IBPBII/2/415-418/13/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 18 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 28 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości:

* w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu 1/2 wartości rynkowej darowizny oraz wydatków na sporządzenie umowy darowizny - jest nieprawidłowe,

* w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu opłaty adiacenckiej - jest prawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 17 maja 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-418/13/MM wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 28 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Umową darowizny w formie aktu notarialnego w dniu 23 marca 2007 r. wnioskodawca otrzymał 1/2 udziałów w nieruchomości zabudowanej od swojego małżonka. W małżeństwie wnioskodawcy obowiązuje ustrój rozdzielności majątkowej wprowadzony aktem notarialnym z dnia 26 czerwca 1996 r. Małżonek wnioskodawcy opisaną nieruchomość nabył w trakcie trwania małżeństwa z majątku własnego. Wartość darowizny określającą cenę rynkową ustalono na 350.000 zł tj. w wysokości w jakiej została zakupiona przez małżonka wnioskodawcy. Na 1/2 udziałów przypadła kwota 175.000 zł. Darowiznę wnioskodawca przyjął. Wnioskodawca został pouczony przez notariusza o treści art. 8 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn i o skutkach przewidzianych w art. 56 ustawy - Kodeks karny skarbowy. Przedmiotowa darowizna podlegała podatkowi od spadków i darowizn jednak na mocy ustawy o podatku od spadków i darowizn, pomimo że się należała była zwolniona z opodatkowania. Tytułem wynagrodzenia notariusza wnioskodawca zapłacił na podstawie FV kwotę 2.228,90 zł, co stanowiło jego koszt nabycia. Dnia 29 października 2007 r. wydzieloną część nieruchomości wnioskodawca sprzedał. Do aktu notarialnego przedstawił zaświadczenie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 12 października 2007 r. o uiszczeniu podatku od spadków i darowizn. Przy wydzielaniu nieruchomości przeznaczonej do zbycia Prezydent Miasta decyzją z dnia 7 października 2008 r. ustalił opłatę adiacencką na rzecz Gminy w kwocie 2.085 zł, którą to opłatę wnioskodawca zapłacił w całości i w wyznaczonym terminie. W 2008 r. złożył zeznanie podatkowe PIT-36 za 2007 r. z osiągniętego dochodu ze sprzedaży nieruchomości. Sporządzenie zeznania podatkowego wnioskodawca zlecił do licencjonowanego biura podatkowego. Jako przychód wykazana została w ww. zeznaniu faktyczna kwota sprzedaży w 1/2 wysokości udziału tj. 329.500 zł. Natomiast jako koszty uzyskania przychodu wnioskodawca wykazał przypadającą na jego udział kwotę darowizny określoną w wysokości jak wyżej, FV opłaty aktu notarialnego otrzymanej darowizny oraz opłatę adiacencką. Tym samym do opodatkowania wykazał nadwyżkę kwoty wynikającej ze sprzedaży tej nieruchomości ponad jej wartość rynkową (wartość darowizny), a następnie uiścił do urzędu skarbowego od tej kwoty nadwyżki podatek dochodowy od osób fizycznych. Podatek zapłacił w terminie. W trakcie przeprowadzonych czynności sprawdzających 2013 r. przez Urząd Skarbowy uznano wykazane przez wnioskodawcę w tym zeznaniu przedmiotowe koszty za niezasadne co spowodowało, że mimo iż wnioskodawca nie podziela stanowiska urzędu skarbowego w tym zakresie, złożył korektę PIT-36 za 2007 r., dopłacając zaległy, zdaniem urzędu skarbowego, podatek dochodowy wraz z należnymi odsetkami za zwłokę. Działanie takie ze strony wnioskodawcy podyktowane było tym, że chciał uniknąć ewentualnych sankcji karno-skarbowych.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, że przedmiotem sprzedaży była cała nieruchomość, ale wydzielona z całości otrzymanej darowizny. W momencie sprzedaży wnioskodawca był współwłaścicielem sprzedanej nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w koszty uzyskania przychodu wnioskodawca mógł zaliczyć 1/2 wartości darowizny otrzymanej aktem notarialnym z dnia 23 marca 2007 r., FV jako zapłatę za akt notarialny darowizny oraz opłatę adiacencką.

