IBPBII/2/415-860/09/CJS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 26 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 4 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania zwrotu kosztów używania w podróży służbowej wynajętego przez pracownika samochodu-jest nieprawidłowe.

W dniu 26 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania zwrotu kosztów używania w podróży służbowej wynajętego przez pracownika samochodu.

W związku z brakami formalnymi wniosku pismem z dnia 19 października 2009 r. Znak: IBPBII/2/415-860/09/CJS wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia wniosku dokonano w dniu 4 listopada 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dwóch pracowników Spółki zostało delegowanych w podróż służbową do Niemiec w celach marketingowych na okres 3 dni. W podróż polecieli samolotem na lotnisko w D. Tam wynajęli samochód osobowy i dalszą podróż po Niemczech odbywali tymże samochodem. Na podróż takimi środkami transportu otrzymali zgodę pracodawcy. Z przedłożonych do rozliczenia Spółce rachunków pracownicy zostali rozliczeni w całości. Koszt całkowity wynajęcia samochodu włącznie z kosztem zakupionego paliwa w oparciu o przedłożone rachunki przekroczył koszt przejazdu wyliczony jako iloczyn przejechanych kilometrów przedstawiony w ewidencji przebiegu pojazdu przez stawkę za 1 km przebiegu.

W związku z powyższym kwota przekroczenia została potraktowana jako przychód pracownika, na którego był wynajęty samochód z wszystkimi konsekwencjami podatkowymi i ubezpieczeń społecznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle zapisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 21 - zwrot kosztów używania w podróży służbowej przez pracownika samochodu wynajętego bez kierowcy na podstawie przedłożonych do rozliczenia rachunków powinien być traktowany analogicznie jak zwrot kosztów używania przez pracownika w podróży służbowej samochodu prywatnego.

Zdaniem wnioskodawcy, jeżeli pracownik otrzymał zgodę pracodawcy na odbycie części podróży służbowej wynajętym samochodem, to powinien być rozliczony z wydatków z tego tytułu w całości. Tym samym różnica pomiędzy faktycznym kosztem wynajęcia samochodu a kosztem wyliczonym na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu nie powinna być traktowana jako jego przychód, gdyż w jakimkolwiek znaczeniu to nie przysparza korzyści majątkowej pracownikowi.

Korzystanie z wynajmu samochodu osobowego w podróży służbowej, zwłaszcza w sytuacji, jeżeli w podróż wyjeżdżają więcej niż jedna osoba, jest ze wszechmiar uzasadnione ekonomicznie, gdyż koszt poniesiony przez Spółkę z tytułu finansowania usług najmu samochodu przez delegowanych pracowników jest z reguły niższy aniżeli koszt podróżowania samochodem z kierowcą (taksówka) a dotarcie do celu podróży środkami komunikacji publicznej jest często utrudnione.

Spółka zauważa, że stawka za 1 km przebiegu pojazdu stosowana przy liczeniu ryczałtu za używanie do celów służbowych pojazdu nie będącego własnością pracodawcy obowiązująca niezmiennie od 14 listopada 2007 r. jest rażąco niska w porównaniu z rzeczywistym kosztem eksploatacji pojazdu, zwłaszcza poza krajem.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych

w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychód ten, w przypadkach określonych ww. ustawą, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy:

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Przepis § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju stanowi, iż z tytułu podróży odbywanej w terminie i państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Przepisy ww. rozporzadzenia w § 8 ust. 3 przewidują również możliwość odbycia podróży służbowej samochodem osobowym niebędącym własnością pracodawcy. Korzystanie z takiego środka transportu dopuszczalne jest jednak wyłącznie na wniosek pracownika i pod warunkiem, że pracodawca wyrazi na to zgodę. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm.).

Jak wynika z powyższych przepisów, należności wypłacane pracownikowi z tytułu podróży służbowych w wysokości:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż dwóch pracowników spółki zostało oddelegowanych w podróż służbową do Niemiec samolotem. Tam też został wynajęty samochód osobowy i dalszą podróż ww. pracownicy odbywali tymże samochodem.

Na podróż takimi środkami uzyskali zgodę pracodawcy. Koszt wynajmu samochodu łącznie z kosztami paliwa przekroczył limit wyliczony na podstawie ewidencji przebiegu pojazdu.

Wobec tego stwierdzić należy, że należności otrzymywane przez pracownika tytułem korzystania w podróży służbowej z samochodu niebędącego własnością pracodawcy (w opisanym stanie faktycznym wynajętego) korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.

Tak więc, mając na uwadze powyższe uregulowania prawne wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w oparciu o stan faktyczny ujęty we wniosku nie można potwierdzić prawidłowości stanowiska wnioskodawcy, że część kwoty, która stanowi zwrot kosztów używania wynajętego samochodu osobowego, przekraczająca stawkę za jeden kilometr przebiegu pojazdu stosowaną przy wyliczeniu ryczałtu za używanie dla celów służbowych samochodu nie będącego własnością pracodawcy nie stanowi przychodu pracownika z uwagi na fakt, że tak ustalona stawka jest rażąco za niska w porównaniu z rzeczywistym kosztem eksploatacji pojazdu.

Wysokość stawki za 1 km przebiegu, określona stosownymi przepisami, nie może wpływać na zmianę zasad opodatkowania zwrotu kosztów korzystania w podróży służbowej z wynajętego samochodu.

Mając na uwadze powyższe podkreślić należy, iż zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz utrwalonym orzecznictwem sądowym, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji diety i inne należności wypłacone pracownikowi za czas odbywania przez niego podróży służbowej podobnie jak wszystkie ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że przy stosowaniu ulg i zwolnień podatkowych nie jest dopuszczalne posługiwanie się wykładnią rozszerzającą. Zastosowanie bowiem może mieć jedynie wykładnia językowa (literalna). Wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Zatem zwrot kosztów korzystania w podróży służbowej z wynajętego samochodu przez pracowników wnioskodawcy będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale tylko do wysokości należności nieprzekraczających kwot określonych w odrębnych przepisach.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.