IBPBII/2/4511-394/15/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 21 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1580/14, wniosku z 6 marca 2014 r. (data otrzymania 10 marca 2014 r.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego z odkupienia nabytych w drodze spadku jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania przychodu uzyskanego z odkupienia nabytych w drodze spadku jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym.

W dniu 9 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał indywidualną interpretację Znak: IBPBII/2/415-240/14/MW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że skoro Wnioskodawca otrzymał jednostki uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym w spadku, to tym samym nie poniósł wydatków na nabycie tychże jednostek - wydatki te poniósł spadkodawca. Innymi słowy w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę jednostek uczestnictwa w funduszu nie doszło do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy. W przypadku odkupienia jednostek nabytych przez Wnioskodawcę w drodze dziedziczenia wartość odkupu będąca przychodem z tytułu udziału w funduszu kapitałowym stanowi równocześnie dochód do opodatkowania 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fundusz będący płatnikiem prawidłowo zatem pobrał podatek od całej wypłaconej kwoty.

Pismem z 20 czerwca 2014 r. (data otrzymania 23 czerwca 2014 r.) wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 23 lipca 2014 r. Znak: IBPBII/2/4152-43/14/MW odmawiając zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa skutecznie doręczono 28 lipca 2014 r.

Pismem z 21 sierpnia 2014 r. (data otrzymania 25 sierpnia 2014 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Pismem z 24 września 2014 r. Znak: IBPBII/2/4160-53/14/MW, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 21 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1580/14 uchylił zaskarżoną interpretację. Prawomocny wyrok wraz z aktami sprawy otrzymano 27 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Po śmierci ojca Wnioskodawcy zmarłego 29 maja 2011 r. w skład spadku po nim wchodziły między innymi jednostki uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych:

* 3.983,667 jednostek uczestnictwa w funduszu PID po 110,14 zł za jednostkę, co łącznie daje kwotę brutto 438.761,08 zł,

* 760,058 jednostek uczestnictwa w funduszu PO po 110,99 zł za jednostkę, co daje łącznie kwotę brutto 84.358,84 zł,

W dniu 21 maja 2013 r. nastąpiło połączenie funduszy PID (fundusz przejmowany) i PO (fundusz przejmujący). Po połączeniu środki znalazły się na koncie w funduszu PO.

W dniu 5 grudnia 2013 r. nastąpiła transakcja konwersji jednostek uczestnictwa i dokonano rozliczenia podatku od zysku:

* 3.655,783 jednostek uczestnictwa w PO po 124,02 zł za jednostkę, co daje łącznie kwotę brutto 453.390,21 zł, fundusz potrącił podatek dochodowy w wysokości 19% od całości, co stanowi kwotę 86.144,14 zł,

* 760,058 jednostek uczestnictwa w PO po 124,02 zł za jednostkę, co daje łącznie kwotę brutto 94.262,39 zł, fundusz potrącił podatek dochodowy w wysokości 19% od całości, co stanowi kwotę 17.909,85 zł.

Wnioskodawca nie zdawał sobie sprawy z tego, że wtedy obowiązywało takie prawo podatkowe, które uważa za kontrowersyjne i bardzo niesprawiedliwe. Fundusz Inwestycyjny dokonując do końca 2013 r. odkupień jednostek uczestnictwa na rzecz spadkobierców działał zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lipca 2013 r. Znak: IPPB2/415-379/13-2/MG. Zgodnie z wyrokiem z 11 października 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił powyższą interpretację indywidualną i zobowiązał Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (jako organu upoważnionego) do wydania nowej interpretacji indywidualnej, uwzględniającej stanowisko wyrażone przez Sąd w uzasadnieniu wyroku. Do końca 2013 r. Fundusz Inwestycyjny nie otrzymał nowej interpretacji nie mógł więc zmienić sposobu naliczania podatku przy odkupieniu dziedziczonych jednostek uczestnictwa w związku z czym działał na podstawie interpretacji z 4 lipca 2013 r., o której mowa wcześniej.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca ma prawo jako spadkobierca do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia odziedziczonych po ojcu jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych, wydatków jakie jego ojciec (spadkodawca) poniósł na ich nabycie i w związku z tym, czy przysługuje mu prawo do ubiegania się o zwrot nadpłaty, z uwagi na pobranie przez płatnika podatku w kwocie zawyżonej (19% zryczałtowanego podatku dochodowego od całości).

