IBPBII/2/415-421/09/HS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 15 kwietnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia czy wypłacone pracownikowi odszkodowanie jest objęte zwolnieniem przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia czy wypłacone pracownikowi odszkodowanie jest objęte zwolnieniem przewidzianym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownik Spółki złożył oświadczenie woli o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia w trybie art. 55 § 11 Kodeksu pracy, jako uzasadnienie podając nie wypłacenie w terminie wynagrodzenia za miesiąc listopad. Zgodnie z konstrukcją tej formy rozwiązania umowy o pracę - pracownik rozwiązujący stosunek pracy przestaje świadczyć pracę od następnego dnia po złożeniu oświadczenia oraz ma prawo do otrzymania odszkodowania wynikającego wprost z wyżej cytowanego przepisu. Jako że opisywana sytuacja dotyczyła jednego z kluczowych pracowników firmy, spółka podjęła z pracownikiem negocjacje, które zakończyły się zawarciem porozumienia, na mocy którego pracownik wyraził zgodę na przepracowanie jednego miesiąca, po którym nastąpi rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron. Okres dodatkowego miesiąca pozwolił na zamknięcie przez pracownika niektórych spośród prowadzonych spraw oraz przekazanie spraw "w toku" następcy, dzięki temu spółka uniknęła sytuacji, w której mogłaby zostać narażona na szkodę. Spółka zobowiązała się także do wypłaty pracownikowi odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia - czyli odszkodowania, które przysługiwałoby pracownikowi gdyby rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie cyt. przepisu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wypłacone pracownikowi odszkodowanie wolne jest od podatku dochodowego od osób fizycznych... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem wnioskodawcy, wypłacone pracownikowi odszkodowanie objęte jest zwolnieniem przedmiotowym od podatku dochodowego od osób fizycznych. Mimo, iż nie jest to stricte odszkodowanie, o którym mowa w art. 55 § 11 Kodeksu pracy można jednak przyjąć, zważywszy na okoliczności stanu faktycznego, ze odszkodowanie to ma swoje źródło w przyczynie rozwiązania stosunku pracy. Gdyby pracownik rozwiązał stosunek pracy bez wypowiedzenia przyczyn leżących po stronie pracodawcy, nie byłoby żadnych wątpliwości, że odszkodowanie na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne jest od podatku dochodowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych, w tym w dobrach osobistych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy jak i niemajątkowy. Naprawienie szkody obejmuje, zarówno straty jakie poszkodowany poniósł, jak i korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wysokość szkody wyznacza rozmiar obowiązku odszkodowawczego.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw. I tak zwolnione od podatku są m.in. odszkodowania z tytułu rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia, w sytuacji ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika.

Kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym wypłaty odszkodowań z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika zawarte zostały w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Artykuł 55 § 11 Kodeksu pracy stanowi, iż pracownik może rozwiązać umowę o pracę w trybie określonym w § 1 (tj. bez wypowiedzenia) także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, a jeżeli umowa o pracę została zawarta na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy - w wysokości wynagrodzenia za okres 2 tygodni. Z § 2 ww. przepisu wynika, iż oświadczenie pracownika o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie, z podaniem przyczyny uzasadniającej rozwiązanie umowy. Przepis art. 52 § 2 stosuje się odpowiednio.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownik nie rozwiązał z pracodawcą umowy w trybie art. 55 § 11 Kodeksu pracy. Na skutek negocjacji zawarte zostało z pracownikiem porozumienie, na mocy którego pracodawca zobowiązał się do zapłaty pracownikowi określonej kwoty pieniędzy (wnioskodawca tę wypłatę nazywa odszkodowaniem). Wnioskodawca wskazuje, że na mocy tego porozumienia pracownik wyraził zgodę na przepracowanie u niego jednego miesiąca, po którym nastąpi rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron. Wnioskodawca (pracodawca) zobowiązał się także do wypłaty pracownikowi należności w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia - będącego, zdaniem wnioskodawcy, odszkodowaniem, które przysługiwałoby pracownikowi, gdyby rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie powołanego powyżej przepisu art. 55 § 11 Kodeksu pracy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa należy uznać, iż skoro kwota pieniężna została wypłacona pracownikowi w wyniku zawartego z nim porozumienia, a nie na podstawie przewidzianego prawem art. 55 § 11 Kodeksu pracy, to będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie przewidziane art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Poniesiony przez wnioskodawcę wydatek opisany we wniosku w ocenie tut. organu miał charakter wynagrodzenia za wynegocjowany dodatkowy okres czasu (jeden miesiąc) świadczenia pracy przez pracownika na rzecz spółki.

Wypłacona pracownikowi kwota stanowi zatem w rzeczywistości wypłatę dodatkowego wynagrodzenia na podstawie łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a nie odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne.

Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wypłacone byłemu pracownikowi świadczenie, jako związane ze stosunkiem pracy, należy zatem zakwalifikować do przychodów określonych w przepisie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach właściwych dla tego źródła przychodu.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.