IBPBII/2/415-705/09/JT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 6 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty diet za podróże służbowe pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 lipca 2009 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty diet za podróże służbowe. w zakresie skutków podatkowych wypłaty diet za podróże służbowe pracownikom zatrudnionym na stanowisku kierowcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi transportowe krajowe i międzynarodowe. Usługi te wykonywane są m.in. przez pracowników zatrudnianych na podstawie umowy o pracę na stanowisku kierowcy.

Miejscem pracy kierowców jest siedziba pracodawcy oraz terytorium kraju i państw członkowskich UE. Pracownik po zakończeniu podróży służbowej związanej z wykonywaniem usług transportowych zobowiązany jest do stawienia się w siedzibie pracodawcy, która jest miejscem przydzielania kolejnych zadań służbowych związanych z wykonywaniem usług transportowych. Za wykonaną pracę pracownicy-kierowcy otrzymują stałe miesięczne wynagrodzenie. Oprócz tego wynagrodzenia, za każdy dzień podróży służbowej na terytorium Polski i poza jej granicami, wypłacane są im diety w wysokości wynikającej z przepisów wydanych przez ministra ds. pracy. Diety stanowią jedynie dodatek do godziwego wynagrodzenia kierowców. Będąc w podróży służbowej ponoszą oni większe wydatki na wyżywienie oraz inne rzeczy związane z wyjazdem.

W związku z powyższym zadano pytanie.

Czy diety wypłacane kierowcom korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, diety wypłacane kierowcom stale odbywającym podróże w ramach wykonywanych usług transportowych są zwolnione od podatku dochodowego na podstawie ww. przepisów. Zwolnienie to stosuje się z tego względu, że jest to rekompensata za rozłąkę rodzinną oraz ze względu na to, że przy podróży krajowej, jak i zagranicznej zwiększone są koszty utrzymania (wyżywienia i innych wydatków np. płatne toalety, łaźnie, wyższe rachunki za rozmowy telefoniczne itp.). Brzmienie przepisów mówi jasno "wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika-do wysokości określonej w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza jego granicami".

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) nie reguluje zasad wypłacania diet. Powołany akt normatywny zawiera jedynie pewne rozwiązania zawarte w szczególności w art. 21 tej ustawy dotyczące obowiązków podatkowych związanych z dietami.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy:

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju - (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju - (Dz. U. Nr 236. poz. 1991 z późn. zm.),

Przysługujące pracownikowi na podstawie ww. przepisów z tytułu odbytej podróży służbowej, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest jednakże odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W przepisie art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

W świetle przepisów prawa pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszr, na którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem pojęcia te nie są tożsame. Decyzję o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejsce określone jako miejsce pracy.

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy zostają spełnione warunki wynikające z art. 775 § 1 Kodeksu pracy oraz z rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, to świadczenia wypłacane przez pracodawcę pracownikom (także zatrudnionym na stanowisku kierowcy), wykonującym na polecenie pracodawcy zadania poza miejscem pracy określonym w umowie o pracę korzystają ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej ww. rozporządzeniach.

Powołane powyżej zwolnienie podatkowe odnosi się do świadczeń otrzymanych w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej.

Jeżeli wykonywanie przez pracownika pracy, która polega na stałym przemieszczaniu się na określonym obszarze, jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy i pracownik może z tego tytułu otrzymywać diety, to świadczenia te będą korzystały ze zwolnienia w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak w tym miejscu wskazać na treść uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r., w której Sąd Najwyższy stwierdził, iż kierowca transportu międzynarodowego odbywający podróże w ramach wykonywania umówionej pracy i na obszarze określonym w umowie jako miejsce świadczenia pracy nie jest w podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Podróż służbowa jest zjawiskiem krótkotrwałym, incydentalnym i tymczasowym. Dlatego też nie można uznać, że w podróży służbowej można przebywać nieustannie tylko z uwagi na charakter pracy, który wymusza przemieszczanie się.

Wnioskodawca podał we wniosku, iż miejscem wykonywania pracy przez pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowców jest siedziba pracodawcy oraz terytorium kraju i państw członkowskich UE. Zatem mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa w przedstawionym stanie faktycznym zasadne jest przyjęcie, iż nie zostały spełnione warunki wskazane w art. 775 § 1 kodeksu pracy dotyczące podróży służbowych, a tym samym wypłacane pracownikom diety nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie stwierdzić należy, iż upoważnienie do wydawania indywidualnych interpretacji obejmuje jedynie przepisy prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Fakt, iż normy te powołują instytucje uregulowane w innych gałęziach prawa (np. prawa pracy) nie oznacza, iż instytucje te stają się prawem podatkowym.

Dlatego też tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja jest prawidłowa pod warunkiem, iż wykonywane przez pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowców prace nie stanowią - w świetle odrębnych przepisów - podróży służbowej.

Ostateczne rozstrzygnięcie kwestii, czy wykonywanie pracy kierowcy może być uznane za podróż służbową należy do właściwości Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, które jest organem właściwym w zakresie prawa pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy w zakresie pytania dotyczącego zwolnienia z opodatkowania diet wypłacanych pracownikom kierowcom.

Ocena stanowiska w zakresie drugiego pytania wynikającego z treści wniosku zostanie zawarta w odrębnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała ul. Traugutta 2a.