IBPBII/2/415-1371/11/MM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 8 grudnia 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/2/415-1371/11/MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 14 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 września 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, rozlicza się na zasadach ogólnych, działalność prowadzi w zakresie świadczenia usług księgowych, nie ma zgłoszonego innego rodzaju działalności we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT. W następnych latach planuje zakup działki i budowę domu dwurodzinnego na cele mieszkaniowe własne oraz na częściowy wynajem, lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych. Wnioskodawczyni ma zamiar budowę prowadzić systemem gospodarczym.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w związku, z tym iż nieruchomość będzie budowana metodą gospodarczą i nie wszystkie roboty wnioskodawczyni będzie mogła udokumentować, czy możliwe jest określenie wartości powstałego środka trwałego na podstawie wyceny biegłego rzeczoznawcy, a nie tylko na podstawie udokumentowanych kosztów poniesionych i od wartości podanej w operacie szacunkowym naliczać odpisy amortyzacyjne podatkowe, gdy najem będzie rozliczać na zasadach ogólnych.

(pytanie oznaczona we wniosku nr 2)

Zdaniem wnioskodawczyni, w przypadku rozliczenia najmu na zasadach ogólnych, istnieje możliwość wyceny przez biegłego rzeczoznawcę powstałej nieruchomości poprzez operat szacunkowy, a nie tylko na podstawie zgromadzonych kosztów i na tej podstawie przyjęcia wartości początkowej nieruchomości do amortyzacji według obowiązujących stawek, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2. W zakresie pozostałych pytań zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z przepisem w art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie według zasad określonych w art. 22a-22o tej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jak wskazuje natomiast art. 22f ust. 4 ustawy, jeżeli tylko część budynku mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

W myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. Zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Nadmienić również należy, iż w sytuacji gdy budynek został wytworzony we własnym zakresie brak jest podstaw do stosowania postanowień art. 22g ust. 8 tej ustawy, na który powołuje się wnioskodawczyni, gdyż przepis ten ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez biegłego powołanego przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według kosztu wytworzenia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo w chwili wytworzenia nie musiał posiadać - stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na wytworzenie określonego środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wnioskodawczyni zamierza kupić działkę i budowę domu dwurodzinnego na cele mieszkaniowe własne oraz na częściowy wynajem lokali mieszkalnych oraz lokali użytkowych. Budowę będzie prowadzić systemem gospodarczym.

Zauważyć należy, że budując budynek z zamiarem przeznaczenia jego części na potrzeby najmu wnioskodawczyni powinna gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość poniesionych na ten cel wydatków, gdyż już w momencie podejmowania decyzji o prowadzeniu budowy wnioskodawczyni wie do jakich celów będzie w przyszłości budynek wykorzystywać. Wnioskodawczyni winna mieć świadomość, iż ponosząc ww. nakłady, obowiązana jest posiadać dotyczące tych nakładów dokumenty dla potrzeb ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz amortyzacji budynku. Fakt poniesienia wydatków inwestycyjnych w ramach wybudowania budynku można udowodnić za pomocą dopuszczonych przez prawo środków dowodowych.

Prowadzenie budowy tzw. systemem gospodarczym odbywa się często przy wykorzystaniu pracy własnej rodziny. Mając jednak na względzie powołany wyżej przepis art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podkreślić należy, iż równowartość pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci nie stanowi kosztu wytworzenia, dlatego też nie może zwiększać wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. Dopuszczenie w tym momencie do szacowania wartości budynku prowadziłoby do omijania prawa. Sam fakt budowania systemem gospodarczym oraz nieposiadania dowodów dokumentujących poniesione wydatki nie stanowi jeszcze wystarczającej przesłanki do ustalenia wartości początkowej na podstawie opinii powołanego biegłego. Nie można bowiem zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy stosować do składników majątku, które świadomie zostały wytworzone z zamiarem ich wynajmowania (wydzierżawiania) i jego późniejszego amortyzowania przy jednoczesnym świadomym działaniu podatnika polegającym na niegromadzeniu dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków.

Reasumując, wnioskodawczyni nie będzie mogła ustalić wartości początkowej budynku zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na podstawie opinii biegłego rzeczoznawcy. Budowa systemem gospodarczym budynku przeznaczonego na wynajem nie uzasadnia bowiem takiego sposobu ustalenia wartości początkowej. W przedmiotowej sprawie ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 przedmiotowej ustawy.

Stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl