IBPBII/2/415-523/14/NG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 8 maja 2014 r. (data otrzymania 29 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia spłaty kredytu hipotecznego do kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów wraz z posadowioną na tym gruncie nieruchomością nabytych w drodze darowizny - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 maja 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia spłaty kredytu hipotecznego do kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów wraz z posadowioną na tym gruncie nieruchomością nabytych w drodze darowizny.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną i nie prowadzi działalności gospodarczej. W dniu 22 stycznia 2010 r. Wnioskodawca otrzymał darowiznę od swoich rodziców w postaci prawa wieczystego użytkowania gruntów wraz z posadowionym na nim budynkiem (pawilon handlowy). W dziale IV ksiąg wieczystych wpisana wtedy była m.in. hipoteka umowna zwykła w kwocie 320.000,00 zł oraz hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 70.400,00 zł. Wartość przedmiotu darowizny strony określiły na kwotę 370.000,00 zł. Koszty sporządzenia aktu darowizny ponosił Wnioskodawca.

W dniu 10 stycznia 2013 r. Wnioskodawca sprzedał prawo wieczystego użytkowania gruntów wraz z pawilonem handlowym na rzecz M. Spółka Jawna. Wcześniej tj. 8 listopada 2012 r. podpisano umowę przedwstępną sprzedaży, na mocy której Wnioskodawca zobowiązał się sprzedać M. Spółce Jawnej tę nieruchomość w terminie do 15 marca 2013 r.

Wnioskodawca przedłożył do aktu sprzedaży z 10 stycznia 2013 r. promesę zwolnienia z zabezpieczenia hipotecznego wydaną 9 stycznia 2013 r. przez Bank, z której wynika, że:

a. w księdze wieczystej wpisane są hipoteka zwykła w kwocie 320.000,00 zł i hipoteka kaucyjna do kwoty 70.400,00 zł,

b. Bank oświadcza, że wyrazi zgodę na wykreślenie obu hipotek wraz ze wszystkimi odnoszącymi się do nich wpisami dodatkowymi po dokonaniu na jego rzecz całkowitej spłaty wierzytelności zabezpieczonej ww. hipotekami, która na dzień 9 stycznia 2013 r. wynosi 274.205,72 zł + 151,14 zł za każdy dzień od 9 stycznia 2013 r. do dnia poprzedzającego dzień całkowitej spłaty zadłużenia (6 dni x 115,14 zł = 690,84 zł).

Wnioskodawca sprzedał M. Spółce Jawnej nieruchomość za cenę w kwocie 550.000,00 zł. Wysokość zadatku to 55.000,00 zł i kwota ta została już wcześniej wpłacona w dniu podpisania umowy przedwstępnej. Strony umowy postanowiły, że zapłata pozostałej części ceny sprzedaży w kwocie 495.000,00 zł nastąpi w dwóch ratach i terminach, a to:

a. I rata w kwocie 219.887,44 zł płatna przelewem na rachunek bankowy sprzedającego (Wnioskodawcy) nie później niż 14 stycznia 2013 r.,

b. II rata w kwocie 275.112,56 zł tytułem całkowitej spłaty kredytu sprzedającego wraz z odsetkami pochodząca z kredytu udzielonego Spółce Jawnej płatna przelewem bezpośrednio na rachunek Banku w terminie do dnia 15 stycznia 2013 r.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione z tytułu spłaty kredytu hipotecznego mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - za koszt uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nieruchomości nabytych w drodze darowizny uważa się między innymi nakłady poczynione na nieruchomość zwiększające jej wartość.

W ocenie Wnioskodawcy, skoro nieruchomość będąca przedmiotem umowy sprzedaży w dniu jej nabycia przez Wnioskodawcę była obciążona hipoteką, to dokonanie spłaty zobowiązania zaciągniętego przez osobę trzecią stanowi w rzeczywistości nakład na tę nieruchomość albowiem poprzez "zdjęcie" zobowiązania zwiększa się wartość nieruchomości. Wartość spłaty, jako nakład, winna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu - tym samym zmniejszać podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przy okazji sprzedaży Wnioskodawca dokonał spłaty cudzego zobowiązania czyniąc nakład na nieruchomość (w wyniku czego została ona oddłużona). Wnioskodawca nie osiągnął ekonomicznego zysku w wysokości 550.000,00 zł, gdyż kwota spłaconej hipoteki została przekazana bezpośrednio na rzecz Banku celem całkowitej spłaty kredytu. Darowaną nieruchomość Wnioskodawca sprzedał za kwotę 550.000,00 zł, ale faktycznie, po spłacie kredytu hipotecznego zaciągniętego przez poprzednich właścicieli, miał do dyspozycji kwotę mniejszą o spłacony kredyt, tj. o 275.112,56 zł i to właśnie ta kwota powinna stanowić u niego przychód do opodatkowania.