Zdaniem Wnioskodawcy, 19% zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu odkupienia przez Fundusz Inwestycyjny odziedziczonych przez niego jednostek powinien być obliczony przy uwzględnieniu kosztów, obejmujących również wydatki poniesione przez spadkodawcę - ojca Wnioskodawcy na nabycie tych jednostek oraz poniesione przez spadkodawcę opłaty manipulacyjne. Pominięcie ich przez płatnika skutkowało powstaniem nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych, której zwrot przysługuje Wnioskodawcy.

W opinii Wnioskodawcy, istota problemu sprowadza się do tego, czy w przypadku poniesienia przez spadkodawcę kosztów uzyskania przychodów w momencie nabywania jednostek uczestnictwa, jego spadkobierca może o powyższe koszty pomniejszyć przychód uzyskany na skutek odkupienia tychże jednostek przez fundusz inwestycyjny.

W przypadku nabycia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, wydatki na nabycie tychże jednostek nie są uważane za koszty uzyskania przychodu, do czasu realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo rezygnacji z realizacji praw wynikających z tych instrumentów albo ich odpłatnego zbycia zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.).

Przyjąć więc należy, że podatnik nabywając jednostki uczestnictwa uzyskuje jednocześnie prawo do pomniejszenia w przyszłości przychodów powstałych na skutek zbycia jednostek uczestnictwa. Prawo do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w momencie zbycia jednostek uczestnictwa nie jest ograniczone żadnym terminem ani też żadnymi innymi warunkami. Prowadzi to do wniosku, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kształtuje po stronie podatnika uprawnienie do pomniejszenia podstawy opodatkowania przychodów uzyskanych ze zbycia jednostek uczestnictwa. Uprawnienie to wpływa na wysokość obciążeń podatkowych, które poniesione zostaną przez podatnika w momencie zbycia jednostek uczestnictwa.

Wnioskodawca zgadza się z twierdzeniem, że pojęcie dziedziczenia oznacza przejście na spadkobierców praw i obowiązków majątkowych zmarłego w drodze jednego zdarzenia, jakim jest śmierć osoby fizycznej, powodujące następstwo prawne pod tytułem ogólnym, czyli sukcesję uniwersalną (art. 922 § 1 w zw. z art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że na spadkobiercę przechodzi na skutek dziedziczenia całość praw i obowiązków majątkowych należących do spadku, czego konsekwencją jest to, że: 1) spadkobierca wchodzi w ogół majątkowych praw i obowiązków zmarłego spadkodawcy, 2) spadkobierca nabywa wszelkie przedmioty majątkowe zaliczane do spadku, niezależnie od ich charakteru, 3) nabycie spadku w drodze dziedziczenia jest nabyciem pochodnym, co oznacza, że przedmioty spadkowe przechodzą na spadkobiercę w takim kształcie prawnym, w jakim przysługiwały spadkodawcy, 4) na spadkobiercę przechodzą jako obowiązki te prawa, które spadkodawca przeznaczył określonym osobom jako zapis, 5) jeżeli jest kilku spadkobierców, to nabywają oni spadek jako całość, a ich udział w nim określony jest w postaci ułamka.

Na gruncie prawa podatkowego, kwestie związane ze śmiercią podatnika i następstwem prawnym na skutek dziedziczenia reguluje art. 97 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Zgodnie z powyższym artykułem, spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

W świetle powyższego powstaje pytanie, czy można uznać za prawo o charakterze majątkowym uprawnienie do pomniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wydatków poniesionych na nabycie jednostek uczestnictwa.

W prawie podatkowym nie zdefiniowano ani pojęcia praw "majątkowych", ani też "niemajątkowych". Pojęcia te próbowano natomiast dookreślić w prawie cywilnym, zwracając uwagę na bezpośredni wpływ praw majątkowych na ekonomiczny interes podmiotu i brak takiego bezpośredniego oddziaływania w przypadku uprawnień niemajątkowych. Na gruncie prawa publicznego wskazuje się, że podział praw i obowiązków na materialne i niematerialne przebiega według podziału prawa finansowego na materialne i formalne. Zatem prawa niemajątkowe proceduralne, to takie na podstawie których zawiązują się organizacyjne stosunki prawno-finansowe, a majątkowe dotyczą uprawnień i obowiązków, na podstawie których zawiązują się stosunki prawno-finansowe.

