IBPBII/2/415-745/09/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 17 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z najmu rat leasingowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lipca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z najmu rat leasingowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 1999 r. wnioskodawca wraz z żoną zakończył budowę budynku mieszkalnego z przeznaczeniem pod wynajem i od tego czasu osiąga w ramach małżeńskiej wspólności majątkowej przychody z najmu określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aktualnie wnioskodawca wynajmuje 9 umeblowanych mieszkań i 3 lokale użytkowe. Zawarte z najemcami umowy zobowiązują go do remontowania mieszkań, wymiany zużytego czy też uszkodzonego sprzętu, naprawy sprzętu domowego użytku takiego jak pralki, lodówki, piecyki gazowe czy też telewizory.

Sam budynek z uwagi na dziesięcioletnie użytkowanie wymaga już często napraw i remontów.

Przewidziane w umowach obowiązki, a także chęć utrzymania nieruchomości w należytym stanie wymuszają na wnioskodawcy konieczność częstego korzystania z usług firm transportowych celem dowiezienia materiałów, farb, wykładzin, paneli, płytek itp. do budynku, czy też dostarczenia sprzętu do i z punktów serwisowych. Posiadany przez wnioskodawcę samochód osobowy nie nadaje się do przewozu wielkogabarytowych ładunków. W związku z powyższym mając na celu uniezależnienie się od usług obcych i zapewnienie sobie i najemcom możliwości efektywniejszego, szybszego i racjonalnego reagowania na zgłaszane problemy wnioskodawca zamierza zawrzeć z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem będzie samochód ciężarowy. Umowa ta będzie spełniała wymogi określone w art. 23b ust. 1 ww. ustawy tzn. zostanie zawarta na czas oznaczony, trwający co najmniej 2 lata, a suma opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług będzie wyższa od wartości początkowej samochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy raty leasingowe określone w ww. umowie leasingu operacyjnego będą stanowiły koszt uzyskania przychodu z najmu.

Zdaniem wnioskodawcy, wydatki poniesione z tytułu umowy leasingu operacyjnego, której przedmiotem będzie samochód ciężarowy wykorzystywany w źródle przychodów jakim jest najem będą stanowiły koszty uzyskania przychodów, bowiem zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przepisy rozdziału 4a ustawy traktujące o opodatkowaniu stron umowy leasingu nie zawężają zagadnienia do umów zawartych przez "korzystającego" prowadzącego wyłącznie działalność gospodarczą, a zatem u korzystającego osiągającego przychody z najmu, poniesione koszty leasingu będą kosztem uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) źródłami przychodu są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Przychody z najmu mogą być zaliczone do przychodów z działalności gospodarczej

lub stanowić odrębne źródło przychodów, kwalifikowane jako "przychód z najmu".

Jeśli najem nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, przychody uzyskiwane z tego źródła mogą być opodatkowane:

* na zasadach ogólnych - według skali podatkowej,

* ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia pomiędzy tym wydatkiem a uzyskaniem przychodu związku przyczynowo - skutkowego tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Przy kwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy dokonać jego oceny pod względem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia tego przychodu. W związku z powyższym kosztami uzyskania przychodu są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł lub może się przyczynić do osiągnięcia lub zwiększenia przychodów z danego źródła.

Kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a ustawy jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

* została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome,

* suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych.

W myśl art. 23b ust. 2 ww. ustawy - jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

Odnosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy zauważyć należy, że z przepisów powyższych wynika, iż co do zasady, jeżeli umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ww. ustawy warunki, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie (w tym raty leasingowe), z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Przy czym przy zaliczaniu wydatków związanych z umową leasingu do kosztów uzyskania przychodów nie należy tracić z oczu ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tą zasadą do kosztów uzyskania przychodów mogą być zaliczone wyłącznie takie wydatki związane z umową leasingu, której przedmiotem są środki trwałe służące wnioskodawcy do osiągania lub zwiększania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca w ramach małżeńskiej wspólności majątkowej osiąga przychody z najmu określone

w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aktualnie wynajmuje 9 umeblowanych mieszkań i 3 lokale użytkowe. Wnioskodawca zamierza zawrzeć z firmą leasingową umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem będzie samochód ciężarowy. Wnioskodawca wskazał, że umowa leasingu będzie spełniała wymogi określone w art. 23b ust. 1 ww. ustawy tzn. zostanie zawarta na czas oznaczony, trwający co najmniej 2 lata, a suma opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług będzie wyższa od wartości początkowej samochodu.

Odnosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy należy jeszcze raz zauważyć, że użyte przez ustawodawcę w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" należy rozumieć w ten sposób, że za koszty uzyskania przychodu uznawane będą tylko te wydatki, które pozostają z przychodem w związku o charakterze przyczynowo-skutkowym tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Natomiast w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym niezależnie od tego, czy wnioskodawca będzie posiadał samochód ciężarowy czy też nie, to i tak będzie uzyskiwał przychody z najmu. Zatem przedmiotowy samochód nie jest wnioskodawcy niezbędny w celu uzyskiwania przychodów z najmu. Oznacza to, że wydatki z nim związane (raty leasingowe) nie będą racjonalnie uzasadnione. Nie przyczynią się bowiem do zwiększenia uzyskiwanych przez wnioskodawcę przychodów z najmu. W związku z powyższym mimo tego, że powołane wyżej przepisy rozdziału 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, traktujące o opodatkowaniu stron umowy leasingu nie zawężają zagadnienia do umów zawartych przez "korzystającego" prowadzącego wyłącznie działalność gospodarczą, to jednak w przedmiotowej sprawie nie została spełniona podstawowa przesłanka warunkująca możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku. Pomiędzy wydatkiem a uzyskaniem przychodu z najmu nie istnieje związek przyczynowo-skutkowy - poniesiony wydatek nie jest racjonalnie i gospodarczo uzasadniony, nie przyczyni się do powstania lub zwiększenia przychodu z najmu.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie koszty leasingu (raty leasingowe) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z najmu. Zatem stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.