IBPBII/2/415-901/09/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 14 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 14 września 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z przewozem niepełnosprawnego dziecka na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest matką niepełnosprawnego dziecka w wieku 12 lat. Wraz z mężem są współwłaścicielami samochodu osobowego, którym na zmianę dowożą niepełnosprawnego syna na konieczne zabiegi rehabilitacyjne i lecznicze do ośrodka rehabilitacyjnego. Syn posiada orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej - Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności.

Wnioskodawczyni i jej mąż są biologicznymi rodzicami swojego syna, pozostają w związku małżeńskim i obydwoje łożą na utrzymanie niepełnosprawnego dziecka, tj. ponoszą koszty dotyczące wyżywienia, mieszkania i innych potrzeb, a w szczególności wydatki związane z jego rehabilitacją.

W zakresie dowozu syna na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne wnioskodawczyni nie korzysta z żadnych dofinansowań, tj. zarówno ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, ani z PFRON, ani z NFZ, ani też z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz z tego tytułu nie otrzymuje też znikąd żadnych zwrotów w jakiejkolwiek formie.

Dziecko wnioskodawczyni nie osiąga żadnych dochodów, ani też nie pobiera żadnych świadczeń socjalno-rentowych. Na podstawie posiadanego orzeczenia o niepełnosprawności otrzymuje jedynie zasiłek pielęgnacyjny.

Syn wnioskodawczyni pozostaje pod opieką miejscowego Ośrodka Rehabilitacji Słuchu i Mowy od czwartego miesiąca życia do chwili obecnej, gdyż jego niepełnosprawność ma charakter dziedziczny i nie rokuje poprawy ani ustąpienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawo do ulgi rehabilitacyjnej, tj. do odliczenia zryczałtowanej kwoty 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego na konieczny dowóz dziecka na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne ma każdy z rodziców, tj. zarówno matka jak i ojciec, jako współwłaściciele samochodu osobowego, sprawujący opiekę i łożący na utrzymanie niepełnosprawnego syna, który nie ukończył 16 roku życia i nie osiąga żadnych dochodów.

Zdaniem wnioskodawczyni, z treści przepisów art. 26 ust. 7 pkt 14 i art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż podstawę obliczenia podatku pomniejsza się o wydatki na cele rehabilitacyjne, za które m.in. uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) podatnika mającego na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej, podatnikiem jest osoba fizyczna, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. A zatem z powyższych przepisów wynika, że każdy z małżonków osobno jest podatnikiem, niezależnie od tego, czy małżonkowie rozliczają się razem, czy oddzielnie. Skoro każdy z rodziców jest podatnikiem i oboje łożą na utrzymanie niepełnosprawnego syna, to każdy z nich ma prawo do ulgi rehabilitacyjnej, tzn. że z tytułu używania samochodu osobowego do przewozu na konieczne zabiegi rehabilitacyjne syna może odliczyć kwotę 2.280 zł.

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawczyni powołała wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 października 2008 r., sygn. I SA/Po 997/08 oraz artykuły prasowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego lub być podatnikiem, na którego utrzymaniu pozostają m.in. niepełnosprawne dzieci, których dochody w ciągu roku nie przekroczyły kwoty 9.120 zł i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, oraz dojeżdżać nim na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia zabieg, rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni jest matką niepełnosprawnego dziecka w wieku 12 lat, które posiada orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia. Wraz z mężem są współwłaścicielami samochodu osobowego, którym na zmianę dowożą niepełnosprawnego syna na konieczne zabiegi rehabilitacyjne i lecznicze do ośrodka rehabilitacyjnego. W zakresie dowozu syna na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne wnioskodawczyni nie korzysta z żadnych dofinansowań. Dziecko wnioskodawczyni nie osiąga żadnych dochodów, ani też nie pobiera żadnych świadczeń socjalno-rentowych. Na podstawie posiadanego orzeczenia o niepełnosprawności otrzymuje jedynie zasiłek pielęgnacyjny.

Podkreślić należy, iż odliczeniu od dochodu podlegają jedynie te wydatki rehabilitacyjne, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy, wyrażoną w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, podlegają wyłącznie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Oznacza to, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, bowiem nie wszystkie są związane z niezbędnymi zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi. W ramach tego limitu nie będą się mieściły wydatki związane np. z przewozami na wizyty lekarskie czy też do szpitali, chyba, że przejazd do szpitala związany jest z niezbędnym zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym.

Zauważyć ponadto należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie każdy z rodziców ponosi wydatki z tytułu używania samochodu osobowego celem dowozu niepełnosprawnego syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez każdego z nich wydatków. Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie każdego z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł.

Stanowisko wnioskodawczyni uznać należało zatem za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanego przez wnioskodawczynię wyroku sądowego wyjaśnia się, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Należy także wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja jest wiążąca dla wnioskodawczyni, jako występującej z wnioskiem. Mąż wnioskodawczyni, jeżeli jest zainteresowany uzyskaniem interpretacji indywidualnej winien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie i uiścić stosowną opłatę za wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.