Do praw majątkowych zalicza się przykładowo prawo do nadpłaty, do zwrotu podatku lub różnicy podatku naliczonego, prawo do rozliczenia straty w następnych okresach rozliczeniowych, prawo do ulg i premii inwestycyjnych, niewykorzystane prawa do rozłożenia zapłaty podatku na raty, odroczenia zapłaty podatku.

Z powyższego wyliczenia wynika, że aby można było mówić o prawie majątkowym podlegającym sukcesji w myśl art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej dane prawo musi zaistnieć jeszcze za życia spadkodawcy (np. nadpłata powstaje na skutek uiszczenia przez podatnika podatku w kwocie wyższej niż należna lub też na skutek uiszczenia podatku nienależnego, co skutkuje powstaniem po stronie podatnika prawa do żądania jej zwrotu, prawo do odliczenia straty wiąże się z jej zrealizowaniem przez podatnika - spadkodawcę).

Z powyższej okoliczności wynika, że dla bytu prawa majątkowego nie jest konieczna jego konkretyzacja rozumiana jako zaistnienie jeszcze za życia spadkodawcy zdarzenia, skutkującego możliwością skorzystania z tegoż prawa. Jak już wyżej wskazano, do prawa majątkowego podlegającego dziedziczeniu zaliczyć można prawo do rozliczenia straty w kolejnych okresach rozliczeniowych, którą rozliczyć można dopiero w razie osiągnięcia dochodu w kolejnych okresach obrachunkowych. W konsekwencji, za prawo majątkowe uznać należy prawo do pomniejszenia przychodu o koszty poniesione przez spadkodawcę na nabycie jednostek uczestnictwa, które następnie przedstawiane są do wykupu funduszowi inwestycyjnemu.

Wnioskodawca nie zgadza się z twierdzeniem, że spadkobierca nie ma prawa uwzględnić kosztów nabycia odziedziczonych instrumentów finansowych, ponieważ aby odliczenie było możliwe, wydatki powinien ponieść ten sam posiadacz jednostek, który się ich pozbywa. Gdyby zgodzić się z taką interpretacją, to jedni podatnicy, którzy umarzają jednostki mieliby opodatkowany dochód (z prawem do odliczenia kosztów), a drudzy - przychód (bez prawa do odliczenia kosztów). To prowadziłoby do naruszenia gwarantowanego przez Konstytucję prawa. Podobny pogląd wyrażony został w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 30 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Lu 702/08, jak również w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 lipca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 821/11, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 stycznia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 822/11, a także Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2013 r. sygn. akt II FSK 941/12 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2013 r. sygn. akt II FSK 2824/11.

Sądy zobowiązały również do tego, by organ wydając ponownie interpretację uwzględnił stanowisko wyrażone przez Sąd w uzasadnieniu przytaczanych wyroków i z informacji jakie Wnioskodawca uzyskał w Funduszu Inwestycyjnym wydając ponownie interpretację indywidualną 8 stycznia 2014 r. organ upoważniony uwzględnił stanowisko wyrażone przez Sąd w uzasadnieniu przytaczanych wyroków.

Z przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków wynika, że Wnioskodawca jako zainteresowany uzyskaniem interpretacji powołując się we wniosku o jej wydanie na wyroki wydane w innych sprawach, lecz w podobnym lub identycznym stanie faktycznym, w rzeczywistości przyjmuje stanowisko wyrażone przez Sąd za swoje, w zakresie oceny prawnej własnego stanu faktycznego. Wnioskodawca twierdzi, że Organ przy wydawaniu interpretacji powinien odnieść się do tego stanowiska.

Wnioskodawca wskazał również, że w ocenie WSA w Kielcach (wyrok z 31 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Ke 678/12), powołanie się przez wnioskodawcę na konkretny wyrok Sądu Administracyjnego oznacza, że w pełni podziela on zaprezentowany w nim pogląd. W takim przypadku można stwierdzić, że ujęte w wyroku stanowisko Sądu Administracyjnego staje się niejako stanowiskiem samego wnioskodawcy. W takiej sytuacji organ podatkowy wydający interpretację ma obowiązek oceny stanowiska Sądu zaprezentowanego w uzasadnieniu powołanego wyroku i wskazania w interpretacji czy może ono odnosić się do stanu faktycznego sprawy.

