IBPBII/2/415-801/11/NG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 11 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie postanowienia spadkowego z 1989 r. nieruchomość należała do matki i babki wnioskodawczyni. Nieruchomość tę stanowił lokal mieszkalny o powierzchni 70,90 m#61447;. Obie właścicielki posiadały 50% udziałów w nieruchomości.

Matka wnioskodawczyni zmarła w 1994 r. Dziesięć lat później w 2004 r. odbyło się postępowanie spadkowe. Na mocy postanowienia Sądu z 2005 r., część należąca do matki wnioskodawczyni została podzielona na trzy równe części.

Po matce wnioskodawczyni dziedziczyli:

* mąż spadkodawczyni - 1/3 udziałów w części przypadającej na spadkodawczynię,

* wnioskodawczyni - 1/3 udziałów w części przypadającej na spadkodawczynię,

* siostra wnioskodawczyni - 1/3 udziałów w części przypadającej na spadkodawczynię.

W czerwcu 2009 r. wnioskodawczyni otrzymała wezwanie od Naczelnika Urzędu Skarbowego do złożenia zeznania podatkowego po spadkobierczyni, którego wnioskodawczyni nie złożyła wcześniej z powodu nieznajomości przepisów.

W konsekwencji złożenia zeznania wnioskodawczyni została zobowiązana razem z pozostałymi spadkobiercami do zapłaty podatku od spadku. Ze względu na ciężką sytuację finansową i brak środków pieniężnych na spłatę tego podatku, razem z pozostałymi spadkobiercami wnioskodawczyni powzięła decyzję o jej sprzedaży, aby środki w ten sposób uzyskane zostały w części przeznaczone na spłatę należnego podatku. Jednocześnie wnioskodawczyni korespondowała z Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w sprawie rozłożenia podatku na raty, gdzie w konsekwencji uzyskała jego zgodę.

W lutym 2010 r. zmarła babka wnioskodawczyni. Babka wnioskodawczyni pozostawiła testament sporządzony w formie aktu notarialnego, na mocy którego udziały w nieruchomości odziedziczyli:

* syn spadkodawczyni - 30% udziałów w części przypadającej na babkę,

* wnioskodawczyni (wnuczka spadkodawczyni) - 70% udziałów w części przypadającej na babkę.

Jednocześnie w testamencie spadkodawczyni uczyniła zapis. Na mocy tego zapisu zobowiązała wnioskodawczynię do przekazania (w przypadku sprzedania ww. nieruchomości) siostrze wnioskodawczyni (drugiej wnuczce) kwoty odpowiadającej 30% jaka zostanie uzyskana ze sprzedaży udziałów do niej należących.

W 2010 r. nieruchomość została sprzedana. Ze względu na to, że w momencie sprzedaży nieruchomości siostra wnioskodawczyni była niepełnoletnia (rodzona 12 maja 1993 r.) wcześniej odbyła się rozprawa sądowa zezwalająca ojcu wnioskodawczyni na sprzedaż udziałów należących do nieletniej. Podczas rozprawy została przedłożona wycena tejże nieruchomości dokonana w listopadzie 2009 r. przez biegłego sądowego. Udziały po matce wnioskodawczyni przypadające na jej siostrę zostały wycenione na kwotę 54 711 zł Środki te należało zabezpieczyć małoletniej na koncie bankowym do momentu osiągnięcia przez nią pełnoletniości.

Nieruchomość została sprzedana za łączną kwotę 150 000 zł. Tak niska kwota sprzedaży nieruchomości w stosunku do jej wyceny przedstawionej przez biegłego sądowego wynikała z następujących czynników:

* nieruchomość od września 2009 r. pozostawała niezamieszkała, przez co była zaniedbana i narażona na niekorzystne działania czynników atmosferycznych (do września 2009 r. babka podnajmowała lokal lokatorom),

* działania czynników atmosferycznych, tj. powodzi mającej miejsce w kwietniu i maju 2010 r., która w znaczący sposób uszkodziła budynek - została zalana piwnica, uszkodzone fundamenty jak również zalany został piec centralnego ogrzewania,

* wichury i ulewne deszcze towarzyszące powodzi naruszyły konstrukcję dachu, została zerwana dachówka przez co zalane zostały pomieszczenia użytkowe nieruchomości,

* brak funduszy na remont nieruchomości. W obecnym czasie wnioskodawczyni była jedyną współwłaścicielką, która osiągała dochody z tytułu stosunku pracy (ojciec wnioskodawczyni był bezrobotny, syn babki był bezrobotny, siostra wnioskodawczyni - uczennica liceum),

Wnioskodawczyni ponosiła wydatki związane z bieżącym utrzymywaniem przedmiotowej nieruchomości oraz koszty związane z czynnościami formalno-prawnymi wynikającymi ze sprzedaży lokalu. Ponadto spłacała raty kredytu hipotecznego zaciągniętego na budowę domu z mężem oraz raty podatku od spadku po matce. W ówczesnym czasie wnioskodawczyni mieszkała 30 km od odziedziczonej nieruchomości i była w ciąży a więc nadzorowanie i doglądanie tej nieruchomości było dla wnioskodawczyni uciążliwe, przez co szerzyły się akty wandalizmu (wybite szyby, napisy na ścianach, wyrzucanie śmieci na teren nieruchomości) skuteczne odstraszające potencjalnych nabywców.

