IBPBII/2/415-54/11/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 13 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 28 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia daty oddania środka trwałego po raz pierwszy do używania - jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia daty oddania środka trwałego po raz pierwszy do używania.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 18 lutego 2011 r. Znak: IBPBII/2/415-54/11/AK wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 28 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 14 kwietnia 2010 r. wnioskodawczyni zakupiła od osoby fizycznej - poprzedniego właściciela - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Dla lokalu tego na wniosek wnioskodawczyni w dniu 27 sierpnia 2010 r. została notarialnie ustanowiona odrębna własność.

Poprzedni właściciel ww. lokalu użytkowego nabył prawo do tego lokalu na dwa odrębne lokale, w dwóch różnych terminach a następnie połączył je w jeden lokal użytkowy, na który założył księgę wieczystą. W dniu 4 lipca 1996 r. poprzedni właściciel nabył od spółdzielni budownictwa mieszkaniowego własnościowe prawo do lokalu użytkowego na podstawie przydziału. Z kolei w dniu 28 grudnia 1999 r. również na podstawie przydziału nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przylegającego do ww. lokalu. Oba ww. lokale poprzedni właściciel połączył oraz użytkował w całości.

Wnioskodawczyni kupiła przedmiotowy lokal o powierzchni równiej sumie powierzchni lokali nabytych przez poprzedniego właściciela jako jedną całość i zamierza go wynajmować, rozliczając przychód z tego tytułu na zasadach ogólnych według skali i przyjmując stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaką należy przyjąć datę początku użytkowania lokalu przez poprzedniego właściciela, tym samym w jaki sposób ustalić pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do użytkowania (przez poprzedniego właściciela) do dnia wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych dla celu wynajmu przez wnioskodawczynię w sytuacji, gdy poprzedni właściciel nabył prawo własności i użytkował lokal w dwóch terminach.

Zdaniem wnioskodawcy, za datę pierwszego użytkowania należy przyjąć datę 4 lipca 1996 r. Ta data powinna być podstawą do wyliczenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej według art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Natomiast możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy. Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela.

Ponadto możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla składnika majątku, uzależniona jest od odpowiedniego jego sklasyfikowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla lokali niemieszkalnych zaliczonych do grupy 1, podgrupy 12 rodzaju 121 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 kwietnia 2010 r. wnioskodawczyni zakupiła od osoby fizycznej - spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego, dla którego została ustanowiona odrębna własność. Poprzedni właściciel ww. lokalu użytkowego nabył prawo do tego lokalu na dwa odrębne lokale, w dwóch różnych terminach a następnie połączył je w jeden lokal użytkowy, na który założył księgę wieczystą. W dniu 4 lipca 1996 r. poprzedni właściciel nabył od spółdzielni budownictwa mieszkaniowego własnościowe prawo do lokalu użytkowego na podstawie przydziału. Z kolei w dniu 28 grudnia 1999 r. również na podstawie przydziału nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu przylegającego do ww. lokalu. Oba ww. lokale poprzedni właściciel połączył oraz użytkował w całości. Natomiast wnioskodawczyni kupiła przedmiotowy lokal o powierzchni równiej sumie powierzchni lokali nabytych przez poprzedniego właściciela, jako jedną całość i zamierza go wynajmować, rozliczając przychód z tego tytułu na zasadach ogólnych według skali i przyjmując stawkę amortyzacyjną dla używanych środków trwałych, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wątpliwość wnioskodawczyni budzi jednak fakt, jaką w przedmiotowej sprawie należy przyjąć datę początku użytkowania lokalu przez poprzedniego właściciela, tym samym w jaki sposób ustalić pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do użytkowania (przez poprzedniego właściciela) do dnia wprowadzenia lokalu do ewidencji środków trwałych dla celu wynajmu przez wnioskodawczynię.

Przenosząc zatem powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym zastosowanie może znaleźć art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Ustalając pełną liczbę lat, o których mowa w powołanym wyżej przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy brać pod uwagę ilość kolejnych, pełnych 12-miesięcznych okresów, jakie upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy do używania środka trwałego do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych wnioskodawczyni. Z kolei za datę oddania po raz pierwszy ww. lokalu do używania należy przyjąć datę 4 lipca 1996 r., ponieważ z tą datą poprzedni właściciel zaczął użytkować przedmiotowy lokal. Natomiast w dniu 28 grudnia 1999 r. lokal ten zmienił wyłącznie charakter, tzn. został przez poprzedniego właściciela powiększony. Nie zmienia to jednak faktu, że przed jego powiększeniem był używany przez poprzedniego właściciela już od 4 lipca 1996 r.

Reasumując, okres używania lokalu niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma istotne znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jeśli zatem z posiadanych przez wnioskodawczynię dokumentów wynika, iż zakupiony lokal, przez poprzedniego właściciela był użytkowany już od 4 lipca 1996 r., to wnioskodawczyni może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną - przyjmując za datę oddania po raz pierwszy tego lokalu do używania datę 4 lipca 1996 r. Tym samym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.