Jeśli organ podatkowy uzna, że powołane przez wnioskodawcę stanowisko Sądu wyrażone w innej sprawie nie jest adekwatne do okoliczności danej sprawy, to w wydanej przez siebie interpretacji powinien wskazać, dlaczego doszedł do takiego wniosku. Lakoniczne odniesienie się przez organ do kwestii konkretnego i indywidualnego charakteru orzeczeń sądowych nie może być uznane za uzasadnienie przyczyny odrzucenia stanowiska wnioskodawcy, pośrednio wyrażonego w orzeczeniu Sądu. Jedynie bowiem ustosunkowując się do treści powołanego wyroku, organ podatkowy spełnia obowiązek wynikający z art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej.

Zasadą jest, że wydany wyrok wiąże tylko w sprawie, w której zapadł. Jednak w przypadku interpretacji podatkowych zasada ta ulega pewnemu osłabieniu. Zwrócił na to uwagę WSA w Krakowie w wyroku z 21 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 340/13. Według Sądu skoro organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie. Organ jest obowiązany zgodnie z art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy w tym orzeczeń, na które występujący o interpretację się powołał. Dlatego też nie może poprzestać na stwierdzeniu, że wyroki, na które powołał się podatnik zapadły w indywidualnych, a przy tym odmiennych sprawach. W tych okolicznościach odniesienie się przez organ do powołanego i mającego zastosowanie w sprawie orzecznictwa Sądów jest konieczne dla zachowania wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej zasady zaufania do organów podatkowych. Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 14e Ordynacji podatkowej umożliwił organowi, który wydał interpretację, jej zmianę z urzędu, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ prawo było wadliwe i budziło wiele kontrowersji to też musiało być zmienione. Dlatego od 1 stycznia 2014 r. w związku ze zmianą ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób dokonaną ustawą z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 1387), spadkobiercy dziedziczący jednostki uczestnictwa zobowiązani są do zapłaty podatku wyłącznie od dochodu osiągniętego od dnia nabycia jednostek uczestnictwa przez spadkodawcę do dnia ich odkupienia przez spadkobiercę. Spadkobierca może uwzględniać koszty nabycia jednostek uczestnictwa poniesione przez zmarłego uczestnika (płatnikiem podatku jest fundusz).

W dniu 9 czerwca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał indywidualną interpretację Znak: IBPBII/2/415-240/14/MW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że skoro Wnioskodawca otrzymał jednostki uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym w spadku, to tym samym nie poniósł wydatków na nabycie tychże jednostek - wydatki te poniósł spadkodawca. Innymi słowy w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę jednostek uczestnictwa w funduszu nie doszło do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy. W przypadku odkupienia jednostek nabytych przez Wnioskodawcę w drodze dziedziczenia wartość odkupu będąca przychodem z tytułu udziału w funduszu kapitałowym stanowi równocześnie dochód do opodatkowania 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fundusz będący płatnikiem prawidłowo zatem pobrał podatek od całej wypłaconej kwoty.

Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 21 listopada 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1580/14 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną Ministra Finansów z 9 czerwca 2014 r.

Na wstępie Sąd zwrócił uwagę na rolę pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w zapewnieniu systemowi prawnemu spójności i jednolitości. Ustawodawca wprost wskazał na interpretacje jako narzędzie zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej jedynie w odniesieniu do interpretacji ogólnych (art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej). Mimo to, taką samą rolę należy przypisać interpretacjom indywidualnym. W przepisie art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, przewidującym dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych delegację do upoważnienia podległych organów do wydawania interpretacji zaznaczono, że takie delegowanie ma nastąpić "w celu zapewnienia jednolitości wydawanych wiążących interpretacji". Ponadto, zachowanie jednolitości interpretacji przepisów prawa podatkowego realizuje zasadę budzenia zaufania, znajdującą odpowiednie zastosowanie również przy ich wydawaniu (art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Trzeba też zauważyć, że z ustrojowego punktu widzenia interpretacje indywidualne zawsze wydawane są przez ten sam organ - Ministra Finansów.

Z powyższych względów wykładnia przepisów prawa podatkowego, dokonywana w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, powinna dążyć do jednolitości, niezależnie od tego, że poszczególne interpretacje wydawane mogą być przez różnych upoważnionych dyrektorów izb skarbowych. Dotyczy to spraw o zbliżonych albo identycznych stanach faktycznych. Ten sam wniosek rozciągnąć należy na sytuację, gdy podobne albo takie samo pytanie zostaje zadane przez płatnika oraz podatnika na gruncie tożsamego stanu faktycznego. Wydanie dwóch różnych interpretacji indywidualnych w takiej sytuacji rażąco narusza wymóg jednolitości stosowania przepisów prawa podatkowego oraz zasadę zaufania.

