IBPBII/2/415-376/13/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 9 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu - jest prawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne w zakresie opodatkowania przychodów z najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna jest właścicielem 3 lokali użytkowych, które już od kilku lat są przedmiotem najmu. Prowadzi on jednoosobową działalności gospodarczą i jest czynnym podatnikiem VAT (od 28 maja 1993 r.), ponadto prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Lokale użytkowe, o których mowa powyżej, należą do jego majątku prywatnego (nabyte w drodze dziedziczenia w 1975 r.). W latach ubiegłych jak i od początku 2013 r. wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowych lokali, według metody uproszczonej, o której mowa w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawki 1,5%, z tym że lokale te nie były i nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej wnioskodawcy.

Z tytułu wynajmu wnioskodawca wystawia comiesięcznie faktury VAT za czynsz oraz osobno faktury (refaktury) za zużyte przez najemców media (energia elektryczna, woda, ogrzewanie, opłaty telefoniczne). Z umów wynika, że najemcy są zobowiązani do ponoszenia wydatków za media. Faktury za media przychodzą na nazwisko wnioskodawcy, który następnie refakturuje poszczególne usługi na konkretnych najemców. Wnioskodawca do refaktur za media dołącza faktury źródłowe pochodzące od bezpośrednich dostawców konkretnych świadczeń. Należności refakturowane wnioskodawca zwraca w całości dostawcom nie czerpiąc z tego tytułu żadnych zysków.

Do końca 2012 r. wnioskodawca z tytułu najmu przedmiotowych lokali użytkowych rozliczał się na zasadach ogólnych (według 18% stawki) natomiast od 1 stycznia 2013 r. opodatkował przychody z najmu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%. Wnioskodawca, który zmienił formę opodatkowania z zasad ogólnych na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych złożył w ustawowym terminie tj. do 21 stycznia 2013 r., pisemne oświadczenie o dokonanej zmianie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1 Zdaniem wnioskodawcy, mógł on przejść z zasad ogólnych rozliczania podatku z tytułu wynajmu lokali użytkowych na tzw. najem prywatny rozliczany ryczałtowo według 8,5% stawki podatku. Jego zdaniem przedmiotowy najem jest prowadzony jako najem prywatny i następuje poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Również ustawodawca wyodrębnia takie źródło przychody jak "najem prywatny", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynajem lokali nie jest prowadzony w sposób zorganizowany tj. charakterystyczny dla prowadzenia działalności gospodarczej, ponadto lokale użytkowe nigdy nie były i nadal nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej. Opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą wybrać zarówno osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami, jak i prowadzące działalność gospodarczą i dodatkowo uzyskujące przychody właśnie z najmu prywatnego. Ważne jest to, że prowadzący działalność gospodarczą może wybrać ryczałt ewidencjonowany dla przychodów z prywatnego najmu niezależnie od tego, że np. rozmiar działalności lub jej rodzaj wyklucza możliwość zastosowania tej formy opodatkowania w odniesieniu do osiąganych przez niego przychodów z działalności gospodarczej Jeżeli przedmiotem najmu są lokale użytkowe, które nie stanowią składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, to sam fakt występowania ich w ilości 3 nie wpływa na zmianę kwalifikacji źródła przychodu z najmu prywatnego na działalność gospodarczą. Podkreślić należy, że przedmiotowe lokale nie zostały nabyte dla celów działalności gospodarczej i nie wprowadzono ich do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Ad. 2 W myśl art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 7 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia ww. art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa, zdaniem wnioskodawcy, przychodem do opodatkowania jest kwota uzyskana z najmu. Natomiast wszystkie zwroty kosztów za zużyte przez najemców media nie są jego przychodem, gdyż wnioskodawca nie czerpie z tego tytułu zysków i pełni jedynie rolę pośrednika w ich opłacaniu. Wnioskodawca nie zatrzymuje tych opłat dla siebie dlatego też uważa, że nie stanowią one jego przychodu i nie powinien odprowadzać od tych opłat podatku zryczałtowanego (8,5%).

Zadaniem wnioskodawcy, wydatki, które zgodnie z umową ponoszą najemcy, nie są przychodem po stronie wynajmującego, stąd gdy zgodnie z umową najemcy oprócz czynszu ponoszą koszty innych opłat dotyczących lokalu, wówczas u wynajmującego nie powstaje przychód z tytułu tych dodatkowych opłat.

Podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemców wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu, jeżeli z umowy wynika, że najemcy są zobowiązani do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu mieszkalnego nie mieszczą się bowiem w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, że pojęcie refakturowania nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa. Jednak przyjęta praktyka, jak i orzecznictwo sądowe dopuszczają sytuacje, gdy koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur. Refakturowanie polega na odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez refakturujący podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał. Refakturowanie to zafakturowanie odsprzedaży określonych usług przez jednego podatnika na rzecz podatnika będącego bezpośrednim odbiorcą, faktycznie korzystającym z usługi w określonym zakresie (jakim jest w rozpatrywanej sprawie najemca konkretnego lokalu użytkowego).

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa podatkowego, uznać należy, iż przychód do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym stanowi u wnioskodawcy otrzymana kwota czynszu wynikająca z umowy najmu. Natomiast należności z tytułu opłat uiszczanych przez najemcę na podstawie wystawianych przez wnioskodawcę refaktur nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 6 tego przepisu:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Z treści tego przepisu wynika, że pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych opiera się na trzech przesłankach, tzn. że działalność winna być prowadzona:

Analizowany przepis zawiera ponadto przesłankę negatywną - uzyskiwane przychody nie mogą być zaliczone do innych źródeł przychodów, wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy.

