IBPBII/2/415-237/09/AK

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 9 kwietnia 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/2/415-237/09/AK

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura 26 stycznia 2009 r., uzupełnionym w dniach 27 marca 2009 r. i 9 kwietnia 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, wydatków na paliwo oraz parking związanych z samochodem używanym do celów najmu prywatnego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek przesłany przez Naczelnika Urzędu Skarbowego za pismem z dnia 16 stycznia 2009 r. znak: PD-2/0771-6/09, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, wydatków na paliwo oraz parking związanych z samochodem używanym do celów najmu prywatnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 13 marca 2009 r. Znak: IBPB II/2/415-237/09/AK wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniach 27 marca 2009 r. i 9 kwietnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem 10 lokali użytkowych położonych w odległości 35 km od miejsca jego zamieszkania. Lokale są wynajmowane podmiotom gospodarczym, ponadto wnioskodawca kończy kolejną inwestycję z lokalami, które w przyszłości również będą wynajmowane. W wynajmowanych obecnie lokalach wnioskodawca pełni funkcję administratora, dozorcy, konserwatora, dlatego niezbędna jest jego codzienna obecność. Zatem każdego dnia wnioskodawca pokonuje odległość 35 km w jedną stronę samochodem prywatnym, który przeznaczył na poczet prowadzonych usług najmu. Samochód jest niezbędny wnioskodawcy aby uzyskać przychody z tytułu najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od samochodu używanego do celów najmu prywatnego.

Zdaniem wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu koszty związane z eksploatacją samochodu: paliwo, parking, a przede wszystkim odpisy amortyzacyjne. Zużycie samochodu w celu uzyskania przychodu jest znaczne, codziennie wnioskodawca pokonuje minimum 80 km celem dojazdu do wynajmowanych nieruchomości. Ponadto samochód jest używany celem zaopatrywania w niezbędne materiały budowlane nowo realizowanej inwestycji. Samochód wskutek intensywnej eksploatacji znacznie traci na wartości, stąd też zdaniem wnioskodawcy winien on odpisywać koszty amortyzacji samochodu. Paliwo jest zużywane w celu dojazdów i załatwiania spraw związanych z najmem nieruchomości, zatem również koszty związane z paliwem bezpośrednio mają związek z uzyskaniem przychodu oraz parking - jako zabezpieczenie podstawowego narzędzia służącego uzyskaniu przychodu. Wnioskodawca dodaje, iż bez samochodu nie byłby w stanie uzyskać przychodu z tytułu najmu.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wymienia najem, który nie stanowi działalności gospodarczej jako odrębne źródło przychodu. Dochodem z tego źródła jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. W odniesieniu do przychodów z tytułu tzw. najmu prywatnego ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Użyty przez ustawodawcę zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma wpływ na osiągnięcie, zachowanie albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki. Z oceny związku wydatku ze źródłem przychodów winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że najem nie wchodzi w zakres prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej. Wnioskodawca używa i eksploatuje samochód w celu codziennego dojazdu do wynajmowanych nieruchomości odległych o 35 km od miejsca zamieszkania oraz uważa, że ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu odpisy amortyzacyjne od samochodu wykorzystywanego na potrzeby najmu i wydatki związane z eksploatacją tego samochodu.

Tut. organ podatkowy nie może jednak potwierdzić słuszności stanowiska wnioskodawcy w sprawie. Podkreślić bowiem należy, iż w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści cytowanego art. 22a ust. 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają rzeczy i prawa wskazane w tym przepisie wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowa leasingu).

Natomiast z treści wniosku wynika, że wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie oddaje samochodu do używania na podstawie umów wymienionych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Wobec tego przedmiotowy samochód nie może podlegać amortyzacji a co za tym idzie odpisy amortyzacyjne od wartości tego samochodu nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu z najmu.

Wnioskodawca będzie mógł natomiast zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z najmu 10 lokali użytkowych poniesione przez siebie wydatki na paliwo oraz opłaty parkingowe, jednak tylko w części, w jakiej wydatki te mają związek z osiąganiem przychodu z najmu tych lokali. Zatem wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z najmu ww. lokali wydatków związanych z dopiero realizowaną inwestycją z lokalami, które dopiero w przyszłości będą wynajmowane. Wydatki te nie dotyczą bowiem wynajmowanych 10 lokali użytkowych położonych w odległości 35 km od miejsca zamieszkania wnioskodawcy, natomiast są to wydatki (jak wskazał wnioskodawca) ponoszone celem zaopatrywania w niezbędne materiały budowlane nowo realizowanej inwestycji.

Ponadto zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów z najmu powyższych wydatków na paliwo oraz opłaty parkingowe możliwe jest, jeżeli wnioskodawca wykaże i udokumentuje, iż samochód ten będzie faktycznie wykorzystywany i eksploatowany w działalności w zakresie najmu i przyczyni się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z najmu. Jeżeli natomiast eksploatowany samochód nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż będzie służyć celom osobistym, nie będzie mógł stanowić kosztów uzyskania przychodów. Ciężar udowodnienia jaka część poniesionych wydatków ma związek z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością w zakresie najmu oraz wpływu tych wydatków na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na wnioskodawcy.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl