IBPBII/2/415-437/14/ŁCz - Ustalenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2014 r. (data otrzymania 28 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 9 grudnia 1999 r. Wnioskodawca zawarł z A.K. ugodę sądową przed Sądem Okręgowym, zgodnie z którą A.K. zobowiązał się do powrotnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa własności zabudowanej nieruchomości nr 89. Ugoda ta kończyła postępowanie w sprawie unieważnienia umowy darowizny ww. nieruchomości, dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz A.K. umową zawartą w formie aktu notarialnego z 11 sierpnia 1997 r. W dniu 7 kwietnia 2014 r. strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu powyższej ugody sądowej. Na jej podstawie A.K. przeniosła na rzecz Wnioskodawcy prawo własności wyżej opisanej nieruchomości. Wnioskodawca zamierza zbyć całą wyżej opisaną nieruchomość w 2014 r. na rzecz osoby trzeciej.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie:

Czy zbycie przez Wnioskodawcę prawa własności wyżej opisanej nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zbycie nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w pkt 8 lit. a-d), jeżeli nastąpiło ono przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie. Z opisu zdarzenia wynika, że unieważnienie umowy darowizny na rzecz A.K. nastąpiło w 1999 r. Należy więc przyjąć, że właśnie wtedy doszło do powrotnego nabycia przez Wnioskodawcę prawa własności nieruchomości - analogicznie do treści przepisu art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego. Stąd też wskazany powyżej pięcioletni termin upłynął 31 grudnia 2005 r., a co za tym idzie, zbycia ww. nieruchomości nie należy traktować jako źródła przychodu. Dlatego też czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części oraz udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że 9 grudnia 1999 r. Wnioskodawca zawarł z A.K. ugodę sądową, zgodnie z którą A.K. zobowiązał się do powrotnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa własności zabudowanej nieruchomości. Ugoda ta kończyła postępowanie w sprawie unieważnienia umowy darowizny ww. nieruchomości, dokonanej przez Wnioskodawcę na rzecz A.K. umową zawartą w formie aktu notarialnego z 11 sierpnia 1997 r. W dniu 7 kwietnia 2014 r. strony zawarły w formie aktu notarialnego umowę przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu powyższej ugody sądowej. Obecnie Wnioskodawca zamierza zbyć całą wyżej opisaną nieruchomość.

Dla określenie właściwych skutków podatkowych tej czynności prawnej istotne jest ustalenie daty nabycia nieruchomości będącej przedmiotem planowanej sprzedaży.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy. Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych zarówno między osobami fizycznymi jak i osobami prawnymi, a tym samym zawarcie między tymi stronami umów o charakterze cywilnoprawnym regulują przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły. Należy zatem wskazać, że nabyciem w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną - nabywcę przechodzi własność nieruchomości, bez względu na to czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.

Poza przedmiotem sporu pozostaje, że Wnioskodawca - umową darowizny w formie aktu notarialnego z 11 sierpnia 1997 r. - przeniósł własność nieruchomości na rzecz A.K. Poza przedmiotem sporu pozostaje również fakt, że 9 grudnia 1999 r. Wnioskodawca zawarł z A.K. ugodę sądową, zgodnie z którą A.K. zobowiązał się do powrotnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa własności zabudowanej nieruchomości. Bezsporny jest również fakt zawarcia 7 kwietnia 2014 r. przez strony w formie aktu notarialnego umowy przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu powyższej ugody sądowej. Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z oceną skutków podatkowych planowanej sprzedaży tej nieruchomości.

W myśl art. 888 § 1 ww. Kodeksu cywilnego - przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa darowizny pod rygorem nieważności winna mieć formę aktu notarialnego. Tym samym zawarcie umowy darowizny nieruchomości powoduje przejście jej własności na obdarowanego z chwilą zawarcia aktu notarialnego, w którym darczyńca daruje tę nieruchomość obdarowanemu a obdarowany darowiznę przyjmuje. Z tą datą darczyńca traci własność nieruchomości.

Zgodnie z art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego - czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (§ 2).

Powyższy artykuł określa, od strony negatywnej, zakres dopuszczalnej treści czynności prawnej. Ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, zarówno do jednostronnych, jak i do umów, w tym umowy darowizny. (Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1-449¹#186;. Tom I red. prof. dr hab. Krzysztof Pietrzykowski, 2013, C.H.Beck, Wydanie 7)

Czynność prawna jest nieważna od momentu swojego powstania (ab initio). Uznanie czynności za nieważną ma wobec tego charakter pierwotny, nie następczy - czynność taka nie wywołuje zamierzonych przez strony skutków prawnych tak, jak gdyby nigdy nie istniała. Co istotne, nieważność czynności prawnej następuje z mocy samego prawa, bez potrzeby zajścia jakichkolwiek dodatkowych zdarzeń. Nie jest wymagane ani oświadczenie woli stron czynności, ani konstytutywne orzeczenie sądu.