W niniejszej sprawie Skarżący wskazywał na fakt nabycia w drodze dziedziczenia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, prowadzonym przez P. S.A. z siedzibą w W. Zaznaczył, że Fundusz dokonując odkupień jednostek uczestnictwa na rzecz spadkobierców działał zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej. Wskazywał też na treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2013 r.

Sądowi wiadomo z urzędu, że wyrokiem z 11 października 2013 r., sygn. akt II FSK 941/12, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 822/11 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na interpretację Ministra Finansów z 4 listopada 2010 r. nr w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie skarżoną interpretację uprzednio uchylił. Stan faktyczny przedstawiony we wniosku był zbieżny ze stanem w sprawie niniejszej, z tym że wniosek o interpretację złożony został przez płatnika podatku, nie zaś przez podatnika.

We wspomnianym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny przywołał wcześniejsze swoje orzeczenia z 7 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1067/07 (Lex Omega nr 479764) oraz z 7 stycznia 2009 r., sygn. akt II FSK 1418/07 (Lex Omega nr 486249). Zaznaczył, że odnoszą się one wprawdzie do odmiennych stanów faktycznych, rozpatrywanych pod kątem innych regulacji prawnych, jednak zrekonstruowana przez sąd reguła ma charakter uniwersalny i niewątpliwie obejmuje analizowany przypadek.

W pierwszym z wymienionych orzeczeń podniesiono co następuje: Podmiotem, który uzyskał przychód był w rozpatrywanej sprawie spadkobierca, a to oznacza, że zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 3 i art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych on podlega obowiązkowi podatkowemu. Nie ma przy tym istotnego znaczenia to, że cenę zakupu papieru wartościowego w takim przypadku zapłacił poprzednik prawny spadkobiercy, skoro w wyniku spadkobrania dochodzi do sukcesji uniwersalnej a więc do wstąpienia w prawa i obowiązki majątkowe poprzednika prawnego, a więc także w zapłaconą przez spadkodawcę cenę zakupu obligacji skarbowych. Prawa majątkowe to te, które są uwarunkowane bezpośrednio interesem ekonomicznym podmiotu uprawnionego. Choć nie wchodzi w grę zastosowanie art. 97 § 1 o.p., gdyż podatnikiem staje się spadkobierca a nie jego poprzednik, który przychodu nie uzyskał, ale to nie oznacza, by spadkobierca, który ten przychód z dyskonta uzyskał podlegać miał opodatkowaniu od całości przychodu z wykupu obligacji. Taka wykładnia art. 5a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powodowałby, że pojęcie przychodu z dyskonta papierów wartościowych byłoby w odniesieniu do spadkobierców sprzeczne z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Reasumując należy stwierdzić, że w latach 2004-2006 do spadkobiercy miał zastosowanie art. 5a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a uzyskany przez niego przychód z dyskonta obligacji skarbowych oznaczał różnicę między kwotą uzyskana przez niego z wykupu tych obligacji przez emitenta a ceną zakupu obligacji zapłaconą przez jego poprzednika prawnego.

W drugim z orzeczeń wyrażono tożsamą co do istoty ocenę prawną. Sąd przyznał mianowicie, że ustawodawca w treści art. 5a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarł definicję dyskonta w sensie przedmiotowym; wspomina tylko o cenie zakupu, nie wymieniając przy tym jaki podmiot powinien dokonać zakupu obligacji na rynku wtórnym lub pierwotnym, czyli zapłacić sporną cenę. Otóż cenę zakupu obligacji skarbowych w rozpatrywanej sprawie poniosła spadkodawczyni skarżącej. Nie ma jednak znaczenia z punktu widzenia opodatkowania przychodu z dyskonta obligacji skarbowych, kto poniósł tę cenę zakupu. Sąd przypomniał również, że spadkobierca zgodnie z art. 925 k.c. nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Zgodnie zaś z art. 922 k.c. prawa i obowiązki zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. W związku z tym dziedziczeniu podlegają także prawa i obowiązki wynikające z treści papierów wartościowych. W tym wypadku w drodze dziedziczenia na skarżącą przeszła także cena zapłacona przez spadkodawczynię na rynku pierwotnym za obligacje skarbowe. Istotne znaczenie ma z punku widzenia podatkowego kto otrzymuje przychód z tytułu dyskonta w obligacjach, a zatem różnicę pomiędzy ceną zakupu, a ceną wykupu przez emitenta obligacji. Podmiotem tym zatem będzie spadkobierczyni (skarżąca) która będzie objęta obowiązkiem podatkowym zgodnie z art. 17 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 2, art. 5a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, aprobowanie poglądu przeciwnego powodowałoby, że opodatkowaniu podlegałby przychód, czego konsekwencją byłoby z kolei dyskryminacyjne traktowanie spadkobierców. Zdaniem składu orzekającego, w tej sprawie, dla bytu prawa majątkowego nie jest konieczna jego konkretyzacja pojmowana jako zaistnienie jeszcze za życia spadkodawcy zdarzenia skutkującego możliwością skorzystania z owego prawa. W tym ujęciu, prawem majątkowym jest także (bez wnikania w kwestię warunkowego charakteru czy też potencjalnego charakteru uprawnienia) prawo do pomniejszenia przychodu o koszty, które poniósł spadkodawca nabywając jednostki uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym, przy przedstawieniu jednostek do wykupu funduszowi.