Po roku bezowocnych prób sprzedaży (zarówno indywidualnie jak i z pomocą wyspecjalizowanych biur pośrednictwa nieruchomościami) za cenę zasugerowaną przez biegłego sądowego - wynikającą z wyceny, wnioskodawczyni postanowiła obniżyć cenę nieruchomości, aby zdążyć ze sprzedażą przed nadchodzącą zimą, która najprawdopodobniej dokonałaby dalszych zniszczeń. W konsekwencji nieruchomość zakupił pracownik jednego z biur pośrednictwa nieruchomościami, z którym ówcześnie wnioskodawczyni współpracowała, celem dalszej odsprzedaży.

W dniu 12 lipca 2010 r. sporządzony został akt notarialny - umowa sprzedaży nieruchomości, na mocy którego udziały wszystkich współwłaścicieli zostały sprzedane za następujące kwoty:

* syn babki (wujek wnioskodawczyni) - 21 837,33 zł

* mąż matki (ojciec wnioskodawczyni) - 9 408,20 zł,

* wnioskodawczyni - 41 543, 47 zł,

* siostra wnioskodawczyni - 77 211 zł (wartość ta wynikała z sumy kwot 54 711 zł - postanowienie sądowe oraz 22 500 zł co stanowiło 30% z 75 000 zł, czyli z części należnej po babce wnioskodawczyni zgodnie z zapisem w testamencie).

W dniu 26 kwietnia 2011 r. wnioskodawczyni złożyła PIT-39, w którym zobowiązała się, iż środki uzyskane ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości przeznaczy na własne cele mieszkaniowe. Wnioskodawczyni w zeznaniu PIT-39 wpisała kwotę 52 500 zł co stanowi 70% z 75 000 zł (część po babce podlegająca opodatkowaniu). Jednakże kwota ta jest wyższa niż środki, które faktycznie wnioskodawczyni uzyskała ze sprzedaży nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy kwota, którą wnioskodawczyni wpisała w deklaracji PIT-39 jest prawidłowa.

Jeżeli ta kwota nie jest prawidłowa, wnioskodawczyni prosi o podanie kwoty, którą powinna wpisać w deklarację PIT-39.

Zdaniem wnioskodawczyni, Kwota, którą wpisała jest za wysoka i krzywdząca ponieważ:

* faktyczna wysokość środków pieniężnych które otrzymała wynosi jedynie 41 543,47 zł,

* kwota 41 543 zł zawiera również środki finansowe z części udziałów w nieruchomości odziedziczonych po matce wnioskodawczyni, a środki finansowe uzyskane ze sprzedaży udziału nabytego po matce nie podlegają opodatkowaniu gdyż minęło ponad 5 lat od śmierci matki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 m.in.:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni udział w nieruchomości nabyła w spadku po zmarłej w 1994 r. matce oraz zmarłej w 2010 r. babce. W 2010 r. spadkobiercy sprzedali przedmiotową nieruchomość.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl natomiast art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, iż dniem nabycia nieruchomości przez spadkobierców w drodze spadku jest data śmierci każdego ze spadkodawców. Samo postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku potwierdza jedynie to nabycie.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że udział w nieruchomości wnioskodawczyni nabyła w dwóch datach:

* w 1994 r. w drodze spadku po matce w wysokości 1/3 z udziału który przysługiwał w nieruchomości matce czyli 1/3 z #189; (tj. 1/6),

* w 2010 r. w drodze spadku po babce w wysokości 70% udziału przysługującego babce, czyli 70% z 1/2.

Mając powyższe na uwadze, przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości w części, która odpowiada udziałowi nabytemu w spadku po zmarłej w 1994 r. matce w ogólne nie stanowi dla wnioskodawczyni źródła przychodu. Stwierdzić należy, że odpłatne zbycie przedmiotowego udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. Tym samym pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy w momencie sprzedaży nieruchomości w 2010 r. już upłynął. Zatem sprzedaż przedmiotowej nieruchomości, w udziale nabytym w spadku po matce nie jest dla wnioskodawczyni źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu. Tym samym nie powstał obowiązek zapłaty podatku dochodowego od przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału w nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi, który został przez wnioskodawczynię nabyty w drodze spadku po zmarłej w 1994 r. matce.

