Interpretacje te nie stanowią źródła powszechnie obowiązującego prawa.

Tut. organ pragnie również wskazać, że organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Natomiast wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

W zakresie wskazania czy Wnioskodawca jest uprawniony do dokumentowania za pomocą not księgowych zwrotu kosztów opat sądowych i administracyjnych, ponoszonych w imieniu klienta, na jego rzecz oraz rachunek zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.