Sąd wskazał, że Minister Finansów, uwzględniając powyższe rozstrzygnięcia 8 stycznia 2014 r. wydał interpretację indywidualną znak, w której stwierdził że stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z którym w przypadku zbycia jednostek uczestnictwa przez spadkobiercę uczestnika funduszu dochód z tego tytułu należy zatem ustalić z uwzględnieniem kosztów uzyskania przychodów obliczonych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w wysokości wydatków spadkodawcy na nabycie tych jednostek - jest prawidłowe.

Podsumowując, Sąd stwierdził, że zaskarżona w niniejszej sprawie interpretacja indywidualna, wydana na wniosek podatnika, jest zatem sprzeczna z interpretacją, jaką w identycznym stanie faktycznym skierowano do płatnika podatku. Interpretacja, skierowana do płatnika została już przy tym poddana kontroli sądowej w obu instancjach. Wobec tego interpretacja indywidualna z 9 czerwca 2014 r., jako niezgodna z wymogiem zapewnienia jednolitości wykładni przepisów prawa podatkowego oraz zasadą budzenia zaufania, musiała zostać wyeliminowana z obrotu prawnego.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z 6 marca 2014 r. stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2013 r. - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy stanowi, że jednym ze źródeł przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c).

Za przychody z kapitałów pieniężnych - w myśl art. 17 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy - uważa się przychody z tytułu udziału w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 1c.

Pojęcie funduszy kapitałowych zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 14 ww. ustawy, w świetle którego ilekroć w ustawie jest mowa o funduszach kapitałowych oznacza to fundusze inwestycyjne oraz fundusze zagraniczne, o których mowa w przepisach o funduszach inwestycyjnych, oraz ubezpieczeniowe fundusze kapitałowe działające na podstawie przepisów ustawy o działalności ubezpieczeniowej, z wyjątkiem funduszy emerytalnych, o których mowa w przepisach o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych.

Zasady i terminy umarzania jednostek uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych w tych funduszach lub inny sposób unicestwienia tytułów udziału w funduszach kapitałowych określane są w statutach tychże funduszy kapitałowych.

Zasady opodatkowania dochodów z tytułu udziału w funduszach kapitałowych reguluje art. 30a ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w świetle którego od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a.

Natomiast uprawnienie do pomniejszenia przychodu z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa o koszty uzyskania przychodu może być oceniane w kontekście art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną oraz innych papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych; wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji), wkładów oraz innych papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych, albo umorzenia jednostek uczestnictwa, tytułów uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 3e.

Jak wynika z art. 30a ust. 5 ww. ustawy - dochodu, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, nie pomniejsza się o straty z tytułu udziału w funduszach kapitałowych oraz inne straty z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, poniesione w roku podatkowym oraz w latach poprzednich.

Dochodów (przychodów) z tytułu udziału w funduszach inwestycyjnych nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 (art. 30a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) - czyli według skali podatkowej.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności (świadczeń) z tytułów określonych m.in. w art. 30a ust. 1 tej ustawy są obowiązane pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych, tj.m.in. dochodów z tytułu udziału w funduszach kapitałowych.