Jako koszt uzyskania przychodu, w ocenie Wnioskodawcy, należy ująć wartość spłacanego zadłużenia z tytułu kredytu zabezpieczonego hipoteką. Uzyskanie zwolnienia hipoteki zbywanej nieruchomości było niezbędnym warunkiem zawarcia skutecznej umowy sprzedaży. W przeciwnym wypadku Wnioskodawca płaciłby podatek przychodowy zamiast podatku dochodowego, co dawałoby przesłanki do wniesienia skargi konstytucyjnej, w której zostałby postawiony zarzut, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych dyskryminuje obdarowanych/spadkobierców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że 22 stycznia 2010 r. Wnioskodawca nabył w drodze darowizny prawo wieczystego użytkowania gruntów wraz z posadowionym na nim budynkiem, obciążone hipoteką umowną zwykłą w kwocie 320.000.00 zł oraz hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 70.400,00 zł. Wnioskodawca 10 stycznia 2013 r. sprzedał prawo wieczystego użytkowania gruntów oraz budynek za kwotę 550.000,00 zł. Część kwoty uzyskanej ze sprzedaży (275.112,56 zł) Wnioskodawca przeznaczył na spłatę długu hipotecznego wraz z odsetkami co skutkowało wykreśleniem hipoteki z księgi wieczystej.

Z uwagi na fakt, że od momentu nabycia przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz nieruchomości w postaci budynku (pawilonu handlowego) do momentu sprzedaży nie upłynęło 5 lat liczonych od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, sprzedaż ta stanowi dla Wnioskodawcy źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze okoliczność, że nabycie w drodze darowizny miało miejsce w 2010 r., zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania - zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej - mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu - od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy - podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy - wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy)

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy - za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ustawy).

Wnioskodawca uważa, że w niniejszej sprawie za nakłady zwiększające wartość nieruchomości - w rozumieniu art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - należy uznać spłacony przez niego dług zabezpieczony hipoteką, przy czym zauważyć należy, że spłata długu wraz z odsetkami w kwocie 275.112,56 zł nastąpiła ze środków uzyskanych ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów i posadowionego na tym gruncie budynku.

Z przywołanego wyżej przepisu art. 22 ust. 6d ustawy wynika, że do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej nieodpłatnie np. w drodze darowizny zaliczane są wyłącznie:

* udokumentowane nakłady na tę nieruchomość zwiększające jej wartość,

* kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W doktrynie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym przez nakłady na nieruchomość należy rozumieć sumę wydatków poniesionych na substancję danej nieruchomości. Uznaje się, że są to nie tylko nakłady ulepszające lub modernizujące nieruchomość, ale również nakłady o charakterze remontowym. Ponadto ustawa przewiduje, że wysokość tych nakładów ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Podobnie z przedstawionym powyżej wyjaśnieniem pojęcie "nakładów" rozumieją sądy administracyjne, np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w prawomocnym wyroku z 11 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 1084/11 stwierdził m.in. że: "(...) słowo "nakłady" oznacza takie nakłady, które zmieniają/przeobrażają rzecz, nadając jej - poprzez proces inwestycyjny - nową jakość. Świadczy o tym konieczność udokumentowania nakładów fakturą VAT w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Ujmując rzecz inaczej, aby mówić o nakładzie na nieruchomość wpływającym na jej wartość i podlegającym zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 6c u.p.d.o.f. musi dojść do zdarzenia, warunkującego wystawienie takiej faktury, a więc do dostawy towaru lub wykonania usługi. Spłata hipotek nie wyczerpuje - w ocenie Sądu - ww. przesłanek, a co się z tym wiąże nie stanowi kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości."

UZASADNIENIE to zachowuje aktualność także w przypadku art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż w przepisie tym podobnie jak w art. 22 ust. 6c ustawy mowa jest o nakładach zwiększających wartość nieruchomości. W obu przypadkach pojęcie nakładów będzie rozumiane jednakowo.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia stwierdzić należy, że przepis art. 22 ust. 6d ustawy w sposób jednoznaczny wskazuje co może być kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości lub praw nabytych w drodze darowizny. Za taki nakład nie sposób uznać spłaty kredytu hipotecznego, albowiem nie jest ona wydatkiem polegającym na ulepszeniu, modernizacji czy też remoncie nieruchomości. Nie jest także wydatkiem, który prowadzi do zwiększenia wartości nieruchomości, bowiem celem takiej spłaty jest przede wszystkim zwolnienie dłużnika z długu, gdyż obciążenie nieruchomości zabezpieczeniem w postaci hipoteki niesie ryzyko, że spłata długu obciążającego nieruchomość może nastąpić przez nabywcę nieruchomości obciążonej hipoteką. Warunek kupującego, że spłata musi nastąpić przed nabyciem jest związany z pozbyciem się tego ryzyka, a nie pozbyciem się obowiązku zapłaty długu i nie prowadzi do zwiększenia wartości nieruchomości.