Zdaniem wnioskodawcy, stanowisko urzędu skarbowego jest niewłaściwe. Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów jest odpłatne zbycie, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Jednakże na mocy art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Wobec powyższego, zdaniem wnioskodawcy, opodatkowaniu będzie podlegać wyłącznie nadwyżka kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości ponad kwotę wartości przekazanej darowizny i kosztów nabycia jako opodatkowanej wcześniej podatkiem od spadków i darowizn (podlegającym ustawie o podatku od spadków i darowizn). Opodatkowanie całości przychodów ze sprzedaży nieruchomości doprowadzi zdaniem wnioskodawcy do podwójnego opodatkowania tego samego przychodu. Powyższa sytuacja godzi również w przepisy Konstytucji RP, gdyż w konsekwencji narusza art. 84 stanowiący, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków określonych ustawą, ale tylko wówczas, gdy ustawa taki podatek od określonego przychodu (dochodu) przewiduje. Podobne stanowisko, choć w nieco innym stanie faktycznym zawiera wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2013 r. sygnatura akt I SA/Po 918/12.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

W pierwszej kolejności należy podkreślić i wyjaśnić, że przepisom ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podlega nabycie przez osoby fizyczne w drodze darowizny własności rzeczy znajdujących się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym w związku z otrzymaniem darowizny powstaje obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), przepisów ww. ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Zatem nabycie nieruchomości i praw w drodze darowizny podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, lecz nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast, gdy obdarowany w okresie późniejszym uzyskuje przychody z tytułu sprzedaży otrzymanego w darowiźnie składnika majątkowego, to opodatkowanie przychodów z tej sprzedaży regulują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn. Sprzedaż jest bowiem odrębną od nabycia czynnością prawną. Czynność odpłatnego zbycia nieruchomości i praw podlega przepisom ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy bowiem innego rodzaju przychodu niż uprzednie nabycie w drodze darowizny. Obie operacje, zarówno nabycie nieruchomości i prawa jak i późniejsza sprzedaż, są odrębnymi, kolejnymi czynnościami, które należy ocenić niezależnie od siebie pod względem skutków prawnych, jakie wywołały. Stąd też podlegają opodatkowaniu różnymi podatkami.

Reasumując, przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn podlegało wyłącznie nabycie przez wnioskodawcę udziału w nieruchomości i wówczas nie miało miejsca zastosowanie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odrębną czynnością jest natomiast sprzedaż udziału w nieruchomości, którą to czynność regulują już przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wbrew zatem argumentacji wnioskodawcy, w momencie sprzedaży udziału w nieruchomości był na innym etapie procesu niż w momencie jego nabycia. Stąd powoływanie się przez wnioskodawcę na art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy oraz art. 84 Konstytucji jest nieprawidłowe. Potwierdza to wydany w niemal identycznym stanie faktycznym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1806/09, w którym czytamy: "Nie można również zgodzić się z zarzutem, jakoby zaskarżona interpretacja prowadziła do niekonstytucyjnego, podwójnego opodatkowania. Różne są bowiem zdarzenia prawne, jakie prowadzą do powstania obowiązku podatkowego. W przypadku podatku od spadków i darowizn było nim nieodpłatne nabycie nieruchomości, zaś w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych takim zdarzeniem będzie odpłatne zbycie tej samej nieruchomości."

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca w dniu 29 października 2007 r. sprzedał udział w nieruchomości (uprzednio wydzielonej) nabyty w drodze darowizny w dniu 23 marca 2007 r.

Zatem dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości nabytego w 2007 r., i sprzedanego przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym go nabyto znajdą zastosowanie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.

Na mocy art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy zmienionej w art. 1, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r.

W myśl art. 30e ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2008 r., od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku dokonania sprzedaży.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z powyższym, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, o ile odpowiada wartości rynkowej, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja odpłatnego zbycia mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: związane ze zbyciem koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty ogłoszeń w prasie lub pośrednictwa biura nieruchomości, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość ww. nakładów, stosownie do art. 22 ust. 6e tej ustawy ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych, o których mowa w art. 22 ust. 6d ww. ustawy.

Na podstawie wyżej powołanych przepisów należy stwierdzić, iż podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem ustalonym zgodnie z ww. art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a kosztami uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6d ww. ustawy.

Wnioskodawca uważa, że do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości, w której posiadał udział w wysokości 1/2, może zaliczyć kwotę wartości rynkowej darowizny a więc nieruchomości jaką otrzymał od małżonka, opłaty związane ze sporządzeniem umowy darowizny oraz opłatę adiacencką.

W związku z powyższym należy podkreślić, że przepis art. 22 ust. 6d ww. ustawy w sposób jednoznaczny wskazuje co może być kosztem uzyskania przychodu przy sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze darowizny. W myśl wyżej cytowanego art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytej w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób zaliczane są:

* udokumentowane nakłady na tę nieruchomość zwiększające jej wartość,

* kwota zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej ten podatek przypada na tę nieruchomość.

Z powyższego w sposób bezsporny wynika, że wartość otrzymanej darowizny i wskazane przez wnioskodawcę wydatki z tytułu umowy darowizny nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu, skoro nie zostały wymienione w cytowanym przepisie art. 22 ust. 6d. W powoływanym na wstępie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 1806/09 potwierdzona została zaprezentowana przez Organ wykładnia art. 22 ust. 6d ustawy.