Natomiast dokonując oceny skutków sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w odniesieniu do udziału nabytego przez wnioskodawczynię w 2010 r. w drodze spadku po babce należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. Albowiem ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonych zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć m.in. związane ze zbyciem koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, opłatę notarialną, podatek od czynności cywilnoprawnych, opłatę sądową. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć zatem związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie natomiast art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów o których mowa w ust. 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w 2010 r. spadkobiercy sprzedali za kwotę 150 000 zł nieruchomość nabytą w drodze spadku po zmarłej w 1994 r. matce wnioskodawczyni oraz po zmarłej w 2010 r. babce wnioskodawczyni. Nabyty przez wnioskodawczynię w spadku po babce udział w przedmiotowej nieruchomości, był obciążony zapisem testamentowym.

Wnioskodawczyni wskazała także, że sprzedaży udziału, który jej przysługiwał w przedmiotowej nieruchomości (zarówno nabytego w 1994 r. w drodze spadku po matce, jak nabytego w 2010 r. w drodze spadku po babce) dokonała za kwotę 41 543,47 zł. Natomiast w zeznaniu PIT-39, które wnioskodawczyni złożyła do Urzędu Skarbowego wpisała kwotę 52 500 zł, która stanowiła 70% z 75 000 zł (czyli kwotę odpowiadającą wartości udziału w nieruchomości, na dzień jej sprzedaży, który przysługiwał babce). Z kolei małoletnia siostra wnioskodawczyni, sprzedała swój udział w nieruchomości nabyty w 1994 r. za kwotę 77 211 zł. Kwota ta wynikała z faktu, iż w postanowieniu sądowym zezwalającym ojcu wnioskodawczyni jako przedstawicielowi ustawowemu na sprzedaż udziałów małoletniej, wartość tych udziałów została oszacowana przez biegłego sądowego na kwotę 54 711 zł, natomiast 22 500 zł z kwoty 77 211 zł odpowiada 30% z 70%, które wnioskodawczyni winna przekazać siostrze z uwagi na zapis testamentowy. W niniejszej sprawie wątpliwości dotyczą wysokości przychodu uzyskanego przez wnioskodawczynię ze sprzedaży udziału podlegającego wykazaniu w PIT-39.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Co do zasady zatem, przychodem ze zbycia nieruchomości jest wartość nieruchomości określona w umowie, która winna odzwierciedlać cenę rynkową nieruchomości na dzień zbycia.

Natomiast stosownie do treści art. 19 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia, znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielania odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega, co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Powyższego wynika, że w ramach zasady swobody umów, strony umowy sprzedaży mogą dowolnie kształtować jej postanowienia, w tym cenę sprzedaży. Jeżeli jednak cenę tę ustalą na poziomie znacznie odbiegającym od ceny rynkowej muszą liczyć się z faktem, że przychód ze sprzedaży na poziomie ceny rynkowej określi im organ podatkowy.