W przypadku postępowań w sprawie o unieważnienie umowy darowizny tylko wyrok sądu powoduje, że skutki czynności traktuje się jakby nigdy nie nastąpiły. Jedynie prawomocny wyrok sądu, który w swej treści orzeka nieważność powoduje, że traktuje się umowę jako niezawartą. Konsekwencją takiego orzeczenia jest to, że traktuje się taką umowę jako niebyłą, nigdy nie zawartą.

W omawianej sprawie nie doszło jednak do unieważnienia umowy darowizny przez sąd, a Wnioskodawca zawarł z A.K. ugodę przed sądem. Na mocy tej ugody z 9 grudnia 1999 r. A.K. zobowiązał się do powrotnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa własności nieruchomości. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że wówczas (w 1999 r.) doszło do powrotnego nabycia własności nieruchomości przez Wnioskodawcę. Strony ugody - na co zresztą wskazał sam Wnioskodawca w opisie zdarzenia - zobowiązały się dopiero do przeniesienia własności nieruchomości. O obowiązku zwrotu przedmiotu odwołanej darowizny stanowi również art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego, na który powołuje się Wnioskodawca, bowiem samo odwołanie darowizny z powodu rażącej niewdzięczności nie powoduje przejścia własności nieruchomości z obdarowanego na darczyńcę. Odwołanie darowizny nie jest stwierdzeniem nieważności darowizny. Darowizna jest skuteczna aż do momentu powrotnego przeniesienia prawa własności. Do tej chwili właścicielem nieruchomości w świetle prawa jest obdarowany. Nie można zatem utożsamiać wyroku Sądu, w którym orzeczonoby o nieważności umowy np. darowizny z zawarciem ugody, nawet gdy jest ona zawierana przed sądem.

Stosownie do art. 10 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 101 z późn. zm.; dalej: k.p.c.) - w sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, sąd powinien w każdym stanie postępowania dążyć do ich ugodowego załatwienia. W tych sprawach strony mogą także zawrzeć ugodę przed mediatorem.

Zgodnie z art. 223 § 1 k.p.c. - przewodniczący powinien we właściwej chwili skłaniać strony do pojednania, zwłaszcza na pierwszym posiedzeniu, po wstępnym wyjaśnieniu stanowiska stron. Osnowa ugody zawartej przed sądem powinna być wciągnięta do protokołu rozprawy i stwierdzona podpisami stron. Niemożność podpisania sąd stwierdzi w protokole.

Należy zauważyć, że ugoda, nie będąc orzeczeniem sądu, nie podlega rektyfikacji na podstawie art. 350-353 k.p.c. (post. SN z 21 lutego 1973 r., III CRN 415/72), nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej tzw. res iudicata, gdyż ta przynależna jest tylko prawomocnym orzeczeniom rozstrzygającym w sposób merytoryczny istotę sporu (wyroki). Ugoda zatem nie ma mocy wyroku, nie jest z nim równoważna. Ugoda w sprawach cywilnych jest umową dotyczącą łączącego strony stosunku prawnego, powinna obejmować elementy umowy i być tak zredagowana, aby w przypadku gdy stanowi tytuł egzekucyjny, nadawała się do wykonania. Treść ugody powinna dokładnie określać rozmiar świadczeń, sposób i treść ich wykonania oraz wskazywać, które roszczenia objęte procesem mają te świadczenia zaspokoić. Z ugody powinno zatem wynikać kto i na czyją rzecz ma spełnić świadczenie, rodzaj świadczenia lub jego wysokość oraz termin spełnienia. Treść ugody nie może budzić wątpliwości, powinna być również kompletna i nie zawierać błędów. Osnowę ugody wciąga się do protokołu rozprawy (art. 185 § 3 k.p.c.).