W orzeczeniu tym czytamy: "Z powyższych przepisów wynika, że brak jest podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów rynkowej wartości nieruchomości, nabytej w drodze spadkobrania, a następnie zbytej przez podatnika. Takie zbycie stanowi dla niego źródło przychodów, zaś obliczając dochód - podstawę obliczenia podatku, można pomniejszyć ten przychód wyłącznie o nakłady na nieruchomość, o których mowa w art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam fakt, że ustawodawca posługuje się pojęciem nakładów wskazuje, iż muszą być to jakieś ubytki w majątku podatnika, powstałe poprzez przeznaczenie przez niego środków na cele, które wylicza przywołany art. 22 ust. 6d. Tymczasem w stanie faktycznym, na którym opiera się zaskarżona interpretacja, nie sposób dopatrzyć się poniesienia nakładów w wysokości rynkowej wartości nieruchomości z dnia nabycia spadku. Podatnik nabył tę nieruchomość nieodpłatnie, a zatem nie poniósł żadnych nakładów, odpowiadających jej wartości. Uiścił istotnie podatek od spadków i darowizn, i jego kwota może zostać odliczona od przychodu, ponieważ art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie to wskazuje. Trzeba też zaznaczyć, że wartość nieruchomości z dnia nabycia byłaby kosztem uzyskania przychodu, jeżeli podatnik nabyłby ją odpłatnie (art. 22 ust. 6c ustawy) - wówczas bowiem istotnie poniósłby w dacie nabycia koszt w postaci uiszczenia ceny zakupu. Jednakże z żadnego przepisu prawa podatkowego nie da się wyprowadzić wniosku, aby kosztem uzyskania przychodu ze zbycia nieruchomości, a zatem nakładem na tę nieruchomość, była jej rynkowa wartość w dacie nabycia jej przez spadkobranie." Stanowisko to zostało potwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 1912/10, w którym oddalono skargę kasacyjną podatnika.

Z podobnej przyczyny za koszt uzyskania przychodu nie można uznać wydatku na sporządzenie aktu notarialnego darowizny. Wydatki te nie są bowiem ani udokumentowanymi nakładami, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynionymi w czasie ich posiadania, ani kwotą zapłaconego podatku od spadków i darowizn.

Powołany przepis nie daje możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innego rodzaju wydatków niż w nim wymienione brak jest więc podstaw prawnych, aby wartość rynkową otrzymanej darowizny i wskazane przez wnioskodawcę opłaty związane ze sporządzeniem aktu notarialnego darowizny zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie natomiast z art. 4 pkt 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), przez opłatę adiacencką należy rozumieć opłatę ustaloną w związku ze wzrostem wartości nieruchomości spowodowanym budową urządzeń infrastruktury technicznej z udziałem środków Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego albo scaleniem i podziałem nieruchomości, a także podziałem nieruchomości.

Stosownie do treści art. 98a ust. 1 tej ustawy - jeżeli w wyniku podziału nieruchomości dokonanego na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, który wniósł opłaty roczne za cały okres użytkowania tego prawa, wzrośnie jej wartość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta może ustalić, w drodze decyzji, opłatę adiacencką z tego tytułu. Wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy, w drodze uchwały, w wysokości nie większej niż 30% różnicy wartości nieruchomości. Ustalenie opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne. Wartość nieruchomości przed podziałem i po podziale określa się według cen na dzień wydania decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej. Stan nieruchomości przed podziałem przyjmuje się na dzień wydania decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości, a stan nieruchomości po podziale przyjmuje się na dzień, w którym decyzja zatwierdzająca podział nieruchomości stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale stało się prawomocne, przy czym nie uwzględnia się części składowych nieruchomości. Przepisy art. 144 ust. 2, art. 146 ust. 1a, art. 147 i art. 148 ust. 1-3 stosuje się odpowiednio.

Opłata adiacencka z tytułu podziału nieruchomości jest zatem udokumentowanym nakładem związanym ze zwiększeniem wartości nieruchomości poniesionym przez wnioskodawcę, może więc być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Podsumowując, jak już wyjaśniono na wstępie, to że nabycie udziału w nieruchomości w drodze darowizny podlegało opodatkowaniu według zasad określonych w ustawie o podatku od spadków i darowizn nie daje żadnych podstaw aby w momencie sprzedaży wartość darowanego udziału uznawać za koszt uzyskania przychodu. Z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bezsprzecznie wynika, że podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości określonym zgodnie z art. 19, a kosztami uzyskania przychodu, do których zaliczyć można wyłącznie zapłacony podatek od spadków i darowizn oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość nieruchomości. Wnioskodawca nie miał zatem podstawy prawnej do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu połowy wartości rynkowej nieruchomości i wydatków na sporządzenie umowy darowizny. Tym samym do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości wnioskodawca może zaliczyć wyłącznie poniesioną opłatę adiacencką.

Stanowiska wnioskodawcy nie można było uznać w całości za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.