Najistotniejsze znaczenie w omawianej sprawie ma zdanie po średniku w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy, które wskazuje na możliwość zaliczenia wydatków na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną oraz innych papierów wartościowych, a także wydatków na nabycie tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych - do kosztów uzyskania przychodów w przypadku ich odpłatnego zbycia (w tym wykupu przez emitenta) a także odkupienia albo umorzenia jednostek uczestnictwa, tytułów uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych w funduszach kapitałowych. Z tej części przepisu art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy jasno wynika, że od przychodu uzyskanego z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym odliczyć można w momencie uzyskania przychodu z tytułu odkupienia tych jednostek wydatki poniesione na ich nabycie. Przy czym przepis ten nie wskazuje, że pomniejszenia przychodu uzyskanego z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym o wydatki poniesione na ich nabycie może dokonać wyłącznie podatnik (osoba fizyczna), który wydatki takie poniósł na wcześniejszym etapie - przed uzyskaniem przychodu. Przepis ten wprowadza jedynie ograniczenie czasowe, wskazując na moment, w którym podatnik jest uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodu m.in. z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym w postaci wydatków na ich nabycie. Nie wskazuje jednakże expressis verbis czy potrącenia tych wydatków może dokonywać wyłącznie ta osoba fizyczna, która jednostki nabyła a następnie dokonuje ich odpłatnego zbycia i uzyskuje przychód z tego tytułu. Tym samym - uwzględniając literalne brzmienie przywołanej regulacji - stwierdzić należy, że w przypadku nabycia jednostek uczestnictwa przez ich zbywcę w drodze spadku, w momencie ich odpłatnego zbycia spadkobierca ma prawo do odliczenia kosztów uzyskania przychodów uwzględniając wydatki poniesione na ich nabycie przez spadkodawcę.

Zatem przy ustalaniu podstawy opodatkowania przy odpłatnym zbyciu (odkupieniu) przed 1 stycznia 2014 r. jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym nabytych w spadku można uwzględnić fakt, że w związku z nabyciem w drodze spadku spadkobierca poniósł wydatki na ich nabycie, które zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są dla spadkobiercy dokonującego odpłatnego zbycia jednostek kosztami uzyskania przychodu przy ustalaniu dochodu z odpłatnego ich zbycia (odkupienia). Fakt, że spadkobierca nabył jednostki uczestnictwa w drodze dziedziczenia nie stanowi przeszkody, dla możliwości uwzględnienia przez niego odpowiednio, rzeczywiście poniesionych wydatków na nabycie tych jednostek przez spadkodawcę.

Za takim rozumieniem omawianego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu przed 1 stycznia 2014 r. przemawia również wykładnia celowościowa, a w szczególności treść uzasadnienia do ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym (druk nr 1611 z 6 marca 2013 r., www.sejm.gov.pl), której celem było ujednolicenie podejścia do możliwości pomniejszenia przez spadkobierców przychodów m.in. z odkupienia tytułów uczestnictwa lub jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych, albo umorzenia jednostek uczestnictwa, tytułów uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych w funduszach kapitałowych, o koszty poniesione na ich nabycie przez spadkodawców.

Na podstawie art. 2 pkt 8 lit. a ustawy z dnia 8 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku tonażowym w art. 22 po ust. 1ł dodano ust. 1m, zgodnie z którym - w przypadku odpłatnego zbycia udziałów w spółce kapitałowej oraz papierów wartościowych, wykupu przez emitenta papierów wartościowych albo odkupienia (umorzenia) tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, a także zwrotu wkładów albo udziałów w spółdzielni, nabytych przez podatnika w drodze spadku, kosztami uzyskania przychodu są wydatki poniesione przez spadkodawcę w celu objęcia lub nabycia tych udziałów w spółce kapitałowej oraz papierów wartościowych, udziałów albo wkładów w spółdzielni, a także na nabycie tych tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych.

Zatem w myśl art. 22 ust. 1m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. - przy niezmienionej treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy - spadkobierca ma prawo uwzględnić wydatki poniesione przez spadkodawcę na nabycie jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym w kosztach uzyskania przychodów w przypadku odkupienia tych jednostek.

Choć zmiana ta weszła w życie dopiero z 1 stycznia 2014 r. (art. 11 ustawy zmieniającej), to przyjmując, że stanowiła jedynie ujednolicenie istniejących przed zmianą zasad opodatkowania dochodów z tytułu m.in. odkupienia jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych a nie miała charakteru prawotwórczego stwierdzić należy, że - na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu do 31 grudnia 2013 r. - z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym spadkobiercy przysługiwało również prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez spadkodawcę na nabycie tych jednostek uczestnictwa.