W świetle powyższych wyjaśnień ugoda zawarta przed sądem zobowiązuje do określonych zachowań strony je zawierające, a więc stanowi podstawę do dochodzenia roszczeń. Samo zawarcie ugody nie powoduje automatycznego przeniesienia własności nieruchomości z powrotem na zbywcę. Ugoda sądowa nie znosi bowiem wszystkich skutków umowy darowizny, w szczególności zaś jej skutku rzeczowego w postaci przeniesienia własności nieruchomości. Stwarza jedynie, jak wskazano powyżej, zobowiązanie do powrotnego przeniesienia własności nieruchomości na zbywcę - wywiera skutek obligacyjny. Do wykonania tego obowiązku natomiast może dojść w drodze umowy między nabywcą nieruchomości i jej zbywcą (zawartej w formie aktu notarialnego), lub - gdy do umowy takiej nie dojdzie - w drodze uwzględniającego żądanie zbywcy orzeczenia sądu, stwierdzającego obowiązek nabywcy złożenia stosownego oświadczenia woli, zastępującego to oświadczenie, które to orzeczenie stwierdza zawarcie umowy i zastępuje tę umowę. W niniejszej sprawie ugoda sądowa pomiędzy stronami zakończyła - jak słusznie zauważył Wnioskodawca - postępowanie, natomiast nie przeniosła na Wnioskodawcę ponownie własności nieruchomości. Przejście ponowne własności nieruchomości na Wnioskodawcę nastąpiło dopiero 7 kwietnia 2014 r., co również wskazuje Wnioskodawca w opisie zdarzenia, podkreślając, że doszło wówczas do "przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu powyższej ugody". A więc dopiero od 7 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca powtórnie stał się właścicielem nieruchomości. Bez znaczenie w tej sytuacji jest kto dysponował jak właściciel opisaną nieruchomością w okresie pomiędzy 9 grudnia 1999 r., a 7 kwietnia 2014 r. Formalnym właścicielem nieruchomości był wówczas A.K. Gdyby przyjąć za prawidłowe przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko, że w 1999 r. nastąpiło unieważnienie umowy, to wówczas nie zachodziłaby potrzeba zawarcia umowy w dniu 7 kwietnia 2014 r., gdyż już samo unieważnienie umowy spowodowałoby skutki ex tunc, a więc od momentu dokonania czynności dotkniętej wadliwością. Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w omawianej sprawie.

W niniejszej sprawie, zawierając 11 sierpnia 1997 r. umowę darowizny, Wnioskodawca utracił prawo własności nieruchomości na rzecz A.K. Z kolei zawierając 7 kwietnia 2014 r. umowę przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu ugody sądowej z 9 grudnia 1999 r., A.K. utracił własność nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Jedynie gdyby postępowanie o ustalenie nieważności umowy darowizny na rzecz A.K. zakończyło się prawomocnym wyrokiem, to umowa z 11 sierpnia 1997 r. mogłaby zostać unieważniona decyzją sądu. Jednakże do unieważnienia umowy darowizny z 1997 r. nie doszło. Zatem w przedstawionym zdarzeniu w okresie od 11 sierpnia 1997 r. (darowizna na rzecz A.K.) do 7 kwietnia 2014 r. (umowa przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu ugody sądowej z 9 grudnia 1999 r.) Wnioskodawca nie był właścicielem nieruchomości.

Bezsporny jest zatem fakt, że przejście własności nieruchomości na Wnioskodawcę w wyniku zawarcia umowy z 7 kwietnia 2014 r. stanowi nabycie w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego wyjaśnienia 7 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca stał się ponownie właścicielem nieruchomości.

Pięcioletni termin, o którym mowa w przywołanym przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien być liczony od końca roku kalendarzowego 2014. W związku z powyższymi wyjaśnieniami, sprzedaż nieruchomości dokonana przez Wnioskodawcę przed 1 stycznia 2020 r. wystąpi przed upływem 5 letniego okresu i będzie stanowiła źródło przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oceniając skutki podatkowe sprzedaży przed 1 stycznia 2020 r. nieruchomości należy zastosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania - w myśl art. 14 ustawy zmieniającej - mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od 1 stycznia 2009 r.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. - od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy - podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością), np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatne, czy nieodpłatnie. W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 6d, gdyż nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę nieodpłatnie - w drodze umowy przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu ugody sądowej. Zgodnie z tym przepisem - za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn (art. 22 ust. 6d ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy - wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Podstawą opodatkowania 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest dochód Wnioskodawcy stanowiący różnicę pomiędzy przychodem ze sprzedaży nieruchomości ustalonym zgodnie z art. 19 ustawy, a kosztami uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6d ww. ustawy.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy - po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

Reasumując, datą nabycia przez Wnioskodawcę nieruchomości jest data zawarcia umowy przeniesienia własności nieruchomości w wykonaniu ugody sądowej z 9 grudnia 1999 r., czyli 7 kwietnia 2014 r. Dlatego też sprzedaż przez Wnioskodawcę nieruchomości przed 1 stycznia 2020 r. będzie stanowiła podlegające opodatkowaniu źródło przychodu, a skutki podatkowe planowanej sprzedaży należy rozpatrywać w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.