IBPBII/2/415-282/14/MMa

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 6 marca 2014 r. (data otrzymania 18 marca 2014 r.), uzupełnionym 28 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z najmu.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z 13 maja 2014 r. Znak: IBPBII/2/415-282/14/MMa, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 28 maja 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca posiada wspólne mieszkanie z byłym małżonkiem. W chwili obecnej małżonkowie są po rozwodzie. Mieszkanie nie zostało jeszcze podzielone. Rozwód małżonkowie otrzymali w październiku 2012 r. Były małżonek wyprowadził się w sierpniu 2012 r. W ww. mieszkaniu Wnioskodawca mieszkał razem z synem. W marcu 2013 r. Wnioskodawca przeprowadził się.

Były małżonek nie dokładał się do opłat za mieszkanie, mimo że miał sądownie przyznany 1 pokój do użytkowania. Wszystkie opłaty uiszczał Wnioskodawca. Z przyczyn finansowych Wnioskodawca zmuszony był wynająć mieszkanie. Były małżonek nie chciał się na to zgodzić. Uznał, że mieszkanie ma stać puste i Wnioskodawca ma za nie płacić. Wnioskodawca wynajął mieszkanie bez jego zgody.

Pieniądze za wynajem mieszkania pobiera Wnioskodawca, nie oddaje nic byłemu małżonkowi. Wnioskodawca przelał mu odpowiednią kwotę, aby opłacił swoją część podatku od wynajmu mieszkania, jednak były małżonek pieniądze zwrócił na konto Wnioskodawcy. Oznajmił, że nie będzie płacił podatku, ponieważ nie zgadzał się na wynajem. Jak do tej pory podatek od wynajmu opłacał Wnioskodawca od całej kwoty.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma opłacać całą kwotę należnego podatku, czy jako właściciel #189; mieszkania ma płacić #189; podatku a pozostałą część powinien płacić były małżonek.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wynajmu mieszkania Wnioskodawca powinien płacić z byłym małżonkiem po połowie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy - zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zasady, o których mowa w ust. 1 i 2, mają również zastosowanie do małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągających ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 przychody ze wspólnej własności, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy, chyba że złożą pisemne oświadczenie o opodatkowaniu całości dochodu osiągniętego z tego źródła przez jednego z nich (art. 8 ust. 3).

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 788 z późn. zm.) Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustanie małżeństwa powoduje, że wspólność ta przestaje istnieć. W wyniku rozwodu współwłasność istniejąca między małżonkami traci charakter współwłasności łącznej i staje się współwłasnością w częściach ułamkowych.

Współwłasność normują przepisy działu IV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). Wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, kiedy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie (art. 195 ww. ustawy). Domniemywa się, że udziały współwłaścicieli są równe (art. 197 ww. ustawy). Według zasady zawartej w art. 207 Kodeksu cywilnego - pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów, w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wraz z byłym małżonkiem są właścicielami mieszkania w udziałach #189;. Wnioskodawca postanowił bez zgody byłego małżonka mieszkanie to wynająć. Pożytki z najmu pobierał wyłącznie Wnioskodawca a były małżonek otrzymał od Wnioskodawcy kwotę na opłacenie swojej części podatku od wynajmu mieszkania. Pieniądze na podatek zostały przez byłego małżonka zwrócone Wnioskodawcy. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi fakt od jakiej kwoty powinien płacić podatek - czy od całości przychodów z najmu mieszkania, czy od połowy kwoty.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, a jednocześnie respektując zasadę wyrażoną w art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl której - podatnikiem jest każda osoba fizyczna samodzielnie - należy stwierdzić że zasada wyrażona w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy umożliwia określenie dla poszczególnych podatników (współwłaścicieli) przychodów oraz kosztów ich uzyskania w sytuacji, gdy przychody te i koszty osiągane są m.in. przez współwłaścicieli nieruchomości. W stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania przepis art. 8 ust. 3 ustawy.

Wobec powyższego wyjaśnienia nie budzi wątpliwości, że co do zasady przychód z wynajmu nieruchomości objętej współwłasnością, u każdego z małżonków ustala się na podstawie jego prawa do udziału we współwłasności. Wynika to z faktu, że w przypadku gdy współwłaściciele nie zawarli żadnych umów co do pobierania pożytków ze wspólnej nieruchomości, to odpowiednia część przychodu generowanego z majątku należącego do byłego małżonka Wnioskodawcy mogłaby stanowić dla niego przychód z najmu, proporcjonalnie do prawa w udziale we współwłasności.

W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę na zapis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Innymi słowy, przychodem do opodatkowania ze źródła przychodu - najem, są kwoty otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika. Skoro więc - jak wynika z treści wniosku - całą kwotę z najmu mieszkania, którego współwłaścicielem jest Wnioskodawca pobiera tylko on (gdyż były małżonek nie otrzymuje wynagrodzenia za najem mieszkania, którego jest współwłaścicielem) to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek zapłaty podatku od całej kwoty otrzymywanej z najmu mieszkania.

Powyższa konkluzja wynika również z faktu, że Wnioskodawca wskazał, że mieszkanie zostało wynajęte bez zgody byłego małżonka - zatem wnioskować należy, że w umowie najmu jako strona oddająca w najem jest wymieniony wyłącznie Wnioskodawca. Tym samym to Wnioskodawca posiada prawo do czerpania pożytków z najmu o ile de facto tak właśnie wynika z umowy najmu.

Podsumowując, w przedstawionej we wniosku sytuacji, w związku z ustaniem małżeństwa, co do zasady każdy z byłych małżonków powinien rozliczać przychód z tytułu najmu lokali w wysokości przypadającego mu udziału w nieruchomości. Jeżeli udziały te są równe, to zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, przychody (i koszty) każdego ze współwłaścicieli należałoby określić proporcjonalnie do udziału we współwłasności, tj. po 50%.

Jednakże mając na uwadze zapis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - skoro były małżonek Wnioskodawcy nie otrzymuje przychodu z tytułu najmu prowadzonego bez jego zgody, to cały przychód z najmu winien opodatkować Wnioskodawca.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.