Spłata kredytów, w żaden sposób nie mieści się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu, zawartych w art. 22 ust. 6d ustawy, zatem wydatki poniesione na spłatę kredytu nie mogą być przyjęte jako koszt obniżający podstawę opodatkowania ze sprzedaży przez Wnioskodawcę prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynku posadowionego na tym gruncie. Tym samym uzyskany w 2013 r. przez Wnioskodawcę przychód ze sprzedaży nie może być pomniejszony o wartość spłaconego przez Wnioskodawcę kredytu hipotecznego ze środków uzyskanych ze sprzedaży. Nie jest to bowiem koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości w świetle art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zbieżne z Organem stanowisko prezentują sądy administracyjne, np. w podobnym stanie faktycznym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w prawomocnym wyroku z 19 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 343/11 Sąd stwierdził m.in. że: "(...) usprawiedliwionym w świetle prawa poglądem jest to, że spłata hipoteki umownej kaucyjnej, będącej zabezpieczeniem kredytu cudzego w celu wykreślenia obciążającej nieruchomość hipoteki, co było warunkiem sprzedaży, także w sytuacji, gdy warunkiem było zrzeczenie się przez wnioskodawczynię prawa dochodzenia od kredytobiorcy - wartości spłaconego zobowiązania, nie była nakładem, który zwiększył wartość rzeczy i praw majątkowych, o jakim mowa w art. 22 ust. 6d ustawy." Ponadto Sąd w ww. wyroku stwierdził że: "(...)"nakłady" jako pojęcie nie zostało zdefiniowane w prawie. Potocznie może to być najogólniej suma pieniędzy włożona w wykonanie jakiegoś zadania. W stanie faktycznym, obiektywnie, suma pieniędzy jaką wskazuje wnioskodawczyni została przeznaczona na pewne zadanie związane ze sprzedażą nieruchomości, lecz tym zadaniem była przede wszystkim spłata cudzego długu, a nie zwiększenie wartości nieruchomości. (...) Mogło to ułatwić zbycie nieruchomości, jednak nie można zapominać, że "wartość nieruchomości" nie zwiększyła się o wartość spłaconego długu. Wręcz hipoteka nie musiała odnieść żadnego skutku finansowego dla nabywcy. Obciążenie tym zabezpieczeniem jedynie niosło ryzyko, że to może nastąpić. Warunek kupującego, iż spłata musi nastąpić przed nabyciem, jest związany z pozbyciem się tego ryzyka, a nie pozbyciem się obowiązku zapłaty długu.

Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w przywołanym wcześniej wyroku z 11 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 1084/11 stwierdził ponadto, że: "(...) spłata hipotek nie stanowiła nakładu na nieruchomość, podwyższającego jej wartość. Jak już wcześniej wywiedziono, hipoteka to jedno z ograniczonych praw rzeczowych wiążących się z zabezpieczeniem wierzytelności. Ustanowienie hipoteki na nieruchomości nie oznacza, że zmienia się jej wartość. Oznacza tylko tyle, że wierzycielowi przysługuje pierwszeństwo w zaspokojeniu z niej przed wierzycielami osobistymi właściciela. Na marginesie należałoby wskazać, że - wbrew temu, co podniesiono w skardze - przeznaczenie części ceny określonej w umowie na spłatę hipotek nie stanowiło nakładu na nieruchomość, ale rozporządzenie sprzedającego, co do wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości."

Co ważne, w podobnej sprawie stanowisko zajął już Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1854/12, w którym oddalił skargę kasacyjną podatnika.

Podsumowując, dochód uzyskany w 2013 r. ze sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz nieruchomości budynkowej nabytych w 2010 r. w drodze darowizny, podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym, przy czym podstawą obliczenia podatku dochodowego z tytułu odpłatnego zbycia jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości a kosztami o których mowa w art. 22 ust. 6d ww. ustawy, przy czym do takich kosztów Wnioskodawca nie może zaliczyć kwoty spłaconego długu hipotecznego, gdyż nie jest ona nakładem na nieruchomość. W ocenie Organu nie istnieje podstawa do stawiania jakichkolwiek zarzutów o dyskryminacji obdarowanych/spadkobierców przez ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych, która miałaby być dla Wnioskodawcy przesłanką do wniesienia skargi konstytucyjnej. Spłaty kredytu hipotecznego nie mogą sobie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu nie tylko obdarowani i spadkobiercy, którzy rozliczają koszty na podstawie art. 22 ust. 6d, ale także wszystkie inne osoby, które nieruchomości i prawa nabyły w innych okolicznościach a koszty rozliczają na podstawie art. 22 ust. 6c. Pojęcie nakładów interpretowane jest dla wszystkich podatników tak samo a różnica w opodatkowaniu podatników, którzy nieruchomość otrzymali w darowiźnie lub spadku wynika wyłącznie z faktu, że nabyli ją w sposób nieodpłatny a nie odpłatny i jak najbardziej jest uzasadniona.

Mając powyższe wyjaśnienia na uwadze stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.