Stanowisko to jest efektem uchwały NSA w składzie siedmiu sędziów z 17 listopada 2014 r. (sygn. II FPS 3/14). Tematyka pomniejszania przychodu o wydatki poniesione przez spadkodawcę budziła poważne wątpliwości i powodowała rozbieżności w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych, dlatego też w materii tej Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę rozstrzygając te wątpliwości. W ww. uchwale z 17 listopada 2014 r. NSA stwierdził, że: "W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. wydatki na nabycie jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych poniesione przez spadkodawcę podlegały odliczeniu przez spadkobiercę od przychodu z tytułu odkupienia przez fundusz inwestycyjny tych jednostek na podstawie art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.)."

W uzasadnieniu tej uchwały NSA wskazał, że: "(...) Przyjęcie takiej wykładni art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f., która dopiero na skutek dodania od 1 stycznia 2014 r. przepisu art. 22 ust. 1m u.p.d.o.f. dawałaby prawo do potrącania spadkobiercom wydatków poniesionych przez spadkodawcę na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, w sposób niemożliwy do akceptacji różnicowałaby sytuację spadkobierców wyłącznie w oparciu o moment dokonywania odkupienia (umorzenia) tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych. Stanowiłoby to drastyczne naruszenie wskazanej powyżej, gwarantowanej przez ustawę zasadniczą, zasady równej ochrony prawnej dziedziczenia. (...) Zaprezentowana wykładnia przepisów art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 7, art. 17 ust. 1 pkt 3 i art. 30a ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2014 r. oraz ocena charakteru wprowadzonej z tym dniem zmiany polegającej na dodaniu art. 22 ust. 1m tej ustawy, prowadzą również do wniosku, że dla uznania wydatków na nabycie jednostek uczestnictwa w funduszach kapitałowych poniesionych przez spadkodawcę za koszty uzyskania przychodów spadkobiercy z tytułu odkupienia tych jednostek przez fundusz nie uzasadniają w tym przypadku odwołania się do zasady wyrażonej w art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej. (...) Skoro, jak wyjaśniono, przychodem z kapitałów pieniężnych jest przychód z tytułu udziału w funduszach kapitałowych (art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 17 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.f) i przychód ten może być pomniejszony o wydatki poniesione na nabycie jednostek uczestnictwa (art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f.), to wydatki poniesione na nabycie tych jednostek stanowią koszt uzyskania przychodu również w sytuacji ich poniesienia przez spadkodawcę. Nabycie musi bowiem nastąpić i jest to niewątpliwie etap wcześniejszy, poprzedzający uzyskanie przychodu. Natomiast pomniejszenie następuje w chwili uzyskania przychodu z odkupu i operacji rachunkowej dokonuje tu płatnik (art. 8 Ordynacji podatkowej i art. 41 ust. 4 u.p.d.o.f.), uwzględniając jednak poniesione wcześniej i przypisane do podlegających odkupieniu jednostek uczestnictwa koszty ich nabycia.

W tej sytuacji do zasad wyrażonych w art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej należało się odwołać jedynie wtedy, gdy przepisy prawa materialnego nie pozwalały na uznanie opisanych wydatków za koszt uzyskania przychodów. Skoro jednak, jak wykazano, wykładnia przepisów prawa materialnego (art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 7, art. 17 ust. 1 pkt 3 i art. 30a ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f.) prowadziła do wniosku o dopuszczalności pomniejszenia przychodu z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa o wydatki poniesione na ich nabycie w każdym przypadku obejmującym również wydatki poniesione przez spadkodawcę, to odwołanie się do zasad ogólnych następstwa podatkowego wyrażonych w art. 97 § 1 Ordynacji podatkowej w tym wypadku okazało się zbędne. Zaznaczyć jedynie należy, że posłużenie się tego rodzaju zasadami wykładni, które uwzględniały regulację tego przepisu prowadziło ostatecznie do tych samych wniosków jakie przyjęto w uchwale uwzględniającej wyłącznie wykładnię przepisów prawa materialnego wprowadzających opodatkowanie dochodu z tytułu udziału w funduszach kapitałowych."

Podsumowując, przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu odkupienia przez Fundusz Inwestycyjny jednostek uczestnictwa, które Wnioskodawca nabył w spadku po ojcu, mógł zostać pomniejszony o koszty uzyskania przychodów w postaci wydatków poniesionych na nabycie tych jednostek przez ojca. Tym samym Wnioskodawcy przysługuje prawo do ubiegania się o zwrot nadpłaty podatku z tytułu odkupienia jednostek uczestnictwa przez Fundusz Inwestycyjny.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.