W niniejszej sprawie nieruchomość wyceniona w listopadzie 2008 r. przez rzeczoznawcę majątkowego sprzedana została w 2010 r. za kwotę 150 000 zł znacznie odbiegającą od kwoty ustalonej przez rzeczoznawcę. Wnioskodawczyni wskazała we wniosku okoliczności, które miały wpływ na ustalenie ceny w takiej kwocie. Co istotne, pomimo iż po dokonaniu wyceny przez biegłego zaszły okoliczności powodujące obniżenie wartości nieruchomości, strony nie wystąpiły do sądu, aby zweryfikować ustaloną poprzednio wartość udziału małoletniej, liczoną od wyższej wartości. Tymczasem znaczne obniżenie wartości nieruchomości, na które powołuje się wnioskodawczyni (jeśli istotnie miało miejsce) spowodowałoby również obniżenie wartości udziału należnego małoletniej. Rezygnując z takiego ustalenia, strony w ramach przysługującej im swobody zdecydowały od razu w umowie sprzedaży o wysokości środków należnych każdemu ze sprzedających z tytułu tej umowy. Nie można się jednak zgodzić z wnioskodawczynią, iż należność ustalona dla małoletniej w uzasadniony sposób może determinować obniżenie przychodu pozostałych stron. Strony zgodziły się bowiem, aby małoletnia otrzymała przychód wyższej wartości niż wartość jej udziału w nieruchomości, pomimo iż wartość ta według wnioskodawczyni uległa znacznemu obniżeniu w stosunku do wartości ustalonej przez biegłego.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego Organ nie zgadza się również z twierdzeniem wnioskodawczyni, że swój udział sprzedała ona za kwotę 41 534,47 zł Z wniosku jednoznacznie wynika, iż nie jest to prawda. Kwota ta stanowi wyłącznie określoną w umowie wartość, którą z tytułu sprzedaży miała otrzymać wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni pominęła jednak fakt, iż z umowy jednoznacznie wynikało, że na kwotę należną małoletniej tj. 77 211 zł składała się również kwota 22 500 zł. Kwota 22 500 zł nie jest przy tym w żadnym wypadku należnością za udział małoletniej. Bezspornym jest bowiem, że jest to kwota, która przysługiwała wnioskodawczyni ze sprzedaży jej udziału, lecz została przekazana na rzecz małoletniej tytułem wykonania zapisu testamentowego. Rzeczone 22 500 zł nie są kwotą należną ze sprzedaży udziału przez małoletnią, nie jest to wszak cena za jej udział. Jest to cena za udział wnioskodawczyni, którą to cenę zaliczono do należności małoletniej aby wnioskodawczyni zwolniła się w ten sposób z ciążącego na niej roszczenia o realizację zapisu testamentowego. Innymi słowy mamy tutaj zwolnienie wnioskodawczyni z długu spadkowego, przy czym wartość tego zapłaconego długu w żaden sposób nie może obniżać prawdziwej wartości udziału jaka wynikała ze wszystkich postanowień umowy sprzedaży. Gdyby nie fakt, że w tym samym akcie notarialnym doszło zarówno do zawarcia umowy sprzedaży jak i do realizacji zapisu testamentowego na rzecz małoletniej, to należność wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży byłaby o kwotę 22 500 zł większa. Okoliczność, iż od razu w jednej umowie dokonano stosownych potrąceń i zaliczeń w niczym nie zmienia faktu, iż z należnego sobie przychodu ze sprzedaży wnioskodawczyni od razu spłaciła swój dług spadkowy czyli uwolniła się od ciążącego na niej zobowiązania z tytułu zapisu testamentowego. W tym miejscu należy zauważyć, że na wysokość przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nie ma wpływu sposób, w jaki sprzedawca zadysponuje swoim przychodem. Indywidualną sprawą każdego sprzedającego jest bowiem cel na jaki przekaże uzyskane ze sprzedaży środki. Spłata z tych środków długów sprzedającego - a do długów należy ciążący na spadkobiercy zapis testamentowy - nie obniża przychodu ze sprzedaży. Stąd z umowy sprzedaży wynikało, że przychód ze sprzedaży przez wnioskodawczynię przysługującego jej udziału w nieruchomości wyniósł 41 543,47 zł + 22 500 zł czyli 64 043,47 zł. Przy czym słusznie wnioskodawczyni podnosi, że część przychodu ze sprzedaży przez nią udziału nie będzie podlegała opodatkowaniu, gdyż część przychodu przypada na udział nabyty po matce w 1994 r. W spadku po matce wnioskodawczyni nabyła udział w całej nieruchomości wynoszący 1/6, czyli źródłem przychodu ze sprzedaży nie jest kwota 10 673,91 zł, tj. 1/6 z 64 043,47 zł. Do wykazania w PIT-39 kwoty przychodu wnioskodawczyni winna zatem uwzględnić kwotę 53 369,57 zł (64 043,47 zł - 10 673,91 zł), która wynika z ceny sprzedaży określonej w akcie notarialnym. Należy także pamiętać, że naczelnik właściwego dla wnioskodawczyni urzędu skarbowego zachowuje uprawnienia do ewentualnego określenia przychodu ze sprzedaży w trybie art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyby stwierdził, że cena sprzedaży określona w akcie notarialnym sprzedaży, tj. 150 000 zł znacznie odbiegała od wartości rynkowej sprzedanej nieruchomości.

Podsumowując, stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe, określając bowiem swój przychód ze sprzedaży udziału w nieruchomości całkowicie pominęła fakt, że należność przypisana jej w umowie sprzedaży została określona już po potraceniu na rzecz małoletniej kwoty będącej zapisem testamentowym ciążącym na wnioskodawczyni. Gdyby realizację tego zapisu wnioskodawczyni zawarła w odrębnej umowie, to bezspornym jest, że cena ze sprzedaży jej udziału byłaby wówczas określona na poziomie wyższym niż 41 543,47 zł, a długu spadkowego, który musiałaby później uiścić na rzecz małoletniej nie mogłaby sobie w żaden sposób odliczyć od przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Kwota 77 211 zł nie jest ceną za udział małoletniej, gdyż oczywistym i nie budzącym wątpliwości jest, że w kwocie tej ukrywa się niejako kwota 22 500 zł, która nie jest ceną za udział małoletniej, lecz jest ceną za udział nabyty uprzednio przez wnioskodawczynię od babki, przekazaną następnie w ramach realizacji zapisu testamentowego małoletniej siostrze.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.