IBPBII/2/415-170/08/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana F. przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 18 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Do dnia 22 września 2008 r. wnioskodawca był współwłaścicielem w 1/3 części, wraz z dwojgiem rodzeństwa, trzech nieruchomości, które wspólnie wynajmowali zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jedna nieruchomość była amortyzowana od wartości początkowej oszacowanej przez rzeczoznawcę jeszcze na początku lat dziewięćdziesiątych (budynki wyłącznie użytkowe), dwie pozostałe od wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 10 ww. ustawy (kamienice mieszkalne z parterem lokali użytkowych), gdzie w tym przypadku stosowano stawkę 1,5%. W dniu 22 września 2008 r. aktem notarialnym rodzeństwo przekazało wnioskodawcy w formie darowizny pozostałą część udziałów i tym samym został on jedynym właścicielem ww. trzech nieruchomości. Nadal wynajmuje już całość nieruchomości zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Do dnia dzisiejszego amortyzuje wyłącznie wcześniejszą 1/3 część udziału według zasad opisanych powyżej. Obecnie, od stycznia 2009 r., chciałby rozpocząć amortyzację pozostałej darowanej części tj. 2/3 udziałów. W ww. nieruchomościach nie było podziału fizycznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy, dotychczasową 1/3 wartość udziałów w nieruchomości, która amortyzowana była od wartości początkowej z operatu szacunkowego sporządzonego na początku lat dziewięćdziesiątych powinien amortyzować na zasadach dotychczasowych. Natomiast nowo nabyte w formie darowizny 2/3 udziałów w tej nieruchomości może rozpocząć amortyzować od wartości początkowej ustalonej w akcie notarialnym z dnia 22 września 2008 r. Co do pozostałych dwóch nieruchomości (kamienice mieszkalne z parterem użytkowym), które w 1/3 były amortyzowane od wartości określonej w art. 22g ust. 10 z zastosowaniem stawki 1,5% mógłby rozpocząć amortyzować już w 100% od stycznia 2009 r. od wartości początkowej określonej w akcie notarialnym (wartość rynkowa z dnia 22 września 2008 r.), ale przy zastosowaniu dla całości stawki 1,5%.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Z treści art. 22g ust. 10 ww. ustawy wynika natomiast, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że amortyzacji podlegają zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy m.in. budynki. To budynki stanowią środek trwały a nie udziały w budynkach. Jak wynika z art. 22g ust. 11 ustawy, wartość początkową składnika majątku można ustalić w proporcji do posiadanego udziału jeśli składnik majątku stanowi współwłasność podatnika. W sytuacji kiedy składnik majątku stanowi własność podatnika, to nie ma prawnych podstaw aby odrębnie ustalać wartość początkową kolejnych udziałów nabywanych w tym składniku a następnie amortyzowania poszczególnych udziałów według innych wartości początkowych, jak chce tego wnioskodawca. Składnikiem majątku podlegającym amortyzacji jest bowiem będący własnością wnioskodawcy budynek. Do amortyzacji należy zatem ustalić wartość początkową całego budynku a nie poszczególnych jego udziałów.

W odniesieniu do nieruchomości, której wartość początkowa została ustalona na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego na początku lat dziewięćdziesiątych, wnioskodawca po otrzymaniu darowizny w postaci 2/3 udziałów w tej nieruchomości winien ustalić całą jej wartość początkową jako sumę wartości początkowej 1/3 udziału wynikającej z ww. operatu szacunkowego oraz wartości początkowej 2/3 udziałów wynikającej z umowy darowizny (art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy). Od tak ustalonej wartości początkowej budynku należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych uwzględniając wartość odpisów amortyzacyjnych wcześniej od tego budynku dokonanych.

Natomiast w odniesieniu do pozostałych dwóch nieruchomości, których wartość początkowa w chwili gdy wnioskodawca posiadał w nich jedynie udziały wynoszące 1/3 została ustalona zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. metodą uproszczoną) stwierdzić należy, iż wybrana przez wnioskodawcę metoda ustalenia wartości początkowej nie może zostać zmieniona. Po otrzymaniu darowizny w postaci 2/3 udziałów w ww. nieruchomościach wnioskodawca winien jedynie zwiększyć powierzchnię użytkową stanowiącą podstawę do obliczenia wartości początkowej w sposób przewidziany w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.