Najem dla celów podatkowych może być zatem traktowany jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Co do zasady, możliwość dokonania wyboru w ww. zakresie, a co za tym idzie i sposobu rozliczenia przychodów z najmu, ustawodawca pozostawił osobie oddającej rzeczy w najem. Jednakże wybór ten jest ograniczony istnieniem związku pomiędzy wynajmowanym składnikiem majątkowym a prowadzoną przez podatnika czy jego współwłaściciela pozarolniczą działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem wynajmowany składnik majątku związany jest z pozarolniczą działalnością gospodarczą, przychód z jego wynajmu zawsze stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Stanowi o tym art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że poza prowadzoną działalnością wnioskodawca osiąga przychód z wynajmu 3 lokali użytkowych, które - jak wynika ze złożonego wniosku ORD-IN - nie zostały nabyte dla celów działalności gospodarczej, nie wprowadzono ich do ewidencji środków trwałych i wartości niematarialnych prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej, lokale należą do majątku prywatnego wnioskodawcy, a więc nie należą do majątku związanego z działalnością gospodarczą. Do końca 2012 r. wnioskodawca uzyskiwany przychód z najmu opodatkowywał na zasadach ogólnych, lecz od 1 stycznia 2013 r. zmienił formę opodatkowania z zasad ogólnych na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 9a ust. 6 ww. ustawy, dochody osiągane przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6, są opodatkowane na zasadach określonych w ustawie, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemne oświadczenie o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 9a ust. 4 ww. ustawy, wybór sposobu opodatkowania dokonany w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również lat następnych, chyba że podatnik, w terminie do dnia 20 stycznia roku podatkowego, zawiadomi w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o rezygnacji z tego sposobu opodatkowania lub złoży w tym terminie pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Natomiast stosownie do treści art. 2 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.), osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Jednocześnie w myśl art. 6 ust. 1a ww. ustawy, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają również otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Dla ustalenia wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z tytułu tych umów, stosuje się art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 8,5% przychodów, o których mowa w art. 6 ust. 1a (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy).

Jednakże warunkiem skorzystania z tej formy opodatkowania jest, zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, złożenie pisemnego oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na dany rok podatkowy, które podatnik składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż do dnia 20 stycznia roku podatkowego. Jeżeli podatnik rozpoczyna prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, oświadczenie może złożyć na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, a jeżeli podatnik nie złożył oświadczenia na podstawie tych przepisów - pisemne oświadczenie składa naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika, nie później niż w dniu uzyskania pierwszego przychodu. Jeżeli do dnia 20 stycznia roku podatkowego podatnik nie zgłosił likwidacji działalności gospodarczej lub nie dokonał wyboru innej formy opodatkowania, uważa się, że nadal prowadzi działalność opodatkowaną w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

W przypadku osiągania przychodów z najmu, o których mowa w art. 6 ust. 1a, przepisy dotyczące oświadczeń o wyborze formy opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych stosuje się odpowiednio (art. 9 ust. 4 ww. ustawy).

Z wniosku wynika, że wnioskodawca w ustawowym terminie złożył pisemne oświadczenie o zmianie formy opodatkowania przychodów z najmu 3 lokali użytkowych z zasad ogólnych na ryczałt od przychodów ewidencjonowanych. Tym samym za prawidłowe należy uznać stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym przychód uzyskany z tytułu wynajmu lokali użytkowych może opodatkować zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych w wysokości 8,5%.

Odnosząc się natomiast do określenia co w przedmiotowej sprawie będzie stanowiło przychód wnioskodawcy należy odnieść się zgodnie z treścią ww. art. 6 ust. 1a ww. ustawy do art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym.

Przychodami - w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z przytoczonych powyżej uregulowań prawnych wynika, iż podstawą generowania przychodów z najmu jest fakt zawarcia stosownej umowy między stronami. Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. Jednakże, aby powstał przychód po stronie wynajmującego muszą zaistnieć przesłanki określone w wyżej powołanym art. 6 ust. 1a ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego. Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu (przykładowo opłaty związane z lokalem takie jak: czynsz uiszczany w spółdzielni lub wspólnocie mieszkaniowej, opłaty za wodę, energię, gaz, itp.), jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. Dodatkowe opłaty ponoszone przez najemcę w związku z użytkowaniem lokalu mieszkalnego nie mieszczą się w pojęciu świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie powodują przysporzenia majątkowego po stronie wynajmującego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zgodnie z zawartymi umowami najmu, najemcy są zobowiązani do ponoszenia wydatków za media. Faktury za media przychodzą na nazwisko wnioskodawcy, który następnie refakturuje poszczególne usługi na konkretnych najemców.

Podkreślenia wymaga, że pojęcie refakturowania nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa. Jednak przyjęta praktyka, jak i orzecznictwo dopuszczają sytuacje, gdy koszty pewnych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur. Refakturowanie polega na odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez refakturujący podmiot na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał.

Mając powyższe na względzie oraz powołane przepisy prawa podatkowego, uznać należy, iż przychodem do opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym u wnioskodawcy będzie otrzymana kwota czynszu wynikająca z umowy najmu jako wynagrodzenia otrzymanego przez wnioskodawcę za oddanie przedmiotu najmu w używanie. Natomiast należności z tytułu opłat za media, do których ponoszenia zobowiązany jest zgodnie z zawartą umową najmu najemca, nie stanowią przysporzenia majątkowego dla wnioskodawcy, tym samym nie będą stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Również w tym zakresie stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.